Hoe huidkanker wordt behandeld

Behandelingen voor huidkanker zijn afhankelijk van het type kanker, het stadium, de grootte en locatie van de tumor en nog veel meer. Voor basaalcelcarcinomen en plaveiselcelcarcinomen is vaak een operatie (excisie) of elektrodesiccatie en cauterisatie van de kanker voldoende. Mohs-chirurgie is een extra optie om littekens te verminderen. De behandeling van melanoom omvat ook chirurgie, maar met een ruimere excisie. Afhankelijk van het stadium kunnen aanvullende behandelingen nodig zijn, zoals immunotherapie, gerichte therapie, chemotherapie en bestralingstherapie.

Een team van artsen zal met u samenwerken om het beste behandelplan voor huidkanker te bepalen. Het team kan bestaan ​​uit specialisten zoals een chirurgische oncoloog, medisch oncoloog, radiotherapeut-oncoloog, dermatoloog, plastisch chirurg en een patholoog.

Heel goed / Emily Roberts

Chirurgie

Zowel niet-melanoom (basaalcelcarcinoom en plaveiselcelcarcinoom) als melanoomhuidkankers kunnen in bijna alle gevallen met succes worden behandeld als ze worden gediagnosticeerd en behandeld wanneer de tumor relatief dun is.

Een operatie om de tumor te verwijderen is de standaardbehandeling, maar er zijn ook tal van andere opties beschikbaar.

Het type behandelingsmethode voor niet-melanoom- of melanoomkankers hangt af van hoe groot de laesie is, waar deze op het lichaam wordt aangetroffen en het specifieke type. Chirurgische opties zijn onder meer:

Eenvoudige excisie

Eenvoudige excisie wordt gedaan door het injecteren van een lokaal anestheticum en vervolgens chirurgisch verwijderen (uitsnijden) van de kanker en een klein gebied van normaal ogend weefsel eromheen. Dit wordt vaak gedaan voor kleinere basaalcel- en plaveiselcelkanker.

Curettage en elektrodesiccatie

Curettage en elektrodesiccatie is een andere optie die kan worden gebruikt voor zeer kleine basaalcel- en plaveiselcelcarcinomen. Bij deze procedure wordt de huid plaatselijk verdoofd en wordt een scalpel gebruikt om de laesie af te scheren (curettage).Cauterisatie (elektrodesiccatie) verbrandt het omliggende weefsel om het bloeden te stoppen en een korst te creëren voor wanneer het gebied geneest.

Mohs-operatie

Mohs-chirurgie (microscopisch gecontroleerde chirurgie) is een zeer gespecialiseerde chirurgische techniek die kan worden gebruikt om melanoom-in-situ weg te snijden wanneer de kanker een gebied betreft waar het sparen van weefsel belangrijk is (bijvoorbeeld het gezicht).

De chirurg begint met het wegsnijden van zichtbare kanker en stuurt het monster naar de patholoog. De patholoog kijkt onder de microscoop of er tumorcellen zijn in de buurt van de randen (randen) van het verwijderde monster. Als dit het geval is, wordt er verder geopereerd, gevolgd door een pathologische evaluatie totdat alle marges duidelijk zijn. In sommige gevallen worden veel kleine excisies van weefsel gedaan voordat duidelijke marges worden gevonden.

Het eindresultaat van deze techniek is minder littekens dan wanneer een chirurg gewoon een grotere weefselmarge zou nemen om er zeker van te zijn dat er geen kanker achterblijft.

Operatie voor melanoom

Chirurgie voor melanoom is uitgebreider en veel mensen zijn verbaasd over de hoeveelheid weefsel die gewoonlijk wordt verwijderd. Waar mogelijk wordt een brede excisie aanbevolen.

Afhankelijk van de locatie van het melanoom en de grootte, kan de operatie op kantoor of in een operatiekamer worden uitgevoerd. Voor kleine tumoren kan een lokaal anestheticum worden geïnjecteerd, maar andere anesthesietechnieken, zoals een lokaal zenuwblok of zelfs algemene anesthesie kan nodig zijn.

Er wordt een brede elliptische incisie gemaakt, waarbij op de huidlijnen wordt gelet Bij grotere melanomen, of melanomen in uitdagende gebieden, voert een plastisch chirurg de procedure meestal uit in plaats van een dermatoloog, of de twee werken samen. Voor melanoom in situ wordt meestal een marge van 0,5 cm (ongeveer 1/4 inch) buiten de kanker aanbevolen. Voor andere melanomen werd in het verleden een zeer brede marge (3 cm tot 5 cm) aanbevolen, maar dit was niet gevonden om de overleving te verhogen. Tegenwoordig wordt meestal een marge van 1 cm tot 2 cm aanbevolen voor tumoren met een dikte van 1,01 mm tot 2,0 mm en een marge van 2 cm voor tumoren die dikker zijn dan 2 mm. Sommige chirurgen gebruiken nu ook Mohs-chirurgie voor melanomen.

