Wat zouden we zijn zonder onze herinneringen? Als u zich niet meer zou herinneren waar u was geweest, of degenen om wie u gaf, zou u dan nog steeds zijn wie u nu bent? Wat als je bent vergeten hoe je normaal op anderen reageert, alles wat je op school hebt geleerd of wat je je hele leven hebt geleerd?
RapidEye / Getty-afbeeldingen
Ons vermogen om te onthouden en te leren is een van de meest fundamentele en belangrijkste vermogens van onze hersenen. Het brein stelt ons niet alleen in staat om alles om ons heen te ervaren, maar het stelt ons ook in staat om ons verleden opnieuw te beleven. Bovendien doet het dit op verschillende manieren, met behulp van verschillende soorten geheugen.
Wat was het beste dat je vandaag is overkomen? Dat is een voorbeeld van autobiografisch of episodisch geheugen, wanneer we ons iets in de context herinneren, zoals de ochtendkoffie. Het onderscheidt zich van een eidetisch geheugen, een herinnering aan feiten die los staan van de ervaring, zoals de wetenschap dat Parijs de hoofdstad van Frankrijk is. Uw vermogen om dit te lezen is gebaseerd op een ander type geheugen dat procedureel geheugen wordt genoemd - het soort geheugen dat ervoor zorgt dat u zich herinnert hoe u iets moet doen 'zoals fietsen'.
Het geheugen kan zelfs nog verder worden onderverdeeld. Met het werkgeheugen kunt u bijvoorbeeld een paar seconden lang iets in gedachten houden en het vervolgens loslaten, zoals een telefoonnummer dat u onmiddellijk moet kiezen en nooit meer. Kortetermijngeheugen duurt langer, misschien een uur of zo, en langetermijngeheugen kan een leven lang meegaan.
De opdelingen van deze herinneringen vervagen in werkelijkheid vaak, maar bieden een kader om te begrijpen hoe de hersenen zich herinneren.
De hippocampale formatie en limbisch systeem
Een beroemd chirurgisch tegenslag uit de jaren 50 heeft veel van onze kennis over geheugenvorming aangewakkerd. H.M. was een jonge man met epileptische aanvallen vanuit zijn mediale slaapkwabben, waardoor artsen ze allebei moesten verwijderen. Het resultaat leek veel op de filmMemento, waarin de hoofdrolspeler zich maar een paar minuten tegelijk kan herinneren. De herinneringen van H.M. vóór de operatie bleven intact tot aan zijn dood, ook al introduceerden de artsen met wie hij na het ongeval samenwerkte, zichzelf honderden keren opnieuw.
De mediale slaapkwabben bevatten de hippocampus, een hersenstructuur met een uitgebreide S-vormige curve die fantasierijke pathologen inspireerde om het naar het Grieks te noemen voor 'zeepaardje'. Binnen de rondingen van de hippocampus zijn verschillende neuronen op elkaar gevouwen, die samenwerken om de basis van nieuwe herinneringen te versterken.
Hoewel de rol van de hippocampus in het geheugen bekend is, is het slechts een deel van een netwerk dat zich over praktisch de hele hersenen uitstrekt. Zowel zeer lange als zeer korte-termijnherinneringen kunnen best goed bestaan zonder de hippocampus en nabijgelegen structuren, zoals blijkt uit enkele van de behouden vermogens van H.M. Zonder de hippocampus en verwante structuren kunnen de meeste nieuwe herinneringen echter niet blijven bestaan.
De hippocampus werkt niet alleen, maar als onderdeel van een neuraal netwerk, goed bestudeerd door medische studenten, het Papez-circuit genaamd. Dit omvat de hippocampus, borstlichamen (twee kleine structuren nabij de hersenstam), delen van de thalamus en de cingulaire cortex. Andere delen van de hersenen, zoals de basale voorhersenen, spelen een rol bij het geheugen. De basale voorhersenen sturen acetylcholine naar de hersenschors. Deze projecties zijn beschadigd bij de ziekte van Alzheimer - medicijnen zoals Aricept werken door het acetylcholinegehalte te verhogen.
De hersenschors
Hoewel de hippocampus en het limbisch systeem cruciaal zijn bij de geheugenvorming, worden die herinneringen uiteindelijk door de hele cortex opgeslagen. Bovendien is de rest van de hersenen betrokken bij strategieën voor leren en herinneren, evenals bij aandacht, die allemaal cruciaal zijn voor effectief leren en onthouden.
Werkgeheugen is een vorm van geheugen die informatie net lang genoeg vasthoudt om deze te gebruiken of op te slaan voor later. Het is aangetoond dat dit afhankelijk is van circuits waarbij de frontale en pariëtale lobben betrokken zijn. Letsel aan deze regio's kan ertoe leiden dat het moeilijk wordt om iets lang genoeg in gedachten te houden om de eerste fase van het onthouden te beginnen, ook wel codering genoemd. Codering omvat het werken met de hippocampus om te organiseren en te selecteren welke informatie permanenter moet worden opgeslagen.
Naast codering kan de cortex betrokken zijn bij het uit de opslag halen van herinneringen in een proces dat ophalen wordt genoemd. Het is mogelijk dat iemand problemen heeft met het ophalen van geheugen, zelfs als de codering correct is uitgevoerd. De meesten van ons hebben bijvoorbeeld de ervaring gehad om te worstelen om iets te onthouden, om het later in ons op te laten komen. Soms kan de verkeerde informatie worden achterhaald, zoals bij confabulatie, waarbij het lijkt alsof iemand liegt over zijn verleden, hoewel ze de valse herinnering oprecht geloven.
Geheugenstoornissen
Verschillende geheugenstoornissen hebben invloed op verschillende hersengebieden. De ziekte van Alzheimer beschadigt bijvoorbeeld klassiek de hippocampus, waardoor het moeilijk wordt om nieuwe herinneringen te vormen, maar in eerste instantie geen probleem met herinneringen die al zijn opgeslagen. Frontaal traumatisch hersenletsel kan leiden tot problemen met het werkgeheugen, wat betekent dat het moeilijk is om informatie lang genoeg in gedachten te houden om te worden gecodeerd. Als de informatie eenmaal wordt onthouden, is de kans groter dat de informatie blijft bestaan, hoewel er ook problemen kunnen zijn met het ophalen.
-for-epilepsy-treatment.jpg)
-in-down-syndrome.jpg)
