Een overzicht van het Marburg-virus

De Marburg-virusziekte is een dodelijke, maar zeldzame hemorragische koorts die lijkt op ebola. Hoewel de ziekte meestal begint zoals veel andere tropische ziekten met koorts en lichaamspijnen, kan deze snel leiden tot ernstige bloedingen, shock en de dood. Maar liefst negen op de tien mensen met het virus overlijden als gevolg van de infectie.

Uitbraken van het Marburg-virus zijn buitengewoon zeldzaam. De eerste gevallen zijn in verband gebracht met blootstelling aan Afrikaanse fruitvleermuizen en niet-menselijke primaten, maar het virus kan zich ook van persoon tot persoon verspreiden via lichaamsvloeistoffen zoals bloed of braaksel. Er bestaat geen genezing of effectieve behandeling voor de Marburg-virusziekte, waardoor het voorkomen van de ziekte van cruciaal belang is door maatregelen als persoonlijke beschermingsmiddelen en veilige omgang met lichaamsvloeistoffen.

Het Marburg-virus dook voor het eerst op de radar van gezondheidsfunctionarissen in 1967 toen meer dan twee dozijn gevallen van hemorragische koorts voor het eerst opdoken in Duitsland en wat nu Servië is. De uitbraken begonnen bij laboratoriumpersoneel en verspreidden zich vervolgens naar gezondheidswerkers en zorgverleners. Zeven mensen stierven De eerste besmettingen waren terug te voeren op een zending besmette Afrikaanse groene apen uit Oeganda. Onderzoekers hadden slechts drie maanden nodig om het verantwoordelijke virus te lokaliseren en noemden het naar de plaats van de grootste uitbraak: Marburg, Duitsland. Sindsdien hebben zich uitbraken voorgedaan in Oeganda, Angola en de Democratische Republiek Congo.

De grootste epidemie vond plaats in 2004 in Angola en werd vermoedelijk veroorzaakt door besmette transfusieapparatuur, waarbij bijna 400 kinderen werden geïnfecteerd.

Symptomen

Het Marburg-virus veroorzaakt symptomen die plotseling optreden en steeds ernstiger worden. Net als ebola kan de Marburg-virusziekte ernstige bloedingen veroorzaken die leiden tot shock, orgaanfalen of overlijden.

Symptomen van een Marburg-virusinfectie kunnen zijn:

• Koorts
• Malaise
• Pijn in het lichaam en hoofdpijn
• Gastro-intestinale klachten, waaronder waterige diarree, misselijkheid en krampen, vaak ongeveer drie dagen nadat de symptomen zijn opgetreden
• Lethargie
• Niet-jeukende uitslag op de buik, borst en rug die plat en rood is met kleine bultjes, vergelijkbaar met de uitslag veroorzaakt door roodvonk
• Neurologische veranderingen zoals verwarring, toevallen en delirium
• Ernstige bloeding, meestal vijf tot zeven dagen nadat de symptomen zijn begonnen
• Orgaanfalen
• Bloedafwijkingen, waaronder een laag aantal witte bloedcellen of een laag aantal bloedplaatjes
• Afwijkingen in de nier-, lever- en stollingsfunctie

In veel gevallen verschijnen de symptomen ongeveer een week (vijf tot tien dagen) nadat iemand met het virus is geïnfecteerd, maar ze kunnen overal van twee dagen tot drie weken optreden.

De ziekte van Marburg is vaak dodelijk. Overal tussen 23% en 90% van de mensen die met het virus zijn geïnfecteerd, sterft eraan, meestal ongeveer acht tot negen dagen nadat de symptomen voor het eerst optreden.

Complicaties

De langetermijneffecten van de Marburg-virusziekte zijn niet zo bekend als die van andere virussen zoals ebola. Dit kan, althans gedeeltelijk, te wijten zijn aan het hoge sterftecijfer bij sommige uitbraken en de zeldzaamheid van de ziekte. Het is moeilijk om gezondheidsproblemen te bestuderen nadat iemand is hersteld van een Marburg-virusinfectie, terwijl zo weinig mensen dat doen.

Dat gezegd hebbende, hebben eerdere uitbraken enkele aanwijzingen opgeleverd over hoe het virus op de lange termijn iemands gezondheid kan beïnvloeden. Deze complicaties kunnen zijn:

• Myalgie (spierpijn)
• Artralgie (gewrichtspijn)
• Hepatitis (zwelling in de lever)
• Asthenie (zwakte)
• Oculaire (oog) ziekte
• Psychose

Oorzaken

De ziekte van het Marburg-virus wordt veroorzaakt door het enkelstrengs RNA-virus van het Marburgvirus. Het Marburg-virus kan zich verspreiden van dier op mens, maar ook van mens op mens en via besmette voorwerpen.

