Hoe leukemie wordt behandeld

De behandeling van leukemie is afhankelijk van vele factoren, waaronder het type en subtype van de ziekte, het stadium, de leeftijd van een persoon en de algemene gezondheidstoestand. Omdat leukemie een kanker is van bloedcellen die door het lichaam reizen, worden lokale behandelingen zoals chirurgie en bestralingstherapie niet vaak gebruikt. In plaats daarvan kunnen opties zoals agressieve chemotherapie, beenmerg / stamceltransplantatie, gerichte therapie (tyrosinekinaseremmers), monoklonale antilichamen, immunotherapie en andere alleen of in combinatie worden gebruikt. In sommige gevallen kan zelfs een periode van waakzaam wachten gepast zijn.

De meeste mensen met leukemie zullen een team van medische professionals hebben die voor hen zorgen, met een specialist in bloedaandoeningen en kanker (een hematoloog / oncoloog) die de groep leidt.

De behandelingen voor leukemie, vooral acute leukemie, veroorzaken vaak onvruchtbaarheid. Om deze reden moeten mensen die in de toekomst een kind willen hebben, het behoud van de vruchtbaarheid besprekenvoordatde behandeling begint.

Benaderingen per type ziekte

Voordat we de verschillende soorten behandelingen bespreken, is het nuttig om de algemene aanvankelijke benaderingen van de behandeling van de verschillende soorten leukemie te begrijpen. Misschien vindt u het handig om in te zoomen op het type waarbij u gediagnosticeerd bent, en vervolgens door te gaan naar de diepgaande beschrijvingen van elke optie.

Acute lymfatische leukemie (ALL)

Bij acute lymfatische leukemie (ALL) kan de behandeling van de ziekte meerdere jaren duren. Het begint met inductiebehandeling en met als doel remissie. Vervolgens wordt consolidatiechemotherapie gegeven (meerdere cycli) om eventuele resterende kankercellen aan te pakken en het risico op terugval te verkleinen. Als alternatief kunnen sommige mensen een hematopoëtische stamceltransplantatie ondergaan (hoewel minder vaak dan bij AML).

Na consolidatietherapie wordt onderhoudschemotherapie gegeven (meestal een lagere dosis) om het risico op terugval verder te verkleinen, met als doel overleving op de lange termijn. Als er leukemiecellen worden aangetroffen in het centrale zenuwstelsel, wordt chemotherapie rechtstreeks in het ruggenmergvocht gegeven (intrathecale chemotherapie). Stralingstherapie kan ook worden gebruikt als leukemie zich heeft verspreid naar de hersenen, het ruggenmerg of de huid. Voor degenen die Philadelphia-chromosoompositieve ALL hebben, kan de gerichte therapie asparaginase ook worden gebruikt.

Helaas dringen chemotherapiemedicijnen niet goed door in de hersenen en het ruggenmerg vanwege de aanwezigheid van de bloed-hersenbarrière, een nauw netwerk van haarvaten dat het vermogen van gifstoffen (zoals chemotherapie) om de hersenen binnen te dringen beperkt. Om deze reden krijgen veel mensen een preventieve behandeling om te voorkomen dat leukemiecellen achterblijven in het centrale zenuwstelsel.

Acute myelogene leukemie (AML)

Net als bij de behandeling van ALL, begint de behandeling van acute myeloïde leukemie (AML) gewoonlijk met inductiechemotherapie. Nadat remissie is bereikt, kan verdere chemotherapie worden gegeven of, voor mensen met een hoog risico op terugval, stamceltransplantatie. Van de behandelingen voor leukemie zijn die voor AML de meest intense en onderdrukken ze het immuunsysteem in de grootste mate. Degenen ouder dan 60 jaar kunnen worden behandeld met minder intensieve chemotherapie of palliatieve zorg, afhankelijk van het subtype leukemie en de algemene gezondheidstoestand.

Acute promyelocytische leukemie (APL) wordt behandeld met aanvullende medicijnen en heeft een zeer goede prognose.