Als een schildwachtklierbiopsie nodig is, wordt dit vaak gedaan tijdens de operatie.

Voor kleinere melanomen kan de incisie na de operatie worden gesloten, vergelijkbaar met een incisie voor een ander type operatie. Als een grote hoeveelheid weefsel wordt verwijderd, kan het nodig zijn om te sluiten met huidtransplantaten of huidflappen.

U kunt zich grote zorgen maken wanneer uw chirurg de hoeveelheid weefsel bespreekt die moet worden verwijderd, maar de reconstructie van huidkanker is de afgelopen jaren dramatisch verbeterd.

Dat gezegd hebbende, moet de reconstructie mogelijk in fasen worden uitgevoerd naarmate genezing plaatsvindt.

Bijwerkingen

Bijwerkingen van elk type operatie voor huidkanker kunnen zijn: bloeding of infectie, littekens en misvorming, maar plastische chirurgie kan wonderen verrichten bij het herstellen van het uiterlijk, zelfs bij zeer uitgebreide operaties.

Door specialisten aangestuurde procedures

Er zijn een paar procedures die soms worden uitgevoerd of worden onderzocht als alternatieven voor het operatief verwijderen van een tumor. Enkele hiervan zijn:

• Cryochirurgie (het bevriezen van huidkanker) wordt soms gebruikt om zeer kleine huidkankers te behandelen, vooral wanneer er een groot aantal precancereuze en kleine kankerachtige laesies aanwezig zijn Net als bij chirurgie kan cryochirurgie een litteken achterlaten. Cryochirurgie moet mogelijk worden herhaald om hardnekkige laesies te elimineren of om nieuwe precancereuze te behandelen.
• Lasertherapie (waarbij een smalle lichtstraal wordt gebruikt om een ​​tumor 'uit te snijden') wordt geëvalueerd bij de behandeling van huidkanker. Aangezien deze behandeling relatief nieuw is, is het nog steeds niet bekend hoe de effectiviteit van lasertherapie zich verhoudt tot chirurgie voor huidkanker.
• Dermabrasie (met behulp van ruwe deeltjes om een ​​tumor weg te wrijven) wordt geëvalueerd als een mogelijke manier om de ontwikkeling van huidkanker te voorkomen, maar onderzoek of deze procedure een significant verschil maakt, staat nog in de kinderschoenen. gebruikt voor zeer kleine huidkanker.
• Topische chemotherapie met Efudex (topisch 5-fluorouracil) wordt soms gebruikt om kleine, oppervlakkige basaalcelcarcinomen en kleine, oppervlakkige plaveiselcelcarcinomen te behandelen. Imiquimod kan ook worden gebruikt om oppervlakkig basaalcelcarcinoom en oppervlakkig plaveiselcelcarcinoom te behandelen. De behandeling van oppervlakkige SCC met Efudex of imiquimod is een off-label gebruik, hoewel deze behandelingen in talrijke medische onderzoeken effectief zijn gebleken.
• De actuele crème Aldara (imiquimod) is een soort immunotherapie-medicijn dat het eigen immuunsysteem van een persoon stimuleert om kanker te bestrijden en is momenteel alleen goedgekeurd voor oppervlakkige verspreiding van basaalcelcarcinoom. In het algemeen heeft een operatie de voorkeur, hoewel imiquimod in bepaalde gevallen kan worden aanbevolen. Door zijn werkingsmechanisme veroorzaakt het geen littekens. De crème wordt gewoonlijk vijf tot zes weken dagelijks aangebracht.

Adjuvante therapie

Er zijn een aantal behandelingsopties voor huidkankers die zich verspreiden naar verre delen van het lichaam. Deze therapieën worden soms ook gebruikt als er geen bewijs is dat een huidkanker zich heeft verspreid tijdens onderzoeken of beeldvormende onderzoeken. Aangezien melanomen in het middenstadium (zoals stadium II en stadium III) vaak terugkeren na een operatie, wordt aangenomen dat er enkele kankercellen achterblijven. De kans dat dit het geval is, is groter naarmate het stadium van de tumor hoger is en of de tumor is uitgezaaid naar lymfeklieren.

