Een laterale afgifte van epicondylitis is een operatie die vaak wordt gebruikt om een tenniselleboog (laterale epicondylitis) te behandelen. Het wordt gebruikt wanneer conservatieve behandelingen de pijn en het verlies van grijpkracht veroorzaakt door deze overbelastingsblessure niet oplossen. Door de beschadigde pees door te snijden op het punt waar deze zich aan het bot hecht, de laterale epicondylus genaamd, kan de spanning in de elleboog worden verlicht, samen met de bijbehorende symptomen.
Volgens de American Academy of Orthopaedic Surgeons (AAOS) is een tenniselleboogoperatie in ongeveer 85% tot 90% van de gevallen effectief. Het is echter niet ongebruikelijk om enig krachtverlies als bijwerking van de procedure te ervaren.
Tetra-afbeeldingen - Vstock / Merk X-afbeeldingen / Getty-afbeeldingenWat is een tenniselleboogoperatie?
Een laterale epicondylitis omvat het doorsnijden van de aangetaste pees waar deze zich hecht aan de laterale epicondylus, het verwijderen van ontstoken / littekenweefsel rond de pees en in sommige gevallen het opnieuw bevestigen van het vrije uiteinde van de pees aan nabijgelegen zachte weefsels (fascia genoemd).
De procedure kan worden uitgevoerd met:
- Open operatie, met behulp van een scalpel en een grotere incisie
- Arthroscopische chirurgie, waarbij een kleine reikwijdte en gespecialiseerde apparatuur wordt gebruikt om een operatie uit te voeren via een kleine incisie
- Percutane chirurgie, met een kleine incisie zonder scoop
Geen van de drie benaderingen is meer of minder effectief gebleken dan de andere.
Een tenniselleboogoperatie wordt meestal poliklinisch uitgevoerd. De meeste duren ongeveer 20 tot 30 minuten om te voltooien.
Contra-indicaties
Er zijn geen absolute contra-indicaties voor de procedure.
De enige factoren die een tenniselleboogoperatie kunnen voorkomen, zijn die welke een operatie in het algemeen contra-indiceren, zoals een actieve infectie, onbehandelde diabetes of een ernstige bloedingsstoornis. Deze relatieve contra-indicaties worden van geval tot geval bekeken.
Potentiële risico's
Zoals bij alle operaties, brengt een tenniselleboogoperatie bepaalde risico's met zich mee. Dit komt doordat de operatie plaatsvindt rond kwetsbare structuren die kwetsbaar zijn voor letsel.
Mogelijke risico's van een tenniselleboogoperatie zijn onder meer:
- Postoperatieve infectie
- Peesruptuur, manifesteert zich met zwakte wanneer de pols naar achteren wordt gebogen
- Radiale zenuwbeschadiging, resulterend in gevoelloosheid, tintelingen, branderigheid of verlies van gevoel in de rug van de hand en onderarm
- Chronische ontwrichting van de elleboog
- Geen verbetering van de symptomen
Met dat gezegd, is het risico op complicaties relatief laag. Volgens een recensie uit 2016 van studies gepubliceerd inOrthopedische klinieken van Noord-Amerika,het percentage complicaties bij open, arthroscopische of percutane laterale epicondylitis chirurgie is respectievelijk 1,1%, 0% en 1,2%.
Doel van een tenniselleboogoperatie
Een laterale afgifte van epicondylitis is de meest voorkomende operatie die wordt gebruikt om een tenniselleboog te behandelen.
Hoewel een tenniselleboog vaak tennissers en anderen die bepaalde sporten beoefenen treft, kan het optreden bij iedereen met een repetitieve stressblessure van de strekpees. Dit omvat bijvoorbeeld professionals die spijkers slaan, emmers dragen, of gebruik regelmatig een snoeischaar.
Na verloop van tijd kan de herhaalde belasting peesdegeneratie (tendinose) en de vorming van botsporen (osteofyten) veroorzaken in en rond het punt waar de strekpees zich hecht aan de laterale epicondyl op de bodem van het bovenarmbot (thehumerus).