Chronische lymfatische leukemie

In de vroege stadia van chronische lymfatische leukemie (CLL) is een periode van geen behandeling, die wordt aangeduid als een waakzaam wachten, vaak de beste "behandelingsoptie". Dit is vaak de beste keuze, zelfs als het aantal witte bloedcellen erg hoog is. Als zich bepaalde symptomen, lichamelijke bevindingen of veranderingen in bloedonderzoek voordoen, wordt de behandeling vaak gestart met een combinatie van chemotherapie en een monoklonaal antilichaam.

Chronische myelogene leukemie

Bij chronische myeloïde leukemie (CML) hebben tyrosinasekinaseremmers (TKI's, een soort gerichte therapie) een revolutie teweeggebracht in de behandeling van de ziekte en hebben ze de afgelopen twee decennia geleid tot een dramatische verbetering van de overleving. Deze medicijnen richten zich op het BCR-ABL-eiwit dat ervoor zorgt dat de kankercellen groeien. Voor degenen die resistentie ontwikkelen tegen twee of meer van deze medicijnen, werd in 2012 een nieuwer medicijn voor chemotherapie goedgekeurd. Gepegyleerd interferon (een soort immunotherapie) kan gebruikt voor degenen die geen TKI's verdragen.

In het verleden was hematopoëtische stamceltransplantatie de voorkeursbehandeling voor CML, maar wordt nu minder vaak gebruikt en vooral bij jongere mensen met de ziekte.

Waakzaam wachten

De meeste leukemieën worden agressief behandeld wanneer ze worden gediagnosticeerd, met uitzondering van CLL. Veel mensen met dit type leukemie hebben geen behandeling nodig in de vroege stadia van de ziekte, en een periode van waakzaam wachten of actief toezicht wordt als een haalbare standaardbehandelingsoptie beschouwd.

Waakzaam wachten betekent niet hetzelfde als afzien van een behandeling en vermindert de overleving niet als het op de juiste manier wordt gebruikt. In plaats daarvan worden om de paar maanden bloedtellingen uitgevoerd en wordt de behandeling gestart als constitutionele symptomen (koorts, nachtelijk zweten, vermoeidheid, gewichtsverlies groter dan 10 procent van het lichaamsgewicht), progressieve vermoeidheid, progressief beenmergfalen (met een laag aantal rode bloedcellen) of bloedplaatjes), pijnlijk vergrote lymfeklieren, een aanzienlijk vergrote lever en / of milt, of een zeer hoog aantal witte bloedcellen.

Chemotherapie

Chemotherapie is de steunpilaar van de behandeling van acute leukemie en wordt vaak gecombineerd met een monoklonaal antilichaam voor CLL. Het kan ook worden gebruikt voor CML die resistent is geworden tegen gerichte therapie.

Chemotherapie werkt door snel delende cellen zoals kankercellen te elimineren, maar kan ook normale cellen aantasten die zich snel delen, zoals die in de haarzakjes. Het wordt meestal gegeven als combinatiechemotherapie (twee of meer medicijnen), waarbij verschillende medicijnen op verschillende plaatsen in de celcyclus werken.

De gekozen geneesmiddelen voor chemotherapie en de manier waarop ze worden gebruikt, verschillen afhankelijk van het type leukemie dat wordt behandeld.

Inductiechemotherapie

Inductiechemotherapie is vaak de eerste therapie die wordt gebruikt wanneer bij een persoon de diagnose acute leukemie wordt gesteld. Het doel van deze behandeling is om het aantal leukemiecellen in het bloed te verlagen tot niet-detecteerbare niveaus. Dit betekent niet dat de kanker is genezen, maar alleen dat het niet kan worden gedetecteerd bij het bekijken van een bloedmonster.

Het andere doel van inductietherapie is om het aantal kankercellen in het beenmerg te verminderen, zodat de normale productie van de verschillende soorten bloedcellen kan worden hervat. Helaas is verdere behandeling nodig na inductietherapie, zodat de kanker niet terugkeert.

