Vloeibare biopsie voor non-Hodgkin-lymfomen

Biopsie - het nemen van een monster van het verdachte weefsel voor laboratoriumanalyse - is over het algemeen vereist om de eerste diagnose van lymfoom te stellen. Informatie van biopsieweefsel stelt oncologen in staat om de moleculaire kenmerken van de kanker of alle verschillende nuances van de genen en eiwitten van de kankercellen in overweging te nemen en die informatie te gebruiken om de behandeling te optimaliseren. Biopsieën geven artsen dus essentiële informatie die essentieel is voor diagnose en behandeling. Ondanks hun onbetwistbare waarde zijn biopsieën niet zonder risico's en beperkingen.

TEK-AFBEELDING / WETENSCHAPFOTOBIBLIOTHEEK / Getty-afbeeldingen

Bovendien moeten mensen bij wie lymfomen zijn gediagnosticeerd, hun ziekte ook op verschillende punten laten 'meten': in eerste instantie om te zien hoe wijdverbreid het is tijdens de stadiëring; later, om te zien dat het krimpt als reactie op therapie; en veel later, bij het monitoren, om ervoor te zorgen dat uw doktoren op de hoogte zijn als de kanker ooit terugkomt na de eerste behandeling. Nogmaals, de waarde van beeldvorming valt niet te ontkennen, maar beeldvorming heeft zijn eigen nadelen, zoals blootstelling aan straling. Daarom worden deze tests conservatief gebruikt, zodat het voordeel opweegt tegen de risico's van blootstelling.

De toekomst: vertakken vanuit biopsieën en scans

Tegenwoordig is beeldvorming de gouden standaardmethode voor het opmeten van de kanker zoals hierboven beschreven. In het bijzonder worden computertomografie (CT) en fluorodeoxyglucose (FDG) positronemissietomografie (PET) -scanning vaak gebruikt voor stadiëring en om de respons van de kanker op de behandeling te bepalen. Vaak worden de twee technieken gecombineerd en wordt het PET / CT genoemd. Hoewel deze geavanceerde beeldvormende tests waardevol zijn en de patiëntenzorg bij lymfoom hebben verbeterd, worden ze in verband gebracht met blootstelling aan straling, kosten en in sommige gevallen een gebrek aan precisie.

Al deze dingen hebben de interesse van onderzoekers aangespoord om nieuwere, nauwkeurigere, goedkopere en minder ingrijpende manieren te vinden om iemands kanker in kaart te brengen. Een doel is om specifieke markers te vinden, zoals gensequenties, die eenvoudig kunnen worden gemeten door een bloedtest om de kanker in de gaten te houden, zodat u bijvoorbeeld in de toekomst misschien niet zo regelmatig scans hoeft te ondergaan tijdens monitoring.

Als kankercellen afsterven, komt een deel van hun DNA in het bloed terecht. DNA van dode kankercellen wordt circulerend tumor-DNA of ctDNA genoemd. Wetenschappers hebben tests ontwikkeld om dit circulerende DNA te detecteren. Dit soort benadering wordt soms een "vloeibare biopsie" genoemd en onderzoekers wijzen op mogelijke voordelen voor het bewaken van de ziekte, evenals het voorspellen van de reactie van een persoon op therapie in een vroeg stadium.

Circulerende tumor-DNA-studie

In een gepubliceerde studie analyseerden onderzoekers van het National Cancer Institute bloed van 126 mensen met DLBCL op de aanwezigheid van circulerend tumor-DNA. Diffuus grootcellig B-cellymfoom, of DLBCL, is het meest voorkomende type lymfoom, een bloedkanker die begint in bepaalde cellen van het immuunsysteem.

Ondanks dat ze onder de microscoop een vergelijkbaar uiterlijk hebben, kunnen verschillende subsets van DLBCL verschillende prognoses hebben. Volgens de American Cancer Society zullen in totaal ongeveer drie op de vier mensen na de eerste behandeling geen ziekteverschijnselen hebben en velen worden met therapie genezen.

De kanker komt echter bij tot 40% van de mensen terug en is dan vaak ongeneeslijk, vooral als het vroeg terugkomt en / of wanneer het aantal tumorcellen in hun bloed hoog is, aldus het National Cancer Institute.

Iedereen in het huidige onderzoek had een behandeling voor DLBCL gekregen volgens 3 verschillende protocollen, met geneesmiddelen zoals etoposide, prednison, vincristine, cyclofosfamide en doxorubicine, bekend als EPOCH, met of zonder rituximab, in klinische onderzoeken tussen mei 1993 en december 2013.

Bloedonderzoek werd gedaan vóór elke chemotherapiecyclus, aan het einde van de behandeling en elke keer dat de stadiëring werd beoordeeld. Mensen werden na de therapie vele jaren gevolgd en CT-scans werden tegelijkertijd met het bloedonderzoek gedaan. Mensen in deze studie werden gevolgd gedurende een mediaan van 11 jaar na de behandeling - dat wil zeggen, het middelste aantal in de reeks was 11 jaar, maar mensen werden gevolgd voor zowel kortere als langere perioden.

Bloedonderzoek voorspelde progressie, herhaling

Van de 107 mensen die een volledige remissie van de kanker hadden, hadden degenen die detecteerbaar ctDNA in de bloedmonsters ontwikkelden meer dan 200 keer meer kans op ziekteprogressie dan degenen die geen detecteerbaar ctDNA hadden.

De bloedtest kon al in de tweede cyclus van de antikankerbehandeling voorspellen welke mensen niet op therapie zouden reageren.

De bloedtest maakte het ook mogelijk om een ​​recidief van kanker te detecteren met een mediaan van 3,4 maanden voordat er enig klinisch bewijs van ziekte was, voorafgaand aan detectie via CT-scan.

Momenteel zijn vloeibare biopsieën in DLBCL een onderzoek en worden ze niet door de FDA goedgekeurd of aanbevolen door NCCN-richtlijnen. De informatie die door een vloeibare biopsie wordt verstrekt, mag niet worden gebruikt om de behandeling in DLBCL te begeleiden.

Toekomstige richtingen

Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen en uitdagingen bij het in de gaten houden van kankers met behulp van moleculaire markers van bloedonderzoeken, maar de kennisbasis groeit en verbetert voortdurend.

In het geval van lymfoom, en met name alle verschillende typen non-Hodgkin-lymfoom, zorgt de enorme diversiteit van deze maligniteiten voor uitdagend werk. Zelfs als we dezelfde maligniteit overwegen, zoals DLBCL, is het mogelijk dat een enkele marker niet in alle gevallen goed werkt.

Uiteindelijk hoopt men echter dat sommige van de excisies, naalden en scans die de huidige kankerpatiënten zo vertrouwd zijn, kunnen worden vermeden en vervangen door tests die deze markers detecteren en hun niveaus in het lichaam meten.