Cocaïneverslaving is goed voor ongeveer 6% van alle opnames van drugsverslaving in de Verenigde Staten. Deze verslaving kan moeilijk te behandelen zijn, en de meerderheid van degenen die een behandeling voor cocaïneverslaving zoeken, zijn polydrugsgebruikers (recreatief gebruik van meer dan één drug).
Cocaïneverslaving wordt niet als een gedragsprobleem beschouwd - het wordt geclassificeerd als een stoornis in het gebruik van middelen waarbij wordt aangenomen dat biologische, psychologische, omgevings- en genetische factoren een gebruiker vatbaar maken voor verslaving. Door de tekenen van verslaving te herkennen. verslaving, kunnen degenen die verslaafd zijn het probleem identificeren, professionele behandeling zoeken en blijvend herstel ervaren.
SDI Productions / Getty Images
Waarom cocaïne zo verslavend is
Cocaïne, ook wel coke genoemd, is een krachtig stimulerend middel afkomstig van de cocaplant. Het is een zeer verslavende drug. Het wordt op verschillende manieren misbruikt, waaronder het door de neus snuiven, het roken en het intraveneus injecteren. Wereldwijd is het de tweede meest gebruikte illegale drug.
Cocaïne werkt in op de beloningscentra van de hersenen door de effecten van natuurlijk voorkomende neurotransmitters (zoals serotonine en dopamine) te versterken, waardoor iemand zich goed voelt. Het medicijn blokkeert de heropname van deze neurotransmitters.
Heropname is een proces dat normaal gesproken de werking van de neurotransmitters moduleert door hun concentratie in de hersenen te verlagen. Wanneer cocaïne de concentratie van 'feel good' neurotransmitters in de hersenen buitensporig verhoogt, verlengt en versterkt het medicijn de effecten van deze chemicaliën.
Wanneer cocaïne wordt gesnoven, gerookt of geïnjecteerd, wekt het intense gevoelens van euforie op. Na verloop van tijd verandert het lichaam echter zijn eigen natuurlijke patronen in termen van productie en heropname van de neurotransmitters. Er ontwikkelt zich tolerantie voor de drug en er is steeds meer cocaïne nodig om het gewenste effect te bereiken.
Naarmate een individu tolerantie voor cocaïne ontwikkelt, wordt hij er ook fysiek afhankelijk van. Als het medicijn wordt stopgezet, kunnen ontwenningsverschijnselen met fysieke effecten optreden. Een sterke drang naar cocaïne is het meest prominente effect van ontwenning, maar meestal treden ook andere symptomen op.
Ontwenningsverschijnselen van cocaïne zijn onder meer:
- Depressie en apathie
- Ongerustheid
- Concentratieproblemen
- Zich overweldigend lichamelijk en geestelijk uitgeput voelen
- Rusteloosheid of opwinding
- Lichamelijk ongemak, inclusief pijn, pijn of het warm of koud hebben
- Eetlust verandert
- Levendige dromen
Cocaïneverslaving kan zich snel ontwikkelen, vaak binnen een maand. Als iemand verslaafd is aan cocaïne, kan hij het gaan gebruiken met methoden die een intenser effect hebben - zoals roken of injecteren van de drug in plaats van het te snuiven. Soms wordt een intens effect bereikt door krachtigere vormen van de drug te gebruiken, zoals crack, of door naast cocaïne ook andere drugs te gebruiken.
Crack cocaïne
Volgens het National Institute on Drug Abuse gebruikt ongeveer 68% van de mensen die een behandeling met cocaïne zoeken regelmatig crack-cocaïne.
Tekenen en symptomen
De euforische effecten van cocaïnegebruik gaan gepaard met fysieke effecten, waaronder een snelle hartslag, zweten en pupilverwijding (verwijding van de pupillen). Cocaïne kan ook andere nadelige effecten veroorzaken, zoals angst, kruipende sensaties op de huid, hallucinaties en paranoia. Sommige van deze gevoelens kunnen aanhouden of zelfs erger worden tijdens de comedown ("crash") naarmate de euforie afneemt.
