Stabiele ziekte bij de behandeling van kanker

Kankerartsen gebruiken de termstabiele ziekteom een ​​tumor te beschrijven die niet groeit of krimpt. Concreet betekent dit dat er noch een toename in grootte van meer dan 20%, noch een afname in grootte van meer dan 30% was sinds de initiële nulmeting. Stabiele ziekte betekent ook dat er geen nieuwe tumoren zijn ontwikkeld en dat kanker niet uitgezaaid (uitgezaaid) naar andere delen van het lichaam.

Stabiele ziekte valt binnen het spectrum van behandelingsreacties. En hoewel mensen misschien ontmoedigd zijn om te horen dat een tumor niet aanzienlijk is gekrompen, kan stabiele ziekte soms een goed teken zijn. Als bijvoorbeeld werd verwacht dat een tumor zou groeien en niet, kan een stabiele ziekte erop wijzen dat een therapie inderdaad werkt.

Hoewel stabiele ziekte een aanzienlijke betekenis kan hebben, zijn er enkele beperkingen als het gaat om het definiëren ervan. Nieuwere behandelingen (zoals gerichte therapieën en immunotherapie) veranderen ook de manier waarop artsen het idee van stabiele ziekte beschouwen.

Definitie van stabiele ziekte

Om stabiele ziekte beter te begrijpen, is het belangrijk om te weten waar op het spectrum de term valt.

Stabiele ziekte wordt gedefinieerd als iets beterdan progressieve ziekte (waarbij een tumor met ten minste 20% in omvang is toegenomen) en aweinigergerdan een gedeeltelijke respons (waarbij een tumor met ten minste 50% is gekrompen).

Stabiele ziekte betekent niet noodzakelijk dat de tumor onveranderd is. Het betekent alleen dat de veranderingen niet voldoende zijn om te suggereren dat er sprake is van ziekteprogressie of een gedeeltelijke respons op de behandeling.

De meeste gezondheidsautoriteiten eisen dat er een periode van istenminstevier weken tussen tumorevaluaties voordat stabiele ziekte met vertrouwen kan worden vastgesteld.

Beperkingen

Hoe verwarrend het ook mag lijken, een tumor kan als stabiel worden beschouwd, zelfs als deze bijvoorbeeld met 10% tot 20% in omvang is toegenomen.

De reden hiervoor is dat de instrumenten die worden gebruikt om de grootte van een tumor te meten, dit indirect doen. In plaats van rechtstreeks naar een tumor te kijken via een operatie of laparoscopie, zullen artsen de grootte controleren met beeldvormende tests zoals computertomografie (CT) en positronemissietomografie (PET) -scans.

Uiteindelijk kan de grootte van een tumor soms anders worden gediagnosticeerd door twee verschillende radiologen die dezelfde films lezen. De tumor kan ook worden afgebeeld vanuit enigszins verschillende hoeken tussen scans, waardoor de perceptie van de grootte verandert.

Het meten van de respons

Een stabiele ziekte betekent niet noodzakelijk dat een behandeling niet werkt. Wat het betekent, kan aanzienlijk variëren, afhankelijk van het type tumor dat u heeft, de specifieke behandeling die u krijgt en uw reactie op andere behandelingen in het verleden.

Stabiele ziektemeibetekent dat een behandeling niet werkt, maar het kan ook betekenen dat een behandeling heel goed werkt.

Als verwacht werd dat een tumor is gegroeid in het interval tussen twee scans en stabiel is gebleven, kan dit betekenen dat de behandeling effectief is, zelfs als er niet veel verandering te zien is op de beeldvorming. Kanker kan ook stabiel zijn als de tumor risico liep op metastase na een eerdere scan, maar een dergelijke verspreiding werd niet waargenomen.

Impact van gerichte therapieën

Tot ongeveer het laatste decennium vereisten klinische onderzoeken vaak het bewijs van een vermindering van de tumorgrootte met 20% om te zeggen dat een kankertherapie actief werkte. Dit is echter veranderd met de introductie van nieuwere gerichte therapieën.

Gerichte therapieën zijn geneesmiddelen die specifiek gericht zijn op groeimechanismen bij kanker om de groei te stoppen en verdere verspreiding te voorkomen. Ze ‘genezen’ kanker echter meestal niet.

Met de introductie van gerichte therapieën wordt de respons op de behandeling nu beschreven met termen alsprogressievrije overlevingen eentotale overlevingsvoordeel​Als de behandeling kanker onder controle houdt - waardoor mensen langer kunnen overleven met minimale symptomen - dan kan stabiele ziekte heel goed van toepassing zijn, ongeacht de grootte van de tumor.

Als gevolg van nieuwere, effectievere behandelingen meten artsen succes steeds vaker in termen van zinvolle resultaten (zoals kwaliteit van leven en symptoomvrije ziekte) in plaats van alleen de grootte van een tumor.

Impact van immunotherapie

Een stabiele ziekte kan ook als een positief teken worden beschouwd bij mensen die nieuwere immunotherapie-medicijnen krijgen. Traditioneel streefden artsen ernaar om de snelste respons te krijgen bij de behandeling van kanker. Medicijnen voor chemotherapie worden bijvoorbeeld gebruikt in de eerstelijnsbehandeling omdat ze kankercellen vrijwel onmiddellijk doden.

