Idiopathische longfibrose (IPF) is een type chronische longziekte dat een progressief verslechterende kortademigheid (kortademigheid) veroorzaakt. Mensen met IPF kunnen ook last krijgen van een droge en aanhoudende hoest, progressieve vermoeidheid of onverklaarbaar gewichtsverlies. Mensen die deze aandoening ontwikkelen, worden vaak gehandicapt vanwege ademhalingsgerelateerde symptomen en zullen waarschijnlijk vroegtijdig overlijden.
PASIEKA / Getty-afbeeldingen
IPF is geen veel voorkomende ziekte, maar wordt niet als zeldzaam beschouwd. In de Verenigde Staten sterven naar schatting jaarlijks ongeveer 15.000 mensen aan IPF. Het treft mannen vaker dan vrouwen, rokers vaker dan niet-rokers, en meestal mensen ouder dan 50 jaar.
De oorzaak van IPF is niet volledig achterhaald ("idiopathisch" betekent "onbekende oorzaak"), en er is geen remedie voor. Er wordt echter enorm veel onderzoek gedaan om deze aandoening te begrijpen en om effectieve behandelingen voor IPF te ontwikkelen. De prognose voor mensen met IPF is de afgelopen jaren al aanzienlijk verbeterd.
Er worden verschillende nieuwe benaderingen voor de behandeling van IPF ontwikkeld, en sommige zijn al in klinische proeven. Het is te vroeg om met zekerheid te zeggen dat er een doorbraak in de behandeling op komst is, maar er is veel meer reden voor optimisme dan kort geleden.
Ons evoluerende begrip van IPF
IPF wordt veroorzaakt door abnormale fibrose (littekens) van het longweefsel. Bij IPF worden de delicate cellen van de longblaasjes (luchtzakjes) geleidelijk vervangen door dikke, fibrotische cellen die geen gasuitwisseling kunnen uitvoeren. Het resultaat is dat de belangrijkste functie van de longen - gassen uitwisselen, zuurstof uit de lucht in de bloedbaan laten komen en kooldioxide uit de bloedbaan laten - wordt verstoord. Het geleidelijk verslechterende vermogen om voldoende zuurstof in de bloedbaan te krijgen, is de oorzaak van de meeste symptomen van IPF.
Jarenlang was de werktheorie over de oorzaak van IPF gebaseerd op ontsteking. Dat wil zeggen, er werd gedacht dat iets een ontsteking van het longweefsel veroorzaakte, wat leidde tot overmatige littekens. Dus vroege vormen van behandeling voor IPF waren grotendeels gericht op het voorkomen of vertragen van het ontstekingsproces. Dergelijke behandelingen omvatten steroïden, methotrexaat en cyclosporine. Voor het grootste deel waren deze behandelingen slechts minimaal effectief (of helemaal niet) en hadden ze aanzienlijke bijwerkingen.
Bij het verklaren van de oorzaak van IPF hebben onderzoekers tegenwoordig hun aandacht grotendeels afgewend van een theoretisch proces dat ontsteking veroorzaakt, en naar wat nu wordt aangenomen dat het een proces is van abnormale genezing van longweefsel bij mensen met deze aandoening. Dat wil zeggen, het primaire probleem dat IPF veroorzaakt, is misschien helemaal niet overmatige weefselschade, maar abnormale genezing van (mogelijk zelfs normale) weefselschade. Bij deze abnormale genezing treedt overmatige fibrose op, wat leidt tot permanente longschade.
De normale genezing van longweefsel blijkt een verbazingwekkend complex proces te zijn, waarbij de interactie van verschillende soorten cellen en talrijke groeifactoren, cytokines en andere moleculen betrokken is. Aangenomen wordt dat de overmatige fibrose bij IPF verband houdt met een onbalans tussen deze verschillende factoren tijdens het genezingsproces. In feite zijn er verschillende specifieke cytokines en groeifactoren geïdentificeerd waarvan wordt aangenomen dat ze een belangrijke rol spelen bij het stimuleren van overmatige longfibrose.
Deze moleculen zijn nu het doelwit van uitgebreid onderzoek en er worden verschillende medicijnen ontwikkeld en getest in een poging om een meer normaal genezingsproces bij mensen met IPF te herstellen. Tot dusver heeft dit onderzoek geleid tot enkele successen en verschillende mislukkingen - maar de successen waren zeer bemoedigend, en zelfs de mislukkingen hebben onze kennis over IPF vergroot.
Successen tot nu toe
In 2014 keurde de FDA twee nieuwe geneesmiddelen goed voor de behandeling van IPF, nintedanib (Ofev) en pirfenidon (Esbriet). Nintedanib wordt verondersteld te werken door receptoren voor tyrosinekinasen te blokkeren, moleculen die verschillende groeifactoren voor fibrose regelen. Het exacte werkingsmechanisme van pirfenidon is niet bekend, maar er wordt aangenomen dat het fibrose vermindert door de groei van fibroblasten en de productie van met fibrose geassocieerde eiwitten en cytokinen, en kan de vorming en accumulatie van extracellulaire matrix als reactie op groeifactoren verminderen.
