Ons immuunsysteem, of onze immuniteit, is een mechanisme dat ons lichaam beschermt tegen schadelijke stoffen, vreemde micro-organismen en zelfs kanker. Hoewel ons immuunsysteem oorspronkelijk werd bestudeerd in termen van zijn rol bij het voorkomen van infecties, is ons begrip geëvolueerd en heeft dit geleid tot een bredere kijk op bloed- en mergstamceltransplantatie, bloedtransfusie, kanker en genetica. Onze witte bloedcellen (WBC's) maken deel uit van ons immuunsysteem en spelen een vruchtbare rol bij bloed- en beenmergkanker. In feite betekent het woord leukemie "wit bloed", aangezien het verband houdt met een overproductie van witte bloedcellen.
SEBASTIAN KAULITZKI / Getty Images
Functies van het immuunsysteem
Het immuunsysteem heeft vier hoofdfuncties:
- Bescherming tegen vreemde micro-organismen zoals bacteriën, virussen, parasieten en schimmels
- Homeostase (lichaamsevenwicht) door het verwijderen van versleten of dode cellen
- Bewaking en verwijdering van mutante cellen
- Regulatie door het verhogen en onderdrukken van de immuunrespons
Het immuunsysteem kan deze functies voornamelijk uitvoeren door het verschil te zien tussenzelf(deel van het lichaam) enniet-zelf(binnendringende organismen zoals bacteriën, schimmels en virussen, of toxines) cellen. Het bepaalt dit door de antigenen of eiwitten op het celoppervlak. Cellen met antigenen die het immuunsysteem herkent als het zelf, worden met rust gelaten, terwijl een niet-eigen antigeencel onze immuniteit zal inzetten, die zal reageren door de juiste witte bloedcellen te rekruteren, activeren en mobiliseren naar de locatie van de dreiging. Een van de problemen met kankercellen is dat ze manieren hebben gevonden om zichzelf te vermommen om op zichzelf te lijken.
Soorten immuniteit
De twee basistypen van immuniteit zijnaangeborenenverworvenimmuniteit. Sommige van onze witte bloedcellen spelen een rol bij aangeboren immuniteit, andere bij verworven immuniteit, terwijl andere bij beide betrokken zijn.
Aangeboren immuniteit
Aangeboren immuniteit is de eerstelijns, niet-specifieke reactie op elke inbreuk op ons lichaam. We worden geboren met een aangeboren immuniteit. Aangeboren immuniteit wordt uitgevoerd door vier mechanismen: mechanische barrières, chemische barrières, koorts en fagocytose of ontsteking.
- Mechanische barrières omvatten de huid en membranen die onze mond, neus, luchtwegen, urinewegen en gastro-intestinale organen bekleden. Als deze intact zijn, vormen ze een fysieke barrière tegen het binnendringen van gifstoffen en schadelijke organismen.
- Chemische barrières zijn onder meer zweet, tranen, speeksel, maagzuur, slijm en andere vloeistoffen die door het lichaam worden afgescheiden. Deze voorkomen buitenlandse indringers door de omgeving voor hen onherbergzaam te maken. Chemische barrières kunnen bijvoorbeeld een weefsel te zuur of plakkerig maken en zo het organisme of het toxine ervan weerhouden zich aan het lichaam te hechten en er te wonen.
- Koorts helpt het lichaam zich te verdedigen tegen bacteriën en virussen die gevoelig zijn voor extreme temperatuurschommelingen. Deze indringers scheiden stoffen uit die het lichaam ertoe aanzetten om de temperatuur te verhogen. Deze soorten organismen kunnen de verhoogde temperaturen niet gedurende een langere periode verdragen. (Dit is waarom het nu wordt aanbevolen om lichte koorts alleen te laten met verkoudheid en griep - tenzij je je ongemakkelijk voelt - omdat het een van de manieren is waarop ons lichaam die infecties bestrijdt.)