De meeste gevallen van een tenniselleboog kunnen voldoende worden behandeld met conservatieve behandelingen zoals fysiotherapie, elleboogbrace, ontstekingsremmende medicijnen of steroïde-injecties. Wanneer deze falen, wordt een laterale afgifte van epicondylitis overwogen.
Volgens de AAOS is een laterale epicondylale release over het algemeen geïndiceerd wanneer symptomen van een tenniselleboog gedurende een periode van zes maanden tot een jaar niet reageren op conservatieve behandelingen. Tussen 3% en 11% van de mensen met een tenniselleboog hebben een operatie nodig om het te behandelen.
Chirurgie brengt risico's met zich mee, en het succes van deze procedure hangt grotendeels af van de toewijding aan de revalidatie die erop volgt. Voordat u verdergaat met het vrijkomen van laterale epicondylitis, zal uw orthopedisch chirurg vragen of u daar klaar voor bent en nagaan hoe goed u de reeds gegeven behandelingsaanbevelingen heeft opgevolgd.
Bijvoorbeeld:
- Heeft u uw elleboogbrace gebruikt zoals voorgeschreven?
- Bent u in de eerste plaats gestopt met de activiteiten die uw aandoening veroorzaakten?
- Heeft u fysiotherapie of nieuwere behandelingen zoals ultrasone tenotomie onderzocht?
Als wordt vastgesteld dat dergelijke strategieën zijn uitgeput en dat een operatie een wenselijk resultaat kan opleveren, is testen nodig om de aard van het letsel te karakteriseren en alle andere mogelijke oorzaken uit te sluiten voordat de procedure kan worden gepland.
De meest gebruikte tests zijn onder meer:
- Computertomografie (CT) -scans, die osteofyten en de verkalking (verharding) van zachte weefsels kunnen identificeren
- Magnetic Resonance Imaging (MRI) -scan, die effectief is bij het identificeren van afwijkingen van zacht weefsel (zoals scheuren in bindweefsel of de vorming van weke delen) en verborgen fracturen
- Elektromyografie (EMG), die de elektrische activiteit in zenuwen meet en kan helpen identificeren of er zenuwcompressie is opgetreden
Hoe voor te bereiden
Een laterale afgifte van epicondylitis is een relatief veel voorkomende orthopedische procedure, maar een die voorbereiding van uw kant vereist.
Voorafgaand aan de operatie ontmoet u de chirurg om uw preoperatieve testresultaten te bekijken. U krijgt ook een lijst met dingen die u vóór de operatie moet doen en vermijden. Als u bijvoorbeeld harig bent rond de operatieplaats, kan het zijn dat een verpleegkundige u op de dag van uw ingreep moet scheren, maar u moet dit niet van tevoren zelf doen.
Stel gerust zoveel vragen als u nodig heeft om de voordelen en risico's van een tenniselleboogoperatie te begrijpen en waarom voor een bepaald type (open vs. arthroscopisch vs. percutaan) is gekozen.
Plaats
Chirurgie voor laterale epicondylitis wordt uitgevoerd in de operatiekamer van een ziekenhuis of in een gespecialiseerd poliklinisch orthopedisch chirurgisch centrum.
Afhankelijk van het type operatie dat wordt gebruikt, kan de operatiekamer zijn uitgerust met een anesthesieapparaat, een elektrocardiogram (ECG) -apparaat om uw hartslag te controleren, een pulsoximeter om de zuurstof in het bloed te controleren, een mechanische ventilator om indien nodig extra zuurstof toe te dienen, en een stijve artroscoop bevestigd aan een live-feed videomonitor.
Wat te dragen
Draag iets comfortabels waar u gemakkelijk uit en weer in kunt stappen. Vóór de ingreep wordt u gevraagd om in een ziekenhuisjas te veranderen en alle sieraden, haarstukjes, contactlenzen, gehoorapparaten, kunstgebitten en lip- of tongpiercings te verwijderen. Laat waardevolle spullen thuis.