Bij AML wordt een gebruikelijke inductietherapie het 7 + 3-protocol genoemd. Dit omvat drie dagen anthracycline, ofwel Idamycine (idarubicine) of Cerubidine (daunorubicine), samen met zeven dagen continue infusie van Cytosar U of Depocyt ( cytarabine). Deze medicijnen worden vaak via een centraal veneuze katheter in het ziekenhuis toegediend (mensen worden meestal de eerste vier tot zes weken van de behandeling in het ziekenhuis opgenomen). Bij jongere mensen zal de meerderheid remissie bereiken.

Geneesmiddelen voor chemotherapie

Bij ALL omvat chemotherapie meestal een combinatie van vier geneesmiddelen:

• Een anthracycline, meestal ofwel Cerubidine (daunorubicine) of Adriamycine (doxorubicine)
• Oncovin (vincristine)
• Prednison (een corticosteroïde)
• Een asparaginase: Elspar of L-Asnase (asparaginase) of Pegaspargase (Peg asparaginase)

Mensen met Philadelphia-chromosoom-positieve ALL en mensen ouder dan 60 jaar kunnen ook worden behandeld met een tyrosinekinaseremmer, zoals Sprycel (dasatinib). Nadat remissie is bereikt, wordt een preventieve behandeling van het centrale zenuwstelsel gebruikt om te voorkomen dat leukemiecellen in de hersenen en het ruggenmerg achterblijven.

Bij acute promyelocytische leukemie (APL) omvat inductietherapie ook de medicatie ATRA (all-trans-retinoïnezuur), soms gecombineerd met Trisenox of ATO (arseentrioxide).

Hoewel inductietherapie vaak een volledige remissie bereikt, is verdere therapie nodig zodat de leukemie niet terugkeert.

Consolidatie en intensivering Chemotherapie

Bij acute leukemieën omvatten de opties na inductiechemotherapie en remissie ofwel verdere chemotherapie (consolidatiechemotherapie) of hooggedoseerde chemotherapie plus stamceltransplantatie. Bij AML is de meest gebruikelijke behandeling drie tot vijf kuren met verdere chemotherapie, hoewel voor mensen met een hoog risico ziekte vaak een stamceltransplantatie wordt aanbevolen.Bij ALL wordt consolidatiechemotherapie meestal gevolgd door onderhoudschemotherapie, maar een stamceltransplantatie kan voor sommige mensen ook worden aanbevolen.

Onderhoudschemotherapie (voor ALL)

Bij ALL is verdere chemotherapie na inductie en consolidatiechemotherapie vaak nodig om het risico op terugval te verkleinen en de overleving op lange termijn te verbeteren Medicijnen die vaak worden gebruikt omvatten methotrexaat of 6-MP (6-mercaptopurine).

Chemotherapie voor CLL

Wanneer symptomen optreden bij CLL, wordt meestal een combinatie van het chemotherapie-medicijn Fludara (fludarabine) met of zonder Cytoxan (cyclofosfamide) samen met een monoklonaal antilichaam zoals Rituxan (rituximab) aanbevolen. Als alternatief kan het chemotherapie-medicijn Treanda of Bendeka (bendamustine) worden gebruikt met een monoklonaal antilichaam.

Chemotherapie voor CML

De steunpilaar van de behandeling van CML zijn monoklonale antilichamen, maar soms kan chemotherapie worden aanbevolen. Geneesmiddelen zoals Hydrea (hydroxyureum), Ara-C (cytarabine), Cytoxan (cyclofosfamide), Oncovin (vincristine) of Myleran (busulfan) kunnen worden gebruikt om een ​​zeer hoog aantal witte bloedcellen of een vergrote milt te verlagen.

In 2012 werd een nieuw chemotherapiemedicijn - Synribo (omacetaxine) - goedgekeurd voor CML dat zich heeft ontwikkeld tot de versnelde fase en resistent is geworden tegen twee of meer tyrosinekinaseremmers of de T3151-mutatie heeft.

