WAT IS CENTRALE SEREUZE RETINOPATHIE?

Oorzaken

CSR wordt soms "idiopathische" centrale sereuze chorioretinopathie genoemd, omdat de directe oorzaak niet bekend is. Er is controverse in de medische gemeenschap over de reden waarom sommige mensen de ziekte ontwikkelen; een veel voorkomend terugkerend thema lijkt mentale stress te zijn, en de aandoening lijkt voor te komen wanneer de stressniveaus hoog zijn in het leven van een persoon. Bovendien lopen mensen die orale steroïden gebruiken een iets hoger risico om de ziekte te ontwikkelen. Slaapgebrek kan ook een rol spelen.

De aandoening begint tussen twee lagen van het oog. De fotoreceptorlaag van het netvlies ligt boven het vaatvlies, een laag die dient om het netvlies te voeden. Tussen het vaatvlies en de fotoreceptorlaag bevindt zich een laag retinale pigmentepitheelcellen, de RPE genoemd. De RPE-laag regelt de stroom van voedingsstoffen en vloeistof naar het netvlies.

Wanneer een persoon CSR ontwikkelt, wordt de RPE aangetast in het maculaire gebied van het netvlies. De macula is een zeer gespecialiseerd deel van het centrale netvlies dat zorgt voor een duidelijk, acuut centraal zicht. Normale RPE-cellen hebben zeer nauwe kruispunten; strakke verbindingen zijn als gelaste afdichtingen die alle cellen naast elkaar met elkaar verbinden, en ze voorkomen het lekken van vloeistof over hun verbindingen. Bij CSR gebeurt er iets waardoor deze knooppunten loskomen en afbreken, waardoor vloeistof kan weglekken. Meer cellen worden afgebroken en de RPE-laag wordt daadwerkelijk losgemaakt om een kleine cyste te vormen in het gebied van de macula.De cyste verandert de vorm van het netvlies (vergelijkbaar met het buigen van film in een camera) en vervormt het zicht.

Het gebruik van steroïden, of het nu oraal is, huidcrèmes, geïnhaleerd, intramusculair, gewrichtsinjecties of intranasaal, wordt verondersteld een oorzakelijke factor te zijn. Alle steroïden, zelfs lage doses, moeten worden stopgezet.

Diagnose

De volgende methoden kunnen worden gebruikt om CSR te detecteren:

Oftalmoscopie: Oogartsen gebruiken verschillende methoden om naar de binnenkant van het oog te kijken. Dit kan al dan niet speciale dilaterende oogdruppels omvatten om de pupil te vergroten, zodat de arts de binnenkant van het oog gemakkelijker kan onderzoeken. Meestal is een cyste of een weefselbel te zien.

Optische coherentietomografie (OCT): OCT gebruikt licht om de verschillende lagen van het netvlies te visualiseren. Deze test geeft de arts een zeer gedetailleerd beeld om te zien of er vloeistoflekkage is. De test is snel en pijnloos en er hoeven meestal geen druppels in het oog te worden gedruppeld.

Fluorescentie-angiografie (FA): Artsen gebruiken soms een methode om een speciale kleurstof in de bloedbaan te injecteren en fotograferen vervolgens de circulatie van deze kleurstof in het oog. FA kan helpen de diagnose te bevestigen en ook vast te stellen waar de lekkage vandaan komt.

Behandeling

CSR wordt alleen behandeld na uiterst zorgvuldige afweging, aangezien de meeste gevallen uiteindelijk zonder behandeling verdwijnen. Het wordt aanbevolen dat de patiënt probeert te rusten en 8 uur slaap per nacht krijgt, en regelmatige lichaamsbeweging wordt ook sterk aanbevolen. Als de aandoening na 4-6 maanden aanhoudt, behandelen retinale artsen CSR gewoonlijk met de volgende methoden:

Medicijnen: Aangezien er een disfunctie lijkt te zijn in een mineralocorticoïde receptor op het niveau van de RPE, hebben mineralocorticoïden zoals epleronon of spironolacton enig voordeel bij het oplossen van CSR. Andere medicijnen waarvan wordt aangenomen dat ze baat hebben bij CSR-patiënten, zijn onder meer melatonine, waarvan wordt aangenomen dat het werkt via verbeteringen in het circadiane ritme en slaap, evenals een afname van fysiologische stress. Andere medicijnen die zijn getest bij de behandeling van CSR zijn onder meer mifepriston, finasteride en metoprolol. Het is niet gebleken dat intravitreale anti-VEGF-remmers gunstig zijn bij de behandeling van CSR.

Laserfotocoagulatie: Fotocoagulatie is een proces waarbij de arts een thermische laser op het vloeistofgebied aanbrengt. De laser veroorzaakt een zeer milde, gunstige littekenvorming in de pigmentepitheelcellen, waardoor de vloeistoflekkage stopt. Laserfotocoagulatie is een overweging voor aanhoudende en hardnekkige CSCR; Het kan vloeistoflekkage in het netvlies helpen verminderen en de gezichtsscherpte verbeteren. Dit is beter voor gebieden waar de vloeistof niet het centrum van het fijne zicht in de roos vormt, bekend als de fovea; Risico's van laserfotocoagulatie zijn onder meer de noodzaak van verdere behandeling, het veroorzaken van een vaste blinde vlek in het behandelde gebied en mogelijk het veroorzaken van littekens die kunnen leiden tot verder verlies van het gezichtsvermogen of de ontwikkeling van nieuwe bloedvaten die kunnen breken, bloeden en lekken, wat tot verdere problemen kan leiden;

Fotodynamische therapie (PDT): PDT gebruikt een bepaalde golflengte van licht samen met een bepaalde fotoactieve chemische stof, Visudyne genaamd, om vloeistoflekkage te verminderen en te beschermen tegen de ontwikkeling van ernstigere vormen van de ziekte. In tegenstelling tot focale laserfotocoagulatie, kan PDT nuttig zijn voor lekgebieden die optreden in het midden van de roos van de macula, de fovea genaamd, evenals voor diffuse vloeistof.

Fysiologische stressoren, waaronder obstructieve slaapapneu, kunnen bijdragen aan CSA en moeten worden behandeld als het wordt gediagnosticeerd.

Een woord van Verywell

Hoewel centrale sereuze retinopathie schadelijk kan zijn voor uw gezichtsvermogen, hebben de meeste mensen een relatief goede prognose zonder enige behandeling. Een hoog percentage mensen herstelt het gezichtsvermogen tot ten minste 20/20 of 20/40 binnen één tot zes maanden. Soms hebben ze nog steeds een resterende vertekening van het gezichtsvermogen, maar deze is erg mild.

Als CSR niet binnen zes maanden geneest, zullen de meeste artsen behandeling overwegen. In zeldzame gevallen kan een ernstige complicatie optreden wanneer bloedvaten van de choroidea in de ruimte onder het netvlies beginnen te groeien. Er kan zich littekenweefsel vormen, wat een aanzienlijk verlies van het gezichtsvermogen kan veroorzaken als het niet wordt behandeld.