Eten en drinken
Afhankelijk van het type anesthesie dat voor de operatie wordt gebruikt, kan vasten al dan niet vereist zijn. Als u bijvoorbeeld lokale anesthesie ondergaat, zijn er geen beperkingen voor eten of drinken.
Als er echter een regionaal blok of algehele anesthesie wordt gebruikt, wordt u gevraagd om de avond voor de operatie om middernacht te stoppen met eten. Tot vier uur vóór de operatie mag u een paar slokjes water krijgen om de medicijnen in te nemen die uw arts heeft goedgekeurd. Binnen vier uur mogen er geen vloeistoffen of voedsel (inclusief kauwgom) langs uw lippen komen.
Medicijnen
Uw arts zal u adviseren te stoppen met het gebruik van niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) - dezelfde klasse geneesmiddelen die worden gebruikt om tenniselleboogpijn te verlichten - enkele dagen eerderenna de operatie. Deze medicijnen, die bloeden en langzame wondgenezing bevorderen, zijn onder meer:
- Aspirine
- Advil of Motrin (ibuprofen)
- Aleve (naproxen)
- Celebrex (celecoxib)
- Voltaren (diclofenac)
Topische NSAID's moeten ook worden vermeden. In plaats daarvan kunt u Tylenol (paracetamol) gebruiken, wat geen NSAID is.
Wat mee te brengen
Om in te checken op uw afspraak, heeft u uw verzekeringspas en een identiteitsbewijs met foto van de overheid (zoals een rijbewijs) nodig. Mogelijk moet u ook een goedgekeurde betaalmethode meenemen als vooruitbetaling vereist is om copay- of co-assurantiekosten te dekken.
Het belangrijkste is dat u iemand moet meenemen om u na de operatie naar huis te brengen. Zelfs als een plaatselijke verdoving wordt gebruikt, blijft uw arm geïmmobiliseerd in een spalk, waardoor autorijden en het bedienen van zware machines moeilijk en onveilig worden.
Wat te verwachten op de dag van de operatie
Een laterale epicondylitis-release wordt uitgevoerd door uw orthopedisch chirurg en bijgestaan door een operatieverpleegkundige. Als regionale of algehele anesthesie wordt gebruikt, zal er ook een anesthesist in het chirurgische team zitten. Voor lokale anesthesie is geen anesthesist nodig.
Nadat u bent ingecheckt en de benodigde toestemmingsformulieren heeft ondertekend, wordt u naar achteren geleid om u in een ziekenhuisjas te veranderen.
Voor de operatie
De verpleegkundige registreert uw gewicht, lengte en vitale functies (inclusief temperatuur, bloeddruk en hartslag). Uw gewicht en lengte kunnen worden gebruikt om de anesthesiedosis te berekenen. Indien nodig kan de verpleegkundige de operatieplaats scheren.
Als regionale of algemene anesthesie wordt gebruikt, wordt een intraveneuze (IV) lijn in een ader in uw arm ingebracht om medicijnen en vloeistoffen af te geven. Het zuurstofgehalte in het bloed wordt ook gecontroleerd met behulp van een pulsoxymeter (die op een vinger wordt geklemd), terwijl elektrodedraden op uw borst kunnen worden geplaatst voor aansluiting op het ECG-apparaat.
Tijdens de operatie
Nadat u door de verpleegkundige bent voorbereid, wordt u in rugligging (naar boven gericht) op de operatietafel gelegd met uw arm op een iets verhoogde armtafel. Uw arm wordt in een hoek van 90 graden gebogen met de handpalm naar beneden.
Deel een: anesthesie
Operaties met open en artroscopische afgifte worden meestal uitgevoerd met algemene of regionale anesthesie. Percutane chirurgie vereist mogelijk alleen lokale anesthesie.