De tekenen van cocaïneverslaving reiken verder dan de fysieke symptomen en omvatten ook emotionele en gedragsveranderingen.
Tekenen van cocaïneverslaving kunnen zijn:
- Tandenknarsen
- Droge mond
- Verwijde pupillen
- Aanhoudende loopneus of neusbloedingen (zonder een reden zoals allergieën of een sinusinfectie)
- Hyperactiviteit, overmatige of ongewoon snelle spraak
- Overmoed
- Roekeloos gedrag
- Stemmings- of gedragsveranderingen
- De aanwezigheid van zichtbaar wit poeder of brandplekken op de mond, neus of handen
- Veranderingen in eetlust en gewichtsverlies
- Nieuwe, grillige of ongebruikelijke slaappatronen
- Anderen vermijden, geheimzinnig zijn of drugsgebruik verbergen
- Afgenomen interesse in en deelname aan activiteiten die voorheen leuk waren, zoals gezelligheid, werk of vrijetijdsbesteding
- Onverklaarbare uitgaven of financiële problemen
- Verwaarlozing van persoonlijke uitstraling of hygiëne
Het hebben van drugsparafernalia of andere items voor het gebruik van cocaïne in uw huis of appartement kan ook een teken van verslaving zijn.
Symptomen van crackgebruik
Bijwerkingen die kunnen optreden als gevolg van het roken van crack zijn onder meer bloed ophoesten, heesheid, aanhoudende keelpijn en kortademigheid.
Complicaties
Er zijn een aantal complicaties van cocaïneverslaving, en deze kunnen verschillen afhankelijk van uw methode om het medicijn te gebruiken.
U kunt een verdunning of verslechtering van het septum nasi (het septale kraakbeen in uw neus) krijgen als u het medicijn snuift. Het injecteren van het medicijn kan het risico op een ernstige huidinfectie verhogen, zoals een bacteriële stafylokokkeninfectie. Cellulitis (een ernstig type huidinfectie) en necrotiserende fasciitis (vernietiging van het geïnfecteerde weefsel) en een systemische infectie kunnen ook optreden. Het delen van naalden kan het risico op hiv en hepatitis B verhogen.
Cocaïnegebruik kan ook bijdragen aan nierbeschadiging en is in verband gebracht met bepaalde reumatologische aandoeningen.
De belangrijkste complicatie van cocaïneverslaving is een overdosis, die leidt tot cocaïne-toxiciteit. Hoewel cocaïne elk orgaan in het lichaam nadelig kan beïnvloeden, zijn de gevaarlijkste en levensbedreigende effecten ervan op de
cardiovasculair systeem.
Tachycardie (snelle hartslag), aritmie (onregelmatige hartslag of ritme) en kwaadaardige hypertensie (ernstig hoge bloeddruk) kunnen leiden tot een hartaanval, beroerte of overlijden. Acuut nierfalen (in plaats van een langzaam verslechterende nierfunctie) is een levensbedreigende noodsituatie die ook vaak voorkomt bij een overdosis cocaïne.
Wanneer moet u 911 bellen?
Tekenen van een overdosis cocaïne zijn onder meer:
- Tremulousness
- Misselijkheid, braken
- Tachycardie
- Pijn op de borst
- Hyperthermie (hoge lichaamstemperatuur)
Zoek spoedeisende hulp als u een van de bovenstaande symptomen ervaart. De toxiciteit van cocaïne kan binnen enkele uren tot de dood leiden.
Oorzaken
Sommige mensen zijn kwetsbaarder voor cocaïneverslaving dan anderen. Er is geen manier om te voorspellen wie cocaïneverslaving zal ontwikkelen. Met dat gezegd, hebben studies gesuggereerd dat sommige groepen het grootste risico lopen. Dit zijn onder meer mensen die ook alcohol en cannabis misbruiken, maar ook mensen met een depressie.
Hoewel de redenen voor de ontwikkeling van cocaïneverslaving complex zijn en niet volledig worden begrepen, wordt cocaïneverslaving geassocieerd met DeltaFosB, een eiwit dat het beloningscentrum van de hersenen reguleert. Chronisch cocaïnegebruik heeft invloed op genen die verantwoordelijk zijn voor de expressie van deze stof.