Van beide geneesmiddelen is aangetoond dat ze de progressie van IPF aanzienlijk vertragen.
Helaas kunnen individuen beter reageren op een van deze twee medicijnen, en op dit moment is er geen gemakkelijke manier om te zeggen welk medicijn voor welke persoon beter zou kunnen zijn. Er kan echter een veelbelovende test in het verschiet liggen om de reactie van een individu op deze twee medicijnen te voorspellen. Hieronder meer hierover.
Bovendien is nu erkend dat veel mensen met IPF (tot 90%) gastro-oesfageale refluxziekte (GERD) hebben die zo minimaal kan zijn dat ze het niet opmerken. Chronische "microreflux" kan echter een factor zijn die kleine schade aan het longweefsel veroorzaakt - en bij mensen met een abnormaal longgenezingsproces kan overmatige fibrose het gevolg zijn.
Kleine gerandomiseerde onderzoeken hebben gesuggereerd dat mensen met IPF die worden behandeld voor GERD, een significant langzamere progressie van hun IPF kunnen ervaren. Hoewel grotere klinische onderzoeken op langere termijn nodig zijn, zijn sommige deskundigen van mening dat een "routinematige" behandeling van GERD al een goed idee is bij mensen met IPF.
Mogelijke toekomstige successen
Het is bekend dat veel mensen die IPF ontwikkelen een genetische aanleg hebben voor deze aandoening. Er wordt actief onderzoek gedaan om genetische markers in normaal longweefsel te vergelijken met genetische markers in het longweefsel van mensen met IPF. Er zijn al verschillende genetische verschillen in de IPF-weefsels geïdentificeerd. Deze genetische markers bieden onderzoekers specifieke doelen voor de ontwikkeling van geneesmiddelen bij de behandeling van IPF. Over een paar jaar zullen geneesmiddelen die specifiek "op maat" zijn gemaakt om IPF te behandelen, waarschijnlijk het stadium van klinische proeven bereiken.
Terwijl we wachten op specifieke, gerichte medicamenteuze therapie, worden ondertussen al enkele veelbelovende medicijnen getest:
- Imatinib: Imatinib is een andere tyrosinekinaseremmer, vergelijkbaar met nintedanib.
- FG-3019: Dit medicijn is een monoklonaal antilichaam gericht op de groeifactor van bindweefsel en is ontworpen om fibrose te beperken.
- Thalidomide: van dit medicijn is in diermodellen aangetoond dat het longfibrose vermindert en het wordt getest bij patiënten met IPF.
- Gecombineerde therapie met nintedanib met pirfenidon
- PRM-151 / Pentraxin 2: een recombinant menselijk serum-amyloïde P / pentraxine 2-eiwit.
- GLPG1690: een selectieve autotaxineremmer met een klein molecuul.
- Pamrevlumab: een volledig humaan recombinant monoklonaal antilichaam tegen bindweefselgroeifactor (CTGF).
Pulmospheres
Onderzoekers van de Universiteit van Alabama hebben een nieuwe techniek beschreven waarbij ze "pulmospheres" - kleine bolletjes gemaakt van weefsel uit een long van een persoon met IPF - samenstellen en de pulmosferen blootstellen aan de anti-IPF-medicijnen nintendanib en pirfenidon. Bij deze tests denken ze dat ze van tevoren kunnen bepalen of de patiënt waarschijnlijk gunstig zal reageren op een van deze of beide geneesmiddelen. Als de vroege ervaring met pulmospheres wordt bevestigd door verdere tests, kan dit uiteindelijk beschikbaar komen als een standaardmethode voor het vooraf testen van verschillende medicamenteuze behandelingen bij mensen met IPF.
Een woord van Verywell
IPF is een zeer ernstige longaandoening en het kan verwoestend zijn om deze diagnose te krijgen. In feite zal een persoon met IPF die een Google-zoekopdracht uitvoert op deze aandoening, waarschijnlijk extreem depressief overkomen. De afgelopen jaren is er echter enorm veel vooruitgang geboekt bij de behandeling van IPF. Twee effectieve nieuwe geneesmiddelen zijn al goedgekeurd voor de behandeling ervan, verschillende nieuwe middelen worden getest in klinische onderzoeken en gericht onderzoek belooft binnenkort nieuwe behandelingsopties op te leveren.
Als u of een geliefde met IPF geïnteresseerd is om in aanmerking te komen voor een klinische proef met een van de nieuwe geneesmiddelen, kunt u informatie over lopende klinische onderzoeken vinden op clinicaltrials.gov.
-symptoms-and-diagnosis.jpg)
