Hoe immunotherapie werkt voor de behandeling van kanker

Immunotherapie is een kankerbehandeling die uw immuunsysteem gebruikt om kwaadaardige cellen te bestrijden. De voorwaardeimmunotherapiewordt eigenlijk breed gebruikt voor een verzameling verschillende behandelingsstrategieën die de immuunrespons van het lichaam veranderen of stoffen gebruiken die door het immuunsysteem zijn gemaakt om kankercellen te bestrijden. Deze behandelingen staan ​​bekend als biologische therapieën.

Hoe immunotherapie werkt

De theorie achter immunotherapie is dat uw immuunsysteem al weet hoe het kanker moet bestrijden. Net zoals uw lichaam in staat is om een ​​immuunrespons te identificeren, te labelen en op te zetten tegen bacteriën en virussen die het binnendringen, kunnen kankercellen ook worden getagd als abnormaal en worden geëlimineerd door het immuunsysteem.

Het concept van immunotherapie bestaat al heel lang. Een eeuw geleden merkte een arts die bekend staat als William Coley op dat sommige patiënten, wanneer ze besmet waren met een bacterie, hun kanker leken te bestrijden. Een andere arts genaamd Steven Rosenberg wordt gecrediteerd met het stellen van vragen over een op het immuunsysteem gebaseerde benadering van kanker.

In zeldzame gevallen kan kanker vanzelf verdwijnen zonder enige behandeling. Deze spontane remissie of regressie van kanker is gedocumenteerd, hoewel het zeer zeldzaam is. De theorie van Dr. Rosenberg was dat het immuunsysteem van zijn patiënt de kanker had aangevallen en opgeruimd.

Hoewel er veel verschillende soorten immuuncellen en moleculaire routes zijn die resulteren in de verwijdering van kankercellen, zijn de "grote wapens" in de strijd tegen kanker T-cellen (T-lymfocyten) en natuurlijke killercellen.

Het immuunsysteem moet meerdere taken uitvoeren om kankercellen te bestrijden. In eenvoudige bewoordingen zijn dit:

• Surveillance: het immuunsysteem moet eerst kankercellen vinden en identificeren. (Een analogie zou zijn dat een bosbouwer door het bos loopt op zoek naar zieke bomen.)
• Tagging: eenmaal ontdekt, moet ons immuunsysteem kankercellen markeren of labelen voor vernietiging. (Akin tegen de bosbouwer die problematische bomen markeert met spuitverf.)
• Signalisatie: zodra kankercellen zijn gemarkeerd, moeten immuuncellen een alarmsignaal geven en kankercellen naar de regio lokken. (Denk aan die bosarbeider die nu zijn bemanning roept.)
• Vechten: Zodra het bovenstaande zich voordoet, vallen T-cellen en natuurlijke killercellen kankercellen aan en verwijderen ze uit het lichaam (net zoals de arbeiders de zieke bomen kappen en weghalen).

Het is duidelijk dat immuuncellen niet voldoende zijn om in hun eentje voor kanker te zorgen. Als ze dat wel waren, zou kanker niet dodelijk zijn.

Veel kankers zijn in staat zichzelf te ontwijken of te vermommen, zodat uw lichaam ze niet als een bedreiging herkent. Kankercellen kunnen zich verbergen door:

• Het verminderen van de expressie van antigenen op het oppervlak van de cellen
• Het produceren van moleculen die de immuunrespons onderdrukken
• Veroorzaken dat nabijgelegen niet-kankercellen stoffen afscheiden die de effectiviteit van het immuunsysteem verminderen. Deze benadering wordt "het veranderen van de micro-omgeving" genoemd, het gebied rond de kankercellen.

Medicijnen voor immunotherapie gebruiken een verscheidenheid aan functies om het immuunsysteem te helpen kankercellen voor eens en voor altijd te vinden en te richten. Ze omvatten:

• Het immuunsysteem helpen kanker te herkennen
• Immuuncellen activeren en versterken
• Het verstoren van het vermogen van een kankercel om zich te verbergen (de-maskering)
• Het verstoren van de micro-omgeving van kankercellen door kankercelsignalen te veranderen
• De principes van het immuunsysteem gebruiken als sjabloon voor het ontwerpen van kankermedicijnen

Hoe immunotherapie verschilt van andere kankerbehandelingen

In tegenstelling tot veel vorderingen in de oncologie die voortbouwen op eerdere behandelingen, is immunotherapie meestal een geheel nieuwe manier om kanker te behandelen (niet-specifieke immuunmodulatoren, zoals interferon, bestaan ​​al een paar decennia).

