Ondanks de bijna dagelijkse vooruitgang in de hiv-wetenschappen, doemt de schaduw van aids-ontkenning nog steeds op, wat twijfel en afleiding zaait bij degenen die vaak de meeste zorg nodig hebben.
Hoewel de belangrijkste afwijkende meningen (Peter Duesberg, Celia Farber) misschien niet langer in staat zijn om de media-aandacht te trekken die ze in de jaren tachtig en negentig hadden - toen er veel minder bekend was over hiv en angst een kant en klaar platform bood voor mensen in de marge van legitieme wetenschap - hun boodschappen en methoden hebben nog steeds impact.
Door hun ideeën af te doen als medische "kwakzalverij" of overblijfselen van een minder verlicht verleden, wordt in grote mate het effect dat ontkenning heeft op de perceptie van hiv door het publiek, evenals de onuitgesproken angsten en emoties die ze voeden, tenietgedaan.
In 2010 bleek uit een onderzoek onder 343 volwassenen met de diagnose hiv dat een op de vijf deelnemers geloofde dat er geen bewijs is dat hiv aids veroorzaakt. Een op de drie gelooft dat wetenschappers discussiëren over de vraag of hiv aids veroorzaakt.
Die overtuigingen hadden invloed op hun therapietrouw. Deelnemers die dachten dat wetenschappers debatteren of hiv aids veroorzaakt, hadden significant minder kans op antiretrovirale therapie. Degenen die medicijnen gebruikten, namen deze medicijnen minder vaak als ze ontkenningsovertuigingen rapporteerden.
Westend61 / Getty-afbeeldingenWaar begint aids-ontkenning?
Volgens de Oxford Dictionary is een ontkenner "iemand die weigert de waarheid toe te geven van een concept of voorstel dat wordt ondersteund door de meeste wetenschappelijke of historische bewijzen".
Chris Hoofnagle, senior stafadvocaat van Samuelson Law, Technology & Public Policy Clinic aan de University of California, Berkeley, breidt de definitie uit door te stellen:
"Aangezien een legitieme dialoog geen geldige optie is voor degenen die geïnteresseerd zijn in het beschermen van onverdraagzame of onredelijke ideeën tegen wetenschappelijke feiten, is hun enige toevlucht het gebruik van ... retorische tactieken."
Enkele van de retorische tactieken die zijn geïdentificeerd door Tara C. Smith, universitair hoofddocent epidemiologie aan het University of Iowa College of Public Health, en Dr.Steven Novella van Yale University School of Medicine, zijn onder meer:
- De reguliere wetenschap afbeelden als intellectueel gecompromitteerd of door interesse gedreven (bijv. Bevooroordeeld door "drugsgeld").
- Selectief kiezen welke autoriteiten te geloven en welke te ontslaan om een samenzweringsargument te formuleren, of om te suggereren dat er over een bewezen wetenschap wordt gedebatteerd.
- De status van de ontkende wetenschap verlagen tot die van een diepgeworteld (vaak vervolgd) geloof, terwijl de wetenschappelijke consensus wordt gekarakteriseerd als dogmatisch en onderdrukkend.
- "De doelpaal terugdringen" door meer wetenschappelijk bewijs te eisen dan momenteel beschikbaar is, en vervolgens aan te dringen op nieuw bewijs wanneer aan die eisen wordt voldaan.
Kwetsbaar voor ontkenning?
Ondertussen worden leden van het publiek die ontkenningsovertuigingen omarmen vaak gezien als kwetsbaar voor verkeerde informatie of fraude, of ontbreekt het eenvoudigweg aan de opleiding die nodig is om een weloverwogen oordeel te vellen. Onderzoek van de University of Connecticut lijkt anders te suggereren.
Van de internetgebruikers in de studie die een specifiek AIDS-ontkennend geloof onderschreven, waren de beoordelingen voor vertrouwen en geloofwaardigheid hoger voor een reguliere medische website (Tufts Medical School) dan voor twee ontkenningswebsites die ze te zien kregen (Matthias Rath, Jonathan Campbell). Dit lijkt erop te wijzen dat ontkenningsberichten niet zozeer persoonlijke overtuiging aanwakkeren, maar eerder de vermoedens en twijfels bevestigen van degenen die niet bereid (of niet) om medische feiten tegen hun eigen oordeel te aanvaarden.
Volgens een studie uitgevoerd door de CDC, is slechts 44% van de Amerikanen met de diagnose hiv gekoppeld aan medische zorg. Verkeerde informatie over hiv - die verband houdt met de angst voor onthulling en het gebrek aan passende hiv-zorg - wordt beschouwd als een belangrijke reden waarom velen ervoor kiezen de behandeling uit te stellen tot het begin van de symptomatische ziekte.
Dus hoewel AIDS-ontkenning voor sommigen misschien een oude geschiedenis lijkt, blijft het vermogen om te verwarren en te verstoren net zo krachtig als altijd.
.jpg)
