Gebarentaaltolken bij artsen, tandartsen en ziekenhuizen

Een goede communicatie bij de huisarts (of tandarts of ziekenhuis) is essentieel. De auteurs van de Americans with Disabilities Act (ADA) erkenden dit en namen specifieke taal op met betrekking tot communicatietoegang voor doven en slechthorenden. Toch zijn er talloze gevallen geweest van mislukking (of regelrechte weigering) van medische instellingen om tolken in gebarentaal aan te bieden.

Titel III van de ADA

Titel III van de ADA heeft betrekking op de toegang tot openbare accommodatie. Subhoofdstuk III - Openbare accommodaties en diensten die worden geëxploiteerd door particuliere entiteiten, sectie 12181, Definities, zegt dat de volgende voorbeelden van particuliere entiteiten als openbare accommodatie worden beschouwd:

een wasserette, stomerij, bank, kapperszaak, schoonheidssalon, reisservice, schoenreparatieservice, uitvaartcentrum, benzinestation, kantoor van een accountant of advocaat, apotheek, verzekeringskantoor, professioneel kantoor van een zorgverlener, ziekenhuis of andere dienstverlenende instelling;

Bovendien stelt de interpretatie van titel III door het ministerie van Justitie het volgende:

Plaatsen van openbare accommodatie zijn onder meer ... dokterspraktijken, ziekenhuizen, ...

Dezelfde interpretatie zegt dat openbare aanpassingen moeten "voorzien in aanvullende hulpmiddelen wanneer dat nodig is om effectieve communicatie te verzekeren, tenzij een onnodige last of fundamentele wijziging het gevolg zou zijn". (Fundamentele wijziging betekent dat het een substantiële impact heeft op het bedrijf. Zo kan een arts bijvoorbeeld geen medische zorg meer verlenen).

Wanneer is een tolk nodig?

Een "aanvullend hulpmiddel" zoals gedefinieerd door de ADA betekent "gekwalificeerde tolken of andere effectieve methoden om auditief verstrekte informatie beschikbaar te stellen aan personen die doof of slechthorend zijn". Alternatieve methoden zijn technieken zoals heen en weer schrijven op papier. of met behulp van geautomatiseerde communicatiemiddelen. Dus wanneer is een tolk nodig? Deze vraag kan het beste worden beantwoord door het Department of Justice ADA Technical Assistance Manual.

De ADA Technical Assistance Manual, geeft antwoord op de vraag "Wie beslist welk type aanvullende hulp moet worden verleend?" door te stellen dat de plaats van openbare accommodatie, b.v. het kantoor van de dokter, mag de 'uiteindelijke beslissing' nemen over welke methodologie te gebruiken,zolang de gekozen methode maar leidt tot effectieve communicatie​Er kan onenigheid zijn over wat effectieve communicatie inhoudt. In de handleiding voor technische bijstand staat:

De arts moet de gelegenheid krijgen om met de patiënt te overleggen en een onafhankelijke beoordeling te maken van het soort ondersteunende hulp, indien van toepassing, dat nodig is om een ​​effectieve communicatie te waarborgen. Als de patiënt van mening is dat de beslissing van de arts niet tot effectieve communicatie zal leiden, kan de patiënt die beslissing onder titel III aanvechten door een rechtszaak aan te spannen of een klacht in te dienen bij het ministerie van Justitie.

De Handleiding voor technische bijstand bevat specifieke voorbeelden van wanneer een tolk nodig is en wanneer een tolk niet nodig is. In de bijlage van 1994 bij het handboek voor technische bijstand worden twee voorbeelden genoemd. In het eerste voorbeeld gaat een dove persoon naar de dokter voor een routinecontrole; notities en gebaren worden als acceptabel beschouwd. In het tweede voorbeeld heeft dezelfde dove persoon net een beroerte gehad en heeft hij een grondiger onderzoek nodig; een tolk wordt noodzakelijk geacht omdat de communicatie dieper is.

Artsen, tandartsen, ziekenhuizen ertoe aanzetten zich aan de regels te houden

Een belemmering voor het vinden van tolken is de "onnodige last" -bepaling. Om dit tegen te gaan heeft de National Association of the Deaf (NAD) een factsheet online staan ​​die dove mensen vertelt om zorgverleners vooraf op de hoogte te stellen van een afspraak dat ze een tolk nodig hebben. Bovendien staat erin dat de zorgverlener voor de tolk moet betalen, zelfs als de kosten van de tolk hoger zijn dan de kosten van het bezoek. Onderaan de factsheet staat een link om contact op te nemen met het NAD Law and Advocacy Center als er verdere hulp nodig is. Een gerelateerde, langere NAD-factsheet, Vragen en antwoorden voor zorgaanbieders, bevat andere belangrijke informatie, zoals het feit dat de kosten van een tolk voor de arts kunnen worden gedekt door een belastingvermindering.

Gemedieerde tolkzaken

Het ministerie van Justitie heeft een ADA-bemiddelingsprogramma, waarbij de partijen onderhandelen over een wederzijds aanvaardbare oplossing. Deze samengevatte voorbeelden van gemedieerde zaken waarbij tolken in medische instellingen betrokken waren, werden gegeven op de pagina van het ADA-bemiddelingsprogramma:

• Een arts die weigerde een tolk te betalen, stemde ermee in tolken in te huren.
• Een andere arts stemde ermee in om tolken te betalen en een lijst bij te houden van gekwalificeerde tolken om te bellen.

ADA-zaken waarbij tolken betrokken zijn

Het ministerie van Justitie publiceert nieuwsupdates over gevallen van gehandicaptenrechten op de nieuwspagina van de sectie over gehandicaptenrechten, die voorbeelden bevat van gevallen waarbij artsen, tandartsen en ziekenhuizen betrokken zijn. Hieronder vindt u samengevatte voorbeelden.

• Augustus 2015: een ziekenhuis in Californië vestigt zich en stemt ermee in tolken en diensten te verlenen aan mensen die doof of slechthorend zijn.
• December 2014: een gezondheidszorgsysteem in Illinois regelt en stemt ermee in aanvullende hulpmiddelen en diensten te verlenen, inclusief tolken, aan mensen die doof of slechthorend zijn.
• Maart 2012: een ziekenhuis in Iowa vestigt zich en stemt ermee in om op een snelle manier aanvullende hulpmiddelen en diensten te verlenen aan patiënten of begeleiders die doof of slechthorend zijn. De rechtszaak beweerde dat een vrouw die doof was, op haar 7-jarige moest vertrouwen dochter om vertolking te geven, wat tot verwarring over medische procedures leidde.
• Februari 2012: Een gezondheidssysteem in Michigan regelt en stemt ermee in om aanvullende hulpmiddelen en diensten te verlenen aan patiënten en begeleiders die doof of slechthorend zijn. De klacht beweerde dat het gezondheidssysteem geen tolken voorzag voor een dove patiënt in een psychiatrische instelling, noch voor de familieleden van de patiënt die ook doof waren.