Bloed- en fecale tests voor IBD

Bloedonderzoek en fecale (stoelgang) tests zijn een belangrijk onderdeel van de diagnose en behandeling van inflammatoire darmaandoeningen (IBD). Bloedonderzoek speelt een sleutelrol bij het identificeren van kenmerken van IBD, waaronder bloedarmoede en ontsteking, en kan worden gebruikt om te bepalen of u in aanmerking komt voor bepaalde medicamenteuze therapieën. Fecale tests detecteren ook ontstekingen en helpen bepalen of directe beeldvorming van de darm nodig is.

Als een reeks ontstekingsziekten, waaronder de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa, wordt IBD gediagnosticeerd door uitsluiting, wat betekent dat andere oorzaken worden uitgesloten voordat een diagnose kan worden gesteld. Deze tests kunnen daarbij helpen en bij het sturen van de behandeling.

Bloedonderzoek en fecale tests worden ook periodiek uitgevoerd om IBD te behandelen nadat het is gediagnosticeerd en behandeld.

Aantal rode bloedcellen

Een aantal rode bloedcellen maakt deel uit van een groter bloedpanel dat bekend staat als een compleet bloedbeeld (CBC). De test wordt gebruikt om te meten hoeveel rode bloedcellen (RBC), ook wel erytrocyten genoemd, aanwezig zijn in een monster van uw bloed.

De test is belangrijk omdat rode bloedcellen hemoglobine bevatten, een ijzerrijk eiwit dat zuurstof naar de weefsels van het lichaam transporteert. Als u een laag aantal rode bloedcellen heeft, wordt er gezegd dat u bloedarmoede heeft.

Bloedarmoede is een veelvoorkomend kenmerk van IBD en wordt vaak over het hoofd gezien als een complicatie van de ziekte. Mensen met IBD hebben vaak bloedarmoede door ijzertekort als gevolg van chronische darmbloedingen en de verminderde opname van ijzer als gevolg van aanhoudende darmontsteking.

Hemoglobinetest

Een hemoglobinetest is een andere bloedtest die wordt gebruikt om de mate van bloedarmoede te detecteren en te meten. Wanneer zowel het RBC- als het hemoglobinegehalte laag zijn, kan dit het gevolg zijn van een aandoening die anemie van chronische ziekte (ACD) wordt genoemd, ook bekend als anemie door ontsteking.

Met ACD kunt u normale of zelfs hoge ijzergehaltes in weefsels hebben, maar een laag ijzergehalte in het bloed.Daarom is de hoeveelheid hemoglobine in rode bloedcellen - die afhankelijk is van ijzer om zich te binden aan zuurstofmoleculen - zal verlaagd worden.

ACD is kenmerkend voor ziekten die chronische ontstekingen veroorzaken, waaronder veel auto-immuunziekten.

Aangenomen wordt dat de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa ofwel auto-immuun zijn (wat betekent dat het immuunsysteem zichzelf aanvalt) ofwel immuungemedieerd zijn (wat betekent dat het immuunsysteem te sterk reageert).

Hematocriettest

Een hematocriet-test meet geen specifiek eiwit of specifieke cel in het bloed. Het is eerder een berekening van het volume rode bloedcellen.

De hematocrietbloedtest bepaalt het percentage rode bloedcellen in een bloedmonster, waarbij lage percentages bloedarmoede aangeven en hoge percentages duiden op uitdroging, zuurstofgebrek of andere oorzaken.

Naast het diagnosticeren van bloedarmoede, kan een hematocriettest helpen bij de behandeling van IBD. Een plotselinge daling van het hematocrietpercentage kan een vroeg waarschuwingssignaal zijn voor ziektecomplicaties of het risico op complicaties na een IBD-operatie voorspellen.

Mensen met stabiele hematocrietpercentages hebben daarentegen over het algemeen weinig complicaties en een betere beheersing van IBD-symptomen.

Aantal witte bloedcellen

Witte bloedcellen zijn sleutelcomponenten van uw immuunsysteem. Ze richten zich niet alleen op en neutraliseren ziekteverwekkende micro-organismen (ziekteverwekkers), maar "leren" specifieke ziekteverwekkers te identificeren, zodat ze een gerichte aanval kunnen starten als die ziekteverwekker terugkeert.

Witte bloedcellen (WBC), ook wel leukocyten genoemd, bestaan ​​uit verschillende soorten cellen, elk met een specifiek doel. Ze omvatten granulocyten (neutrofielen, eosinofielen en basofielen), monocyten en lymfocyten (T-cellen en B-cellen).

Een aantal witte bloedcellen is een reeks tests die elk van deze celtypen meet. Verhogingen van WBC zijn over het algemeen een teken van een infectie of ontsteking. Een arts kan beginnen met het onderzoeken van de meest waarschijnlijke oorzaken van de ontsteking of infectie op basis van welke cellen verhoogd zijn.

Het aantal witte bloedcellen is belangrijk omdat veel van de geneesmiddelen die worden gebruikt om IBD te behandelen, immunosuppressief zijn, wat betekent dat ze de reactie van het immuunsysteem op ziekte afzwakken. Als de WBC te laag is, kan een persoon een hoog risico op infectie lopen.

