Een overzicht van hypertrichose

Hypertrichose resulteert in abnormale, vaak overmatige haargroei. Bijna elk deel van het lichaam kan worden aangetast en in ernstige gevallen is het hele lichaam bedekt met dik haar. Er zijn verschillende vormen van de aandoening: een persoon kan worden geboren met hypertrichose (aangeboren vorm) of het op latere leeftijd krijgen als gevolg van een andere medische aandoening (verworven vorm). Er zijn ook verschillende subtypen van de aandoening die bepalen hoe het eruit ziet en welke behandelingsopties beschikbaar zijn.

Aangeboren vormen van hypertrichose zijn uiterst zeldzaam - er zijn minder dan 50 gedocumenteerde gevallen geregistreerd - maar alle vormen van de aandoening hebben medische professionals door de geschiedenis heen verbijsterd. Individuele gevallen werden al in de middeleeuwen gedocumenteerd. Tot ver in de 20e eeuw werden in heel Europa, Azië en Noord-Amerika verschillende gevallen van hypertrichose in gezinnen geregistreerd. Sinds het midden van de jaren 2000 is ten minste één geval van aangeboren hypertrichose gediagnosticeerd.

Alice Doherty, de enige persoon met aangeboren hypertrichosis lanuginosa in de Verenigde Staten (tegoed: Wiki Commons).

Hypertrichose kan variëren van kleine stukjes abnormale haargroei tot dekking van het hele lichaam. Een persoon met ernstige hypertrichose kan letterlijk van top tot teen bedekt zijn met het haar, inclusief het gezicht en de handen. Historisch gezien resulteerde het opvallende uiterlijk kenmerk van ernstige hypertrichose in mensen die de aandoening 'weerwolfsyndroom' noemden.

Onderzoek naar hypertrichose is enigszins beperkt omdat er zo weinig gevallen zijn gediagnosticeerd; sommige studies zijn bijna een eeuw oud. Hoewel de oorzaak misschien ongrijpbaar is, kan cosmetische technologie, met name ontharing, zelfs voor ernstige vormen van de aandoening een behandeling bieden.

Symptomen

De symptomen van hypertrichose zijn afhankelijk van de vorm en het type dat een persoon heeft. Elk type hypertrichose wordt gekenmerkt door een bepaald soort haargroei: lanugo, vellus en terminaal.

• Lanugo is een zachte, fijne, lichtgekleurde haarlaag die een foetus in de baarmoeder bedekt. Alle pasgeborenen worden geboren met lanugo en het kan zich bij volwassenen ontwikkelen als gevolg van bepaalde medische aandoeningen. Het is niet zo visueel duidelijk als andere soorten haargroei.
• Vellushaar is typisch blond, dun en groeit op wangen en armen / benen van kinderen voordat dik donker terminaal haar groeit.
• De terminale haargroei is dikker, langer en donkerder dan de andere vormen en is het type dat op je hoofd groeit. Het androgeen dat vrijkomt tijdens de puberteit, verandert vellushaar in terminaal. Van de drie soorten haargroei is terminaal het meest opvallend.

Een persoon kan met de aandoening worden geboren of deze later in het leven verwerven. Er zijn drie soorten hypertrichose waarmee een persoon kan worden geboren.

• Congenitale hypertrichosis lanuginosa: In deze vorm van de aandoening verdwijnt deze fijne laag haar die aanwezig is tijdens het stadium van de foetus niet nadat de baby is geboren, maar in plaats daarvan blijft hij groeien.
• Congenitale hypertrichosis terminalis: dit is de karakteristieke vorm van het 'weerwolfsyndroom' van de aandoening waarbij een persoon abnormale - en vaak grimmige - haargroei ervaart over grote delen van het lichaam. In tegenstelling tot lanugo is het haar meestal donker en kan het behoorlijk dik zijn.
• Nevoid hypertrichosis: deze vorm kan ook later in het leven voorkomen, maar is meestal aanwezig bij de geboorte. Het is een minder ernstige vorm van hypertrichose waarbij de abnormale haargroei beperkt is tot relatief kleine, geïsoleerde plekken. Een van de meest voorkomende voorbeelden is een unibrow.