Bijwerkingen

Vaak voorkomende bijwerkingen van chemotherapie kunnen variëren met de verschillende gebruikte medicijnen, maar kunnen zijn:

• Weefselschade: Anthracyclines zijn blaartrekkende middelen en kunnen weefselschade veroorzaken als ze in de weefsels rond de infusieplaats lekken.
• Beenmergsuppressie: schade aan snel delende cellen in het beenmerg resulteert vaak in lage concentraties rode bloedcellen (door chemotherapie geïnduceerde anemie), witte bloedcellen zoals neutrofielen (door chemotherapie geïnduceerde neutropenie) en bloedplaatjes (door chemotherapie geïnduceerde trombocytopenie) . Vanwege een laag aantal witte bloedcellen is het nemen van voorzorgsmaatregelen om het risico op infecties te verminderen uiterst belangrijk.
• Haaruitval: Haaruitval komt vaak voor, niet alleen op de bovenkant van het hoofd, maar ook op de wenkbrauwen, wimpers en schaamhaar.
• Misselijkheid en braken: Hoewel het een gevreesde bijwerking is, hebben medicijnen om braken geassocieerd met chemotherapie zowel te behandelen als te voorkomen dit aanzienlijk verminderd.
• Zweertjes in de mond: Zweertjes in de mond komen vaak voor, hoewel veranderingen in het voedingspatroon, evenals mondspoelingen, het comfort kunnen verbeteren. Er kunnen ook smaakveranderingen optreden.
• Rode urine: Anthracyclinemedicijnen worden de "rode duivels" genoemd voor deze vaak voorkomende bijwerking. Urine kan er helderrood tot oranje uitzien, begint kort na de infusie en duurt ongeveer een dag nadat het is voltooid. Hoewel het misschien verrassend is, is het niet gevaarlijk.
• Perifere neuropathie: Gevoelloosheid, tintelingen en pijn in een "kous en handschoen" -verdeling (zowel de voeten als de handen) kunnen optreden, vooral bij geneesmiddelen zoals Oncovin.
• Tumorlysissyndroom: de snelle afbraak van leukemiecellen kan resulteren in een aandoening die bekend staat als tumorlysissyndroom. Bevindingen zijn onder meer hoge kalium-, urinezuur-, bloedureumstikstof (BUN) en fosfaatspiegels in het bloed. Tumorlysissyndroom is minder problematisch dan in het verleden en wordt behandeld met intraveneuze vloeistoffen en medicijnen om het urinezuurniveau te verlagen.
• Diarree

Aangezien veel mensen die leukemie ontwikkelen jong zijn en naar verwachting de behandeling zullen overleven, zijn de late effecten van de behandeling die jaren of decennia na de behandeling kunnen optreden bijzonder zorgwekkend.

Mogelijke bijwerkingen van chemotherapie op de lange termijn zijn onder meer een verhoogd risico op hartaandoeningen, secundaire kankers en onvruchtbaarheid.

Gerichte therapie

Gerichte therapieën zijn medicijnen die werken door zich specifiek te richten op kankercellen of routes die betrokken zijn bij de groei en deling van kankercellen. In tegenstelling tot geneesmiddelen voor chemotherapie, die zowel kankercellen als normale cellen in het lichaam kunnen aantasten, richten gerichte therapieën zich op mechanismen die specifiek de groei van kanker ondersteunen. Om deze reden kunnen ze minder bijwerkingen hebben dan chemotherapie (maar niet altijd).

In tegenstelling tot chemotherapiemedicijnen die cytotoxisch zijn (de dood van cellen veroorzaken), beheersen gerichte therapieën de groei van kanker, maar doden kankercellen niet. Hoewel ze een kanker jaren of zelfs decennia onder controle kunnen houden, zoals vaak het geval is bij CML, zijn ze geengenezenvoor kanker.

