Wat is grootcellig longcarcinoom?

Grootcellig longcarcinoom (LCLC) is een van de vele vormen van niet-kleincellige longkanker.LCLC ontwikkelt zich vaak in de buitenste regionen van de longen en heeft de neiging snel te groeien en zich agressiever te verspreiden dan sommige andere vormen van longkanker. carcinoom omvatten voornamelijk een vaag gevoel van kortademigheid en vermoeidheid.

Niet-kleincellige longkankers vormen ongeveer 85% van alle longkankers, waarvan ongeveer 10% grootcellige carcinomen zijn.Grootcellige longcarcinomen, ook wel grootcellige longkankers genoemd, worden zo genoemd vanwege de prominente omvang van de kankercellen (in tegenstelling tot de tumorgrootte, die ook vrij groot is).

Grootcellige longkanker symptomen

Omdat LCLC zich doorgaans ontwikkelt in de buitenste periferieën van de longen, komen bekende symptomen van longkanker (zoals chronisch hoesten en ophoesten van bloed) minder vaak voor tot later in de ziekte.

Vroege symptomen van LCLC kunnen gemakkelijk worden gemist en worden toegeschreven aan andere, minder ernstige aandoeningen, waaronder leeftijd. Dergelijke symptomen zijn onder meer:

• Vermoeidheid
• Milde dyspnoe (kortademigheid)
• Pijn in de rug, schouder of borst

LCLC kan andere symptomen veroorzaken naarmate de ziekte voortschrijdt. De locatie van een tumor aan de rand van de longen kan ervoor zorgen dat vocht zich ophoopt in de ruimte tussen de longen en de borstwand (pleuraholte). Dit kan leiden tot pleurale effusie, een aandoening die wordt gekenmerkt door kortademigheid en het begin van pijn in de borst of zijkanten die verergert bij diep ademhalen.

LCLC kan ook hormoonachtige stoffen afscheiden die een reeks aandoeningen veroorzaken die bekend staan ​​als paraneoplastische syndromen. Dit zijn zeldzame aandoeningen waarbij het immuunsysteem abnormaal reageert op een kankergezwel.

Een paraneoplastisch syndroom kan symptomen veroorzaken zoals onduidelijke spraak, verlies van fijne motoriek en moeite met lopen of slikken. Bij mannen kan het ook de vergroting van de borsten veroorzaken, ook wel gynaecomastie genoemd.

Paraneoplastische syndromen komen voor bij 5% tot 10% van alle longkankers en kunnen zich in de vroege stadia van maligniteit ontwikkelen. Herkenning van de tekenen van paraneoplastische syndromen kan helpen bij het vroeg diagnosticeren van longkanker, terwijl het nog steeds goed te behandelen is.

Oorzaken

Wetenschappers weten nog steeds niet zeker wat LCLC veroorzaakt. Onderzoek suggereert dat bepaalde genmutaties kunnen bijdragen aan het risico van de ziekte, waaronder mutaties van de RUNX1-, ERBB4-, BRCA1- en EPHA3-genen.

Andere risicofactoren voor LCLA zijn dezelfde als voor alle andere vormen van longkanker. De belangrijkste daarvan is roken. Roken blijft de grootste risicofactor voor longkanker in het algemeen, en LCLC is geen uitzondering. Zelfs samenwonen met iemand die rookt, verhoogt het risico op longkanker van een niet-roker met 20% tot 30%.

Blootstelling aan radon in huis is de tweede belangrijkste risicofactor voor longkanker. Veroorzaakt door de afbraak van natuurlijk uranium in de bodem, komt radon in veel huizen in buitensporig hoge niveaus voor.

Hoewel kleincellige longkankers vaker in verband worden gebracht met blootstelling aan radon, kan radon nog steeds aanzienlijk bijdragen aan de ontwikkeling van LCLC en andere niet-kleincellige longkankers. Radontesten kunnen het detecteren en mitigatiediensten kunnen het verwijderen.

Diagnose

Longkanker wordt vaak voor het eerst vermoed wanneer er afwijkingen worden gezien op een röntgenfoto van de borst. Met dat gezegd, kan een "normale" röntgenfoto van de borst kanker niet uitsluiten, aangezien kleinere tumoren vaak over het hoofd worden gezien bij dit type beeldvorming.

Als er een symptoom van LCLC aanwezig is, moet verder worden getest - zelfs als een röntgenfoto van de borstkas normaal is. Dit kan zijn:

• Computertomografie (CT) -scan, die meerdere röntgenfoto's gebruikt om een ​​driedimensionaal beeld te creëren
• Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), waarbij krachtige magnetische en radiogolven worden gebruikt om zeer gedetailleerde beelden van zachte weefsels te maken
• Bronchoscopie, waarbij een verlichte scoop die door de mond wordt ingebracht en naar beneden wordt geschroefd om luchtwegweefsels direct te visualiseren
• Positronemissietomografie (PET) -scan, die zoekt naar metabole veranderingen die vaak optreden bij de ontwikkeling van kwaadaardige tumoren

Bloedonderzoek wordt niet gebruikt om longkanker te diagnosticeren.

