"Doorbraak" is een woord dat vaak wordt gebruikt - sommigen zeggen misschien maar al te vaak - bij het beschrijven van vorderingen in de hiv-wetenschappen. En hoewel er de afgelopen jaren inderdaad een aantal game-changers zijn geweest, suggereert het woord vaak dat we dichter bij een remedie of oplossing zijn die we werkelijk zijn.
Dit kan gebeuren als onderzoek verkeerd wordt geïnterpreteerd of als een verslaggever de wetenschap niet in de juiste context plaatst. En dat is jammer, aangezien wat er wordt gerapporteerd vaak echt belangrijk is.
Het is duidelijk dat een hype nooit een onderdeel mag zijn van wetenschappelijke berichtgeving, iets wat we in 1984 leerden toen de toenmalige minister van Volksgezondheid en Human Services Margaret Heckler verklaarde dat we 'binnen twee jaar' een hiv-vaccin zouden hebben.
Dergelijke misvattingen tasten niet alleen het vertrouwen van het publiek aan, ze hebben ook vaak directe gevolgen voor de volksgezondheid. Talrijke onderzoeken hebben aangetoond dat de risicoperceptie van een persoon - hoeveel of weinig iemand zich in gevaar voelt - direct kan worden beïnvloed door zowel de kwaliteit als de bron van de berichtgeving in de media die ze zoeken.
We zagen dit in 2016 toen gemeld werd dat een man op de HIV pre-expositie profylaxe (PrEP) geïnfecteerd was ondanks het nemen van de dagelijkse preventieve therapie. Zonder context suggereerden de rapporten ten onrechte dat een ‘zeldzame’ medicijnresistente stam onder de bevolking circuleerde, waardoor ze twijfelden of PrEP een even levensvatbare strategie was als gezondheidsfunctionarissen verkondigden.
We bekijken vijf recente hiv-"doorbraken" die allesbehalve bleken te zijn, en onderzoeken wat we hebben geleerd, zowel positief als negatief, in de nasleep van deze tegenslagen.
AIDSVAX-vaccin
gevende / iStockphotoIn 1995 werd VaxGen opgericht om het AIDSVAX-vaccin te ontwikkelen. Fase I- en Fase II-onderzoeken toonden aan dat het vaccin veilig was voor chimpansees en dat het een antilichaamrespons tegen hiv veroorzaakte bij 99% van een kleine groep vrijwilligers.
VaxGen, de fabrikant van het vaccin, diende een aanvraag in en werd goedgekeurd voor fase III-proeven bij mensen in de VS en Thailand, maar de resultaten toonden aan dat het vaccin niet effectief was.
Ondanks het nieuws publiceerde het bedrijf snel persberichten waarin stond dat het vaccin werkzaam was in bepaalde populaties (voornamelijk zwart en Aziatisch), en ging zelfs zo ver dat het suggereerde dat er al in 2005 een levensvatbare kandidaat beschikbaar zou kunnen zijn.
Sinds die tijd is AIDSVAX getest in combinatie met een ander vaccin en tegen 2009 slaagde het gecombineerde regime erin om 31% werkzaamheid te bereiken bij het voorkomen van hiv.
Die resultaten werden bijna onmiddellijk uitgeroepen tot een ‘historische mijlpaal’ door de AIDS Vaccine Advocacy Coalition. Dit leidde tot een ware lawine van rapporten die suggereerden dat wetenschappers op het punt stonden een ‘functionele genezing’ van hiv te vinden (wat betekent dat het virus onder controle kon worden gehouden door een vaccin in plaats van door pillen).
Deze suggesties zijn sindsdien aanzienlijk afgezwakt, met weinig bewijs om de beweringen te ondersteunen. Toch begon in 2016 een nieuwe Fase III-studie serieus in Zuid-Afrika, opnieuw met AIDSVAX en hetzelfde combinatievaccin dat in 2009 werd gebruikt.
De Mississippi Baby
Er zijn maar weinig "doorbraken" die meer media-aandacht hebben getrokken dan de baby uit Mississippi, een niet nader genoemde peuter waarvan men dacht dat hij in 2013 genezen was van hiv.
Het kind, geboren uit een hiv-positieve moeder, werd 30 uur na de bevalling behandeld met een agressieve antiretrovirale therapie. Toen het kind 18 maanden oud was, verliet de moeder de zorg plotseling en liet het kind meer dan vijf maanden zonder behandeling.
Toen moeder en kind uiteindelijk terugkwamen, waren de artsen verrast dat het kind geen detecteerbaar virus in bloed- of weefselmonsters had. Dit leidde tot wilde speculaties dat behandeling die op het moment van infectie werd gegeven, de infectie effectief zou kunnen stoppen.
De opvattingen waren zo hoogtij, dat er al snel een stroom van nieuwsberichten volgde, waarin werd beweerd dat andere kinderen hetzelfde resultaat hadden bereikt als resultaat van de therapie na de bevalling.
In juli 2014, op het hoogtepunt van de mediahype, meldden artsen dat het virus inderdaad was teruggekeerd (herstelde) in de Mississippi-baby. Dit suggereert dat het virus niet was uitgeroeid zoals sommigen dachten, maar verborgen was in cellulaire reservoirs die klaar waren om opnieuw tevoorschijn te komen zonder consistente therapie.
Studies om agressieve hiv-therapie bij pasgeborenen verder te onderzoeken, zijn sindsdien uitgesteld.