- Ontsteking treedt op wanneer de mechanische en chemische barrières voor buitenlandse indringers hebben gefaald. De respons is erg snel, maar ook van zeer korte duur. Dit is een niet-specifieke reactie, dat wil zeggen dat je lichaam niet eerder aan deze indringer hoeft te zijn blootgesteld om erop te reageren. Ontsteking wordt geïnitieerd en gecontroleerd door fagocytische WBC's, zoals polymorfonucleaire leukocyten of "granulocyten" - neutrofielen, monocyten, macrofagen, eosinofielen, basofielen en natuurlijke killercellen.Neutrofielen vallen organismen aan zoals bacteriën en schimmels en kunnen tijdens een ontstekingsreactie het bloed verlaten voor de weefsels. Basofielen initiëren een ontstekingsreactie op antigenen uit de omgeving, terwijl eosinofielen het lichaam verdedigen tegen parasieten. Natural Killer-cellen gebruiken krachtige chemicaliën om geïnfecteerde cellen bij contact te doden. Macrofagen fungeren als wegvangende cellen in de weefsels, terwijl monocyten hun rol vervullen in de bloedbaan. Zodra een macrofaag een vreemde indringer verteert, presenteert het details over dat organisme aan T-lymfocyten en helpt het om het verworven immuunsysteem te rekruteren.
Verkregen immuniteit
Verworven immuniteit, ook wel adaptieve immuniteit genoemd, is een aangeleerde immuunrespons op een specifieke buitenlandse indringer. Zodra het lichaam wordt blootgesteld aan een vreemd antigeen, treedt verworven immuniteit in werking en onthoudt die informatielangetermijnVele jaren later, wanneer ons immuunsysteem datzelfde antigeen weer ziet, is het er al op voorbereid en kan het een snelle aanval lanceren. De twee belangrijkste mechanismen voor dit type immuniteit zijn celgemedieerde immuniteit en humorale immuniteit, die beide worden uitgevoerd door lymfocyten.
Lymfocyten vormen ongeveer een derde van de WBC's in ons lichaam. Lymfocyten zijn kleine cellen die in het bloed kunnen circuleren, maar ook in weefsels kunnen voorkomen, en in wezen vrij door het lichaam zwerven op zoek naar werk. De subtypen van lymfocyten zijn T-lymfocyten of T-cellen (die een rol spelen bij zowel celgemedieerde als humorale immuniteit) en B-lymfocyten of B-cellen. Sommige B-lymfocyten wordenplasma cellen, dat als reactie op een bepaald antigeen een indringer kan herinneren bij een toekomstige blootstelling en antilichamen tegen dat specifieke antigeen kan produceren.
Celgemedieerde immuniteit (CMI)
Celgemedieerde immuniteit gebruikt T-lymfocyten als belangrijkste wapen, hoewel de interactie tussen T-lymfocyten en B-lymfocyten vaak voorkomt. Nadat een vreemde indringer is verteerd door een macrofaag, presenteert het details over de antigenen op het oppervlak van dat micro-organisme aan T-lymfocyten.
Eén type T-lymfocyt, de helper-T-cel, zal die informatie naar andere T-lymfocyten brengen (zodat ze de indringer zullen herkennen), natuurlijke killercellen (die het organisme zullen opsporen en doden) en B-lymfocyten ( die de humorale immuunrespons initieert).
Een ander type T-lymfocyt, de cytotoxische T-cel, gebruikt een directere benadering en doodt cellen die het herkent als niet-zelf of potentieel schadelijk.
Humorale immuniteit
Humorale immuniteit omvat de productie van antilichamen. Antilichamen, of immunoglobulinen, zijn eiwitten die worden geproduceerd door plasmacellen van B-lymfocyten als reactie op de herkenning van een specifiek vreemd antigeen. Antilichamen kunnen voorkomen dat virussen gezonde cellen binnendringen, de gifstoffen van de indringer neutraliseren of het micro-organisme afbreken en ze achterlaten voor de fagocytische cellen van de aaseter om zich te ontdoen.
Samenwerken
Immuniteit is een zeer complex proces dat interactie tussen alle mechanismen vereist om het meest effectief te zijn. Fagocytische WBC's, zoals macrofagen en natuurlijke killercellen van onze aangeboren immuniteit, helpen om celgemedieerde en humorale immuniteit goed te laten functioneren. Ons aangeboren immuunsysteem is echter alleen effectief op korte termijn en heeft onze verworven immuniteit nodig voor voortdurende bescherming.
-count.jpg)