Medicijnen voor immunotherapie werken op een andere manier. Ze "remmen" het immuunsysteem af, zodat uw eigen immuuncellen kanker kunnen bestrijden.

Er is nog een ander fenomeen dat wordt waargenomen bij immuuntherapie dat ook de respons, of in ieder geval het optreden van een respons, op beeldvormende onderzoeken kan beïnvloeden. Pseudoprogressie genoemd, het is een ongebruikelijke aandoening waarbij een tumor lijkt te zijn gegroeid als reactie op immunotherapie, zelfs als dat niet het geval is.

Er wordt nu gedacht dat de immunologische respons cellen rond een tumor kan beïnvloeden, waardoor goedaardige laesies ontstaan ​​die kankercellen op een CT- of PET-scan nabootsen. In sommige gevallen kan een biopsie uitwijzen dat de tumor volledig verdwenen is en dat er alleen nog de resterende laesie overblijft.

Pseudoprogressie komt het vaakst voor bij lymfeklieren, maar kan ook de nieren, lever, longen, bijnier en borst- en buikwanden aantasten.

Hoewel immunotherapie effectief kan zijn bij de behandeling van bepaalde vormen van kanker, kan het even duren voordat het immuunsysteem een ​​robuuste verdediging opbouwt. Gedurende deze tijd kan de kanker lijken te verergeren, zelfs als de toestand stabiel is.

Andere termen die de respons op kanker beschrijven

Er zijn verschillende termen die uw oncoloog kan gebruiken om uw reactie op de behandeling van kanker te beschrijven. Hoewel veel van de termen als standaard worden beschouwd, evolueren de criteria voor diagnose voortdurend en zijn er vaak uitdagingen bij het standaardiseren van definities tussen gezondheidsautoriteiten en onderzoekers.

Tegenwoordig zijn er verschillende criteria die door oncologen worden gebruikt, waaronder de criteria die zijn vastgesteld door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en andere die bekend staan ​​als de Response Evaluation Criteria in Solid Tumors (RECIST), de Immune-Related Response Criteria (IRC) en de Positron. Emissietomografie-responscriteria in vaste tumoren (PERCIST).

Ongeacht de gebruikte criteria zijn de diagnoses gebaseerd op de veranderingen in de grootte van doelwit- en niet-doelwittumoren.

Doeltumoren zijn tumoren die specifiek worden gecontroleerd om te bepalen of de ziekte vordert. Niet-beoogde tumoren - waarvan de aanwezigheid is opgemerkt, maar waarvan de metingen niet zijn uitgevoerd - kunnen ook een rol spelen bij een diagnose als er significante veranderingen zijn in hun aantal of grootte.

Enkele van de meest gebruikte termen zijn onder meer:

• Volledige respons (CR) wordt gebruikt als er na de behandeling geen aanwijzingen voor kanker zijn. Ook wel volledige remissie of geen bewijs van ziekte (NED) genoemd, betekent dit niet altijd dat de kanker is genezen.
• Responsduur (DoR) is de tijdsduur dat een tumor op de behandeling blijft reageren zonder dat de kanker groeit of zich verspreidt.
• Het totale responspercentage (ORR) is het percentage patiënten in een onderzoek bij wie de tumor is vernietigd of aanzienlijk is verminderd door een medicijn (handig om te beslissen welk medicijn het beste voor u is).
• Gedeeltelijke respons (PR), ook wel partiële remissie genoemd, wordt gedefinieerd als een afname van meer dan 30% in de grootte van de langste diameter van een doeltumor ten opzichte van de basislijn.
• Progressieve ziekte (PD) wordt gedefinieerd als een toename van meer dan 20% in de grootte van de langste diameter van een doeltumor ten opzichte van de basislijn.
• Progressievrije overleving (PFS) is hoe lang een persoon leeft zonder dat de kanker verergert (nuttig bij het vaststellen van de prognose voor een patiënt).
• Herhaling is de terugkeer van kanker na een periode van volledige remissie waarin geen kanker werd gedetecteerd. Het recidief kan lokaal zijn (komt voor in hetzelfde gebied als hiervoor), regionaal (gevonden in nabijgelegen lymfeklieren) of ver weg (gevonden in een geheel ander deel van het lichaam).
• Eenduidige progressie (UP) wordt gediagnosticeerd wanneer de ziekte aanzienlijk verergert. Zelfs als de beoogde tumoren stabiel zijn, zou UP worden verklaard als het aantal of de grootte van niet-doeltumoren substantieel genoeg is toegenomen om te suggereren dat de huidige therapie niet langer werkt.

Een woord van Verywell

Aangezien uitgezaaide kanker verantwoordelijk is voor tot 90% van alle sterfgevallen door kanker, kan de angst voor progressie of herhaling voor sommigen overweldigend zijn. Zelfs als uw kanker vergevorderd is, zou het geruststellend moeten zijn als u wordt verteld dat u een stabiele ziekte heeft. Het betekent dat uw huidige behandeling de verspreiding van kanker kan belemmeren en dit mogelijk in de nabije toekomst zal doen.