C-reactieve proteïne en ESR-tests

Er zijn twee bloedtesten die vaak worden gebruikt om de mate van gegeneraliseerde ontsteking in het lichaam te meten:

• C-reactief proteïne (CRP) meet een type proteïne dat door de lever wordt uitgescheiden als reactie op ontsteking.
• Erytrocytbezinkingssnelheid (ESR) meet de snelheid waarmee rode bloedcellen (erytrocyten) zich in één uur op de bodem van een reageerbuis nestelen. Mensen die een ontsteking ervaren, zullen sneller sedimenteren dan degenen die dat niet doen.

CRP is een directere methode om ontstekingen te meten en is beter in het detecteren van acute ontstekingen, zoals die kunnen optreden tijdens exacerbaties (opflakkeringen) van de ziekte van Crohn of colitis ulcerosa. ESR meet de ontsteking indirect en heeft de neiging om verhoogd te blijven bij een chronische ontstekingsaandoening zoals IBD.

CRP en ESR zijn slechts gegeneraliseerde markers voor ontsteking, maar kunnen nuttig zijn bij het voorspellen van de ontwikkeling van exacerbaties bij mensen met IBD, waardoor vroege behandeling en een betere beheersing van de symptomen mogelijk zijn.

Fecale Calprotectine-test

Een fecale calprotectinetest wordt gebruikt om onderscheid te maken tussen inflammatoire darmaandoeningen en niet-inflammatoire darmaandoeningen zoals diverticulaire aandoeningen en ischemische colitis. De test detecteert en meet de hoeveelheid van een eiwit genaamd calprotectine in een ontlastingsmonster.

Calprotectine is een bijproduct van neutrofielen. Wanneer iemands neutrofielenaantal abnormaal hoog is, een teken van ontsteking, zou het aantal calprotectine ook verhoogd zijn.

Een calprotectine-waarde van meer dan 50 tot 60 microgram per milligram (mcg / mg) duidt op IBD.

De test helpt patiënten onnodige procedures zoals endoscopie te vermijden door de aanwezigheid van een ontsteking in de darm zelf (in plaats van alleen in het bloed) te bevestigen. In dit opzicht is de fecale calprotectinetest kwalitatief beter dan bloedtesten zoals ESR of CRP.

Een fecale calprotectinetest kan ook worden uitgevoerd als er een IBD-uitbarsting is om de ernst ervan te karakteriseren of om uw reactie op de behandeling te controleren totdat uw toestand volledig is gestabiliseerd.

Naast calprotectine kan een ontlastingsmonster worden gebruikt om te controleren op verborgen bloed in de ontlasting (fecaal occult bloedonderzoek) of gekweekt om bacteriële of parasitaire infecties uit te sluiten als de oorzaak van uw symptomen.

TPTM-testen

Een thiopurine methyltransferase (TPMT) -test kan worden besteld als een arts Purixan (mercaptopurine) of Azasan (azathioprine) overweegt als behandeling voor ernstige IBD. De TMPT-test kan het tekort aan het enzym thiopurine detecteren en uw risico op ernstige bijwerkingen bepalen bij gebruik van immuunonderdrukkende thiopurinegeneesmiddelen.

Afhankelijk van het niveau van thiopurinemethyltransferase in uw bloed, kan uw arts de juiste dosis berekenen om bijwerkingen van geneesmiddelen te voorkomen. In sommige gevallen kunnen de thiopurinespiegels zo laag zijn dat dit een contra-indicatie vormt voor het gebruik van deze klasse geneesmiddelen.

Gespecialiseerde bloedonderzoeken

Sommige artsen gebruiken gespecialiseerde bloedtesten die de diagnose van de ziekte van Crohn of colitis ulcerosa kunnen ondersteunen. Ze detecteren specifieke eiwitten, antilichamen genaamd, die door het immuunsysteem worden geproduceerd als reactie op bepaalde ontstekingsziekten. Ze bevatten:

• Anti-Cbir1-antilichaam (CBir1)
• Anti-Saccharomyces cerevisiae antilichaam (ANSA)
• Porine C-antilichaam tegen buitenmembraan (OmpC)
• Perinucleair anti-neutrofiel cytoplasmatisch antilichaam (pANCA)

Ongeveer 80% van de mensen met IBD kan deze en andere biomarkers voor IBD hebben. Het hebben van de antilichamen betekent echter niet dat u IBD heeft, aangezien de antilichamen zelfs bij mensen zonder IBD aanwezig kunnen zijn.

Omdat deze tests een lage specificiteit hebben (wat betekent dat ze bij veel ziekten kunnen voorkomen), worden ze in verschillende mate geaccepteerd in de medische gemeenschap. Toch kunnen de bloedtesten een diagnose helpen ondersteunen, omdat de aanwezigheid van deze antilichamen andere aandoeningen kan uitsluiten.

Een woord van Verywell

Als u vermoedt dat u IBD heeft, is het belangrijk om te onthouden dat bloedonderzoeken IBD niet kunnen diagnosticeren, maar in plaats daarvan helpen bij het karakteriseren van uw symptomen en de arts in de richting van de juiste diagnose wijzen.

Als u IBD heeft, is het belangrijk om routinematig bloedonderzoek te laten uitvoeren, zodat eventuele complicaties of bijwerkingen vroegtijdig kunnen worden opgemerkt en behandeld voordat ze ernstig worden.