Bepaalde medische aandoeningen kunnen ook leiden tot hypertrichose, waaronder:

• Verworven hypertrichose: afhankelijk van de oorzaak kan deze vorm relatief mild of zo ernstig zijn als aangeboren vormen. Een persoon met verworven hypertrichose kan twee soorten haargroei ervaren: vellus of terminaal.
• Hirsutisme: dit type abnormale haargroei treedt op wanneer de dikte en patronen van haargroei die typisch voorkomen in het mannelijk lichaam, zoals gezichtshaar, voorkomen in een vrouwelijk lichaam. De aandoening wordt gekenmerkt door de groei van donker, grof haar op specifieke delen van het lichaam, zoals de bovenlip (in het patroon van een snor), de borst en de rug.

Naast abnormale hoeveelheden of patronen van haargroei, hebben veel mensen met hypertrichose problemen met hun mondgezondheid. Als u de aangeboren vorm van de aandoening heeft, heeft u meer kans op een aandoening die gingivale hyperplasie wordt genoemd en die vergroot tandvlees veroorzaakt dat vatbaar is voor bloedingen. Tanden van baby's geboren met hypertrichose en tandvleeshyperplasie kunnen laat of helemaal niet binnenkomen.

Congenitale hypertrichose die gepaard gaat met andere lichamelijke afwijkingen, zoals een slechte tandgezondheid, wordt ook wel hypertrichosis universalis congenita of Ambras-syndroom genoemd.

Oorzaken

Onderzoekers weten niet precies waarom en hoe de verschillende vormen van hypertrichose optreden, maar er zijn verschillende onderzoeken geweest die de mogelijkheid van een genetische oorzaak onderzoeken.

In 2011 impliceerde een team van onderzoekers een specifiek gen dat de haargroei regelt tijdens de ontwikkeling van de foetus. Aangezien sommige gevallen binnen families hebben plaatsgevonden, lijkt het waarschijnlijk dat genen erbij betrokken zijn.

Wanneer mensen later in hun leven een verworven vorm van hypertrichose ontwikkelen, is de oorzaak veel gemakkelijker vast te stellen. Als een persoon met anorexia nervosa bijvoorbeeld ernstig ondergewicht wordt, reageert het lichaam vaak op het verlies van isolerend lichaamsvet door een fijne laag lanugo te laten groeien om warm te blijven.

Van verschillende gezondheidsproblemen is bekend dat ze mogelijk abnormale haargroei veroorzaken, waaronder:

• HIV / AIDS
• Acromegalie
• Korstmos simplex
• Dermatomyositis
• POEMS-syndroom
• Porphyria cutanea tarda
• Juveniele hypothyreoïdie
• Eetstoornissen en ondervoeding
• Kanker (meestal long, colon en borst)
• Verandering in de bloedstroom of toegenomen wrijving van de huid over bepaalde delen van het lichaam (bijvoorbeeld door het dragen van een gipsverband als u uw arm breekt).

Verschillende klassen geneesmiddelen zijn in verband gebracht met verworven hypertrichose, waaronder steroïden, anticonvulsiva, vaatverwijders, ontstekingsremmende medicijnen en fotosensibilisatoren.

Medicijnen die abnormale haargroei kunnen veroorzaken, zijn onder meer:

• Chelatoren
• Minoxidil
• Fenoterol
• Fenytoïne
• Cyclosporine
• Streptomycine
• Corticosteroïden
• EGFR-remmers
• Interferon-alfa
• Methoxypsoraleen
• Hexachloorbenzeen

Hirsutisme is specifiek gerelateerd aan androgene hormoononevenwichtigheden. De aandoening wordt meestal gezien bij mensen met polycysteus ovariumsyndroom (PCOS). Het kan ook voorkomen bij mensen met bijnier-, hypofyse- of schildklieraandoeningen.

