Hypofysitis is een zeldzame aandoening die een ontsteking van de hypofyse veroorzaakt, een belangrijke hormoonproducerende klier in de hersenen. Er zijn twee hoofdtypen hypofysitis, ingedeeld volgens de etiologie: primair (geïsoleerde ontsteking van de klier die niet geassocieerd is met een andere aandoening) of secundair, als gevolg van systemische ziekten, infecties of door geneesmiddelen geïnduceerd.
Tero Vesalainen / Getty ImagesHypofysitis kan ook worden geclassificeerd op basis van de cellen die de ontsteking veroorzaken, waaronder: lymfocytisch, granulomateus, xanthomateus en plasmacytisch. Hoewel deze aandoeningen er op cellulair niveau anders uitzien, vertonen ze vaak vergelijkbare symptomen.
Lymfocytische hypofysitis is het meest voorkomende type, komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen, en komt vaak voor aan het einde van de zwangerschap of tijdens de postpartumperiode. Granulomateuze en xanthomateuze hypofysitis komen ook vaker voor bij vrouwen, maar hebben geen verband met zwangerschap, terwijl het plasmacytische type vaker voorkomt bij oudere mannen.
Als hypofysitis niet wordt behandeld of onder controle wordt gehouden, kan deze aandoening bijdragen aan de ontwikkeling van hypopituïtarisme, wat een verminderde werking van de hypofyse is.
Symptomen
Symptomen die verband houden met alle soorten hypofysitis zijn onder meer frequente hoofdpijn, visusveranderingen (ofwel slechtziend of dubbelzien) en verminderde hypofysefunctie.
De meeste hormonen die door het voorste deel van de hypofyse worden uitgescheiden, waaronder ACTH, TSH, groeihormoon en geslachtshormonen, zijn gewoonlijk verlaagd bij hypofysitis, terwijl de prolactinespiegels laag of hoog kunnen zijn. Als het achterste deel van de klier en / of de hypofyse-stam betrokken is, kan diabetes insipidus optreden.
Het tekort aan de bovengenoemde hormonen kan een verscheidenheid aan symptomen veroorzaken, waaronder een afname van de reactie van het lichaam op stress (ACTH), vermoeidheid en koude-intolerantie (TSH), seksuele disfunctie en onvruchtbaarheid (geslachtshormonen). Als de afname van ACTH ernstig genoeg is, kan dit fataal zijn.Lage prolactine wordt geassocieerd met verminderde melkproductie, terwijl hoge niveaus onvruchtbaarheid, gebrek aan of abnormale menstruatieperioden en galactorroe (een toename van de melkproductie) kunnen veroorzaken. Diabetes insipidus wordt in verband gebracht met overmatige dorst en vaker plassen als gevolg van een tekort aan antidiuretisch hormoon.
Bovendien stopt hypofysitis de productie van adrenocorticotroop hormoon (ACTH), dat een rol speelt bij essentiële lichaamsfuncties, zoals de afgifte van een ander hormoon genaamd cortisol. Zowel cortisol als ACTH beïnvloeden de stressreactie, eetlust, slaap en de functies van elk orgaan van het lichaam. Als dit gebrek aan ACTH en cortisol ernstig genoeg is, kan dit fataal zijn.
Secundaire symptomen die het gevolg zijn van de veranderingen in hormoonspiegels zijn onder meer vaker plassen en overmatige dorst naarmate diabetes insipidus zich ontwikkelt. Seksuele disfunctie (waaronder een lage drive bij beide geslachten en erectiestoornissen bij mannen), gewichtsverlies, vermoeidheid en hoge natriumspiegels in het bloed (hypernatriëmie genaamd) kunnen worden gezien. Bijkomende symptomen zijn misselijkheid, braken en een overmatige productie van het hormoon prolactine.
Oorzaken
Hypofysitis treedt op wanneer de hypofyse wordt aangevallen door verschillende soorten cellen, waaronder lymfocyten, plasmacellen, reuzencellen en histiocyten. Hoewel wetenschappers niet hebben vastgesteld waarom het lichaam deze reactie op de hypofyse aanneemt, beschouwen velen deze aandoening als een auto-immuunziekte. Auto-immuunstoornissen zijn het gevolg van het feit dat het immuunsysteem van het lichaam zijn eigen cellen aanvalt. Dit is gevaarlijk en kan verschillende symptomen veroorzaken, afhankelijk van het aangetaste orgaan.
Hypofysitis kan ook optreden bij infecties zoals tuberculose, syfilis en schimmelinfectie, en is recentelijk ontdekt bij patiënten die immunotherapie voor kanker ondergaan, vooral met ipilimumab monoklonaal antilichaam dat wordt gebruikt om gemetastaseerd melanoom te behandelen.
Er is enig onderzoek dat aangeeft dat een auto-immuunoorzaak correct is, aangezien deze aandoening vaak voorkomt bij vrouwen die onlangs zijn bevallen en vaak onevenwichtige hormoonspiegels hebben. Specifiek is vastgesteld dat lymfatische hypofysitis vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen, vanwege het verband met een geschiedenis van vrouwen die later zwanger zijn of onlangs zijn bevallen. Ondanks het vaker voorkomen bij deze populatie, kan hypofysitis ook komen voor bij vrouwen zonder voorgeschiedenis van zwangerschap en bij mannen.
