Spondylolyse is een woord dat wordt gebruikt om een aandoening te beschrijven waarbij er een stressfractuur is in een specifiek gebied van de wervelkolom. Dit gebied van de wervelkolom, de pars interarticularis genaamd, verbindt aangrenzende wervels in de wervelkolom. Wanneer een arts zegt dat u (of uw kind) spondylolyse heeft, zeggen ze dat dit een stressfractuur (of stressreactie) in de wervels is.
Robert Decelis Ltd. / Getty Images
Oorzaak van stressfracturen in de wervelkolom
Het zijn twee primaire bronnen die risicofactoren zijn voor de ontwikkeling van spondylolyse. Waaronder:
- Genetica: sommige mensen zijn vatbaar voor de ontwikkeling van stressfracturen op deze specifieke locatie van hun wervelkolom. Dit kan het gevolg zijn van de vorm of de sterkte van het bot, de uitlijning van de wervels, de groeisnelheid tijdens de kindertijd en adolescentie.
- Sportactiviteiten: Bepaalde specifieke sportactiviteiten maken het vinden van spondylolyse waarschijnlijker, met name sporten die hyperextensie (naar achteren buigen) van de lumbale wervelkolom vereisen. Deze sporten omvatten gymnastiek en duiken. Bij deze adolescente atleten kan spondylolyse worden aangetroffen bij maar liefst 40% van de deelnemers aan deze risicovolle sporten.
Tekenen van spondylolyse
Veel jonge atleten hebben geen symptomen, ondanks de bevindingen van een stressfractuur bij beeldvormende tests. Wanneer jonge atleten symptomen hebben, zijn de meest voorkomende symptomen:
- Lage rugpijn (soms uitstralend in de bil of dij)
- Pijn bij de extensie (naar achteren buigen) van de wervelkolom
- Strakke hamstrings
Kinderen of adolescenten waarvan wordt vermoed dat ze een stressfractuur in hun wervelkolom hebben, hebben mogelijk beeldvormende tests nodig. In een poging om de blootstelling van jonge patiënten aan straling van sommige van deze tests tot een minimum te beperken, kan uw behandelende arts aanbevelen om eerst met eenvoudige behandelingen te beginnen om te zien of ze effectief zijn. Aangezien niet-invasieve behandelingen bijna altijd worden aanbevolen in de vroege stadia van deze aandoening, worden in eerste instantie vaak beeldvormende tests achterwege gelaten en bewaard voor patiënten die niet verbeteren met eenvoudige behandelingen.
Wanneer tests worden uitgevoerd, zijn röntgenfoto's meestal de eerste test die wordt verkregen. Röntgenfoto's zijn nuttig om de uitlijning van de wervelkolom te beoordelen en ervoor te zorgen dat de stressfractuur geen problemen heeft veroorzaakt met de uitlijning van de wervelkolom. Andere vaak gebruikte tests zijn onder meer CT-scans, MRI's en botscans.
Spondylolyse kan asymptomatisch zijn, of het kan behoorlijk pijnlijk zijn. Wanneer de aandoening bilateraal is (komt voor aan beide zijden van de wervelkolom), kan dit een aandoening veroorzaken die spondylolisthesis wordt genoemd. In deze toestand kan een wervellichaam naar voren "glijden" over de wervels er direct onder. De reden dat dit gebeurt, is dat de normale structuren die aangrenzende wervels verbinden, worden beschadigd door de spanningsfractuur, en daarom wordt de wervelkolom onstabiel.
Behandeling van spondylolyse
Zoals vermeld, bestaat de behandeling meestal uit niet-invasieve maatregelen. Bij vroege stressfracturen en stressreacties is er genezingspotentieel voor spondylolyse. Het cruciale aspect van een succesvolle behandeling is voldoende rust na verzwarende activiteiten. Om ervoor te zorgen dat het bot voldoende rust heeft, zullen sommige artsen een beugel aanbevelen om de krachten op het aangetaste bot te beperken.
Fysiotherapie kan een nuttig middel zijn om de mobiliteit te verbeteren en kracht te vergroten. Medicijnen zoals NSAID's, ontstekingsremmende medicijnen kunnen helpen bij het verlichten van pijn. Alleen in ongebruikelijke omstandigheden is een operatie nodig om een stressfractuur in de wervelkolom te herstellen. Chirurgie is doorgaans voorbehouden aan patiënten die een voortschrijdende slip of spondylolisthesis van de wervelkolom ontwikkelen.
.jpg)
