The Science of Emotions

In een laboratorium in Berkeley, Californië, zit een grijsharige man voor een televisiescherm. Er wordt een reeks films voor hem gedraaid: een beetje komedie van Charlie Chaplin, een opname van een buikoperatie, een huilend kind. *

Ondertussen kijken we in de tegenoverliggende kamer ook naar een televisiescherm. Hierop staat echter het gezicht van de buurman, die elke reactie op de films laat zien. Het is opmerkelijk dat al zijn reacties hetzelfde zijn. Hij reageert op elk met een luchtige lach. Een liefdesscène, een komedie of een moordscène zijn even amusant. Na elk geeft hij vol vertrouwen aan dat hij zich geweldig voelt. De meneer heeft gedragsvariant frontotemporale dementie. Zijn emoties variëren niet meer op de juiste manier met de wereld om hem heen.

Nadenken over emotie

U hoeft geen neurowetenschapper te zijn om het belang van emoties in ons dagelijks leven te begrijpen. Een groot deel van ons dagelijks leven wordt gedreven door emoties - we streven na wat we denken dat we lonend zullen vinden en proberen te vermijden wat ons ongelukkig maakt. Toch wordt emotie, vergeleken met beweging, sensorische en cognitieve vaardigheden, relatief weinig bestudeerd in de neurologie, misschien gedeeltelijk als gevolg van grotere problemen bij het betrouwbaar meten.

Dr. Robert Levenson definieerde emoties ooit als "kortstondige psychologisch-fysiologische verschijnselen die efficiënte manieren van aanpassing aan veranderende omgevingsvereisten vertegenwoordigen". Emotie orkestreert een verscheidenheid aan lichamelijke en neurologische reacties, waaronder gewaarwordingen in de ingewanden (of 'darm'), uitdrukkingen in het gezicht en lichaam, en veranderde aandacht en gedachten. Deze reacties zijn meestal zeer nuttige en directe manieren waarop de geest en het lichaam coördineren voor opkomende situaties.

De hersenen verwerken emoties in een reeks stappen. Ten eerste moet binnenkomende informatie worden beoordeeld en een emotionele waarde krijgen. Dit proces is vaak erg snel en kan ons bewuste bewustzijn te boven gaan. Toch hangt onze aanvankelijke emotionele reactie af van een aantal individuele vooroordelen en contexten. We kunnen dan de emotie identificeren en voelen. Afhankelijk van de sociale situatie kunnen we dan de expressie van die emotie moeten reguleren. Er zijn bijvoorbeeld momenten waarop we misschien woede of afkeer willen uiten, maar toch kalm moeten blijven.

Emotionele neuroanatomie

De aanvankelijke reflexieve emotionele reactie op iets in onze omgeving vindt zeer snel plaats en ontsnapt vaak aan bewuste controle. Deze reacties vinden plaats in een oud deel van onze hersenen dat bekend staat als het limbisch systeem. In tegenstelling tot de meer recent ontwikkelde cortex, heeft het limbische systeem minder lagen neuronen om informatie te verwerken. Het resultaat is snel, maar zoals onze ervaring leert, integreert het ook niet altijd alle relevante informatie.

De grenzen van het limbisch systeem worden inconsistent beschreven in de literatuur en lijken uit te breiden of te krimpen om het beste bij de belangen van de schrijver te passen. De functies van het limbisch systeem reiken ook verder dan emotie en omvatten geheugen, reukzin en autonome functie. De belangrijkste componenten van het limbisch systeem voor emotie zijn de amygdala, de hypothalamus, de cingulaire cortex en het ventrale tegmentale gebied. Deze structuren hebben over het algemeen een eenvoudiger type corticale structuur gemeen (minder lagen neuronen dan zes) en ze bevinden zich allemaal dichter bij het centrum en de basis van de hersenen. Hoewel het belang van het limbisch systeem bij emoties is benadrukt, worden deze structuren ook beïnvloed door andere delen van de hersenen, met name de prefrontale cortex.

Beoordeling

Er zijn verschillende systemen in de hersenen die een stimulus verbinden met een emotionele waarde. Deze systemen zijn ook sterk verbonden met motivatie, omdat onze emoties ons vaak tot actie leiden. Emotionele systemen staan ​​niet op zichzelf, maar communiceren met elkaar en beïnvloeden elkaar.

