Dopamine is een neurotransmitter die wordt uitgescheiden door de substantia nigra, een klein gebied in de hersenstam dat wegkwijnt bij de ziekte van Parkinson. Als het natuurlijke dopaminegehalte in de hersenen begint te dalen, verschijnen er tekenen van de ziekte van Parkinson. Als dopamine wordt vervangen, verbeteren veel van de symptomen.
Je zou dan denken dat dopamine zo snel mogelijk moet worden gegeven. Er zijn echter andere opties. Naast het rechtstreeks toedienen van dopamine (een geneesmiddel dat carbidopa-levodopa wordt genoemd), kunnen patiënten met de ziekte van Parkinson baat hebben bij een klasse geneesmiddelen die dopamine-agonisten worden genoemd. Dit zijn medicijnen die geen dopamine zijn, maar vergelijkbare effecten hebben op het zenuwstelsel. Sommige artsen hebben aangevoerd dat dopamine-agonisten eerder in het ziekteverloop dienen te worden gebruikt en dat alleen oudere patiënten met ten minste matige invaliditeit levodopa mogen krijgen.
japatino / Getty-afbeeldingen
Argumenten voor vroeg gebruik
Levodopa is het meest effectieve medicijn dat er is om de symptomen van Parkinson te behandelen. Dat gezegd hebbende, het is niet zonder bijwerkingen.
Een van de angsten bij het gebruik van levodopa is dat het overmatige beweging kan veroorzaken, dyskinesie genaamd. Mensen met dyskinesie hebben een kronkelende beweging waar ze geen controle over hebben. Hoewel het er ongemakkelijk uitziet, geven de meesten met dyskinesie er de voorkeur aan boven parkinsonisme, en studies suggereren dat dyskinesie uiteindelijk niet veel invloed heeft op de kwaliteit van leven.
Sommige onderzoekers hebben gesuggereerd dat dopamine het ziekteverloop daadwerkelijk kan versnellen terwijl de symptomen worden hersteld. Meer onderzoek heeft deze opvatting echter niet ondersteund.
Symptomen kunnen fluctueren tijdens het gebruik van dopamine, wat betekent dat er momenten van de dag kunnen zijn waarop tremor, stijfheid en langzame bewegingen minder goed onder controle zijn dan andere. Aan de andere kant is het onduidelijk hoe die schommelingen de kwaliteit van leven daadwerkelijk beïnvloeden. Bovendien kunnen mensen die andere medicijnen gebruiken, zoals dopamine-agonisten, uiteindelijk ook fluctuaties krijgen.
Andere argumenten ter ondersteuning van het vroege gebruik van levodopa zeggen dat het de kwaliteit van leven vroeg in het ziekteverloop zal verbeteren, waarvan het belang onvoldoende aandacht heeft gekregen. Levodopa is ook aanzienlijk minder duur dan dopamine-agonisten.
Argumenten tegen vroeg gebruik
Weinigen zullen ruzie maken over de superieure effectiviteit van levodopa, en alle Parkinson-patiënten zullen dit medicijn uiteindelijk waarschijnlijk nodig hebben. Er zijn echter enkele overtuigende argumenten om er later in het verloop van de ziekte mee te beginnen.
Medicijnen moeten tijdens de progressie van een ziekte worden getitreerd. Met andere woorden, iemand met een milde ziekte van Parkinson die met levodopa is begonnen, moet de medicatie gestaag verhogen naarmate hun ziekte verergert. Over het algemeen zal de potentie van dopamine na drie jaar afnemen. Als maximale doses levodopa de symptomen niet langer onder controle houden, waar moet u dan nog meer op doen? Zonder sterkere medicinale opties kan een operatie de enige mogelijkheid zijn. Is het niet beter om het "grote pistool" te bewaren voor later, wanneer de symptomen ernstiger zijn?
Naast de reeds besproken bijwerkingen van levodopa, zijn er nog andere mogelijke complicaties, waaronder een verslechtering van de cognitieve functie, psychose en verminderde impulscontrole. Het is echter waar dat andere medicijnen, zoals dopamine-agonisten, ook bijwerkingen hebben, zoals zwelling, slaperigheid en psychiatrische bijwerkingen, zoals een gokverslaving.
Kortom, waarom zou u uw "grote pistool" vroeg gebruiken, vooral als vroegere onderzoekers (zelfs als ze sindsdien zijn tegengesproken) hebben gesuggereerd dat het de ziekte erger kan maken? Zeker als je naast symptomen ook mildere medicatie kunt gebruiken die het ziekteproces zelfs kan vertragen?
Andere medicatie-opties
Een andere optie zou zijn om een medicijn te starten, zoals een monoamineoxidaseremmer. Een voorbeeld is rasagiline, dat erg nuttig lijkt als het vroeg wordt gestart. Sommige onderzoeken hebben zelfs gesuggereerd dat rasagiline de neurologische achteruitgang kan vertragen, naast het beheersen van de symptomen, deze onderzoeken zijn zeer controversieel. Dit in tegenstelling tot dopamine, waarin sommige vroege onderzoeken hebben gesuggereerd dat de ziekte verergert door het medicijn. Amantadine is een andere behandelingsoptie voor de ziekte van Parkinson en anticholinergica worden gebruikt om de tremor-overheersende vorm van de ziekte te behandelen.
Conflictoplossing
Hoe kunnen deze twee standpunten met elkaar worden verzoend? Uiteindelijk is er niet één medicatieregime dat bij iedereen past. Mensen zijn verschillend en hebben op maat gemaakte medicijnen nodig. Een mogelijke benadering zou kunnen zijn om te beginnen met een medicijn zoals rasagiline, gevolgd door een lagere dosis levodopa. Naarmate de ziekte voortschrijdt, kan een dopamine-agonist worden toegevoegd, gevolgd door een hoge dosis levodopa. Uiteindelijk zal de beste aanpak echter variëren, zowel op basis van de unieke behoeften van de patiënt als de voorkeur van de arts met betrekking tot verschillende medicijnen.
.jpg)
.jpg)