Als de eerste bevindingen op het gebied van beeldvorming kanker suggereren, zal uw arts een longbiopsie bestellen om definitief bewijs van de maligniteit te leveren. Dit kan een fijne naaldaspiratie (FNA) inhouden, waarbij een naald door de borstwand en in de tumor wordt ingebracht om een ​​klein aantal cellen te extraheren. Een biopsie kan ook worden uitgevoerd tijdens bronchoscopie als er zichtbare tekenen zijn van mogelijke kanker in de luchtwegen.

De definitieve diagnose van LCLC kan in het laboratorium worden gesteld door de biopsiecellen onder een microscoop te onderzoeken. Met LCLC worden de cellen vergroot en ongedifferentieerd (wat betekent dat ze weinig tot geen gelijkenis vertonen met normale cellen).

Ongedifferentieerde kankercellen zoals LCLC (ook wel anaplastische cellen genoemd) hebben de neiging zich snel te delen en te verspreiden.

Stadia

De omvang en ernst van alle longkankers worden onderverdeeld in vier stadia, waarvan elk stadium een ​​progressie van de ziekte vertegenwoordigt.

Ze variëren van stadium 1, waarin de kanker zich in de longen bevindt en niet is uitgezaaid naar lymfeklieren, tot stadium 4, waarin de kanker zich heeft uitgezaaid (uitgezaaid) naar verre delen van het lichaam.

Behandeling

Afhankelijk van het stadium van kanker omvatten de behandelingsopties voor LCLC chirurgie, chemotherapie, bestralingstherapie, gerichte therapie, immunotherapie of een combinatie hiervan. Klinische onderzoeken zijn ook beschikbaar voor degenen die mogelijk niet op therapie reageren.

Chirurgie

Longkankeroperaties bieden de beste kans op genezing wanneer LCLC in de vroege stadia wordt opgemerkt. Chirurgische opties zijn onder meer:

• Wedge-resectie, het verwijderen van de tumor samen met een wig van omringend weefsel
• Lobectomie, het verwijderen van een lob van de long
• Pneumonectomie, het verwijderen van een hele long

Een nieuwere, minimaal invasieve procedure, genaamd video-assisted thoracoscopische chirurgie (VATS), is nu beschikbaar bij sommige kankercentra. Het omvat het maken van verschillende kleine incisies in de borst en het gebruik van een kleine camera (thoracoscoop) en instrumenten om een ​​operatie uit te voeren zonder ribben te verwijderen of te scheiden.

Chemotherapie

Chemotherapie kan alleen of samen met een operatie worden gebruikt. Het kan ook voorafgaand aan een operatie worden gebruikt om de grootte van de tumor te verkleinen (neoadjuvante chemotherapie) of na een operatie om er zeker van te zijn dat er geen kankercellen achterblijven (adjuvante chemotherapie).

Evenzo kan chemo worden gebruikt met of zonder bestralingstherapie. Chemotherapie-medicijnen die vaak worden gebruikt om LCLC te behandelen, zijn onder meer Altima (pemetrexed) en Platinol (cisplatine).

Gerichte therapieën

Gerichte therapieën zijn medicijnen die zijn ontworpen om kankercellen aan te vallen en normale cellen grotendeels onaangeroerd te laten. Hierdoor zijn de bijwerkingen meestal minder ernstig dan bij chemotherapie.

Moleculaire profilering, die specifieke DNA-mutaties in tumorcellen identificeert, kan bepalen of een persoon een behandelbare mutatie heeft en in aanmerking komt voor therapie.

Moleculaire profilering wordt aanbevolen voor iedereen met gevorderde niet-kleincellige longkanker, inclusief LCLC Wanneer een behandelbare mutatie wordt gevonden, is de kans groot dat een gericht medicijn de tumor gedurende een bepaalde periode kan beheersen.

Hoewel gerichte medicijnen longkanker niet genezen, kunnen ze de maligniteit onder controle houden totdat resistentie ontstaat en het medicijn niet langer werkt. Als dat gebeurt, zijn er medicijnen van de tweede generatie en in sommige gevallen van de derde generatie die kunnen worden gebruikt.

Bestralingstherapie

Stralingstherapie kan op een aantal verschillende manieren worden gebruikt bij longkanker. Het kan vóór een operatie worden gebruikt om de grootte van een tumor te verkleinen en na een operatie om resterende kankercellen uit te roeien.