Elk type anesthesie wordt anders toegediend:
- Lokale anesthesie: een tourniquet wordt op de arm geplaatst om de hoeveelheid medicijn die in de bloedbaan komt te beperken. De anesthesie wordt vervolgens met een injectiespuit en naald in en rond het gewricht geïnjecteerd.
- Regionale anesthesie: Er wordt ook een tourniquet gebruikt, maar de anesthesie wordt geleverd via de IV-lijn. Dit type regionale anesthesie, een perifeer blok genoemd, gaat soms gepaard met gecontroleerde anesthesiezorg (MAC) om 'schemerslaap' op te wekken.
- Algemene anesthesie: Algemene anesthesie wordt vaker gebruikt als uitgebreid gewrichtsherstel wordt uitgevoerd in combinatie met de vrijlating. De anesthesie wordt toegediend via de infuuslijn om u volledig in slaap te brengen.
Deel twee: pees loslaten
De doelen van het loslaten van laterale epicondylitis blijven hetzelfde, ongeacht het type chirurgische ingreep. Een van de belangrijkste verschillen is de grootte van de incisie.
Een open tenniselleboogoperatie vereist een incisie van 3 tot 7 centimeter (ongeveer 1 tot 3 inch) langs de elleboog, terwijl bij arthroscopische en percutane operaties incisies van minder dan 3 centimeter nodig zijn. Bovendien vereist artroscopische chirurgie twee tot drie incisies (één voor de artroscoop en één of twee voor de chirurgische instrumenten), terwijl voor de andere slechts één incisie nodig is.
De operatie volgt, ongeacht de gebruikte aanpak, vanaf hier dezelfde algemene stappen:
- Er wordt een incisie gemaakt over de laterale epicondylus.
- Zacht weefsel wordt voorzichtig opzij geschoven om de strekpees eronder te onthullen.
- De extensorpees wordt bij de laterale epicondylus doorgesneden om deze los te laten.
- De pees wordt vervolgens gespleten om onderliggende weefsels en botten bloot te leggen.
- Osteofyten worden ontdaan (verwijderd) met snij- of schraapgereedschap en het gebied wordt schoongemaakt.
- De gespleten pees wordt weer aan elkaar genaaid met oplossende hechtingen.
- Sommige chirurgen naaien het losse uiteinde van de pees aan aangrenzend weefsel om het terugtrekken ervan te beperken.
- De uitwendige incisie wordt vervolgens gesloten met hechtingen en bedekt met een steriel verband.
Na voltooiing van de operatie wordt uw arm in een verwijderbare spalk geplaatst die uw elleboog in een hoek van 90 graden gebogen houdt.
Na de operatie
Nadat de operatie is voltooid, wordt u in de verkoeverkamer gecontroleerd totdat de anesthesie volledig is uitgewerkt. De arts zal willen zien of u met uw vingers kunt wiebelen en of u geen nadelige reacties op de anesthesie ervaart.
Het is niet ongebruikelijk om pijn rond de wond te voelen. De arts kan u indien nodig orale pijnstillers geven, zoals Tylenol en medicijnen tegen misselijkheid. Als de operatie uitgebreid was, krijgt u mogelijk sterkere opioïde geneesmiddelen zoals Vicodin (hydrocodon en paracetamol) om de pijn de eerste paar dagen onder controle te houden.
Als u eenmaal stabiel genoeg bent om u om te kleden en uw vitale functies zijn genormaliseerd, wordt u vrijgelaten onder de hoede van iemand die u naar huis kan brengen.
Herstel
Herstel van een tenniselleboogoperatie duurt relatief lang. Bij thuiskomst moet u uw arm zeven tot tien dagen in de tilband houden om uw wond goed te laten genezen. Terwijl u zit of rust, moet u de arm omhoog houden en met kussens omhullen om de pijn te verzachten. IJstherapie kan ook helpen.
U zult ook uw verband moeten verwisselen volgens de instructies van uw arts om de wond schoon te houden. Het kan zijn dat u moet baden in plaats van douchen om te voorkomen dat de wond nat wordt.