Diagnose
De diagnose hypofysitis wordt gesteld door laboratoriumtests uit te voeren om de abnormale hormoonspiegels in het bloed te bevestigen en door beeldvormende onderzoeken, meestal magnetische resonantie verbeelding (MRI) met contrast. MRI-afwijkingen kunnen diffuse vergroting en / of homogene contrastversterking van de hypofyse omvatten, evenals verdikking van de hypofyse-stam.
In gevallen van secundaire hypofysitis zijn aanvullende tests nodig, afhankelijk van de vermoedelijke etiologie.
Het is belangrijk dat uw arts eerst de aanwezigheid van hypofyse-massa, infectieziekten en andere ontstekingsziekten die grotere gebieden of lichaamssystemen aantasten, uitsluit. Dit zorgt niet alleen voor een nauwkeurige diagnose, maar bevestiging helpt ook bij het bieden van de juiste behandelingsmethoden.
Radiografische beeldvorming (vaak gedaan door middel van magnetische resonantiebeeldvorming of MRI) wordt ook vaak voltooid om de weefselveranderingen te verifiëren die de hypofyse beïnvloeden, die vaak verschijnt als dun weefsel met afgebroken delen van helder weefsel.
Een operatie kan nodig zijn om weefsel te verkrijgen voor een biopsie. Dit zal de diagnose hypofysitis bevestigen en elke kankeractiviteit in de hypofyse uitsluiten. Als de klier vergroot is en de hypofyse-steel of het slijmvlies dik is, kan dit wijzen op de diagnose hypofysitis.
Bij zwangere vrouwen is het vaak gemakkelijker om de diagnose hypofysitis te stellen vanwege de regelmatige en uitgebreide hormooncontroles die deze vrouwen ondergaan. Het is voor deze vrouwen vaak niet nodig om hypofysitis door middel van radiografische beeldvorming te bevestigen, hoewel het indien nodig kan worden gedaan. Voor die gevallen waarin radiografische beeldvorming niet is voltooid om een diagnose van hypofysitis te bevestigen, wordt sterk aangeraden dat personen na de behandeling nauwlettender worden gecontroleerd en opgevolgd.
Behandeling
Behandeling met hypofysitis wordt doorgaans aanbevolen als de symptomen de functie grotendeels beïnvloeden of pijnlijk zijn. Dit omvat ernstige hoofdpijn en visusveranderingen die het gevolg zijn van compressie van de oogzenuw (die blindheid zal veroorzaken als deze niet wordt beheerd).
Behandeling van hypofysitis met behulp van immunosuppressieve medicatie is in sommige gevallen geïndiceerd, hoewel dit ter beoordeling van uw arts en afhankelijk van uw omstandigheden is.Het blijft onduidelijk of het gebruik van immunosuppressieve medicatie effectiever is bij de behandeling van hypofysitis dan andere behandelingen. Het wordt echter doorgaans niet aanbevolen dat personen gedurende lange tijd op immunosuppressieve medicatieregimes blijven. Hormoonvervangende therapie is ook nodig.
Chirurgie is gereserveerd voor ernstige gevallen waarin er een aanzienlijke vergroting van de hypofyse is met compressie van nabijgelegen structuren.
Sommige gevallen van hypofysitis verdwijnen spontaan, waardoor de noodzaak van enige behandeling buiten intermitterende monitoring om het risico op herhaling te verkleinen, overbodig wordt. Een Duits retrospectief onderzoek onder 76 patiënten met hypofysitis toonde aan dat veel patiënten met mildere vormen van de ziekte goed reageerden op de behandeling, maar dat patiënten met meer ernstige of progressieve vormen van de ziekte steroïden en / of chirurgie nodig hadden. Steroïden waren aanvankelijk vrij effectief, maar de symptomen kwamen meestal terug nadat de behandeling was afgebouwd of stopgezet. Bijwerkingen van steroïden kwamen ook vaak voor. Chirurgie was nuttig om de diagnose te verhelderen en de symptomen te verlichten, maar de impact ervan op het beloop van hypofysitis op lange termijn is nog onduidelijk.
Een woord van Verywell
Hypofysitis is een zeldzame, maar beheersbare aandoening waarbij sprake is van een ontsteking van de hypofyse. Hoewel het symptomen kan veroorzaken die van invloed zijn op de kwaliteit van leven en functioneren, ervaren veel mensen geen grotendeels ingrijpende symptomen. Dergelijke personen zijn in staat om met deze aandoening om te gaan door monitoring en een officiële diagnose te ontvangen om ervoor te zorgen dat de aandoening correct wordt beheerd.
Als u symptomen ervaart die een negatieve invloed op uw leven hebben, dient u uw arts te raadplegen over behandelingsopties. Uw arts kan een lichamelijk onderzoek afleggen, uw medicatie, medische geschiedenis, familiegeschiedenis, algemene gezondheid beoordelen en tests uitvoeren, zoals bloedafnames en radiografische onderzoeken, om te bepalen welke optie het beste voor u is. Ondanks dat ze een behandeling hebben gekregen, verdwijnen sommige symptomen niet helemaal. Zoals altijd is het van groot belang om een positieve kijk te behouden en ondersteuning te zoeken met hulp voor uw geestelijke gezondheid en emotionele reactie op deze aandoening.
