Soorten elleboogfracturen bij kinderen

Gebroken ellebogen zijn veel voorkomende verwondingen bij kinderen. Veel activiteiten die kinderen ondernemen om hun ellebogen kwetsbaar te maken voor verwondingen. Verder zijn er verschillende groeischijven (botgebieden die actief groeien) rond het ellebooggewricht. Deze groeischijven zijn vatbaar voor letsel. Kinderen met elleboogletsel moeten door een arts worden beoordeeld op een fractuur.

Veel activiteiten kunnen bij kinderen elleboogbreuken veroorzaken, maar klimrekken zijn een grote boosdoener. Kinderen die uit klimrekken vallen, kunnen hun ellebogen verwonden als ze op de grond vallen. Andere veel voorkomende activiteiten die elleboogblessures veroorzaken, zijn gymnastiek, voetbal, springen op bedden en ruw spel.

Wanneer een kind een arts moet raadplegen over een elleboogletsel

Als u niet zeker bent van de diagnose, is het altijd het veiligst om uw kind te laten zien door de kinderarts of op de eerste hulp. Tekenen die u op een probleem zouden moeten wijzen, zijn onder meer:

• De elleboog niet kunnen strekken of buigen
• Zwelling of verkleuring (blauwe plekken) rond de elleboog
• Pijn rond het ellebooggewricht

Diagnose

Uw arts zal eerst de arm van uw kind onderzoeken op tekenen van schade aan de zenuwen en bloedvaten rond het ellebooggewricht. Hoewel schade aan deze structuren ongebruikelijk is, is het belangrijk om te weten of er een probleem is. Bij verwondingen aan de bloedtoevoer naar de arm kan een vroegtijdige chirurgische ingreep noodzakelijk zijn.

Röntgenfoto's worden gebruikt om elleboogfracturen te diagnosticeren. Bij ernstigere verwondingen is de breuk gemakkelijk te zien op röntgenfoto's, maar het is niet ongebruikelijk dat sommige soorten elleboogfracturen niet op röntgenfoto's te zien zijn.

De reden is dat breuken in de groeischijf mogelijk niet op een röntgenfoto verschijnen zoals normale gebroken botten. Daarom kan uw arts een röntgenfoto van de andere elleboog (de niet-gewonde zijde van uw kind) aanvragen om de twee verschillen te vergelijken. Vaak is het enige teken van een gebroken elleboog bij een kind zwelling op röntgenfoto's (het zogenaamde 'vetkussentje'). In dit geval moet de elleboog worden behandeld als een pauze.

Soorten elleboogfracturen

Enkele veel voorkomende soorten elleboogfracturen zijn:

• Supracondylaire humerusfractuur: De supracondylaire fracturen zijn het meest voorkomende type elleboogfractuur. Ze komen voor via de groeischijf van de humerus (boven het ellebooggewricht). De meest voorkomende oorzaak van deze verwondingen is een val op een uitgestrekte arm - vaak een klimrek. Deze verwondingen komen het meest voor bij kinderen tussen de 5 en 7 jaar oud.
• Condylaire fracturen: Condylaire fracturen komen ook net boven het ellebooggewricht voor. Wanneer een kind een condylaire fractuur oploopt, hebben ze een kant van het ellebooggewricht gebroken.
• Radiale nekfracturen: De behandeling van een radiale nekfractuur hangt af van de hoeking van de fractuur. De behandeling kan bestaan ​​uit gieten, manipuleren of mogelijk pinnen over de breuk plaatsen.
• Radiale hoofdsubluxatie: Hoewel het geen gebroken bot is, is een radiale hoofdsubluxatie een veel voorkomende verwonding in de elleboog van een jong kind. Wanneer een subluxatie van de radiale kop optreedt, schuift het ellebooggewricht uit positie. Deze verwondingen moeten met manipulatie of chirurgie weer op hun plaats worden gebracht.
• Olecranon-fracturen: Olecranon-fracturen zijn verwondingen aan het prominente bot aan de achterkant van de elleboog. Verwondingen aan dit bot kunnen moeilijk te onderscheiden zijn van het normale uiterlijk van de groeiplaat, dus ter vergelijking kunnen röntgenfoto's van beide ellebogen worden gemaakt.

Behandelingen

De behandeling van elleboogfracturen is afhankelijk van verschillende factoren, waaronder:

• Locatie van de breuk
• Hoeveelheid verplaatsing van de breuk
• Leeftijd van de patiënt
• Schade aan zenuwen en bloedvaten

Spalken: Spalken is de behandeling van veel elleboogfracturen, vooral die met een minimale verplaatsing (niet misstaan) Een spalk wordt ook vaak gebruikt als er een vermoeden bestaat van een elleboogfractuur, zelfs als er normale röntgenfoto's zijn.

• Bij normale röntgenfoto's wordt er een spalk geplaatst en krijgt uw kind ongeveer een week na het letsel nieuwe röntgenfoto's. De herhaalde röntgenfoto's kunnen tekenen van genezing van de fractuur vertonen.

Casts: Casts worden vaak gebruikt om elleboogfracturen te behandelen, maar niet na het eerste letsel. Vaker wordt de elleboog een week lang gespalkt en kan een gipsverband worden geplaatst nadat de zwelling de tijd heeft gehad om te verdwijnen.

Chirurgie: chirurgische opties omvatten:

• Pinnen: Pinnen worden vaak gebruikt om de breuk te stabiliseren nadat deze in de juiste positie is geplaatst. De pennen worden door een orthopedisch chirurg geplaatst terwijl uw kind onder narcose is. Er kan een kleine incisie worden gemaakt om de fractuur te verplaatsen en om de zenuwen rond het ellebooggewricht te beschermen tijdens het plaatsen van de pin. De pinnen houden de breuk in de juiste positie totdat er voldoende genezing heeft plaatsgevonden, meestal ongeveer drie tot zes weken.
• Schroeven: bij oudere kinderen wordt soms een schroef gebruikt om de breuk in de juiste positie te houden. Pinnen worden meestal gebruikt bij jongere kinderen, maar bij kinderen die het skelet bijna volwassen zijn, kan in plaats daarvan een schroef en soms een plaat worden gebruikt.

Complicaties op lange termijn

Doordat de breuken vaak rond de groeischijf zitten, is er altijd kans op verwonding van de groeischijf, waardoor de groeischijf vroegtijdig kan sluiten. Dit is ongebruikelijk, en de enige manier om te zien of de groeischijf blijvend gewond is, is dat de orthopedisch chirurg de groei van de ledematen van het kind in de loop van de tijd controleert.

Andere mogelijke complicaties zijn onder meer bewegingsbeperking van het ellebooggewricht, schade aan zenuwen en bloedvaten rond de elleboog en infectie van de pinnen die in de elleboog worden geplaatst.

Complicaties zijn ongebruikelijk, maar komen wel voor bij een klein percentage van de patiënten. Uw arts zal uw kind volgen totdat de fractuur genezen is, en hij kan om een ​​follow-up vragen om er zeker van te zijn dat de groei en beweging rond de elleboog normaal zijn. Zorg ervoor dat u de waarschuwingssignalen leert kennen en waarschuw de arts als er een vermoeden bestaat van een probleem na een breuk.