Bij melanomen in een vroeg stadium (stadium 0 en stadium I) is mogelijk alleen een operatie nodig. Stadium II en stadium III melanomen hebben een significant risico op herhaling, en aanvullende behandeling met immunotherapie, gerichte therapie en / of chemotherapie kan worden gebruikt om alle delen van kanker die in het lichaam achterblijven maar die te klein zijn om te worden opgespoord, 'op te ruimen'. door beeldvormingstests.

Wanneer behandelingen op deze manier worden gebruikt, worden ze beschouwd als adjuvante therapieën.

Voor stadium IV melanomen is een operatie alleen onvoldoende om kanker te behandelen, en een combinatie van deze therapieën is nodig.

Immunotherapie

Immuuntherapie (ook wel gerichte of biologische therapie genoemd) helpt het immuunsysteem van het lichaam kankercellen te vinden en aan te vallen. Het gebruikt materialen die door het lichaam of in een laboratorium zijn gemaakt om de immuunfunctie te versterken, aan te pakken of te herstellen.

Er zijn verschillende behandelingen die worden geclassificeerd als immunotherapieën. Bij melanoom zijn er twee hoofdcategorieën (evenals andere die in klinische onderzoeken worden geëvalueerd):

• Immune checkpoint-remmers: ons lichaam weet eigenlijk hoe het kanker moet bestrijden, maar kankercellen vinden een manier om zich te verbergen voor de acties van het immuunsysteem of deze af te zwakken. Deze medicijnen werken in wezen door het immuunsysteem af te remmen. zodat het kankercellen kan bestrijden.
• Cytokinen (zoals interferon alfa-2b en interleukine-2) werken niet-specifiek om het immuunsysteem te versterken om elke indringer, inclusief kankercellen, te bestrijden.

Immuuntherapie is de standaardbehandeling en kan alleen worden gebruikt als adjuvante behandeling bij gelokaliseerde of gemetastaseerde melanomen Immuuntherapie kan ook worden gebruikt in combinatie met chirurgie en / of chemotherapie, of als onderdeel van een klinische proef. Veel andere behandelingen worden getest, waaronder therapeutische vaccins en oncolytische virussen.

Bijwerkingen van deze behandelingen variëren. Ze kunnen vermoeidheid, koorts, koude rillingen, hoofdpijn, geheugenproblemen, spierpijn en huidirritatie omvatten. Af en toe kunnen bijwerkingen van immunotherapie een verandering van de bloeddruk of meer vocht in de longen zijn.​

Chemotherapie

Chemotherapie is het gebruik van medicijnen om snel delende cellen in het lichaam te doden. Dit kan natuurlijk heel nuttig zijn voor kankercellen, maar verschillende normale cellen delen zich ook snel - en ze zijn precies hetzelfde doelwit. Dit geeft aanleiding tot veel voorkomende bijwerkingen van chemotherapie, zoals een laag aantal bloedcellen, haaruitval en misselijkheid.

Chemotherapie kan worden gegeven als er een hoog risico is dat de kanker terugkeert (als adjuvante therapie) of als de kanker is uitgezaaid. Wanneer chemotherapie wordt gegeven voor gemetastaseerde ziekte, kan het kanker niet genezen, maar kan het vaak het leven verlengen en de symptomen verminderen.

Chemotherapie kan op verschillende manieren worden gegeven:

• Topisch: Topisch 5-fluorouracil voor wordt gebruikt voor uitgebreid basaalcelcarcinoom.
• Intraveneus: chemotherapie kan via de bloedbaan worden toegediend en is gericht op kankercellen, waar ze zich ook bevinden, en is een steunpilaar voor kankers die zijn uitgezaaid naar een aantal verschillende gebieden.
• Intrathecaal: voor uitzaaiingen van huidkanker naar de hersenen of het ruggenmerg kan chemotherapie rechtstreeks in het hersenvocht worden geïnjecteerd. (Vanwege de aanwezigheid van een netwerk van strakke haarvaten dat bekend staat als de bloed-hersenbarrière, dringt intraveneuze chemotherapie niet vaak in de hersenen).
• Intraperitoneaal: voor melanomen die zich in de buik hebben verspreid, kan chemotherapie rechtstreeks in de peritoneale holte worden gegeven.
• In een ledemaat: voor kankers die in een arm of been aanwezig zijn, kan een tourniquet worden aangebracht en kan een hogere dosis chemotherapie in de arm of been worden geïnjecteerd die anders mogelijk zou zijn als het via een ader zou worden toegediend (geïsoleerde ledemaatperfusie, ILP en geïsoleerde ledemaatinfusie , ILI).

