Wat is een longarts?

Een longarts is een arts die gespecialiseerd is in aandoeningen van de luchtwegen. Dit omvat de longen, luchtwegen (mond, neus, keelholte, strottenhoofd en luchtpijp) en ademhalingsspieren (inclusief het middenrif en intercostale spieren).

Pulmonologie, in sommige landen bekend als borstgeneeskunde, is een subspecialiteit van interne geneeskunde. Longartsen kunnen een breed scala aan aandoeningen en aandoeningen van de luchtwegen behandelen, van astma en bronchitis tot longkanker en COPD. Een longarts heeft maar liefst 13 jaar opleiding en training nodig, voor bepaalde subspecialismen soms meer.

Volgens een onderzoek uit 2016 van de Centers for Disease Control and Prevention zijn er momenteel tussen de 12.000 en 12.500 longartsen in de Verenigde Staten aan het oefenen, van wie de meerderheid is geclusterd in stedelijke centra.

Concentraties

Longartsen zijn opgeleid om aandoeningen van de luchtwegen te diagnosticeren, behandelen, behandelen en voorkomen. Bovendien hebben ze een breed begrip van de impact van ademhalingsaandoeningen op andere onderling verbonden orgaansystemen. Sommige van de aandoeningen van de luchtwegen zijn primair (wat betekent dat ze hun oorsprong hebben in de luchtwegen), terwijl andere secundair zijn (wat betekent dat ze het gevolg zijn van een andere aandoening).

Een longarts kan voor bepaalde aandoeningen de enige specialist zijn of werken als onderdeel van een zorgteam dat bestaat uit een huisarts, oncoloog, reumatoloog, thoracaal chirurg, cardioloog, geneticus, allergoloog, ademtherapeut en specialist in intensive care.

Hier zijn enkele van de aandoeningen die een longarts kan diagnosticeren en behandelen:

• Astma, een chronische aandoening die wordt gekenmerkt door periodiek piepende ademhaling, beklemming op de borst, kortademigheid en hoesten
• Bronchiëctasie, een aandoening die ontstaat door de beschadiging en verwijding (verwijding) van de grote bronchiale luchtwegen
• Bronchitis, de acute of chronische ontsteking van de luchtwegen, meestal veroorzaakt door een infectie
• Chronische obstructieve longziekte (COPD), een groep inflammatoire en restrictieve longziekten waaronder chronische bronchitis en emfyseem
• Cystic fibrosis, een erfelijke, levensbedreigende aandoening die wordt gekenmerkt door de overmatige productie van slijm in de longen en het spijsverteringskanaal
• Interstitiële longziekte (ILD), een overkoepelende term voor een groep aandoeningen die littekens (fibrose) van de longen veroorzaken, meestal als gevolg van toxische blootstelling of een auto-immuunziekte
• Longkanker, bestaande uit niet-kleincellige longkanker (NSCLC) en kleincellige longkanker (SCLC)
• Beroepsmatige longziekten, zoals asbestose, silicose, byssinose (bruine longziekte) en overgevoelige pneumonitis
• Pleurale effusie, de ophoping van vocht tussen membranen rond de long (de pleura genaamd), meestal als gevolg van hartfalen of longontsteking
• Longontsteking, een infectie die de longblaasjes (luchtzakjes) in een of beide longen doet ontsteken, waardoor ze zich vullen met vloeistof of etter
• Pneumothorax, een ingeklapte long veroorzaakt door vele soorten ziekten, waaronder COPD, cystische fibrose en longontsteking
• Longembolie, een aandoening waarbij een of meer slagaders in de longen verstopt raken door een bloedstolsel
• Pulmonale hypertensie, een ernstige vorm van hoge bloeddruk veroorzaakt door verstopte of vernauwde slagaders in de longen
• Reumatoïde longziekte, veroorzaakt wanneer reumatoïde artritis zich richt op weefsels van de longen, leidend tot ontsteking (pleuritis), fibrose en pleurale effusie
• Sarcoïdose, een ontstekingsziekte van onbekende oorsprong die wordt gekenmerkt door de vorming van granulomen (kleine korrels van immuuncellen) in de longen en andere organen
• Slaapapneu, een mogelijk ernstige slaapstoornis waarbij de ademhaling sporadisch stopt en begint
• Spanningspneumothorax, de progressieve en ernstige ophoping van lucht in de borstholte als gevolg van een snee of scheur in de long
• Tuberculose (tbc), een besmettelijke longziekte veroorzaakt door de bacterieMycobacterium tuberculosis