Na zeven tot tien dagen bezoekt u de chirurg om ervoor te zorgen dat de wond goed geneest. De hechtingen worden verwijderd en u krijgt mogelijk een kleinere spalk die u nog twee weken moet dragen.
Tijdens deze eerste herstelfase heeft u wellicht iemand nodig om te helpen bij taken waarvoor twee handen nodig zijn. Indien nodig kan uw arts u doorverwijzen naar een ergotherapeut die u hulp kan bieden bij deze taken of advies kan geven over hoe u dagelijkse uitdagingen kunt omzeilen.
Omgaan met herstel
Als de spalk niet meer nodig is, zult u merken dat uw elleboog extreem stijf is en dat u veel bewegingsvrijheid in het gewricht hebt verloren. In dit stadium is uitgebreide revalidatie nodig, idealiter onder leiding van een fysiotherapeut.
Zelfs voordat de spalk wordt verwijderd, moet u beginnen met passieve revalidatieoefeningen, inclusief arm- en schouderrekoefeningen en het buigen en buigen van de vingers en polsen. Door vroeg te beginnen, kunnen de actievere fasen van de revalidatie gemakkelijker worden aangepakt.
Nadat de spalk is verwijderd, zullen het bereik, de duur en de intensiteit van de oefeningen geleidelijk toenemen. Je gaat van passieve oefeningen naar lichte weerstandstraining om spieren en flexibiliteit op te bouwen in de belangrijkste spiergroepen van de arm.
Naarmate uw kracht en bewegingsbereik verbeteren - meestal binnen zes tot acht weken - kunnen aanvullende oefeningen en therapieën worden toegevoegd, waaronder:
- Handknijpoefeningen met stopverf of sponzen
- Statische armcycli (met een fietsachtig apparaat voor de armen)
- Mobiliteitsoefeningen van de bovenste ledematen, zoals polsextensies en flexie- en schouderrotaties
- Excentrische en concentrische training met lichte halters of polsgewichten
- Hydrotherapie
Met aanhoudende revalidatie-inspanningen zijn de meeste mensen in staat om in week 12 weer hun normale activiteiten te hervatten. Toch kan het zijn dat u nog vier tot tien weken moet wachten voordat u weer kunt gaan sporten of zware voorwerpen veilig kunt tillen.
Langdurige zorg
De meerderheid van de mensen die een laterale epicondylitis-release ondergaan, zullen nooit meer een operatie aan een tenniselleboog nodig hebben. Volgens een recensie uit 2018 in het tijdschriftHand,95% van de mensen die een open operatie hadden ondergaan, gaven aan "zeer tevreden" of "tevreden" te zijn met de resultaten. Degenen die arthroscopische of percutane chirurgie ondergingen, hadden vergelijkbare tevredenheidscijfers: respectievelijk 93% en 95%.
Als de pijn echter aanhoudt nadat de revalidatie is voltooid, moet u mogelijk met uw arts samenwerken om andere mogelijke oorzaken van uw elleboogpijn te onderzoeken. Het is bijvoorbeeld niet ongebruikelijk dat een tenniselleboog voorkomt bij mensen met een onderliggend rotatormanchetletsel.
Op andere momenten kan een tenniselleboog samen voorkomen met een golfelleboog (mediale epicondylitis), waardoor een geheel andere benadering van de behandeling vereist is.
Een woord van Verywell
Het loslaten van laterale epicondylitis kan een effectieve operatie zijn voor mensen met een tenniselleboog, maar een operatie die niet als een "snelle oplossing" moet worden beschouwd. Het vereist maanden revalidatie en toewijding aan het revalidatieprogramma.
Zelfs als zes tot twaalf maanden conservatieve therapieën u geen verlichting hebben geboden, vraag uzelf dan af of u echt alles hebt gedaan wat u kunt - behalve een operatie - om uw toestand te verbeteren. Door eerlijk naar uw toestand te kijken, kunt u een weloverwogen keuze maken of een tenniselleboogoperatie de juiste behandelingsoptie voor u is.
