Erkenning van acuut hiv-syndroom

Het is niet ongebruikelijk dat mensen zich bij hun arts melden met niet-specifieke symptomen zoals koorts, hoofdpijn, spier- / gewrichtspijn en keelpijn. in veel gevallen zou het vermoedelijk als griep worden gediagnosticeerd, waarna de patiënt met pijnstillers naar huis zou worden gestuurd en geadviseerd werd om te rusten en veel te drinken.

Maar wanneer kunnen deze symptomen iets meer suggereren? Kunnen wij (en onze doktoren) de aanwijzingen verkeerd interpreteren door naar de eerste, zij het redelijke, diagnose te springen?

Tegenwoordig moeten we altijd de mogelijkheid van hiv overwegen bij mensen met een hoog infectierisico, inclusief mannen die seks hebben met mannen (MSM) en seksueel actieve adolescenten en jongvolwassenen.

Hoewel de hierboven genoemde symptomen mogelijk niet dienen als voor de hand liggende waarschuwingssignalen, zijn ze het soort symptomen dat vaak wordt gezien bij mensen met een recente hiv-infectie (een toestand die gewoonlijk wordt aangeduid als ofwel acuut hiv-syndroom, acuut retroviraal syndroom of acute seroconversie).

Wat is acuut hiv-syndroom?

Acuut hiv-syndroom is de reactie van het lichaam op een nieuwe hiv-infectie en vertoont symptomen die lijken op griep of mononucleosis. Het komt voor bij 30-50% van de nieuw geïnfecteerde personen, met symptomen die variëren van mild tot ernstig.

De symptomen zijn het resultaat van de agressieve activering van het immuunsysteem door het lichaam, waarbij pro-inflammatoire enzymen en agentia worden geproduceerd terwijl immuuncellen vechten om de virale indringers te neutraliseren.

Hoewel het begrijpelijk is dat iemand deze symptomen kan missen als hij in een dokterspraktijk zit, zijn er af en toe aanwijzingen die erop kunnen wijzen dat dit iets ernstigers is. Onder hen:

• Het plotseling verschijnen van pijnlijke, gezwollen lymfeklieren
• Een verspreide uitslag die in de volksmond hiv-uitslag wordt genoemd
• Diarree
• Recente seksuele activiteit met een hoog risico
• Recent gedeeld injecterend drugsgebruik

Hoewel geen van deze factoren op zichzelf een directe aanwijzing is voor een HIV-infectie, rechtvaardigen ze zeker nader onderzoek en diagnose.

Waarom het belangrijk is om acute hiv te identificeren

Eerst en vooral biedt een vroege diagnose van hiv een nieuw geïnfecteerde persoon de mogelijkheid van onmiddellijke antiretrovirale therapie (ART). De vroege implementatie van ART wordt niet alleen geassocieerd met een lager risico op ziekte, maar verhoogt ook de kans op het bereiken van een bijna normale tot normale levensduur bij geïnfecteerden.

Sommige onderzoeken hebben ook gesuggereerd dat vroegtijdige interventie de voortgang van de ziekte kan vertragen door te voorkomen dat het virus verborgen reservoirs in de cellen en weefsels van het lichaam vestigt. Door dit te doen, kan de chronische ontsteking die gepaard gaat met langdurige infectie worden verminderd, waardoor het risico op niet-hiv-gerelateerde comorbiditeit wordt verlaagd.

Diagnose

Nieuwere combinatie-antilichaam / antigeentesten zijn beter in het diagnosticeren van vroege HIV-infectie in vergelijking met antilichaamtesten die maar liefst 90% van de acute gevallen missen.

Hoewel er nog steeds een kans is op een verkeerde diagnose, kunnen sommige testen van een nieuwere generatie meer dan 80% van de nieuwe hiv-infecties bevestigen.

Wat gedaan moet worden

Hoewel velen misschien suggereren dat het de rol van de dokter is om een ​​diagnose te stellen, is het belangrijk dat de patiënten deelnemen door volledig en eerlijk vrijwilligerswerk te doen aan elke praktijk die hen mogelijk een hoog risico op hiv heeft gegeven. Het is zo volkomen redelijk om een ​​HIV-test aan te vragen, die de Amerikaanse Preventive Services Task Force aanbeveelt voor alle Amerikanen van 15-65 jaar als onderdeel van een routinematig doktersbezoek.

Artsen en kliniekpersoneel moeten ook op de hoogte zijn van deze richtlijnen en het een gewoonte maken om hiv-tests voor hun patiënten voor te stellen, vooral in gemeenschappen met een hoge hiv-prevalentie.