Een elleboogdislocatie treedt op wanneer de bovenarm en onderarm worden gescheiden van hun normale positie. Het bot van de bovenarm (humerus) raakt normaal gesproken de botten van de onderarm (de radius en de ellepijp). Wanneer een elleboogdislocatie optreedt, worden deze botten gescheiden van hun normale uitlijning. Elleboogdislocaties zijn de tweede meest voorkomende gewrichtsdislocatie, na schouderdislocaties.
Ed Reschke / Getty ImagesEr zijn twee basistypen elleboogdislocaties.
- Eenvoudige elleboogdislocatie: een eenvoudige elleboogdislocatie betekent dat er geen botbreuk rond het ellebooggewricht is. De prognose van eenvoudige elleboogdislocatie is beter, aangezien een operatie vaak niet nodig is voor de behandeling.
- Complexe elleboogdislocatie: Een complexe elleboogdislocatie betekent dat er een breuk is, meestal van de onderarm, die is opgetreden samen met de elleboogdislocatie. Bij een complexe elleboogdislocatie is vaak een operatie nodig om het gebroken bot te repareren om het ellebooggewricht in een normale positie te houden.
Beoordeling
Als iemand zijn elleboog heeft geblesseerd, moet een ontwricht ellebooggewricht worden beschouwd als een mogelijke oorzaak van elleboogpijn. Symptomen van een ontwrichte elleboog zijn onder meer pijn, zwelling en het niet kunnen buigen van de elleboog Bij sommige elleboogdislocaties kan zenuw- of bloedvatbeschadiging optreden. Alle elleboogdislocaties vereisen onmiddellijke medische aandacht, maar die met zenuw- of vaatletsel (bloedvat) hebben speciale aandacht nodig.
Voordat de elleboog weer in positie wordt gebracht (dit wordt "verkleinen" van de elleboog genoemd), moet een röntgenfoto worden gemaakt om de positie van de elleboogdislocatie te bekijken en eventuele bijbehorende fracturen te zoeken.
Behandeling
Een elleboogdislocatie wordt behandeld door de botten te verplaatsen. Meestal wordt de reductie uitgevoerd onder narcose; als de patiënt echter kan ontspannen, kan de reductie worden uitgevoerd zonder verdoving. Vaak 'springt' het ellebooggewricht gewoon weer op zijn plaats, maar bij complexere verwondingen kan het moeilijk zijn om een normale uitlijning te bereiken. Nadat de elleboog is verkleind, moet nog een röntgenfoto worden gemaakt om te zorgen voor een juiste uitlijning van het gewricht.
Als een eenvoudige elleboogdislocatie is opgetreden, nadat het gewricht is verkleind, moet de onderzoeker de stabiliteit van het ellebooggewricht bepalen. Als de elleboog niet op zijn plaats blijft en voortdurend weer naar buiten springt, is waarschijnlijk een operatie nodig. In de meeste gevallen kan de elleboog worden geïmmobiliseerd in een positie waarin het gewricht stabiel is. De meest stabiele positie is met de elleboog gebogen en de handpalm naar beneden gedraaid.
Immobilisatie moet worden beperkt, aangezien langdurige immobilisatie aanzienlijke stijfheid van het gewricht kan veroorzaken.Patiënten beginnen met vroege elleboogbewegingen, meestal binnen enkele dagen of een week na het letsel. De mobiliteit wordt gestart in een bereik waar de elleboog stabiel is en geleidelijk toeneemt. Patiënten met eenvoudige elleboogdislocaties bereiken over het algemeen binnen 1 tot 3 weken na het letsel weer aan het werk.
Chirurgie
Een operatie is zelden nodig voor een eenvoudige elleboogdislocatie. Een operatie is alleen nodig na een eenvoudige elleboogdislocatie wanneer de elleboog niet in het gewricht blijft (ongeveer 1-2% van de elleboogdislocaties). Talrijke onderzoeken hebben bij de meeste patiënten geen voordeel aangetoond van ligamentherstel na een stabiele eenvoudige elleboogdislocatie.
Een operatie is meestal nodig als er een bijbehorende fractuur is met de elleboogdislocatie. Zonder chirurgische stabilisatie van de fractuur is het meestal moeilijk om de uitlijning van het ellebooggewricht te behouden. Chirurgie vereist meestal het plaatsen van platen en schroeven op de gebroken botten om hun uitlijning te herstellen.