Naast de gerichte therapieën die hieronder worden genoemd, zijn er een aantal geneesmiddelen die kunnen worden gebruikt voor leukemie die is teruggevallen of leukemieën die specifieke genetische mutaties herbergen.

Tyrosinekinaseremmers (TKI's) voor CML

Tyrosine-remmers (TKI's) zijn medicijnen die zich richten op enzymen die tyrosinekinasen worden genoemd om de groei van kankercellen te onderbreken.

Met CML hebben TKI's een revolutie teweeggebracht in de behandeling en hebben ze de overleving in de afgelopen twee decennia enorm verbeterd. Voortgezet gebruik van de medicijnen kan vaak resulteren in langdurige remissie en overleving met CML. Medicijnen die momenteel beschikbaar zijn, zijn onder meer:

• Gleevec (imatinib)
• Bosulif (bosutinib)
• Sprycel (dasatinib)
• Tasigna (nilotinib)
• Iclusig (ponatinib)

Kinase-remmers voor ALLEN

Bij ALL met een hoog risico kunnen de TKI's Sprycel of Jakafi (ruxolitinib) worden gebruikt.

Kinase-remmers voor CLL

Naast monoklonale antilichamen die de steunpilaar van de behandeling vormen, kunnen kinaseremmers worden gebruikt voor CLL. Drugs zijn onder meer:

• Imbruvica (ibrutinib): dit medicijn dat de tyrosinekinase van Bruton remt, kan effectief zijn voor moeilijk te behandelen CLL.
• Zydelig (idelalisib): dit medicijn blokkeert een eiwit (P13K) en kan worden gebruikt als andere behandelingen niet werken.
• Venclextra (venetoclax): dit medicijn blokkeert een eiwit (BCL-2) en kan als tweede lijn worden gebruikt om CLL te behandelen.

Monoklonale antilichamen

Monoklonale antilichamen zijn vergelijkbaar met de antilichamen die veel mensen kennen die virussen en bacteriën aanvallen, maar in plaats daarvan zijn ze door de mens gemaakt en ontworpen om kankercellen aan te vallen.

Voor CLL zijn monoklonale antilichamen een steunpilaar van de behandeling, vaak gecombineerd met chemotherapie. Deze medicijnen richten zich op een eiwit (CD20) dat op het oppervlak van B-cellen wordt aangetroffen. Geneesmiddelen die momenteel zijn goedgekeurd, zijn onder meer:

• Rituxan (rituximab)
• Gazyva (obinutuzumab)
• Arzerra (ofatumumab)

Deze medicijnen kunnen zeer effectief zijn, hoewel ze niet zo goed werken bij mensen met een mutatie of deletie op chromosoom 17.

Voor refractaire B-cel ALL kunnen de monoklonale antilichamen Blincyto (blinatumomab) of Besponsa (inotuzumab) worden gebruikt.

Proteasoomremmers

Voor refractaire ALL bij kinderen kan de proteasoomremmer Velcade (bortezomib) worden gebruikt.

Immunotherapie

Er is een breed scala aan behandelingen die onder de algemene categorie immuuntherapie vallen. Deze medicijnen werken door het immuunsysteem of de principes van het immuunsysteem te gebruiken om kanker te bestrijden.

CAR T-celtherapie

CAR T-celtherapie (chimere antigeenreceptor T-celtherapie) of gentherapie maakt gebruik van iemands eigen kankerbestrijdende cellen (T-cellen). Bij deze procedure worden T-cellen uit het lichaam geoogst en aangepast om een ​​eiwit op het oppervlak van leukemiecellen te richten. Ze mogen zich dan vermenigvuldigen voordat ze weer in het lichaam worden geïnjecteerd, waar ze leukemiecellen vaak binnen een paar weken elimineren.

In 2017 ontving het medicijn Kymriah (tisagenlecleucel) de goedkeuring van de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) voor kinderen en jonge volwassenen met B-cel ALL of andere soorten ALL die zijn teruggekeerd.