De aandoening kan ook optreden tijdens perioden van fluctuerende androgeenspiegels, zoals zwangerschap en menopauze. Veranderingen in hormoonspiegels veroorzaakt door bepaalde medicijnen, zoals steroïden en orale anticonceptiva, kunnen ook leiden tot hirsutisme.

Diagnose

Hypertrichose is zeer zeldzaam. Op basis van de gediagnosticeerde gevallen lijkt het beide biologische geslachten gelijkelijk te beïnvloeden (met uitzondering van hirsutisme dat alleen bij vrouwen voorkomt).

Als de abnormale haargroeipatronen behoorlijk ernstig zijn en in de kindertijd beginnen, kan het vrij eenvoudig zijn om de diagnose aangeboren hypertrichose te stellen - vooral als er ook een familiegeschiedenis is met vergelijkbare symptomen.

In meer subtiele gevallen kunnen artsen een microscoop gebruiken om monsters van iemands haar te bekijken om te zien of de excessieve en abnormale groeipatronen consistent zijn met hypertrichose.

In gevallen van verworven hypertrichose die later in het leven optreden, kan het meer werk vergen om de oorzaak te achterhalen en de juiste behandelingskuur te bepalen.

Bloedonderzoek kan nuttig zijn om abnormale testosteronniveaus of andere hormonale onevenwichtigheden op te sporen. Als een arts een onderliggende gezondheidstoestand vermoedt, zoals een schildklieraandoening of kanker, kunnen beeldvormende tests zoals echografieën nodig zijn.Bekken- en transvaginale echografieën kunnen nuttig zijn bij het zoeken naar tekenen van PCOS, wat een veelvoorkomende oorzaak van hirsutisme is.

Als artsen vermoeden dat hypertrichose een onderliggende erfelijke aandoening aangeeft, zoals het Cornelia de Lange-syndroom of het Rubinstein-Taybi-syndroom, kunnen genetische tests nodig zijn om te zoeken naar specifieke mutaties die worden gebruikt om een ​​diagnose te stellen.

Behandeling

Er is geen remedie voor hypertrichose, maar weten of het aangeboren of verworven is, kan artsen helpen bij het kiezen van een behandeling.Als abnormale haargroei het gevolg is van een andere aandoening, zoals PCOS of een schildklieraandoening, is het behandelen van de onderliggende medische aandoening de eerstelijnsbehandeling. .

Als hypertrichose wordt veroorzaakt door een medicijn, kan het aanpassen van de dosis of het stoppen van de medicatie voldoende zijn om de haargroei op te lossen. Het kan ook mogelijk zijn om iemand een medicijn te geven om de haargroei te voorkomen of te vertragen. Lokale medicatie, ontharingscrèmes genaamd, kunnen ook worden voorgeschreven.Voor mensen met hirsutisme kunnen hormonale medicatie effectief zijn.

Mensen met ernstige hypertrichose kunnen het moeilijk, overweldigend, duur en pijnlijk vinden om abnormale haargroei routinematig te laten plukken, scheren, bleken of waxen. Zelfs voor mensen die geen abnormale haargroei hebben, zijn deze maatregelen slechts tijdelijk. Ze duren meestal hooguit een paar weken.

Laserontharing is een optie die langer meegaat, maar vereist doorgaans meer dan één sessie, kan duur zijn en werkt mogelijk niet goed bij bepaalde haartypes. Elektrolyse is de door de FDA goedgekeurde behandeling voor permanente ontharing. Hoewel de methode het haar permanent verwijdert, kunnen elektrologische behandelingen pijnlijk en duur zijn.

Mensen met wijdverspreide hypertrichose moeten mogelijk meer dan één ontharingsmethode gebruiken en moeten deze mogelijk herhaaldelijk gebruiken om de behandeling effectief te laten zijn. Het haar op een deel van het lichaam kan met bepaalde methoden niet goed of veilig worden verwijderd. Bepaalde delen van het lichaam kunnen ook te gevoelig zijn voor sommige methoden of meer kans om geïnfecteerd te raken.

