Bloedonderzoeken voor artritis

Bloedonderzoek wordt gebruikt om artritis te diagnosticeren, de effectiviteit van de behandeling te controleren en ziekteactiviteit te volgen. Hoewel laboratoriumbloedonderzoeken waardevolle diagnostische instrumenten zijn, zijn ze op zichzelf niet definitief. Om een ​​nauwkeurige diagnose te formuleren, moet de medische geschiedenis van de patiënt worden geëvalueerd, samen met laboratoriumtestresultaten en beeldvormende onderzoeken. Er zijn algemene bloedtesten en gespecialiseerde bloedtesten die worden gebruikt om artritis te evalueren.

Algemene bloedonderzoeken

Compleet bloedbeeld (CBC)

Het volledige bloedbeeld is een bloedtest die het aantal rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes telt. De bovengenoemde bloedbestanddelen worden gesuspendeerd in plasma (het dikke, lichtgele, vloeibare deel van bloed). Geautomatiseerde machines in een laboratorium tellen razendsnel de verschillende celtypen.

• Witte bloedcellen: het aantal witte bloedcellen ligt normaal gesproken tussen 5.000-10.000 per microliter bloed. Verhoogde waarden duiden op een ontsteking of infectie. Zaken als lichaamsbeweging, verkoudheid en stress kunnen het aantal witte bloedcellen tijdelijk verhogen.
• Rode bloedcellen: Normale waarden voor het aantal rode bloedcellen variëren naargelang het geslacht. Mannetjes hebben normaal gesproken waarden van ongeveer 5-6 miljoen rode bloedcellen per microliter. Vrouwtjes hebben een lager normaal bereik tussen 3,6-5,6 miljoen rode bloedcellen per microliter.
• Hemoglobine en hematocriet: hemoglobine, het ijzerhoudende bestanddeel van rode bloedcellen dat zuurstof vervoert, wordt ook gemeten in een compleet bloedbeeld. De normale hemoglobinewaarde voor mannen is 13-18 g / dl. De normale hemoglobinewaarde voor vrouwen is 12-16 g / dl. De hematocriet meet het aantal rode bloedcellen als percentage van het totale bloedvolume. De normale hematocriet voor mannen is tussen 40-55% en de normale hematocriet voor vrouwen is 36-48%. Over het algemeen is de hematocriet ongeveer 3 keer de hemoglobine. Verlaagde waarden duiden op bloedarmoede. De MCV, MCH, MCHC zijn rode bloedcelindices die de grootte en het hemoglobinegehalte van individuele rode bloedcellen aangeven. De indices kunnen aanwijzingen geven over de waarschijnlijke oorzaak van bestaande bloedarmoede.
• Bloedplaatjes: bloedplaatjes zijn componenten die belangrijk zijn bij de vorming van stolsels. Veel medicijnen die worden gebruikt bij de behandeling van artritis kunnen het aantal bloedplaatjes verlagen of de bloedplaatjesfunctie beïnvloeden. Normale bloedplaatjeswaarden variëren van 150.000-400.000 per microliter.
• Differentieel: het percentage en het absolute aantal van elk type witte bloedcel wordt het differentieel genoemd. Neutrofielen zijn verhoogd bij bacteriële infecties en acute ontstekingen. Lymfocyten zijn verhoogd bij virale infecties. Monocyten zijn verhoogd bij chronische infecties. Eosinofielen zijn verhoogd bij allergieën en andere aandoeningen. Een verhoogd aantal eosinofielen staat bekend als eosinofilie. Basofielen, die over het algemeen 1 of 2% van het verschil in witte telling uitmaken, worden zelden verhoogd.
• Ontsteking: het ontstekingsproces kan veranderingen in het bloedbeeld veroorzaken. Het aantal rode bloedcellen kan dalen, het aantal witte bloedcellen kan stijgen en het aantal bloedplaatjes kan verhoogd zijn. Hoewel bloedarmoede gepaard kan gaan met inflammatoire artritis, kan het worden veroorzaakt door andere dingen, zoals bloedverlies of ijzertekort. Pas als andere oorzaken zijn uitgesloten, kan een arts bloedafwijkingen interpreteren als een teken van ontsteking.

Chemiepanelen

Het chemiepaneel is een reeks tests die worden gebruikt om de belangrijkste metabolische functies te evalueren. De groep tests wordt uitgevoerd op serum (het deel van het bloed zonder cellen). Elektrolyten, geïoniseerde zouten in bloed of weefselvloeistoffen (bijv. Natrium, kalium, chloride), maken deel uit van een chemiepanel. Er zijn ook tests die dienen als indicatoren voor hartrisico, diabetes, nierfunctie en leverfunctie.

Een patiënt met een hoog creatininegehalte kan bijvoorbeeld een nierafwijking hebben. Creatinine is een afvalproduct dat in het bloed wordt aangetroffen. Bepaalde soorten inflammatoire artritis kunnen de nierfunctie beïnvloeden. Bepaalde geneesmiddelen tegen artritis kunnen ook de nierfunctie beïnvloeden. Urinezuur is een andere test die is opgenomen in het bloedchemiepaneel. Indien verhoogd, kan urinezuur wijzen op jicht. Dat zijn slechts een handvol voorbeelden. In feite biedt het chemiepaneel veel informatie over hoe het lichaam functioneert.

Gespecialiseerde bloedonderzoeken

Sedimentatiesnelheid van erytrocyten (ESR)

De bezinkingssnelheid van erytrocyten is een test waarbij een bloedmonster in een speciale buis wordt geplaatst en wordt bepaald hoe snel de rode bloedcellen in één uur naar de bodem zakken. Als er een ontsteking aanwezig is, maakt het lichaam eiwitten in het bloed aan die ervoor zorgen dat de rode bloedcellen samenklonteren. Zwaardere celaggregaten vallen sneller dan normale rode bloedcellen.