Interferon

Interferonen zijn stoffen die door het menselijk lichaam worden gemaakt en die onder andere de groei en deling van kankercellen regelen. In tegenstelling tot de CAR T-celtherapie, die is ontworpen om bepaalde markers op leukemiecellen aan te vallen, zijn interferonen niet-specifiek en worden ze in veel omgevingen gebruikt, van kanker tot chronische infecties. Interferon-alfa, een door de mens gemaakt interferon, werd ooit veel gebruikt voor CML, maar wordt nu vaker gebruikt bij mensen met CML die andere behandelingen niet verdragen. Het kan worden toegediend via injectie (subcutaan of intramusculair) of intraveneus, en wordt gedurende een lange periode gegeven.

Beenmerg- / stamceltransplantaties

Hematopoëtische celtransplantaties, of beenmerg- en stamceltransplantaties, werken door de hematopoëtische cellen in het beenmerg te vervangen die zich ontwikkelen tot de verschillende soorten bloedcellen. Bij deze transplantaties worden de beenmergcellen van een persoon vernietigd. Ze worden vervolgens vervangen door gedoneerde cellen die het beenmerg aanvullen en uiteindelijk gezonde witte bloedcellen, rode bloedcellen en bloedplaatjes produceren.

Soorten

Terwijl beenmergtransplantaties (cellen die uit het beenmerg werden geoogst en geïnjecteerd) eens vaker voorkwamen, zijn stamceltransplantaties van perifeer bloed dat nu meer. Stamcellen worden gewonnen uit het bloed van een donor (in een procedure die lijkt op dialyse) en verzameld. Voorafgaand aan deze procedure worden medicijnen aan de donor gegeven om het aantal stamcellen in het perifere bloed te verhogen.

Soorten hematopoëtische celtransplantaties zijn onder meer:

• Autologe transplantaties: transplantaties waarbij iemands eigen stamcellen worden gebruikt
• Allogene transplantaties: transplantaties waarbij stamcellen afkomstig zijn van een donor, zoals een broer of zus of een onbekende maar gematchte donor
• Transplantaties uit navelstrengbloed
• Niet-ablatieve stamceltransplantatie: deze transplantaties zijn minder invasieve "minitransplantaties" waarbij het beenmerg voorafgaand aan de transplantatie niet hoeft te worden vernietigd. Minitransplantaties werken door iets dat "graft versus maligniteit" wordt genoemd, waarbij de donorcellen de kankercellen helpen bestrijden, in plaats van door de cellen in het beenmerg te vervangen.

Toepassingen

Een hematopoëtische celtransplantatie kan worden gebruikt na inductiechemotherapie met zowel AML als ALL, vooral bij hoog-risico ziekte Het doel van de behandeling van acute leukemie is langdurige remissie en overleving. Bij CLL kan stamceltransplantatie worden gebruikt wanneer andere behandelingen de ziekte niet onder controle houden. Bij CML waren stamceltransplantaties ooit de voorkeursbehandeling, maar worden ze nu veel minder vaak gebruikt.

Niet-ablatieve transplantaties kunnen worden gebruikt voor mensen die de hoge dosis chemotherapie die nodig is voor een traditionele stamceltransplantatie niet zouden verdragen (bijvoorbeeld mensen ouder dan 50). Ze kunnen ook worden gebruikt wanneer een leukemie terugkeert na een eerdere stamceltransplantatie.

Fasen van stamceltransplantaties

Stamceltransplantaties kennen drie verschillende fasen:

• Inductie: De inductiefase is vergelijkbaar met de fase die is opgemerkt bij chemotherapie voor acute leukemie hierboven en bestaat uit het gebruik van chemotherapie om het aantal witte bloedcellen te verlagen en, indien mogelijk, remissie te induceren.
• Conditionering: Tijdens deze fase wordt een hoge dosis chemotherapie en / of bestralingstherapie gebruikt om het beenmerg te vernietigen. In deze fase wordt chemotherapie gebruikt om in wezen het beenmerg te steriliseren / vernietigen, zodat er geen hematopoëtische stamcellen overblijven.
• Transplantatie: In de transplantatiefase worden de gedoneerde stamcellen gegeven. Na transplantatie duurt het gewoonlijk twee tot zes weken voordat de gedoneerde cellen in het beenmerg groeien en functionerende bloedcellen produceren, wat bekend staat als engraftment.