Mensen worden over het algemeen besmet met het Marburg-virus nadat ze zijn blootgesteld aan een van de drie dingen: vleermuiskolonies, lichaamsvloeistoffen of besmette voorwerpen.

Rousettus Bat Colonies

Voordat het virus van persoon op persoon kan worden overgedragen, moet het eerst van dier op mens springen, meestal via Afrikaanse fruitvleermuizen (Rousettus aegyptiacus​Mensen en andere primaten kunnen besmet raken met het virus nadat ze veel tijd hebben doorgebracht in een grot of mijn die wordt bewoond door Rousettus-vleermuiskolonies in heel Afrika, waar ze mogelijk contact hebben met de uitwerpselen van de vleermuizen.

Lichaamssappen

Net als ebola, verplaatst het Marburg-virus zich van persoon tot persoon door direct contact met lichaamsvloeistoffen zoals bloed, urine, speeksel, ademhalingsdruppels (zoals door hoesten), braaksel, ontlasting en mogelijk moedermelk. De geïnfecteerde vloeistoffen komen het lichaam binnen via breuken in de huid (zoals snijwonden of schaafwonden) of via slijmvliezen zoals de mond, neus of ogen.

Het virus kan ook via seks worden overgedragen.Sommige rapporten vinden het virus in het sperma tot zeven weken nadat de persoon is hersteld. Er zijn onderzoeken nodig om te bepalen of er een terugkeer van door virussen geïnduceerde tekenen en symptomen kan optreden bij zwangerschap.

Het wassen van het dode lichaam van iemand die het virus heeft gehad, kan leiden tot besmetting via de mond en ogen.

Hierdoor lopen vooral zorgverleners en andere zorgverleners die zorgen voor mensen met de Marburg-virusziekte, het risico besmet te raken met het virus.

Verontreinigde objecten

Het Marburg-virus kan ook indirect van persoon op persoon worden overgedragen via besmette voorwerpen of materialen die geïnfecteerde lichaamsvloeistoffen bevatten. Dit kan medische apparatuur zijn zoals naalden of celculturen, maar ook meer algemene voorwerpen zoals vuil beddengoed.

Diagnose

De symptomen van het Marburg-virus lijken veel op de symptomen van andere ziekten - waaronder griep, malaria of buiktyfus - waardoor het soms moeilijk is om een ​​diagnose te stellen, vooral als er maar één geval is. Daarom vertrouwen artsen op laboratoriumtests zoals ELISA of PCR om een ​​officiële diagnose te stellen.

Als er een reden is om de ziekte van het Marburg-virus te vermoeden (bijvoorbeeld als de persoon in de buurt is geweest van een bekend geval of een bekende uitbraak en symptomen vertoont die overeenkomen met de ziekte), isoleren artsen de persoon eerst om het risico te minimaliseren dat iemand anders aan het virus wordt blootgesteld . Nadat ze de juiste voorzorgsmaatregelen hebben genomen en de volksgezondheidsautoriteiten hebben gewaarschuwd, nemen zorgverleners een bloedmonster om te testen op tekenen van het virus. Deze tests omvatten:

• ELISA-testen: Antigen-capture enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) -testen zoeken naar antilichamen of antigenen in het bloed, wat erop wijst dat iemand is blootgesteld aan het virus.
• Reverse transcriptie polymerasekettingreactie (PCR): deze test zoekt naar het genetische materiaal van het virus, met name RNA, om het virus in een bloedmonster te detecteren.

In beide gevallen kunnen de tests een Marburg-virusinfectie bevestigen tijdens de vroege stadia van de ziekte, binnen een paar dagen na het verschijnen van de symptomen.

Voor latere stadia van de ziekte of nadat een persoon is hersteld, kunnen zorgverleners de ziekte met terugwerkende kracht diagnosticeren met behulp van de IgG-capture ELISA-test, die zoekt naar antilichamen tegen het virus. Evenzo kunnen artsen verschillende laboratoriumtests gebruiken - zoals virusisolatie, immunohistochemie (een manier om specifieke antigenen in cellen te detecteren) of PCR - om het Marburg-virus te detecteren bij degenen die al aan de ziekte zijn overleden.

Ongeacht de gebruikte test, moeten zorgverleners uiterst voorzichtig zijn bij het hanteren van bloedmonsters die het Marburg-virus kunnen bevatten om verdere verspreiding van het virus te voorkomen.

