De ziekte van Alzheimer treft uiteindelijk alle delen van de hersenen, maar elke persoon wordt anders beïnvloed naarmate de ziekte vordert. Dit komt gedeeltelijk door de aard en omvang van de schade die wordt toegebracht aan verschillende delen van de hersenen.
Elk deel van de hersenen staat bekend als een lob. Hier onderzoeken we de effecten van schade aan de vier hersenkwabben: frontaal, occipitaal, pariëtaal en temporaal. De ziekte van Alzheimer wordt gekenmerkt door overheersende schade aan de slaapkwab van de hersenen, en de omvang van de schade strekt zich vaak uit tot andere gebieden.
mustafagull / Getty ImagesSchade aan de frontale kwab
Zoals de naam suggereert, is de frontale hersenkwab naar voren gericht. Schade aan de frontale kwab kan een aantal effecten hebben in termen van type en ernst. Schade kan bijvoorbeeld leiden tot verlies van motivatie, waarbij de persoon moe, lusteloos wordt en moeite heeft om uit bed te komen.
Omdat de frontale kwabben belangrijk zijn voor het plannen en organiseren van onze acties, kan elke schade ertoe leiden dat mensen zelfs de eenvoudigste taken opnieuw moeten leren, wat niet echt een optie is bij dementie. Bij de ziekte van Alzheimer kan een teken van schade aan de frontale lob zijn dat iemand steeds weer hetzelfde doet, zoals een doek vouwen, een schoen aan- en uittrekken, of herhaaldelijk iets plukken of aanraken zonder doel.
De frontale kwabben spelen ook een rol bij het reguleren van gedrag en helpen voorkomen dat we dingen zeggen of doen die als bedreigend, bizar of in het algemeen ongepast kunnen worden beschouwd. Schade kan leiden tot een scala aan gedragingen, zoals vloeken, uitkleden, plassen in het openbaar, eten en drinken van non-foodproducten, enzovoort.
Schade aan de temporale kwab
De slaapkwabben van de hersenen zijn essentieel voor het geheugen. Ons geheugen voor gebeurtenissen staat bekend als episodisch geheugen. Episodisch geheugen helpt ons dingen te onthouden, zoals waar we de autosleutels hebben achtergelaten. Om dit type geheugen te laten werken, moeten we in staat zijn nieuwe kennis op te nemen en eraan vast te houden, een proces dat bekend staat als codering. Correct gecodeerde informatie maakt de volgende fase van het episodisch geheugen, bekend als ophalen, een beetje gemakkelijker (Ik heb de autosleutels in de keuken achtergelaten).
Schade aan de temporale lobben en delen van de frontale lobben betekent dat, hoewel bepaalde objecten kunnen worden herkend, er weinig of geen mogelijkheid is om nieuwe informatie vast te leggen en later te onthouden. Omdat er verschillende soorten geheugen zijn, wordt elk op een andere manier beïnvloed, afhankelijk van de ernst van de schade. In dergelijke omstandigheden kan een persoon met vroege geheugenproblemen worden geholpen om informatie op te roepen met aanwijzingen zoals foto's, of door de persoon te herinneren aan andere mensen die bij een bepaald evenement waren, enzovoort.
Mensen vragen zich soms af waarom geheugen voor gebeurtenissen zo problematisch is bij de ziekte van Alzheimer, maar de persoon lijkt geen woorden te vergeten, kan nog steeds zinnen maken en kan zich andere feiten herinneren. Dit komt doordat een ander type geheugen, bekend als semantisch geheugen, wordt gebruikt. Het episodisch geheugen wordt het meest beïnvloed bij de ziekte van Alzheimer. Dit kan helpen verklaren waarom het een beetje verontrustend kan zijn om naar je moeder te luisteren die je vertelt hoe je een cake moet bakken, maar vraag in de volgende ademhaling waar ze zijn en wie je bent. .
Schade aan de achterhoofdskwab
De achterhoofdskwabben van de hersenen zijn voornamelijk betrokken bij het verwerken van informatie uit de ogen. Het vermogen om objecten te zien wordt bereikt door de ogen, maar het vermogen om te begrijpen wat we zien is de taak van de achterhoofdskwab. Soms kan beschadiging of stimulatie van de achterhoofdskwabben leiden tot visuele hallucinaties. Om nog nader te bepalen redenen lijkt dit deel van de hersenen relatief onaangetast bij de ziekte van Alzheimer.
Als er toch schade aan de achterhoofdskwabben optreedt, kan dit ertoe leiden dat objecten niet meer kunnen worden herkend. Dit, in combinatie met degeneratieve processen in andere delen van de hersenen, zou kunnen verklaren waarom kleding, baden, toiletten, enz. Niet worden waargenomen zoals ze zijn - of waarom hun doel wordt begrepen.
Schade aan de pariëtale kwab
De wandbeenkwabben spelen een belangrijke rol bij het integreren van onze zintuigen. Bij de meeste mensen wordt de linkerwandkwab als dominant beschouwd vanwege de manier waarop deze informatie structureert zodat we kunnen lezen en schrijven, berekeningen kunnen maken, objecten normaal kunnen waarnemen en taal kunnen produceren. Schade aan de dominante pariëtale kwab kan leiden tot problemen bij het schrijven en begrijpen van rekenkunde en het niet kunnen onderscheiden van links van rechts of naar benoemde vingers te wijzen.
Schade aan de niet-dominante hersenkwab, meestal de rechterkant van de hersenen, leidt tot verschillende problemen. Deze niet-dominante lob ontvangt informatie van de achterhoofdskwab en helpt ons een 'beeld' te krijgen van de wereld om ons heen. Schade kan resulteren in het onvermogen om gezichten, omgevingen of objecten te herkennen (visuele agnosie). Het kan dus zijn dat iemand je stem herkent, maar niet je uiterlijk (je klinkt als mijn dochter, maar jij bent haar niet).
Omdat deze lob ook een rol speelt bij het helpen lokaliseren van objecten in onze persoonlijke ruimte, kan elke schade leiden tot problemen bij vaardige bewegingen (constructieve apraxie), wat leidt tot moeilijkheden bij het tekenen of oppakken van objecten.
Een woord van Verywell
De symptomen van de ziekte van Alzheimer kunnen worden verklaard door het gebied van de hersenen dat is beschadigd. Door de pathologie of de wetenschap te begrijpen waarom uw geliefde zich op een bepaalde manier gedraagt, dingen vergeet of moeite heeft met het uitvoeren van dagelijkse taken, kunt u wellicht beter met hun ziekte omgaan.
-people.jpg)
.jpg)
-test.jpg)