Replicatie van de Berlin Patient Cure
Timothy Ray Brown, ook bekend als de "Berlin Patient", wordt beschouwd als de enige persoon die genezen is van HIV. Na het ondergaan van een zeer experimentele stamceltransplantatie van een persoon die van nature resistent was tegen hiv, kwam Brown in 2008 tevoorschijn zonder bewijs van het virus in bloed- of weefselmonsters.
Het nieuws over de genezing van Brown leidde tot latere onderzoeken in de hoop de resultaten in andere te repliceren. Alles tot nu toe is mislukt.
Onder hen herstelden twee mannen uit Boston die in 2013 "genezen" waren verklaard, slechts één jaar na het ondergaan van de transplantatie. Sommigen hebben sindsdien gesuggereerd dat de laatste procedure "veel zachter" was dan die van Brown en kan verklaren waarom het virus niet volledig uit hun systemen werd verwijderd.
Niet dat stamceltransplantaties ooit als een haalbare strategie werden beschouwd om hiv te genezen. Ondanks het historische karakter van de Berlin Patient-zaak, wordt de procedure zelf als veel te duur en gevaarlijk beschouwd om uit te voeren, behalve in de meest extreme medische gevallen.
Van zijn kant blijft Brown ondetecteerbaar en niet in therapie, hoewel er nog steeds discussie is over de vraag of het virus volledig is uitgeroeid of gewoon onder controle is gehouden door de transplantatieprocedure.
Verder onderzoek hoopt de specifieke mechanismen voor de genezing van Brown te identificeren, idealiter om hulpmiddelen te ontwikkelen die kunnen worden gebruikt op een grotere, populatiegebaseerde schaal.
HIV-microbicide tegenslagen
HIV-microbiciden zijn volkomen logisch. Denk er eens over na: als u zich ooit zorgen maakt over het krijgen van hiv van een sekspartner, hoeft u alleen maar een gel of crème op te doen om hiv bij contact te doden. Hoe moeilijk kan het zijn?
Maar na meer dan 15 jaar intensief onderzoek moeten we nog een kandidaat zien die in staat is om het soort bescherming te bieden dat nodig is om deze doelen te bereiken.
Een van die onderzoeken, de CAPRISA 004, werd in 2010 geprezen als een "doorbraak" toen werd aangetoond dat een gel met een concentratie van 1% van het geneesmiddel tenofovir het risico op overdrachtsrisico bij vrouwen met 39% zou kunnen verminderen. Voor degenen die de gel regelmatig gebruikten, kan de effectiviteit oplopen tot 54%.
Vervolgonderzoeken in Afrika en India toonden aan dat de microbicide gel geen beschermend voordeel had in vergelijking met de placeboversie.
Onderzoekers hebben sindsdien redenen gegeven voor de resultaten, waaronder de hoge prevalentie van seksueel overdraagbare aandoeningen onder deelnemers aan de studie en een hoge virale last in de gemeenschap onder hiv-positieve mannen.
Uiteindelijk kwam de strategie - die ooit werd beschouwd als een belangrijke stap in de richting van empowerment van kwetsbare vrouwen en meisjes - tekort vanwege het enige dat de onderzoeker niet in overweging nam: de menselijke natuur.
Volgens de analyse na de proef gebruikten vrouwen (vooral jonge vrouwen) de gel niet zoals voorgeschreven, vaak vanwege de afkeuring van familieleden of de angst voor ontdekking door echtgenoten of sekspartners.
Recentere onderzoeken naar het gebruik van microbiële intravaginale ringen lieten over het algemeen slechts een matige bescherming zien, terwijl er geen kwantificeerbare bescherming werd geboden aan vrouwen van 18 tot 21 jaar.
Deense Kick-Kill Cure
Van de voorbeelden van hiv-beloften die tekortschoten, trokken er maar weinig zo veel aandacht als die van de Aarhus Universiteit in Denemarken toen in 2013 werd gemeld dat er "binnen enkele maanden" genezing werd verwacht.
Binnen enkele uren na de aankondiging van de studie raakten de media in een ware razernij en publiceerden ze misleidende berichten dat er een remedie op komst was en dat het Deense team niet alleen in staat was om hiv te verwijderen uit cellulaire heiligdommen (zogenaamde latente reservoirs), maar ook om ze te neutraliseren. het virus. De strategie, in de volksmond bekend als "kick-kill", sprak tot de verbeelding van een publiek dat klaar was voor een doorbraak na nieuwsberichten over de Mississippi-baby.
Hoewel het Aarhus-onderzoek inderdaad een veelbelovende stap was in de richting van "kick-kill", werd er niet één factor erkend die zijn verwaandheid ondermijnde: we moeten nog weten hoe groot deze reservoirs zijn.
Het duurde niet lang voordat het nieuws kwam dat de Aarhus-studie zijn belofte niet nakwam en een bescheiden activering van slapende virussen bereikte, maar lang niet de niveaus die nodig zijn om "kick-kill" te laten werken.
Bovendien is er nog steeds geen bewijs dat enig middel, of het nu farmaceutisch of immunologisch is, HIV volledig kan uitroeien als het wordt vrijgelaten uit zijn cellulaire schuilplaats.
Er wordt verder onderzoek gedaan om te zien of een combinatie van geneesmiddelen en / of vaccinagentia deze vroege resultaten kan verbeteren.
-needed.jpg)