Omdat er zo weinig gevallen van hypertrichose zijn gediagnosticeerd, is het onderzoek naar behandelingen voor ernstige vormen van de aandoening beperkt. Mensen met mildere vormen en hirsutisme kunnen meestal een ontharingsmethode vinden die past bij hun behoeften en voorkeuren, hoewel het wat vallen en opstaan ​​kan vergen.

Omgaan

Mensen met hypertrichose kunnen als gevolg van hun toestand last krijgen van angst, depressie, een laag zelfbeeld en een slecht lichaamsbeeld. Als ze een vorm hebben die in hun kindertijd is begonnen, kunnen ze jarenlang door hun leeftijdsgenoten worden gepest. Als gevolg hiervan kunnen mensen met hypertrichose zich onzeker en geïsoleerd voelen door degenen die de aandoening niet hebben (zelfs vrienden en familie).

Hypertrichose kan een nadelig effect hebben op iemands sociale leven. Mensen van alle leeftijden met de aandoening, maar vooral kinderen, kunnen activiteiten als zwemmen of omkleden in de kleedkamer van school weerstaan ​​vanwege bezorgdheid over hun uiterlijk. De angst kan ertoe leiden dat deze kinderen speciale evenementen missen met hun leeftijdsgenoten, zowel op school als in de gemeenschap, zoals verjaardagsfeestjes en teamsporten.

Tieners met hypertrichose hebben al te maken met hormonale en sociale veranderingen die met de leeftijd gepaard gaan, dus ze kunnen vatbaarder zijn voor een laag zelfbeeld, een slecht lichaamsbeeld en depressies die verband houden met hun toestand.

Jonge mensen met hypertrichose en hun gezinnen kunnen profiteren van medische, sociale en mentale gezondheidsvoorzieningen. Steungroepen, therapie en antidepressiva kunnen zeer nuttig zijn voor mensen met enige vorm van hypertrichose als ze de ervaring van het leven met de aandoening verontrustend vinden, maar ze kunnen vooral belangrijk zijn om kinderen en jonge volwassenen te helpen copingvaardigheden te leren die ze hun hele leven kunnen gebruiken. .

Een woord van Verywell

Hypertrichose is een zeldzame aandoening die abnormale, soms overmatige haargroei over het hele lichaam veroorzaakt. Mensen kunnen met de aandoening worden geboren of het later in hun leven ontwikkelen als gevolg van een medische aandoening of bepaalde medicijnen. Er is weinig bekend over hoe en waarom de aandoening zich ontwikkelt, omdat er sinds de middeleeuwen slechts ongeveer 50 gedocumenteerde gevallen zijn geweest. Omdat de aandoening in families kan voorkomen, speelt genetica waarschijnlijk een rol bij sommige vormen van hypertrichose.

Er is geen remedie voor de aandoening, maar afhankelijk van de oorzaak zijn er verschillende manieren om deze te behandelen. De eerstelijnsbehandeling is om erachter te komen of er een onderliggende medische oorzaak is voor abnormale haargroei, zoals PCOS of een medicijn. Het aanpakken van deze oorzaken door de aandoening te behandelen of door van medicatie te veranderen, is in deze gevallen meestal voldoende om de haargroei op te lossen. Voor mensen die zijn geboren met hypertrichose, vooral ernstige vormen, is er doorgaans geen eenmalige behandeling. Sommige mensen met de aandoening kiezen ervoor om overtollig haar regelmatig te verwijderen door middel van scheren of harsen, en anderen gebruiken permanente methoden zoals elektrolyse. Hoewel de resultaten van deze methoden langer aanhouden, kunnen ze pijnlijk en duur zijn.

Emotionele ondersteuning, vooral voor kinderen met de aandoening, is erg belangrijk omdat mensen met hypertrichose depressies en angst kunnen ervaren als gevolg van hun aandoening. Steungroepen, therapie en medicatie kunnen mensen met hypertrichose helpen het hoofd te bieden aan de uitdagingen van het leven met de aandoening.

Hoe je haar verandert met de leeftijd