Bijwerkingen en complicaties

Stamceltransplantaties zijn belangrijke procedures en, hoewel ze soms genezing kunnen bewerkstelligen, hebben ze een aanzienlijke mortaliteit (voornamelijk vanwege de afwezigheid van infectiebestrijdende cellen tussen conditionering en de tijd die de gedoneerde cellen nodig hebben om op te groeien in het merg, wanneer mensen in wezen geen witte bloedcellen meer hebben om infecties te bestrijden). Enkele mogelijke complicaties zijn:

• Immunosuppressie: zoals opgemerkt, is een ernstig onderdrukt immuunsysteem verantwoordelijk voor het relatief hoge sterftecijfer van deze procedure.
• Graft-versus-host-ziekte: Graft-versus-host-ziekte treedt op wanneer de gedoneerde cellen de eigen cellen van een persoon aanvallen en kan zowel acuut als chronisch zijn.

Een stamceldonor vinden

Voor degenen die een stamceltransplantatie overwegen, zal de oncoloog eerst uw broers en zussen willen controleren op een mogelijke match. Er zijn een aantal bronnen beschikbaar om, indien nodig, een donor te vinden.

Complementaire geneeskunde

Er zijn momenteel geen alternatieve behandelingen die effectief zijn bij het succesvol behandelen van leukemie, hoewel sommige integratieve kankerbehandelingen zoals meditatie, gebed, yoga en massage mensen kunnen helpen omgaan met de symptomen van leukemie en de behandelingen ervan.

Hoewel we vitamines, mineralen en voedingssupplementen vaak als relatief onschadelijk beschouwen, is het belangrijk op te merken dat sommige vitamines de behandeling van kanker kunnen verstoren. Dit is gemakkelijker te begrijpen als je nadenkt over hoe kankerbehandelingen werken. Chemotherapie werkt bijvoorbeeld door oxidatieve stress te creëren en het DNA in cellen te beschadigen. Hoewel het nemen van antioxidantpreparaten een gezonde voedingspraktijk kan zijn voor iemand zonder kanker, bestaat het risico dat het gebruik van dezelfde preparaten kankercellen kan 'beschermen' tegen de behandelingen die bedoeld zijn om ze te elimineren.

Hoewel er enig onderzoek is dat suggereert dat vitamine C nuttig kan zijn in combinatie met een klasse medicijnen die PARP-remmers worden genoemd (die momenteel niet zijn goedgekeurd voor leukemie), zijn er ook onderzoeken geweest die suggereren dat vitamine C-suppletie chemotherapie minder effectief maakt bij leukemie. .

De algemene onzekerheid op dit gebied is een goede herinnering om met uw oncoloog te praten over vitamines, voedingssupplementen of vrij verkrijgbare medicijnen die u overweegt te nemen.

Klinische onderzoeken

Er zijn veel verschillende klinische onderzoeken gaande waarin wordt gekeken naar effectievere manieren om leukemie te behandelen of naar methoden die minder bijwerkingen hebben. Nu behandelingen voor kanker snel verbeteren, beveelt het National Cancer Institute mensen aan om met hun oncoloog te praten over de mogelijkheid van een klinische proef.

Sommige van de behandelingen die worden getest, combineren de hierboven genoemde therapieën, terwijl andere kijken naar unieke manieren om leukemie te behandelen, waaronder veel medicijnen van de volgende generatie. De wetenschap verandert snel. Het eerste monoklonale antilichaam werd bijvoorbeeld pas in 2002 goedgekeurd en sindsdien zijn er medicijnen van de tweede en derde generatie beschikbaar gekomen. Soortgelijke vooruitgang wordt geboekt met andere soorten gerichte therapieën en immunotherapie.