In vergelijking met veel andere behandelingen:

• Sommige immunotherapiebehandelingen werken mogelijk bij verschillende soorten kanker (bijvoorbeeld voor melanoom en longkanker).
• Sommige van deze behandelingen werken mogelijk voor de meest geavanceerde en moeilijkst te behandelen kankers (bijv. Longkanker in een vergevorderd stadium of alvleesklierkanker).
• Sommige gevallen kunnen blijvende resultaten hebben - wat oncologen een duurzame respons noemen. De meeste kankerbehandelingen voor solide tumoren, zoals chemotherapie, en geneesmiddelen die gericht zijn op specifieke genetische veranderingen in kankercellen, zijn beperkt; kankercellen worden uiteindelijk resistent tegen de behandeling.

Een doorbraak in kanker

Immunotherapie werd door de American Society of Clinical Oncology uitgeroepen tot de klinische vooruitgang van het jaar voor kanker in 2016. Voor mensen met kanker zijn dit veld, samen met de vooruitgang in behandelingen zoals gerichte therapieën, redenen om een ​​gevoel van hoop te voelen - niet alleen voor de toekomst, maar voor vandaag.

Soorten

U hebt wellicht immunotherapie gehoord die wordt beschreven als een behandeling die het immuunsysteem "versterkt". Deze behandelingen zijn eigenlijk veel complexer. Methoden die momenteel zijn goedgekeurd of worden geëvalueerd in klinische onderzoeken, zijn onder meer de volgende.

Monoklonale antilichamen (therapeutische antilichamen)

Monoklonale antilichamen werken door kankercellen tot doelwit te maken en worden al meer dan 20 jaar gebruikt, vooral voor sommige typen lymfoom.

Therapeutische of monoklonale antilichamen zijn "door de mens gemaakte" antilichamen die zijn ontworpen om kankercellen aan te vallen in plaats van micro-organismen. Ze hechten zich vast aan antigenen (eiwitmarkers) op het oppervlak van kankercellen, waardoor ze in wezen worden gemarkeerd. Zodra de kankercellen zo zijn gemarkeerd, weten andere cellen in het immuunsysteem ze te vernietigen.

Een ander type monoklonaal antilichaam kan in plaats daarvan hechten aan een antigeen op een kankercel om te voorkomen dat een groeisignaal een receptor bereikt. Wanneer dit gebeurt, kan het groeisignaal niet de toegang krijgen die het nodig heeft om de kankercel te vertellen zich te delen en te groeien.

Medicijnen die monoklonale antilichamen afgeven, zijn onder meer:

• Avastin (bevacizumab)
• Herceptin (trastuzumab)
• Rituxan (rituximab)
• Vectibix (panitumumab)
• Erbitux (cetuximab)
• Gazyva (obinutuzumab)

Een ander type monoklonaal antilichaam is een bispecifiek antilichaam. Deze antilichamen binden aan twee verschillende antigenen. De ene tagt de kankercel en de andere werkt om een ​​T-cel te rekruteren en de twee bij elkaar te brengen. Een voorbeeld is Blincyto (blinatumomab).

Geconjugeerde monoklonale antilichamen

De monoklonale antilichamen hierboven werken alleen, maar antilichamen kunnen ook worden gehecht aan een chemotherapie-medicijn, een giftige stof of een radioactief deeltje in een behandelingsmethode die geconjugeerde monoklonale antilichamen wordt genoemd.

Het woord vervoegde betekent "gehecht". In deze situatie wordt een bijgevoegde "lading" rechtstreeks naar een kankercel afgeleverd. Door een antilichaam te laten hechten aan een antigeen op een kankercel en de behandeling rechtstreeks bij de bron af te leveren, kan er minder schade aan gezonde weefsels ontstaan.

Sommige medicijnen in deze categorie die zijn goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) zijn onder meer:

• Kadcyla (ado-trastuzumab)
• Adcetris (brentuximab vedotin)
• Zevalin (ibritumomab tiuxetan)
• Ontak (denileukin difitox)

Immune Checkpoint-remmers

Het immuunsysteem heeft checks and balances zodat het niet over- of ondermaats presteert. Om het eerste te voorkomen - dat een auto-immuunziekte zoals reumatoïde artritis kan veroorzaken - zijn er remmende controlepunten langs het immuunsysteem die werken als remmen om een ​​auto te vertragen.

Maar, zoals gezegd, kankercellen kunnen lastig en bedrieglijk zijn. Dat doen ze onder meer via checkpoint-eiwitten, de stoffen die het immuunsysteem onderdrukken of vertragen. Omdat kankercellen voortkomen uit normale cellen, hebben ze het vermogen om deze eiwitten te maken - sommigen vinden gewoon een manier om ze abnormaal te gebruiken om aan detectie te ontsnappen. Hierdoor komen de eiwitten terechtdichtslaande remmen op het immuunsysteem.