Voor gezonde personen is de normale snelheid maximaal 20 millimeter per uur (0-15 mm / uur voor mannen en 0-20 mm / uur voor vrouwen). Ontsteking verhoogt de snelheid aanzienlijk. Omdat ontsteking kan worden geassocieerd met andere aandoeningen dan artritis, wordt alleen de sedimentatiesnelheidstest als niet-specifiek beschouwd.

Reumatoïde factor (RF)

Reumatoïde factor is een antilichaam dat wordt aangetroffen bij veel patiënten met reumatoïde artritis. Reumafactor werd ontdekt in de jaren veertig en werd een belangrijk diagnostisch hulpmiddel op het gebied van reumatologie. Ongeveer 80% van de patiënten met reumatoïde artritis heeft reumafactor in hun bloed Hoge concentraties reumafactor worden doorgaans geassocieerd met ernstige ziekte.

Het kan vele maanden duren voordat reumafactor in het bloed verschijnt. Als het te vroeg in de loop van de ziekte wordt getest, kan het resultaat negatief zijn en moet opnieuw testen op een later tijdstip worden overwogen. In gevallen waarin patiënten tekenen en symptomen van reumatoïde artritis vertonen maar ze seronegatief zijn voor reumafactor, kunnen artsen vermoeden dat een andere ziekte reumatoïde artritis nabootst. Reumafactor kan ook optreden als reactie op andere ontstekingsaandoeningen of infectieziekten, hoewel de concentratie in dergelijke gevallen meestal lager is dan bij reumatoïde artritis.

HLA-typen

Witte bloedcellen kunnen worden getypeerd op de aanwezigheid van HLA-B27. De test is gebruikelijk in medische centra waar transplantaties worden uitgevoerd. HLA-B27 is ook een genetische marker die wordt geassocieerd met bepaalde soorten artritis, voornamelijk spondylitis ankylopoetica en het syndroom van Reiter / reactieve artritis.

Antinucleair antilichaam (ANA)

De ANA (antinucleaire antilichaam) -test wordt uitgevoerd om bepaalde reumatische aandoeningen te helpen diagnosticeren.Patiënten met bepaalde ziekten, vooral lupus, vormen antilichamen tegen de kern van de lichaamscellen. De antilichamen worden antinucleaire antilichamen genoemd en zijn detecteerbaar door het serum van een patiënt op een speciaal objectglaasje te plaatsen dat cellen met zichtbare kernen bevat. Er wordt een stof toegevoegd die fluorescerende kleurstof bevat. De kleurstof bindt zich aan de antilichamen op het objectglaasje, waardoor ze zichtbaar worden onder een fluorescentiemicroscoop.

• Meer dan 95% van de patiënten met lupus heeft een positieve ANA-test.
• 50% van de patiënten met reumatoïde artritis is positief voor ANA.

Patiënten met andere ziekten kunnen ook positieve ANA-tests ondergaan. Voor een definitieve diagnose moeten ook andere criteria worden overwogen.

C-reactief proteïne (CRP)

C-reactief proteïne meet de concentratie van een speciaal type proteïne dat door de lever wordt aangemaakt Het proteïne is aanwezig in bloedserum tijdens episodes van acute ontsteking of infectie.

Als bloedtest wordt CRP als niet-specifiek beschouwd. Een hoog resultaat duidt op een acute ontsteking. In gevallen van inflammatoire reumatische aandoeningen, zoals reumatoïde artritis en lupus, kunnen artsen de CRP-test gebruiken om de effectiviteit van de behandeling en de ziekteactiviteit te controleren.

Lupus Erythematosus (LE)

De LE-celtest wordt niet meer vaak gebruikt. De eerste ontdekking ervan heeft echter het hele veld van antinucleaire antilichamen geopend. Het probleem - slechts 50% van de lupuspatiënten blijkt positieve LE-tests te hebben.

Anti-CCP

Anti-CCP (anticyclisch gecitrullineerd peptide-antilichaam) is een van de nieuwere bloedonderzoeken die worden gebruikt om de diagnose van reumatoïde artritis te bevestigen. Als het antilichaam in een hoog niveau aanwezig is, kan dit ook suggereren dat er een hoger risico is op ernstige gewrichtsschade.

Anti-DNA en Anti-Sm

Lupuspatiënten vormen antilichamen tegen DNA (deoxyribonucleïnezuur). Er is een test beschikbaar die controleert op de aanwezigheid van anti-DNA. Het is een nuttig diagnostisch hulpmiddel, vooral omdat anti-DNA meestal niet wordt aangetroffen bij mensen zonder lupus. De test is ook een goed meetinstrument vanwege de stijging en daling van het anti-DNA met de ziekteactiviteit.

Lupuspatiënten hebben ook antistoffen tegen Sm (anti-Smith), een andere stof in de celkern. De Sm-antilichamen worden ook alleen gevonden bij lupuspatiënten. De test is echter niet bijzonder nuttig bij het volgen van ziekteactiviteit.

Aanvulling

Het complementsysteem is een complexe reeks bloedeiwitten die deel uitmaken van het afweersysteem van het lichaam. De eiwitten zijn inactief totdat een antilichaam zich aan een antigeen bindt en het complementsysteem activeert. Het systeem produceert factoren die bacteriën helpen vernietigen en indringers bestrijden.

Deze reacties verbruiken complement en laten verlaagde niveaus achter die indicatief zijn voor de vorming van immuuncomplexen. Lupuspatiënten vertonen vaak verlaagde niveaus van totaal complement. De complementtest kan ook nuttig zijn bij het volgen van de ziekteactiviteit van een lupuspatiënt.