Waarom rouwenden stenen op Joodse graven plaatsen

Al duizenden jaren gebruiken mensen rotsen en stenen van verschillende groottes bij hun begrafenisrituelen en -tradities, of ze nu een overleden lichaam bedekken, de begraafplaats markeren om deze later te lokaliseren of om de persoon die stierf te herdenken (bijv. de grafstenen en gravemarkers gevonden op moderne begraafplaatsen en herdenkingsparken). Uniek aan de joodse traditie is echter de gewoonte om kiezelstenen, stenen en kleine rotsen op joodse graven te plaatsen.

De Custom

Binnen de joodse traditie plaatsen rouwenden die het graf van een geliefde bezoeken vaak een bezoekende steen bovenop de grafsteen of gravemarker of ergens op het graf zelf, voordat ze vertrekken. Deze rotsen en stenen variëren in grootte - over het algemeen overal van een kiezelsteen tot golfbal ter grootte van of groter - en kunnen door de rouwende van tevoren worden verkregen van een plaats die van belang is voor de bezoeker en / of de overledene, of zelfs worden verstrekt door de begraafplaats zelf ( vooral tijdens Rosh Hashanah en Yom Kippur).

Naarmate het bewustzijn van dit oude joodse gebruik zich verspreidde - grotendeels dankzij het internet - hebben zelfs mensen van andere religieuze religies het idee omarmd om bezoekersstenen achter te laten op de begraafplaatsen van hun dierbaren. Daarnaast bieden verschillende bedrijven nu commercieel gemaakte en / of gepersonaliseerde versies van deze stenen, zoals onder andere Remembrance Stones en MitzvahStones.

Afhankelijk van het graf is het niet ongebruikelijk om een ​​paar kiezelstenen of rotsen te zien op een echte "berg" van bezoekersstenen die eerdere bezoeken aanduiden van familieleden, vrienden en geliefden die de overledene eerden met hun aanwezigheid.

De mogelijke verklaringen

In tegenstelling tot veel van de tradities, gebruiken en bijgeloof rond moderne begrafenis-, begrafenis- en rouwpraktijken, is de oorsprong van rouwenden die kiezelstenen, stenen of rotsen achterlaten op de plaats van Joodse graven helaas verloren gegaan. Er zijn echter veel theorieën, zoals:

• Afhankelijk van uw interpretatie en overtuigingen, kan de Talmoed (het geschreven compendium van de Joodse mondelinge traditie) suggereren dat de menselijke ziel na de dood in het graf met het lichaam blijft - mogelijk voor een paar dagen, een week, een jaar of tot de laatste opstanding en oordeel Zo kunnen rouwenden oorspronkelijk stenen op de graven van dierbaren hebben geplaatst om te voorkomen dat zielen hun begraafplaats verlaten.
• Waar de vorige verklaring bedoeld was om iets binnen te houden, suggereert een andere theorie dat mensen iets wilden behoudenuit​Het plaatsen van kiezelstenen en rotsen op Joodse graven zou volgens bijgeloof hebben kunnen voorkomen dat boze geesten en demonen begraafplaatsen binnengingen en bezit namen van menselijke zielen.
• De Bijbel vertelt het verhaal van God die Jozua opdroeg om een ​​gedenkteken in Jordanië te creëren, bestaande uit 12 stenen die de "kinderen van Israël voor altijd" zouden vertegenwoordigen. Deze symbolische stenen voorstelling van het volk Israël zou dus later kunnen worden herhaald in de gewoonte om kiezels en rotsen achter te laten op de grafstenen van de doden.
• Bezoekers van Joodse graven, een nomadisch volk, hebben misschien oorspronkelijk stenen achtergelaten om hun bezoek aan te duiden en hulde te brengen aan de overledene, simpelweg omdat bloemen en planten niet beschikbaar waren. Vanwege de droge omstandigheden in rotsachtige of woestijngebieden, waren bezoekers mogelijk gedwongen om alle materialen te gebruiken die voorhanden waren.
• In dezelfde lijn resulteerde het begraven van de overledene in rotsachtige of woestijngebieden vaak in ondiepe graven die de overledene moesten bedekken met stenen en rotsen om de begrafenis te voltooien en / of predatie te voorkomen. (Hopen stenen zoals deze gaven aanleiding tot het moderne Engelse woord 'cairn'.) Het is dus heel goed mogelijk dat het gebruik van bezoekersstenen op Joodse graven het gevolg was van de praktijk van het 'opruimen' van graven door het toevoegen / vervangen van stenen en stenen om een ​​begraafplaats te behouden.
• Stenen - met name kiezelstenen - werden in de oudheid vaak gebruikt als een methode om te tellen, ook door herders die probeerden hun kudde bij te houden, die het juiste aantal stenen in een zak / slinger hielden of aan een touwtje vasthielden. Daarom kan de oude Judaïsche gewoonte om een ​​bezoekende steen op de grafsteen of het graf van een overleden geliefde achter te laten, zijn geëvolueerd van een eenvoudig systeem om het aantal bezoekers te tellen dat de overledene ontving.
• Een andere theorie suggereert dat Joodse priesters ritueel onrein zouden kunnen worden door contact op te nemen met een overleden persoon - hetzij rechtstreeks, hetzij door nabijheid. Door stenen en rotsen te gebruiken om een ​​graf te markeren, hadden bezoekersstenen daarom kunnen dienen als een waarschuwing voor Joodse priesters om niet te dicht te naderen.
• Misschien is de meest diepgaande (mogelijke) oorsprong van de gewoonte om kiezelstenen, stenen en kleine rotsen op Joodse graven te plaatsen, het feit dat bloemen, planten, voedingsmiddelen en andere organische materialen snel verdorren of uiteenvallen, wat de vergankelijke aard van het leven oproept. aan de andere kant symboliseert een kiezelsteen, steen of rots de blijvende bestendigheid en erfenis van de overledene in de harten en geesten van overlevenden. Dit zou de goedkeuring kunnen verklaren van het achterlaten van bezoekersstenen op grafstenen en graven door mensen buiten het Joodse geloof, die deze traditie beschouwen als een effectieve methode om hun emotionele en spirituele band met een geliefde te bevestigen, ondanks hun scheiding door de dood.