Het eerste systeem dat bij de beoordeling betrokken is, is het dopaminerge beloningssysteem, waarbij het ventrale tegmentale gebied en de nucleus accumbens zijn betrokken. Deze structuren zitten in het midden en onderaan de hersenen, ongeveer ter hoogte van de ogen en tot aan de slapen. Dit systeem reageert op beloningen en motiveert ons om iets te herhalen dat ‘goed’ aanvoelt.

Het tweede systeem omvat de circuits van de amygdalae. Dit zijn twee clusters van zenuwen ter grootte van een amandel die in elke slaapkwab zitten. Deze mediëren voornamelijk reacties van woede, angst en agressie.

Andere structuren, zoals de insula, zijn ook betrokken bij emotie. De insula (wat grot betekent) is een hersengebied dat is verscholen achter de plooi van de frontale en temporale kwab aan de zijkant van de hersenen. Het voorste deel helpt bij het overbrengen van afkeerreacties.

Emotionele erkenning

Zodra deze structuren een stimulus associëren met een bepaalde emotionele waarde, begint een stereotiepe reactie. De amygdala is bijvoorbeeld verbonden met de hypothalamus en kan een verhoogde hartslag en verhoogde bloeddruk stimuleren, die beide een belangrijk onderdeel zijn van angst of woede. De insula is verbonden met viscerale zenuwbanen die de maag misselijk kunnen maken. Ons lichaam kan deze symptomen oppikken en een emotie herkennen.

Naast het opmerken van veranderingen in het lichaam, projecteren emotiecentra ook naar gebieden van de cortex die ons in staat stellen een emotie te herkennen. De beloningscircuits projecteren bijvoorbeeld naar de mediale orbitofrontale cortex, wat ons helpt toekomstige acties te bepalen op basis van de emotionele informatie.

Regulatie van emotie

Er zijn tijden waarin een emotie moet worden gereguleerd. We mogen bijvoorbeeld niet lachen om een ​​begrafenis, ook al draagt ​​iemand een belachelijke jurk. Als een emotie naar voren komt, moeten we misschien de expressie van die emotie reguleren. We kunnen proberen de emotie te onderdrukken door niet toe te staan ​​dat ons gezicht of lichaam op natuurlijke wijze laat zien wat we voelen. Als we bijvoorbeeld een tijger zien, kunnen we nog steeds proberen ons moedig te gedragen. We kunnen het opnieuw beoordelen, wat betekent dat we de context van de stimulus die ons voor het eerst emotioneel maakte, bewust opnieuw formuleren. We kunnen onszelf er bijvoorbeeld aan herinneren dat het eigenlijk gewoon een afbeelding van een tijger is en niet echt.

De orbitofrontale cortex wordt geactiveerd in geval van emotionele regulatie, en schade aan dit gebied kan impulsiviteit veroorzaken en een onvermogen om aanvankelijke emoties te reguleren. de hersenen. Volgens de rapporten van zijn arts was hij kort na het ongeval emotioneler en impulsiever. Andere onderzoeken hebben aangetoond dat patiënten niet in staat zijn een emotionele waarde opnieuw in te schatten wanneer de omstandigheden veranderen. Bijvoorbeeld, in een experiment waarbij dergelijke patiënten veranderen van een goktaak, zullen ze eerder op korte termijn kiezen voor grote beloningen, hoewel ze weten dat het niet in hun langetermijnbelang is.

Over het algemeen hebben veel mensen gesuggereerd dat de rechterkant van onze hersenen meer betrokken is bij het verwerken van emoties zoals angst, verdriet en walging. Er is gesuggereerd dat de linkerhersenhelft meer betrokken is bij geluk en misschien woede. Dit zijn waarschijnlijk oversimplificaties, hoewel er verschillende onderzoeken zijn om het basisconcept te ondersteunen.

Gevolgtrekking

Emotie wordt niet alleen gegenereerd door een deel van onze hersenen, maar is afhankelijk van verschillende met elkaar verweven netwerken met betrekking tot de amygdala, het ventrale tegmentale gebied, de orbitofrontale cortex en nog veel meer die allemaal dienen om externe stimuli te beoordelen, een eerste emotionele reactie te genereren en vervolgens die reactie te reguleren. indien nodig. Een storing in dit systeem kan leiden tot een gebrek aan emotie of teveel, afhankelijk van de aard en locatie van de storing.

* Sommige details zijn gewijzigd om de vertrouwelijkheid te beschermen.