Voor de meeste mensen verwijst chemotherapie tegenwoordig naar een soort cytotoxische of celdodende medicatie die wordt gebruikt om kanker te behandelen. Oorspronkelijk was chemotherapie echter een term die werd bedacht door de Duitse chemicus Paul Ehrlich, die er eenvoudigweg het gebruik van chemicaliën voor de behandeling van ziekten mee bedoelde. Dus technisch gezien,chemotherapiekan alles omvatten, van antibiotica of zelfs complementaire, natuurlijke kruidengeneesmiddelen, aangezien ze chemicaliën bevatten en worden gebruikt om ziekten te behandelen.
Tegenwoordig beschouwen sommigen de "gerichte kankertherapieën" onder degenen met de minste bijwerkingen. Het is echter vaak zo dat deze nieuwere therapieën worden gebruikt in combinatie met standaard chemotherapie, niet alleen. En hoewel gerichte therapiegeneesmiddelen het lichaam niet op dezelfde manier beïnvloeden als standaardchemotherapie-middelen, kunnen ze toch bijwerkingen veroorzaken. Kankercellen hebben misschien meer van een bepaalde receptor of doelwit dan gezonde cellen - waar gerichte therapieën zeker gebruik van kunnen maken - maar gezonde cellen kunnen nog steeds worden aangetast.
FatCamera / Getty-afbeeldingen
De magische kogel
De ideale kankertherapie zou zoiets zijn als een wondermiddel, en voor de meeste maligniteiten bestaat de ideale therapie nog niet. Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw begonnen wetenschappers meer te weten te komen over bacteriën en de infectieuze oorzaken van ziekten. Paul Ehrlich was een arts die met bacteriën werkte, en hij geloofde dat, aangezien hij bacteriën kon kleuren en ze onder de microscoop kon zien, hij ook in staat zou moeten zijn om deze ziektekiemen aan te vallen als hij een chemische stof zou kunnen vinden die zich aan de kiem zou hechten en dood het en laat al het andere ongedeerd. Hij noemde dergelijke chemicaliën ‘magische kogels’.
Tegenwoordig hebben we versies van deze magische kogels die bekend staan als antibiotica, maar zelfs de mildste antibiotica kunnen nog steeds bijwerkingen hebben - of erger nog, ze kunnen bij sommige mensen een gevaarlijke reactie veroorzaken die overgevoeligheid wordt genoemd. Dit betekent echter niet dat we het idee van de magische kogel moeten opgeven.
Effectiviteit versus toxiciteit
Helaas worden veel effectieve kankertherapieën ook in verband gebracht met aanzienlijke toxiciteit. Kankercellen komen over het algemeen voort uit normale, gezonde cellen die gebreken hebben opgebouwd - resulterend in ongecontroleerde groei. Ze verschillen genoeg van normale cellen dat artsen medicijnen kunnen gebruiken om de kankercellen selectief te beschadigen, in grotere mate dan gezonde cellen, maar sommige gezonde cellen worden onveranderlijk aangetast; deze toxiciteit wordt ondersteund door patiënten en beheerd door artsen, in het belang van het doden van de kankercellen en proberen het leven van een persoon te verlengen.
Soms is er een directe relatie tussen toenemende effectiviteit tegen kanker en toenemende toxiciteit. Aan de andere kant zijn wetenschappers die de resultaten van klinische onderzoeken analyseren altijd op zoek naar punten waarop het verhogen van de dosis van een medicijn geen winst oplevert, maar wordt geassocieerd met een grotere toxiciteit. Vaak is het een evenwichtsoefening die artsen en patiënten samen doen - gericht op de beste effectiviteit met het niveau van toxiciteit dat aanvaardbaar is, om op lange termijn winst te boeken.
Oudere patiënten
Hoewel het voor velen schokkend kan zijn, gebruiken sommige kankeronderzoeken de leeftijd van 60-65 jaar als drempel voor "oudere" patiënten. Het is duidelijk dat het woord ouderen een subjectieve term kan zijn, aangezien sommige mensen tussen de 80 en 90 een betere gezondheid hebben dan veel mensen die tientallen jaren jonger zijn. Naarmate we ouder worden, hebben we de neiging om meer chronische gezondheidsproblemen te ontwikkelen, zoals hoge bloeddruk. En onze nieren zijn vaak niet zo efficiënt in het filteren van ons bloed als ze ooit waren. Om deze redenen, en om een aantal andere factoren, is ons vermogen om sterke chemotherapie te verdragen op 85-jarige leeftijd gemiddeld niet zo goed als op 20-jarige leeftijd.
Diffuus grootcellig B-cellymfoom (DLBCL) en andere soorten kanker kunnen vrij vaak voorkomen bij mensen die vergevorderd zijn in jaren. Het aantal mensen van 80 jaar of ouder met agressief B-cel non-Hodgkin lymfoom (B-NHL) is inderdaad toegenomen in de klinische setting. Behandelingsregimes voor DLBCL bij jongere mensen zijn relatief gestandaardiseerd of geregeld, althans op dit moment. Er wordt nu ook gewerkt aan een optimale balans tussen effectiviteit en toxiciteit voor ouderen.
Minder giftigheid
Een groep wetenschappers die bekend is in de wereld van lymfoomonderzoek - de Groupe d'Etude des Lymphomes de l'Adulte (GELA) - onderzocht deze vraag bij mensen met DLBCL in de leeftijd van 80 tot 95. Ze wilden de werkzaamheid en veiligheid van een verlaagde dosis CHOP (doxorubicine, cyclofosfamide, vincristine en prednison) chemotherapie met een conventionele dosis rituximab - een monoklonaal antilichaam gericht op cellen met de CD20 'tag' - bij oudere patiënten met DLBCL.
Tot nu toe waren de resultaten na twee jaar bemoedigend, wat ook het belang van individuele patiëntfactoren in deze leeftijdsgroep onderstreept. Wanneer een chemotherapiebehandeling met een lagere dosis, of R- "miniCHOP", werd gebruikt, bleek de werkzaamheid na 2 jaar ongeveer vergelijkbaar te zijn met de standaarddosis, maar met een verminderde frequentie van aan chemotherapie gerelateerde ziekenhuisopnames.
Lopende onderzoeken onderzoeken ook de vraag of nieuwere immuuncontrolepuntremmers en gerichte therapieën kunnen worden gecombineerd om de toxiciteit te verminderen tijdens de behandeling van kanker bij oudere patiënten.