Procedurele expertise

Een longarts zal vertrouwen op een uitgebreide reeks hulpmiddelen en technieken om aandoeningen van de luchtwegen te diagnosticeren en te behandelen. Sommige kunnen zowel voor diagnostische als therapeutische doeleinden worden gebruikt.

Diagnose

Longartsen zullen aandoeningen van de luchtwegen diagnosticeren met een combinatie van procedures die een lichamelijk onderzoek, laboratoriumtests, respiratoire tests, beeldvormende onderzoeken en zelfs kijkoperaties kunnen omvatten. Onder hen:

• Longfunctietests zijn ademhalingstests die de luchtstroom, het longvolume, de gasuitwisseling en de ademhalingsspierfunctie meten. Deze omvatten spirometrie (die de longcapaciteit en ademhalingsfunctie meet) en pulsoximetrie (die de zuurstofverzadiging meet).
• Cardiopulmonale inspanningstesten bieden een analyse van ademhalingsgasuitwisseling en hartfunctie tijdens een periode van inspanning
• Borstbeeldvormingstests omvatten röntgenfoto's van de borst, computertomografie (CT), magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), thoraxfluoroscopie (met behulp van een continue röntgenbundel om de beweging van de longen af ​​te beelden) en endobronchiale echografie (een soort echografie die in de longen wordt ingebracht). via de luchtpijp).
• Nucleair scannen is een soort beeldvormingsonderzoek waarbij gebruik wordt gemaakt van radioactieve tracers. Het omvat V / Q-scanning die de lucht- en bloedstroom in de longen meet en positronemissietomografie (PET) die de metabolische activiteit meet die consistent is met kanker.
• Bronchoscopie is een procedure waarbij een glasvezelkijker, een bronchoscoop genaamd, door de mond en in de luchtpijp wordt ingebracht om de interne luchtwegen van de longen te bekijken
• Bronchoalveolaire lavage, uitgevoerd tijdens een bronchoscopie, omvat de injectie van steriel water in de luchtwegen dat vervolgens wordt afgezogen en voor analyse naar het laboratorium wordt gestuurd.
• Transbronchiale biopsie wordt uitgevoerd tijdens bronchoscopie om een ​​weefselmonster in de grotere luchtwegen te verwijderen.
• Pleurale biopsie is een minimaal invasieve procedure waarbij een naald door de borstwand wordt ingebracht om een ​​klein stukje pleuraal membraan te verkrijgen.
• Thoracentese omvat het inbrengen van een naald door de borstwand om vloeistof uit de pleuraholte te verkrijgen.
• Pleuroscopie is een procedure waarbij een glasvezelkijker via een incisie in de borst wordt ingebracht om de pleuraholte te bekijken.

Behandeling

Het scala aan behandelingen dat in de pulmonologie wordt gebruikt, is net zo uitgebreid en gevarieerd als de soorten ziekten die worden gediagnosticeerd. Enkele van de meest voorkomende behandelingen, zowel farmaceutisch als mechanisch:

