Lokale anesthetica, voor het eerst ontwikkeld in 1904, worden vaak gebruikt om pijn bij tandheelkundige en chirurgische ingrepen te voorkomen. Ze worden ook gebruikt in injectievorm om een onregelmatige hartslag te behandelen en te voorkomen, in topische vorm om de huid (zoals verschillende jeukcrèmes, zoals Lanacane) en mond (zoals Orajel) te verdoven, en in oogdruppels voor oogchirurgische ingrepen. Voorbeelden van lokale anesthetica zijn procaïne (novocaïne), lidocaïne (xylocaïne), benzocaïne en mepivacaïne (carbocaïne).
Heldenafbeeldingen / Getty-afbeeldingenSymptomen
Veel symptomen, als gevolg van allergische en niet-allergische oorzaken, kunnen optreden als gevolg van lokaal anestheticum. Deze symptomen kunnen zijn:
- Ongerustheid
- Blozen
- Hyperventilatie
- Snelle hartslag of hartkloppingen
- Zwelling, jeuk of netelroos, zowel op de injectieplaats als elders op het lichaam
- Tekenen van anafylaxie
- Contactdermatitis op de injectie- of toedieningsplaats
Oorzaken van reacties op lokale anesthetica
Reacties op lokale anesthetica komen relatief vaak voor, hoewel ze slechts zelden het gevolg zijn van een allergische oorzaak. Symptomen die optreden na het gebruik van lokale anesthetica kunnen te wijten zijn aan verschillende oorzaken, waaronder angst, hyperventilatie, toxische effecten van het medicijn zelf, vasovagale reacties, evenals reacties op epinefrine, dat vaak wordt toegevoegd aan lokale anesthetica om het gevoel van verdoving te veroorzaken. effect langer.
Het is ook mogelijk dat een persoon een allergische reactie krijgt op conserveermiddelen die aan lokale anesthetica worden toegevoegd. Methylparabenen zijn de meest voorkomende conserveermiddelen die worden toegevoegd aan injectieflacons met lokale anesthetica voor meermalig gebruik.
Allergie voor methylparaben, hoewel nog steeds ongebruikelijk, komt veel vaker voor dan echte allergie voor lokale anesthetica zelf.
Hoewel echte allergieën voor lokale anesthetica kunnen voorkomen, zijn ze uiterst zeldzaam ondanks talrijke grote onderzoeken onder mensen die bijwerkingen ondervonden na het gebruik van deze medicijnen. Uit huidtesten bleek dat bijna al deze mensen geen tekenen van allergie voor lokale anesthetica vertoonden en dat ze injecties met deze medicijnen konden verdragen.
De mogelijkheid van latexallergie moet altijd worden overwogen wanneer een persoon reageert op lokale anesthetica, gezien het algemeen gebruik van latexhandschoenen in de medische en tandheelkundige industrie. Sommige medicijnen die bij lokale anesthesie worden gebruikt, bevatten sulfieten, antioxidanten die allergische reacties kunnen veroorzaken.
Een jeukende, rode en / of schilferende uitslag en soms zelfs blaren kunnen optreden op de plaats van injectie of toediening van het plaatselijke verdovingsmiddel.
Hoe een allergie voor lokale anesthetica wordt vastgesteld
Huidtesten kunnen nuttig zijn bij de evaluatie van een bijwerking op deze medicijnen. Allergologen hebben verschillende manieren om een persoon te benaderen met een voorgeschiedenis van een bijwerking op lokale anesthetica. Allergologen kunnen ervoor kiezen om te testen met conserveermiddelvrije (methylparabeenvrije), epinefrine-vrije lokale anesthetica om de mogelijkheid uit te sluiten dat als een reactie optreedt, deze verband houdt met een ander ingrediënt dan het lokale anestheticum. De meesten zullen echter huidtesten uitvoeren met het uiteindelijke doel om een persoon ten minste één plaatselijk verdovingsmiddel te geven dat in de toekomst kan worden gebruikt. Als de huidtest negatief is, worden subcutane (onderhuidse) injecties uitgevoerd door de allergoloog met behulp van die specifieke plaatselijke verdoving.
Dit wordt een "uitdaging" genoemd, die in wezen een persoon een typische hoeveelheid van het medicijn geeft die hij kan tegenkomen bij de tandarts of bij een kleine operatie. Als een persoon een uitdaging onder medisch toezicht met een bepaald lokaal anestheticum tolereert, wordt aangenomen dat de persoon dit specifieke medicijn in de toekomst kan gebruiken.
Andere allergologen zullen een huidtest uitvoeren met behulp van het meest gangbare lokaal anestheticum dat beschikbaar is: lidocaïne met methylparaben. De meerderheid van de mensen zal een uitdaging tolereren bij het gebruik van deze vorm van plaatselijke verdoving, en daarom is het voor een persoon de gemakkelijkste manier om het etiket "allergisch voor alle plaatselijke verdovingsmiddelen" te overwinnen.
In het ongebruikelijke geval dat een huidtest positief is voor een plaatselijke verdoving, kan een herhaalde huidtest met een methylparabeenvrije formulering of een andere plaatselijke verdoving worden uitgevoerd. Veel voorkomende alternatieve lokale anesthetica voor lidocaïne zijn bupivacaïne (marcaïne), mepivacaïne, prilocaïne en etidocaïne.
Sommige mensen zullen een reactie opmerken op de injectieplaats uren tot dagen na het testen of na een prikkeling met plaatselijke verdoving. Dit kan de aanwezigheid van contactdermatitis signaleren voor lokale anesthetica, wat het beste kan worden gediagnosticeerd met behulp van patch-testen.
Hoe een allergie voor lokale anesthetica wordt behandeld
De behandeling van een acute reactie op een plaatselijke verdoving is vergelijkbaar met die van een reactie van een andere oorzaak. Als anafylaxie optreedt, kan de behandeling injecteerbare epinefrine en antihistaminica omvatten, evenals het gebruik van intraveneuze vloeistoffen voor lage bloeddruk en shock.
Het voorkomen van toekomstige reacties is een ander belangrijk aspect van de behandeling. Huidtesten voor lokale anesthetica moeten plaatsvinden onder leiding van een allergoloog. Zodra is vastgesteld dat een redelijk alternatief lokaal anestheticum door de persoon wordt verdragen, mag in de toekomst alleen dit specifieke lokale anestheticum worden gebruikt. Het is nog steeds mogelijk dat de persoon een reactie ervaart op een andere plaatselijke verdoving.