Immune checkpoint-remmers om dit te bestrijden. Ze kunnen zich binden met deze checkpoint-eiwitten en de remmen loslaten, zodat het immuunsysteem weer aan het werk kan en de kankercellen kan bestrijden.

Voorbeelden van controlepuntremmers die momenteel worden gebruikt, zijn onder meer:

• Opdivo (nivolumab)
• Keytruda (pembrolizumab)
• Yervoy (ipilimumab)

Er wordt nu onderzoek gedaan naar de voordelen van het combineren van twee of meer geneesmiddelen in deze categorie. Het is bijvoorbeeld veelbelovend om PD-1- en CTLA-4-remmers samen te gebruiken (Opdivo en Yervoy).

Het is belangrijk op te merken dat deze therapieën elkaar kunnen overlappen. Een medicijn dat als checkpoint-remmer wordt gebruikt, kan bijvoorbeeld ook een monoklonaal antilichaam zijn.

Adoptieve celoverdracht

Een van de redenen waarom het immuunsysteem grote tumoren niet bestrijdt, is dat het simpelweg wordt overweldigd. Denk aan 10 soldaten aan de frontlinie die het opnemen tegen 100.000 tegenstanders.

Adoptieve celoverdrachtsbehandelingen werken om uw verdedigingskracht te versterken. Artsen verwijderen eerst uw T-cellen uit het gebied rondom uw tumor. Zodra uw T-cellen zijn verzameld, worden ze in het laboratorium gekweekt. Nadat ze zich voldoende hebben vermenigvuldigd, worden ze weer in uw lichaam geïnjecteerd.

Deze behandeling heeft geleid tot genezing van sommige mensen met melanoom.

CAR T-celtherapie

CAR T-celtherapie kan worden gezien als een 'afstemmen' van het immuunsysteem. CAR staat voor chimere antigeenreceptor; chimeer betekent "samengevoegd." Bij deze therapie worden uw eigen T-cellen verzameld en vervolgens aangepast om een ​​CAR tot expressie te brengen.

Met deze receptor kunnen uw T-cellen zich hechten aan receptoren op het oppervlak van kankercellen om ze te vernietigen. Met andere woorden, het helpt uw ​​T-cellen bij het herkennen van de kankercellen.

CAR T-celtherapie

Twee CAR T-celtherapieën zijn goedgekeurd door de FDA, Yescarta en Kymriah.

• Yescarta (axicabtagene ciloleucel), is een chimere antigeenreceptor (CAR) T-celtherapie en wordt gebruikt voor de behandeling van volwassenen met bepaalde typen grootcellig B-cellymfoom die niet hebben gereageerd of die zijn teruggevallen na ten minste twee andere soorten behandeling.
• Kymriah (tisagenlecleucel) wordt gebruikt voor zowel pediatrische als volwassen patiënten met recidiverende of refractaire acute lymfatische leukemie en voor volwassen patiënten met bepaalde vormen van recidiverend of refractair grootcellig B-cellymfoom na twee of meer lijnen van systemische therapie.

Vaccins voor de behandeling van kanker

Kankervaccins zijn immunisaties die de immuunrespons op kanker versnellen. U hoort misschien van vaccins die kanker kunnen helpen voorkomen, zoals hepatitis B en HPV, maar vaccins voor de behandeling van kanker worden gebruikt met een ander doel: een kanker bestrijden die al aanwezig is.

Wanneer u wordt geïmmuniseerd tegen bijvoorbeeld tetanus, wordt uw immuunsysteem blootgesteld aan een kleine hoeveelheid geïnactiveerd tetanustoxine. Door dit te zien, herkent uw lichaam het als lichaamsvreemd en introduceert het in een B-cel (B-lymfocyt) die vervolgens antilichamen aanmaakt. Als u later aan tetanus wordt blootgesteld, is uw immuunsysteem klaar om aan te vallen.

De benadering is hier vergelijkbaar: kankervaccins kunnen worden gemaakt met behulp van tumorcellen of stoffen die ze produceren.

Een voorbeeld van een vaccin tegen kanker dat in de Verenigde Staten wordt gebruikt, is Provenge (sipuleucel-T) voor prostaatkanker Er worden momenteel kankervaccins getest op verschillende soorten kanker en om herhaling van borstkanker te voorkomen.

Voor longkanker zijn in Cuba twee afzonderlijke vaccins - CIMAvax EGF en Vaxira (racotumomab-aluin) - onderzocht voor niet-kleincellige longkanker. Deze vaccins, waarvan is vastgesteld dat ze de progressievrije overleving bij sommige mensen met niet-kleincellige longkanker verhogen, beginnen ook in de Verenigde Staten te worden onderzocht.

Afhankelijk van de behandeling kunnen immunotherapiemedicijnen intraveneus, oraal, topicaal (crème) of intravesicaal (in de blaas) worden toegediend.

