Praten over de oorzaken van hyperthyreoïdie vereist een bespreking van veel meer mogelijkheden - de ziekte van Graves, thyroïditis, struma en andere - dan de gemiddelde aandoening. Hoewel er een kenmerkende overeenkomst tussen is dat ze er allemaal voor zorgen dat uw schildklier te veel schildklierhormoon aanmaakt,hoe ze doen dit varieert. Een paar oorzaken zijn technisch te vermijden, maar de meeste zijn dat niet - en om te bepalen welke aan de basis van uw specifieke geval ligt, moet worden getest.
© Verywell, 2018Algemene oorzaken
De drie meest voorkomende oorzaken van een overactieve schildklier zijn de ziekte van Graves, toxisch nodulair of multinodulair struma en thyroïditis.
Ziekte van Graves
De ziekte van Graves, een auto-immuunziekte, is de meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie in de Verenigde Staten Bij de ziekte van Graves produceert het immuunsysteem van een persoon antilichamen die zich binden aan schildkliercellen, waardoor ze overproductie van schildklierhormoon veroorzaken.
Giftige nodulaire of multinodulaire struma
Giftige nodulaire of multinodulaire struma wordt gekenmerkt door een of meer schildklierknobbeltjes of -knobbels die overtollig schildklierhormoon produceren. Soms worden deze knobbeltjes "hete knobbeltjes" genoemd, omdat ze radioactief jodium absorberen bij een radioactief jodiumopname-test.
Schildklierontsteking
Thyroiditis betekent "ontsteking van de schildklier" en is een algemene term voor verschillende inflammatoire schildklieraandoeningen.
Een bekend voorbeeld van thyroiditis is postpartum thyroiditis, die optreedt nadat een vrouw is bevallen. Sommige vrouwen ervaren tijdelijke hyperthyreoïdie, gevolgd door tijdelijke hypothyreoïdie, terwijl andere vrouwen alleen hyperthyreoïdie ervaren en weer anderen alleen hypothyreoïdie.
Naast de postpartumperiode kan thyroïditis worden veroorzaakt door een infectie (bijvoorbeeld een bacterie die schildkliercellen beschadigt), bepaalde medicijnen (bijvoorbeeld amiodaron, lithium of interferon), trauma, bestraling of ernstige stress.
Ten slotte veroorzaakt subacute thyroïditis (ook wel de Quervain-thyroïditis genoemd) tijdelijke hyperthyreoïdie gevolgd door tijdelijke (hoewel soms permanente) hypothyreoïdie. Een onderscheidend kenmerk van subacute thyroiditis is dat een persoon een gevoelige schildklier heeft.
Andere oorzaken
Hoewel de meeste gevallen van hyperthyreoïdie het gevolg zijn van het bovenstaande, kunnen ook andere oorzaken worden overwogen:
Door medicatie geïnduceerde hyperthyreoïdie
Te veel voorgeschreven schildklierhormoon innemen - hetzij per ongeluk of door opzettelijke zelfmedicatie - kan door medicatie veroorzaakte hyperthyreoïdie veroorzaken. Sommige vrij verkrijgbare energie-, dieet- en kliersupplementen bevatten ook wat actief schildklierhormoon, waardoor u hyperthyroid.
Jodium
Als u wordt blootgesteld aan of een overmatige hoeveelheid jodium binnenkrijgt (bijvoorbeeld het gebruik van jodium of supplementen die jodium bevatten) kan hyperthyreoïdie veroorzaken.
Tijdelijke hyperthyreoïdie bij de ziekte van Hashimoto
Normaal gesproken zijn mensen met thyroïditis van Hashimoto hypothyroïd, aangezien de cellen van het immuunsysteem schildklierweefsel vernietigen. In zeldzame gevallen kan een persoon echter aanvankelijk hyperthyroïd zijn, voordat hij hypothyreoïd wordt. Dit wordt soms hashitoxicose genoemd.
Voorbijgaande hyperthyreoïdie van hyperemesis Gravidarum
Hyperemesis gravidarum is een zeldzame aandoening van aanhoudende misselijkheid en braken en gewichtsverlies van 5% of meer tijdens de vroege zwangerschap.
Sommige vrouwen met hyperemesis gravidarum ontwikkelen hyperthyreoïdie, hoewel de schildklierhormoonspiegels over het algemeen slechts minimaal verhoogd zijn.
Hypofyse-geïnduceerde hyperthyreoïdie
Uw hypofyse wordt de "meester" -klier genoemd, omdat deze hormonen produceert die andere klieren, zoals uw schildklier, ertoe aanzetten om andere hormonen af te geven.
Er zijn twee soorten hypofyse-geïnduceerde hyperthyreoïdie, ook wel centrale hyperthyreoïdie genoemd. Het ene type wordt veroorzaakt door een tumor in de hypofyse die een overproductie van schildklierstimulerend hormoon of TSH (een hypofyse-adenoom genoemd) produceert.
Nog zeldzamer is een type waarbij sprake is van overproductie van TSH door de hypofyse als gevolg van mutaties in het gen dat codeert voor een schildklierhormoonreceptor.
Foetale-neonatale hyperthyreoïdie
De ziekte van Graves is de meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie tijdens de zwangerschap, hoewel het nog steeds ongebruikelijk is en voorkomt bij minder dan één procent van de zwangere vrouwen.
Van deze vrouwen met de ziekte van Graves (of een voorgeschiedenis van behandelde ziekte van Graves) ontwikkelt ongeveer 1 op de 50.000 van hun pasgeborenen foetale of neonatale hyperthyreoïdie, die wordt gekenmerkt door een verscheidenheid aan tekenen en symptomen. bewegingen, verhoogde hartslag, laag geboortegewicht, kleine hoofdomtrek en een vergrote schildklier (struma).
Genetica
Genetica speelt een rol bij de ontwikkeling van de hyperthyreoïdie van Graves, zoals blijkt uit het feit dat de ziekte van Graves in families clustert.
Dit betekent dat het dragen van bepaalde genen (of met een familiegeschiedenis die significant is voor de ziekte van Graves of andere auto-immuunziekten) een persoon meer kans kan maken om een overactieve schildklier te ontwikkelen dan iemand zonder die genen.
Dat gezegd hebbende, hebben wetenschappers niet al deze genetische associaties volledig geplaagd, dus genetisch testen wordt momenteel niet uitgevoerd op mensen waarvan wordt vermoed dat ze de ziekte van Graves hebben.
Gemeenschappelijke risicofactoren
Als u zich bewust bent van de factoren die uw risico op hyperthyreoïdie kunnen verhogen, kunt u een weloverwogen gesprek met uw arts hebben en wellicht uw bewustzijn vergroten van eventuele symptomen die u mogelijk ervaart:
- Vrouw zijn
- Een persoonlijke of familiegeschiedenis van auto-immuunziekten hebben (bijvoorbeeld reumatoïde artritis, lupus of coeliakie)
- Een persoonlijke of familiegeschiedenis van schildklieraandoeningen hebben, inclusief schildklierknobbeltjes
- Onlangs zwanger zijn
- Roken
- Inname van jodium of een medicijn dat jodium bevat (bijvoorbeeld amiodaron)
- Trauma aan de schildklier ervaren
- Een tekort hebben aan vitamine D en selenium
- Psychologische stress ervaren (bijvoorbeeld scheiding of verlies van een partner)
.jpg)