Bij kleine kankers kan straling alleen worden gebruikt met behulp van een gespecialiseerde vorm van straling die stereotactische lichaamsradiotherapie (SBRT) wordt genoemd. SBRT geeft een zeer hoge dosis straling af aan een gelokaliseerd weefselgebied met als doel de maligniteit te genezen. SBRT kan ook worden gebruikt om geïsoleerde metastasen als gevolg van longkanker te behandelen, inclusief die in de hersenen.

Stralingstherapie kan ook worden gebruikt als palliatieve behandeling voor mensen met gevorderde longkanker om de symptomen onder controle te houden en de kwaliteit van leven te verbeteren.

Immunotherapie

Immunotherapie is een opwindend gebied van de behandeling van longkanker dat heeft geresulteerd in de langdurige controle van de ziekte voor sommige mensen, zelfs degenen met kanker in stadium 4. Deze medicijnen werken door het eigen immuunsysteem van het lichaam te gebruiken in de strijd tegen kanker.

Vanaf 2020 zijn er vijf immunotherapie-geneesmiddelen die zijn goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) voor de behandeling van longkanker:

• Imfinzi (durvalumab): goedgekeurd voor zowel gevorderde niet-kleincellige longkanker als kleincellige longkanker, inclusief gebruik bij eerstelijnsbehandeling
• Keytruda (pembrolizumab): goedgekeurd voor gevorderde niet-kleincellige longkanker, inclusief gebruik bij eerstelijnsbehandeling, en voor sommige patiënten met kleincellige longkanker
• Opdivo (nivolumab): goedgekeurd voor zowel gevorderde niet-kleincellige longkanker als kleincellige longkanker na op platina gebaseerde chemotherapie en ten minste één andere behandelingslijn is mislukt
• Tecentriq (atezolizumab): goedgekeurd voor zowel gevorderde niet-kleincellige longkanker als kleincellige longkanker, inclusief gebruik bij eerstelijnsbehandeling
• Tecentriq (atezolizumab): goedgekeurd voor gebruik met Opdivo voor eerstelijnsbehandeling (met of zonder chemo) bij mensen met gevorderde niet-kleincellige longkanker

Prognose

Het stadium van longkanker kan helpen bij het voorspellen van het langetermijnresultaat van een patiënt, ook wel de prognose genoemd. De prognose wordt meestal beschreven door het overlevingspercentage van vijf jaar, dat een schatting maakt van het percentage mensen dat zal overleventenminstevijf jaar na de diagnose.

Omdat ongedifferentieerde kankers zoals LCLC agressief kunnen zijn, zijn de overlevingskansen doorgaans slechter dan bij sommige andere soorten kanker. Met dat gezegd, zijn nieuwere therapieën begonnen de overlevingstijden te verbeteren, zelfs bij mensen met een gevorderde ziekte.

Volgens de American Cancer Society, en vanaf januari 2020, zijn de overlevingspercentages van vijf jaar voor mensen met LCLC en andere niet-kleincellige longkankers zoals adenocarcinoom en plaveiselcelcarcinoom:

• Gelokaliseerd (fase 1): 61%
• Regionaal (fasen 2 tot 3): 35%
• Verre (fase 4): 6%

Een variant van LCLC, grootcellig neuro-endocrien carcinoom genaamd, heeft over het algemeen een slechtere prognose met een mediane overlevingstijd van ongeveer zes maanden.

Omgaan

De diagnose longkanker kan beangstigend zijn en ervoor zorgen dat u zich erg alleen voelt. Sta uw dierbaren toe om u te steunen.

Veel mensen hebben geen idee hoe ze moeten reageren op iemand bij wie kanker is vastgesteld. Mensen specifieke dingen laten weten die ze kunnen doen, kan die angst helpen verlichten en u extra ondersteuning bieden wanneer u die nodig heeft.

U kunt beter omgaan met LCLC door zoveel mogelijk te leren over de ziekte en door vragen te stellen. Overweeg om lid te worden van een ondersteuningsgroep voor longkanker, hetzij via uw behandelcentrum, hetzij online.

Onthoud vooral dat u de kapitein van deze reis bent. Wat anderen ook hebben ervaren of aanbevelen, u weet uiteindelijk wat het beste voor u is.

Een woord van Verywell

Hoewel mensen met longkanker in het verleden minder gunstige prognoses hebben gehad, verbeteren de behandelingen en overlevingstijden elk jaar. Het is daarom belangrijk dat uw oncologieteam op de hoogte blijft van het laatste onderzoek. Nu de wetenschap zo snel evolueert, kan dit soms moeilijk zijn.

Als u twijfelt over een aanbevolen behandelplan, aarzel dan niet om een ​​second opinion te vragen, idealiter bij een groter door het National Cancer Institute aangewezen behandelcentrum. Het team van oncologen daar is waarschijnlijk goed geïnformeerd over de nieuwste ontwikkelingen en kan met uw team samenwerken om u de meest actuele en effectieve behandelmethoden te bieden.