Behandeling

Er bestaat momenteel geen remedie voor het Marburg-virus. Als gevolg hiervan behandelen zorgverleners de ziekte door de symptomen te beheersen en te doen wat ze kunnen om verdere complicaties of overlijden te voorkomen. Deze maatregelen kunnen zijn:

• Omgaan met pijn
• Vullen van vloeistoffen en elektrolyten om uitdroging te voorkomen
• Stabilisatie van zuurstofniveaus en bloeddruk
• Vervanging van bloed of stollingsfactoren bij bloeding
• Behandeling van secundaire infecties of complicaties

Sommige experimentele behandelingen zijn veelbelovend gebleken wanneer ze worden gegeven aan dieren die met het virus zijn geïnfecteerd, maar ze moeten nog op mensen worden getest.

Preventie

Zonder echt effectieve behandelingsopties, is de meest effectieve manier om uzelf tegen de Marburg-virusziekte te beschermen, deze helemaal te voorkomen. Er is momenteel geen vaccin beschikbaar om Marburg te voorkomen, hoewel men zich in de vroege stadia van ontwikkeling bevindt. In plaats daarvan concentreren methoden om het Marburg-virus te voorkomen zich op barrière-verplegingstechnieken (zoals persoonlijke beschermingsmiddelen die worden gebruikt om ebola te voorkomen), evenals het vermijden van dieren die mogelijk het virus bij zich dragen.

Gebruik barrière-verpleegtechnieken

Barrière verpleegtechnieken zijn voorzorgsmaatregelen die zorgverleners en zorgverleners moeten nemen als iemand een virus zoals Marburg of Ebola kan hebben. Waaronder:

• De persoon die mogelijk geïnfecteerd is of die al is gediagnosticeerd, in een beschermde omgeving plaatsen, waardoor het aantal mensen dat aan het virus kan worden blootgesteld, effectief wordt beperkt
• Het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) zoals jassen, handschoenen en maskers voordat u in contact komt met iemand die de Marburg-virusziekte heeft of kan hebben
• Gebruik waar mogelijk medische apparatuur voor eenmalig gebruik, zoals naalden, en desinfecteer apparatuur voor meermalig gebruik grondig nadat deze in contact is gekomen met lichaamsvloeistoffen die het virus kunnen bevatten
• Wees voorzichtig bij het weggooien van lichaamsvloeistoffen zoals bloed, braaksel of diarree of iets dat ermee in aanraking kan zijn gekomen (zoals lakens)

Deze voorzorgsmaatregelen gaan verder dan de instellingen voor gezondheidszorg. Net zoals verpleegkundigen voorzorgsmaatregelen moeten nemen bij het verwisselen van vuile lakens of kleding wanneer ze in een ziekenhuis voor iemand met de Marburg-virusziekte zorgen, moeten familieleden of vrienden die thuis voor de persoon zorgen. Evenzo moeten geliefden van iemand die is overleden aan de Marburg-virusziekte voorzichtig zijn bij het aanraken van het lichaam van hun geliefde, ook tijdens begrafenissen of andere culturele tradities die worden gebruikt om de overledene te eren.

Vermijd potentiële gastheren van dieren

Precies hoe het Marburg-virus van dieren op mensen springt, wordt niet goed begrepen door volksgezondheids- en medische functionarissen. Als gevolg hiervan zijn onderzoekers nog steeds aan het uitzoeken hoe mensen het beste kunnen voorkomen dat ze het virus van een dier krijgen. Echter, gezien wat we al weten, moeten bepaalde diergroepen worden vermeden. Waaronder:

• Afrikaanse fruitvleermuizen, ook in ruimtes zoals grotten of mijnen waar de vleermuizen leven
• Niet-menselijke primaten die tekenen van infectie vertonen
• Als huisdier gehouden varkens, vooral in het geval van een uitbraak of als de dieren worden blootgesteld aan andere gastheren zoals Afrikaanse fruitvleermuizen

Een woord van Verywell

Hoewel de Marburg-virusziekte dodelijk kan zijn, is het uiterst zeldzaam. Als u echter van plan bent naar gebieden te reizen waar gastheren veel voorkomen of waar uitbraken aan de gang zijn, wees dan extra voorzichtig met uitwerpselen van dieren of lichaamsvloeistoffen. Als u in contact komt met dieren of mensen die mogelijk met het virus zijn geïnfecteerd en u begint een van de bovenstaande symptomen te ervaren, neem dan onmiddellijk contact op met een arts.