Gerichte therapie

Gerichte therapieën zijn medicijnen die zich richten op specifieke moleculaire routes die betrokken zijn bij de groei van kankercellen. Op deze manier 'genezen' ze kanker niet, maar kunnen ze de progressie ervan voor sommige mensen stoppen. Aangezien deze behandelingen specifieke kanker- (of kankergerelateerde) doelen hebben, hebben ze vaak - maar niet altijd - minder bijwerkingen dan traditionele chemotherapie.

Er zijn twee primaire categorieën geneesmiddelen die nu worden gebruikt (met andere in klinische onderzoeken), waaronder:

• Signaaltransductieremmertherapie: deze geneesmiddelen richten zich op cellulaire communicatiepaden tussen kankercellen die nodig zijn voor de groei van sommige melanomen.Zelboraf (vemurafenib) en Taflinar (dabrafenib) kunnen effectief zijn voor mensen met tumoren die positief testen op veranderingen in BRAF. . De gerichte medicijnen Mekinist (trametinib) en Cotellic (cobimetinib) kunnen ook worden gebruikt.
• Angiogenese-remmers: om tumoren te laten groeien en verspreiden, moeten nieuwe bloedvaten worden gevormd (een proces dat angiogenese wordt genoemd) Angiogenese-remmers werken door de vorming van nieuwe bloedvaten te voorkomen, waardoor een tumor in wezen uithongert, zodat deze niet kan groeien. Bijwerkingen kunnen soms ernstig zijn en omvatten problemen zoals hoge bloeddruk, bloeding en in zeldzame gevallen darmperforatie.

Bestralingstherapie

Stralingstherapie is het gebruik van hoogenergetische röntgenstralen of andere deeltjes om kankercellen te doden. Straling kan ook intern worden gegeven via zaden die in het lichaam worden geïmplanteerd (brachytherapie).

Bij melanoom kan bestraling worden gegeven wanneer kanker is uitgezaaid naar de lymfeklieren, na een lymfeklierdissectie (met of zonder chemotherapie of immunotherapie). Het wordt meestal gebruikt als palliatieve therapie om pijn te verminderen of fracturen als gevolg van botmetastasen te voorkomen. , in plaats van huidkanker rechtstreeks te behandelen.

Klinische onderzoeken

Er zijnveel lopende klinische proeven die op zoek zijn naar nieuwere en betere behandelingen voor huidkanker, en het National Cancer Institute beveelt dat momenteel aaniedereen gediagnosticeerd met melanoom, overweeg de mogelijkheid om erbij te komen.

De behandeling van kanker verandertheelsnel. De immunotherapie en gerichte therapieën die momenteel voor melanoom worden gebruikt, waren tien jaar geleden ongehoord, en zelfs een paar jaar geleden waren ze alleen beschikbaar in klinische onderzoeken. Sommige mensen hebben, wat oncologen noemen, een 'duurzame respons' gehad op de behandeling met deze medicijnen, waarbij in wezen - en voorzichtig - wordt gesuggereerd dat ze effectief zijn als genezing, zelfs voor mensen met metastatische melanomen in een vergevorderd stadium. Hoewel deze individuen de uitzonderingen blijven en niet de norm, is dit veelbelovend.

Vaak is de enige manier waarop een persoon een nieuwere behandeling kan krijgen, door deel te nemen aan een klinische proef.Er zijn veel mythes over klinische onderzoeken en veel mensen zijn nerveus om eraan deel te nemen. Het kan nuttig zijn om te begrijpen dat, in tegenstelling tot klinische onderzoeken uit het verleden, veel van deze behandelingen zeer precies zijn ontworpen om afwijkingen in melanoomcellen aan te pakken. Hierdoor is de kans veel groter dat iemand die ze ontvangt als onderdeel van een onderzoeksstudie er baat bij heeft dan in het verleden.

Complementaire geneeskunde (CAM)

We hebben momenteel geen alternatieve kankerbehandelingen die werken om huidkanker te behandelen, maar sommige van deze integratieve therapieën voor kanker kunnen nuttig zijn bij het verminderen van de symptomen van kanker en kankerbehandelingen. Opties zoals meditatie, yoga, gebed, massagetherapie, acupunctuur en meer worden nu aangeboden in veel van de grotere kankercentra.

Het is belangrijk op te merken dat sommige voedingssupplementen, evenals vitamine- en mineraalpreparaten, de behandeling van kanker kunnen verstoren Sommige supplementen kunnen ook het risico op bloedingen na een operatie verhogen. Het is belangrijk om met uw oncoloog te praten voordat u vrij verkrijgbare of voedingssupplementen inneemt.