Terwijl DeltaFosB-niveaus blijven groeien, hebben permanente veranderingen in de hersenen invloed op de volgende structuren:
- Nucleus accumbens: een gebied in de hersenen dat dient als beloningscentrum, waar gedrag wordt versterkt.
- De prefrontale cortex: een gebied van de hersenen waar beslissingen en impulscontrole worden gereguleerd.
De verslechtering van deze cognitieve centra kan leiden tot dwangmatig gebruik van cocaïne - met weinig tot geen aandacht voor de gevolgen. Het verminderde beoordelingsvermogen en het verlies van impulscontrole bevordert verder risicovol gedrag, waardoor soms het risico op ongevallen of blootstelling aan infecties zoals hiv en hepatitis C toeneemt.
Statistieken
De National Survey on Drug Use and Health meldt dat er in de Verenigde Staten ongeveer 1,5 miljoen huidige gebruikers van cocaïne zijn.
Diagnose
Cocaïneverslaving is een van de verschillende stoornissen in het gebruik van stimulerende middelen. Stoornissen in het gebruik van stimulerende middelen zijn een subcategorie van stoornissen in het gebruik van middelen. De criteria worden uiteengezet in hetDiagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen, editie 5(DSM-5), een gids die wordt gebruikt door psychiaters en andere professionals in de geestelijke gezondheidszorg voor de diagnose en behandeling van psychische aandoeningen.
Stoornis in het gebruik van middelen
Stoornis in het gebruik van middelen treedt op wanneer een persoon een middel blijft gebruiken ondanks een klinisch significante beperking, waaronder gezondheidsproblemen, handicaps en het niet nakomen van belangrijke verantwoordelijkheden op het werk, op school of thuis.
Om bij een persoon de diagnose van een stoornis in het gebruik van stimulerende middelen te krijgen, moet hij meer zijn dan alleen een gebruiker. Voor deze diagnose moet een persoon in de afgelopen 12 maanden voldoen aan ten minste twee van de elf criteria die in de DSM-5 zijn uiteengezet.
De DSM-5-criteria voor verslavingsstoornis omvatten het volgende:
- Meer van de stof gebruiken of langer gebruiken dan voorgeschreven of bedoeld
- Niet in staat zijn om de stof te verminderen of te stoppen, ondanks dat u het wilt of probeert
- Buitensporig veel tijd, geld of middelen besteden aan het verkrijgen, gebruiken of herstellen van gebruik
- Verlangen naar de substantie
- Veronachtzaming of moeite hebben met het uitoefenen van verantwoordelijkheden op het werk, op school of thuis vanwege het middelengebruik
- Doorgaan met het gebruik van de stof ondanks het effect op relaties
- Activiteiten mislopen (sociaal, recreatief, school, werk) vanwege het middelengebruik
- Gebruik van de stof op een gevaarlijke of schadelijke manier
- Gebruik van de stof ondanks nadelige emotionele of fysieke effecten
- Een tolerantie voor de stof ontwikkelen
- Ontwenningsverschijnselen ervaren wanneer de stof wordt verminderd of gestopt
De ernst van de aandoening kan worden geclassificeerd als 'licht' als aan twee tot drie criteria is voldaan, 'matig' als aan vier tot vijf is voldaan en 'ernstig' als aan zes of meer wordt voldaan. Deze classificaties kunnen helpen bij het bepalen van de meest geschikte behandelingskuur.
Detox en behandeling
In tegenstelling tot heroïne en opioïde drugs, zijn er geen medicijnen die worden gebruikt om cocaïneverslaving te behandelen. De behandeling is gericht op ontgifting (ook wel detox genoemd) en gedragstherapieën. U kunt een behandeling met een farmaceutisch medicijn krijgen als u een co-verslaving heeft die farmacologisch kan worden behandeld, zoals een verslaving aan alcohol of opioïden.