• Antibiotica worden oraal of intraveneus (via een ader) ingenomen om infecties te behandelen, variërend van bronchitis tot tuberculose.
• Bronchodilatoren zoals albuterol, salmeterol en formoterol worden ingeademd om de luchtwegen te openen bij mensen met astma of COPD.
• Corticosteroïden kunnen worden ingeademd of oraal worden ingenomen om systemische ontsteking te verminderen.
• Vasodilatatoren zijn een soort medicijn dat via de mond, inademing of intraveneus wordt ingenomen om vernauwde bloedvaten in de longen te openen.
• Borstfysiotherapie omvat verschillende mechanische technieken (zoals borstpercussie en posturale drainage) om slijm los te maken en luchtwegen vrij te maken bij mensen met COPD, cystische fibrose en neuromusculaire longaandoeningen
• Continu apparaat met positieve luchtwegdruk (CPAP) is een draagbaar apparaat dat wordt gebruikt om slaapapneu te behandelen door lucht in de luchtwegen te persen om ze open te houden.
• Zuurstoftherapie geeft extra zuurstof aan mensen met ademhalingsproblemen. Het apparaat kan zuurstof afgeven via een gezichtsmasker, neuspennen of een tracheostomie (een opening in de luchtpijp).
• Thoracostomie is het inbrengen van een naald of buis in de pleurale ruimte om vloeistof af te voeren of om lucht te laten ontsnappen (meestal om spanningspneumothorax te behandelen)
• Ballonbronchoscopie is een techniek die wordt gebruikt om vernauwde luchtwegen te verwijden door een ballon in de luchtkanalen op te blazen.
• Bij het plaatsen van een luchtwegstent worden kleine buisjes, stents genoemd, in geblokkeerde of vernauwde luchtwegpassages ingebracht.
• Pleurodese is een procedure waarbij chemicaliën in de pleurale ruimte worden geïnjecteerd om de twee membranen van de pleura samen te smelten. Het wordt soms gebruikt voor mensen met terugkerende pleurale infusies, zoals mensen die longkanker hebben gehad.
• Luchtwegablatie is een techniek die wordt uitgevoerd met lasers, operaties of thermische middelen die de ademhaling bij mensen met COPD en astma kunnen verbeteren door de spieren te verwijderen (ableren) die gepaard gaan met ademhalingsvernauwing.

Lobectomieën en longtransplantaties kunnen worden geleid door een longarts, maar worden uitgevoerd door een thoracale chirurg.

Subspecialiteiten

Hoewel veel longartsen een huisartsenpraktijk in een ziekenhuis, medisch kantoor of polikliniek zullen hebben, zullen anderen subspecialiteiten nastreven die aanvullende training vereisen. Enkele van de meest voorkomende zijn:

• Interstitiële longziekte (ziekten gekenmerkt door ontsteking en littekens)
• Interventionele pulmonologie (met luchtwegaandoeningen, longkanker en pleurale aandoeningen)
• Geneesmiddel voor longtransplantatie
• Neuromusculaire ziekte (ziekten die het gevolg zijn van ademhalingsspierfalen)
• Obstructieve longziekte (ziekten veroorzaakt door vernauwing of obstructie van luchtwegen)
• Pulmonologie intensive care geneeskunde
• Slaapstoornissen in de ademhaling (van luid snurken tot obstructieve slaapapneu)

Pediatrische pulmonologie is een subspecialiteit van de kindergeneeskunde, geen interne geneeskunde. Hiervoor moet je eerst een board-gecertificeerd zijn in kindergeneeskunde voordat je aan een fellowship in pulmonologie begint.

Training en certificering

Het behalen van een bachelordiploma is de eerste stap naar een carrière in de longologie. Voor hogescholen die geen specifiek premedisch programma aanbieden, moet u een aantal vereiste cursussen volgen, waaronder geavanceerde wiskunde, natuurkunde, scheikunde en biologie. Op de meeste medische scholen moet je tegenwoordig slagen voor de Medical Competency Aptitude Test (MCAT).

Na zijn afstuderen zouden de volgende vier jaar worden doorgebracht aan een medische of osteopathische universiteit om een ​​graad te behalen als doctor in de geneeskunde (MD) of doctor in de osteopathische geneeskunde (DO). De eerste twee jaar zouden worden besteed aan klassikale studies en de tweede twee zouden je praktische ervaring op verschillende medische gebieden bij verschillende medische faciliteiten bieden.

Nadat u bent afgestudeerd aan de medische school, moet u een medische vergunning hebben in de staat waarin u van plan bent te oefenen. Dit omvat meestal het behalen van een nationaal bestuursexamen en, in sommige staten, een staatsexamen.

