Inzicht in de functies van de thymus

De thymus is gedurende een groot deel van de geschiedenis een mysterieuze klier geweest. Het was al bekend in de eerste eeuw na Christus, maar de rol ervan zou pas veel later duidelijk worden. De oude Grieken dachten dat het 'de zetel van moed' was. Tijdens de Renaissance besloten ze dat het geen functie had. Pas in de jaren zeventig begon zijn rol in het immuunsysteem zich te ontvouwen.

Corbis / Getty-afbeeldingen

Thymus Basics

Tegenwoordig kennen we de thymus als een orgaan van het immuunsysteem. Binnen het immuunsysteem hebben verschillende witte bloedcellen verschillende banen. T-lymfocyten of T-cellen zijn een type witte bloedcel. Bij mensen is de thymus een orgaan dat je kunt beschouwen als een ‘bootcamp’ voor baby-T-lymfocyten. Het is een plek voor groei, ontwikkeling, training en selectie van T-lymfocyten, de witte bloedcel-immuunsoldaten, zodat ze kunnen rijpen om erop uit te gaan en infecties en buitenlandse indringers te bestrijden.

De ‘T’ in T-cellen staat eigenlijk voor thymus, terwijl de ‘B’ in B-cellen verwijst naar het beenmerg. Al uw witte bloedcellen worden aangemaakt in het beenmerg; slechts een speciale subset van deze bloedvormende cellen migreert van beenmerg naar thymus, waar ze ‘trainen’ om T-lymfocyten te worden.

Overigens zijn mensen niet de enige wezens die een thymus hebben - in feite behoren de thymi van kalveren en soms lam tot de organen die worden bereid in een gerecht genaamd zwezerik, ooit populair in Groot-Brittannië.

Locatie en grootte van de thymus

De thymus is een klier in het bovenste gedeelte van de borst / nek. De thymus wordt vaak verward met de schildklier - een klier die zich in dezelfde algemene omgeving bevindt, maar een heel andere functie heeft. De thymus is een zachte, roze-grijze klier die zich achter uw borstbeen en tussen uw longen bevindt. Artsen noemen dit deel van de borstkas het mediastinum en het zit boordevol belangrijke structuren.

Bij mensen is de thymus geen orgaan dat over het algemeen van buitenaf zichtbaar of detecteerbaar is. Dat wil zeggen, een schaduw van de thymus is soms te zien op röntgenfoto's; echter, knobbels of uitstulpingen in het nekgebied zijn veel waarschijnlijker te wijten aan andere zaken, zoals gezwollen lymfeklieren of cysten. Zeer zelden bevindt een deel van de thymus zich verder in de nek dan zou moeten - iets dat ectopische cervicale thymus wordt genoemd.

Afhankelijk van je leeftijd is de kans groot dat je in ieder geval de restanten van een thymus hebt, maar in de meeste gevallen hebben volwassenen niet echt een actieve thymus. Na de puberteit begint de thymus langzaam te krimpen of te atrofiëren en wordt deze vervangen door vet. Maar maak je geen zorgen, aangezien algemeen wordt aangenomen dat de thymus alle T-cellen produceert die je ooit nodig zult hebben vóór dit punt. Hoewel de activiteit van de thymus op volwassen leeftijd tot stilstand lijkt te komen, met zeldzame uitzonderingen daargelaten, worden er nog steeds T-lymfocyten in uw lichaam aangemaakt en gedurende uw hele leven aangevuld.

Individuen kunnen sterk variëren in de grootte en vorm van hun thymus. De thymus is relatief groot als we baby's zijn, met een gewicht van ongeveer 25 gram bij de geboorte. Met een maximaal gewicht tussen 12 en 19 jaar, gemiddeld ongeveer 35 gram, krimpt de thymus geleidelijk in de loop van de jaren, van 20 tot 60 jaar, waarbij het thymusweefsel wordt vervangen door vetweefsel. Het gemiddelde is ongeveer 15 gram tegen de tijd dat je 60 jaar oud bent.

De thymus is een ‘loopbaanadviseur’ voor babywitte bloedcellen

Bloedcellen - zowel rode als witte bloedcellen - komen voort uit stamcellen die in het beenmerg verblijven of hun oorsprong vinden. Tijdens de ontwikkeling van een kind migreren voorlopercellen uit het beenmerg naar de thymus, waar thymuscellen de juiste omgeving bieden, met celreceptoren en chemische signalen, om ze op de juiste manier op te voeden.