Oncolytische virussen

Het gebruik van oncolytische virussen wordt analoog "dynamiet voor kankercellen" genoemd. Als velen aan virussen denken, denken ze meestal aan iets slechts. Virussen zoals verkoudheid infecteren het lichaam door cellen binnen te gaan, zich te vermenigvuldigen en uiteindelijk de cellen te laten barsten. Oncolytische virussen worden gebruikt om kankercellen te "infecteren". In dit geval kan deze progressie van gebeurtenissen gunstig zijn.

Deze behandelingen lijken op een aantal manieren te werken. Naast het bovenstaande geven ze ook antigenen af ​​in de bloedbaan die meer immuuncellen aantrekken om aan te vallen.

Talimogene laherparepvec (T-VEC of Imlygic) is het eerste door de FDA goedgekeurde oncolytische virus. Dit virus kan zowel kankercellen als normale cellen aanvallen, maar in tegenstelling tot de kankercellen kunnen de normale cellen overleven.

Cytokines (immuunsysteemmodulatoren)

Immuunsysteemmodulatoren zijn een vorm van immunotherapie die al vele jaren beschikbaar is. Deze behandelingen worden niet-specifieke immunotherapie genoemd. Met andere woorden, ze helpen het immuunsysteem om elke indringer, inclusief kanker, te bestrijden.

Deze immuunregulerende stoffen - cytokines, waaronder zowel interleukines (IL's) als interferonen (IFN's) - versterken het vermogen van immuuncellen om kanker te bestrijden.

Voorbeelden zijn onder meer IL-2 en IFN-alpha die worden gebruikt bij onder meer nierkanker en melanomen.

Adjuvante immunotherapie

Het Bacillus Calmette-Guerin (BCG) -vaccin is een vorm van adjuvante immunotherapie die momenteel is goedgekeurd voor de behandeling van kanker (adjuvansbetekent iets dat de immuunrespons van het lichaam op een indringer versterkt). Het wordt in sommige delen van de wereld gebruikt als bescherming tegen tuberculose, maar het is ook met succes gebruikt om blaaskanker te behandelen.

Het vaccin wordt niet als een immunisatie toegediend, maar in de blaas geïnjecteerd, waar het een kankerbestrijdende reactie veroorzaakt.

Bijwerkingen

Omdat immunotherapie specifiek gericht is op kanker, hoopten wetenschappers dat deze behandelingen minder bijwerkingen zouden hebben dan traditionele chemotherapiemedicijnen. Zoals alle kankertherapieën kunnen immunotherapie-medicatie echter bijwerkingen veroorzaken die variëren afhankelijk van de categorie immunotherapie en de specifieke medicatie. Ze kunnen mild tot ernstig zijn.

Enkele bijwerkingen zijn:

• Huidreacties: De huid kan gevoelig zijn voor zonlicht. Roodheid, blaarvorming en jeuk kunnen vaak voorkomen; het breken van de huid door te krabben kan een infectie veroorzaken. Vingers zijn bijzonder gevoelig voor irritatie met blaarvorming en barsten die mogelijk zijn op de vingertoppen en rond de vingernagels.
• Griepachtige symptomen: koorts, misselijkheid, pijn in het lichaam
• Ontstekingsaandoeningen: de dikke darm, de longen en de hartspier kunnen gevoelig zijn voor irritatie - een teken van een overactieve immuunrespons.
• Spierpijn
• Kortademigheid
• Hartkloppingen
• Oedeem (vasthouden van water) en gewichtstoename

Contra-indicaties

Omdat immuuntherapie zo nieuw is, bestaat er nog geen klinisch onderzoek dat vol vertrouwen aangeeft wie het niet mag krijgen voor de behandeling van kanker vanwege gevaarlijke of levensbedreigende bijwerkingen. Maar doktoren leren.

Immunotherapie kan bijvoorbeeld het risico op of de ernst van tuberculose verhogen, maar deze gevallen waren ongelooflijk zeldzaam. In een ander geval ontwikkelde een 47-jarige vrouw spontaan diabetes type 1 bij volwassenen drie weken na een eenmalige immunotherapiebehandeling. Maar nogmaals, dit was een geïsoleerd geval.

Als er tijd is voor gedegen onderzoek en observatie, zullen eventuele algemene contra-indicaties de komende jaren in beeld komen.

Een woord van Verywell

Het gebied van immunotherapie is opwindend, maar het staat nog in de kinderschoenen en er valt nog veel te leren. Het is belangrijk om enkele van de beperkingen van immunotherapie in deze ontwikkelingsfase te erkennen.

Dat gezegd hebbende, hebben sommige patiënten positieve resultaten behaald. Als u een diagnose van kanker krijgt, kan uw oncoloog bepalen of u in aanmerking komt voor immunotherapie en, zo ja, welke.