Afgestudeerden met een MD-graad zouden het United States Medical Licensing Exam (USMLE) moeten afleggen, terwijl degenen met een DO-graad het Comprehensive Osteopathic Medical Licensing Examination (COMLEX) zouden moeten afleggen.

Pulmonologie is een subspecialiteit van interne geneeskunde, dus je zou na de medische opleiding een driejarige opleiding interne geneeskunde moeten volgen. Na het voltooien van de residentie, kunt u een boardcertificering behalen door te slagen voor een examen dat wordt afgenomen door de American Board of Internal Medicine (ABIM).

De laatste stap in je opleiding zou een tweejarige fellowship in pulmonologie omvatten onder begeleiding van experts in het veld. Aan het einde van de fellowship moet je slagen voor een tweede reeks bordsexamens, het Pulmonary Disease Certification Exam (PDCE).

ABIM-certificering duurt 10 jaar. Om in aanmerking te komen voor hercertificering, moet je om de twee jaar een bepaald aantal studie-uren aanhouden door ABIM-geaccrediteerde programma's voor permanente medische educatie (CME) te volgen.

De banenvooruitzichten voor pas gecertificeerde longartsen blijven robuust. Volgens de jaarlijkseCompensatierapport Medscape-longartsverdienden longartsen in de Verenigde Staten in 2018 een gemiddeld salaris van $ 321.000.

Afspraak tips

Als u wordt doorverwezen naar een longarts, is het belangrijk ervoor te zorgen dat het kantoor uw verzekering accepteert. Als dit niet het geval is, vraag dan uw verzekeraar om u een lijst te geven van netwerkaanbieders waarvan u de referenties controleert op de ABIM-website voor artsenverificatie.

Vraag vóór uw afspraak uw huisarts om alle relevante medische dossiers, laboratoriumrapporten of beeldvormende onderzoeken door te sturen. Het helpt ook bij het opstellen van een lijst met medicijnen die u gebruikt, evenals eventuele ziekenhuisopnames, poliklinische procedures of spoedeisende zorgbehandelingen die u heeft gehad.

U moet ook bereid zijn om zoveel vragen te stellen als u nodig heeft om uw toestand en de te volgen weg volledig te begrijpen. Hier zijn een paar voorbeelden:

• Wat veroorzaakt mijn symptomen?
• Verergert iets wat ik doe de symptomen?
• Wat voor soort tests zijn nodig, en wat houden ze in?
• Wat vertellen de tests ons eigenlijk?
• Wat zijn mijn behandelingsopties?
• Wat zijn de slagingspercentages van de behandeling?
• Hoe snel zou ik weten of een behandeling werkt?
• Wat zijn de mogelijke risico's en bijwerkingen?
• Wie moet ik bellen als ik bijwerkingen ervaar?
• Zijn er dingen die ik tijdens de behandeling moet vermijden?
• Hoe vaak moet mijn aandoening worden gescreend?
• Wat kan er gebeuren als ik de behandeling vertraag of vermijd?

Er bestaat niet zoiets als een verkeerde vraag. Als u niet de antwoorden krijgt die u nodig heeft of als u twijfelt over het verloop van de behandeling, aarzel dan niet om een ​​second opinion in te winnen.

Een woord van Verywell

Het vinden van een goede longarts betekent niet dat u niet langer een huisarts nodig heeft. Het is precies het tegenovergestelde. Hoewel longartsen over alle vaardigheden beschikken die nodig zijn om de taken van de eerstelijnszorg uit te voeren, is hun praktijk puur gericht op pulmonologie.

Daarentegen heeft uw huisarts de taak om toezicht te houden op elk aspect van uw gezondheid, samen met specialisten (soms meerdere specialisten) om ervoor te zorgen dat behandelplannen worden gecoördineerd en dat de ene behandelingsaanpak de andere niet ondermijnt. Dit geldt vooral voor dergelijke comorbide aandoeningen zoals COPD en hartaandoeningen.

Tegelijkertijd willen veel specialisten niet de verantwoordelijkheid om toezicht te houden op alle facetten van iemands gezondheid. Dit is waar uw huisartsiseen specialist die een consistente, holistische benadering van zorg biedt die andere artsen niet hebben.