Wanneer de voorlopers van T-cellen van het beenmerg naar de thymus gaan, worden ze thymocyten genoemd, en signalen en hormonen van de thymus, waaronder thymopoëtine en thymosine, sturen de ontwikkeling van thymocyten tot volwassen T-cellen.

De thymus zorgt ervoor dat deze thymocyten opgroeien en de juiste ‘uitrusting’ of markeringen aan de buitenkant van de cel hebben. Er is ook een proces van selectie en wieden. Bij een van de verschillende controlepunten wordt bijvoorbeeld ongeveer 95 procent van de thymocyten verwijderd - slechts ongeveer 3 tot 5 procent van de thymocyten overleeft. De overlevenden differentiëren in gespecialiseerde (CD8 + of CD4 +) lymfocyten en brengen ongeveer 10 dagen door in een bepaald deel van de thymus, waar ze het verschil leren zien tussen 'zelf'-markers en' vreemde indringers'-markers. Na dit ingewikkelde proces kunnen de T-cellen de thymus verlaten en hun verschillende taken in het immuunsysteem uitvoeren.

Thymus Complicaties

Uitbreiding kan een reactie zijn op iets, of het kan het resultaat zijn van een ziekteproces. Soms kan tijdens perioden van stress of na behandeling met bepaalde medicijnen, zoals chemotherapie en steroïden, de thymus groter worden. De thymus kan ook worden vergroot in een proces dat bekend staat als lymfoïde hyperplasie of auto-immuun thymitis, die kan worden geassocieerd met ziekten zoals myasthenia gravis, systemische lupus erythematosus, reumatoïde artritis, sclerodermie en de ziekte van Graves. Sommige van deze aandoeningen kunnen ook verband houden met gezwollen lymfeklieren.

Wanneer artsen de thymus evalueren bij beeldvorming, proberen ze te onderscheiden of het patroon dat van algehele thymusvergroting is versus dat van maligniteit, die de neiging heeft om meer te beginnen als focale groeigebieden of vergrotende massa's. Over het algemeen zijn tumoren van de thymus zeldzaam. Er wordt geschat dat er in de VS slechts ongeveer 1,5 gevallen per miljoen mensen per jaar voorkomen, of ongeveer 400 gevallen per jaar.

Thymoom versus thymisch carcinoom: een thymoom is een tumor waarin de tumorcellen lijken op de normale cellen van de thymus. Thymomen groeien langzaam en verspreiden zich zelden buiten de thymus. Tumorcellen in een thymuscarcinoom zien er daarentegen heel anders uit dan gezonde thymuscellen, groeien snel en hebben zich gewoonlijk naar andere locaties uitgezaaid wanneer de kanker wordt gevonden. Thymuscarcinoom is moeilijker te behandelen dan thymoom.

Myasthenia Gravis: Myasthenia gravis is een auto-immuunziekte die gepaard gaat met spierzwakte in de vrijwillige of skeletspieren van het lichaam. Ongeveer 30 tot 65 procent van de mensen met thymomen heeft ook myasthenia gravis, en dit is verreweg de meest voorkomende auto-immuunziekte die verband houdt met thymomen. Bij myasthenia gravis maakt het lichaam ten onrechte antilichamen aan tegen receptoren op het spierceloppervlak, waardoor de chemische signalen worden geblokkeerd die ervoor zorgen dat spieren bewegen, wat resulteert in ernstige spierzwakte.

Mensen met myasthenia gravis kunnen lichamelijk zeer gemakkelijk moe worden en kunnen moeilijkheden ondervinden bij het traplopen of het lopen van lange afstanden. Veel mensen met thymomen hebben myasthenia gravis, maar de meeste mensen met myasthenia gravis hebben geen thymomen.

Onderontwikkeling of afwezige thymus: aandoeningen die de normale ontwikkeling van de thymus belemmeren, kunnen het immuunsysteem beïnvloeden. DiGeorge-syndroom is een dergelijke aandoening die wordt geassocieerd met een genetische verandering, vaak een verwijdering van genetische informatie van een bepaald chromosoom, chromosoom 22. Alle verschillende soorten thymusafwijkingen zijn echter mogelijk bij het DiGeorge-syndroom. De meeste mensen met het syndroom hebben echter voldoende functionerend thymusweefsel voor de ontwikkeling van gezonde T-cellen. Volledige afwezigheid van de thymus is mogelijk, maar het lijkt relatief zeldzaam te zijn bij patiënten met het DiGeorge-syndroom.

De thymusklier: diagnose en chirurgisch beheer onder redactie van Kyriakos Anastasiadis, Chandi Ratnatunga. Springer Science & Business Media, 7 juni 2007.