De behandeling kan poliklinisch plaatsvinden, maar de behandeling van cocaïneverslaving vereist vaak een periode van intramurale zorg in een behandelcentrum, vooral omdat ontwenningsverschijnselen kunnen leiden tot depressie en een verscheidenheid aan ernstige psychiatrische symptomen.
Ontgifting
Afkomen van cocaïne is een proces dat enkele weken kan duren. Sommige mensen die proberen te stoppen met het gebruik van cocaïne, kunnen betere resultaten ervaren bij intramurale revalidatie, vooral omdat het verlangen naar cocaïne intens kan zijn tijdens ontwenning, en terugval komt vaak voor.
Als u een intramuraal programma zoekt, bevindt u zich in een gecontroleerde omgeving waar u het medicijn niet kunt krijgen of gebruiken. Als u stopt met het gebruik van cocaïne, kunt u ernstige ontwenningsverschijnselen krijgen die moeten worden behandeld.
U heeft bijvoorbeeld medicijnen nodig voor de behandeling van abrupte of ernstige veranderingen in uw bloeddruk. Mogelijk hebt u begeleiding, supervisie en medicatie nodig als u een depressie en zelfmoordgedachten ontwikkelt.
Gedragsinterventies
Gedragsbehandeling omvat psychotherapie en andere psychosociale interventies. Deze benaderingen helpen om onthouding van cocaïne na detox te handhaven. Gedragstherapie wordt vaak gestart wanneer u met detox begint, of zelfs voordat u stopt met het gebruik van het medicijn. En misschien moet u uw gedragsbehandeling maanden of zelfs jaren voortzetten nadat u bent gestopt met het gebruik van cocaïne.
Het doel van gedragstherapie is om in de toekomst terugval of misbruik van of verslaving aan een ander medicijn te voorkomen en te leren hoe je een gezond en nuchter leven kunt leiden. Verschillende soorten gedragsinterventies die kunnen worden gebruikt bij de behandeling van cocaïneverslaving zijn:
- Cognitieve gedragstherapie (CGT): dit type therapie zou erop gericht zijn om te leren hoe u uw gedachten en gedrag kunt beheersen door uw ongezonde denkprocessen te veranderen.
- Contingency management (CM): dit is een proces waarbij u en uw therapeut prikkels zouden creëren om u te helpen drugsgebruik te vermijden.
- Dialectale gedragstherapie (DBT): dit is een proces waarin u verschillende strategieën voor emotioneel beheer leert.
- Rationeel-emotieve gedragstherapie (REBT): dit soort counseling omvat het vervangen van irrationele of onware overtuigingen (zoals de overtuiging dat je gebrekkig bent) door nauwkeurige en rationele gedachten.
Na de eerste behandeling worden sommige mensen gedurende zes tot 18 maanden overgeplaatst naar een drugsvrije therapeutische gemeenschap (TC) om copingvaardigheden in een gemeenschapssfeer te versterken. Daarna vertrouwen velen op 12-stappenprogramma's om nuchter te blijven .
Toekomstige therapieën
Opkomende behandelingen die worden onderzocht, kunnen veelbelovend zijn bij de behandeling van cocaïneverslaving:
- Dopamine D3-receptorantagonisten: deze stoffen kunnen mogelijk verslavend gedrag in verband met drugsgebruik verminderen.
- Antabuse (disulfiram): Momenteel gebruikt een anti-alcoholmedicijn, deze behandeling veroorzaakt een onaangenaam effect als reactie op alcohol. Er zijn aanwijzingen dat het ook kan helpen bij de behandeling van cocaïneverslaving.
- Cocaïnevaccin: er wordt onderzocht of een mogelijk cocaïnevaccin enkele van de effecten van cocaïne kan neutraliseren.
Hoe u hulp kunt vinden
Als jij of iemand die je kent worstelt met middelenmisbruik of verslaving, neem dan contact op met de National Helpline van de Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA) op 1-800-662-4357. SAMHSA biedt ook een online behandelcentrumlocatie.
Als u of iemand die u kent zelfmoordgedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Hotline op 800-273-8255 (800-273-TALK).
-for-heart-failure.jpg)
.jpg)
