Een complete gids voor diuretica

Al sinds de oudheid gebruiken we diuretica om meer te plassen. Sommige diuretica zoals cafeïne zijn alomtegenwoordig (denk aan thee of frisdrank). Pas in de twintigste eeuw realiseerde de mensheid zich echter het farmacologische potentieel van diuretica. In 1937 ontdekten onderzoekers koolzuuranhydrasediuretica. In 1957 hadden onderzoekers veel krachtigere chloorthiazidediuretica ontdekt.

Diuretica werken door het volume van de urine dat u produceert te vergroten en door de elektrolyt- of lichaamszoutsamenstelling van uw lichaam te veranderen. Vrij eenvoudige concepten, toch? Desalniettemin zijn de verschillende biochemische mechanismen waarmee diuretica werken, vijandig moeilijk te begrijpen. De vorming van urine omvat bijvoorbeeld concentratiegradiënten, osmose, transporteurs, enzovoort.

In algemene zin werken diuretica door ons lichaam te ontdoen van overtollig vochtvolume of 'water'. Er zijn tal van ziekten die worden verzacht door het vrijkomen van vocht, waaronder hypertensie, hartfalen, zwelling van de hersenen (oedeem), zwelling van het oog (zwelling van het oog) en zwelling secundair aan een lever- of nierziekte.

Laten we, voordat we leren hoe diuretica werken, kort doornemennefronen de anatomie van de niertubuli. Diuretica werken immers door in te werken op de verschillende delen van de nefron, de structurele basiseenheid van de nier die verantwoordelijk is voor het filteren van urine.

Een blik op de Nephron

Hier is een overzicht van de nefronanatomie:

• Bloed wordt van het lichaam naar het nierlichaam gebracht, dat is samengesteld uit de glomerulus, een plukje haarvaten en het kapsel van Bowman. Het nierlichaam is de eerste stap in de urinefiltratie.
• De glomerulus sluit aan op de niertubuli, een systeem van microscopisch kleine buisjes die verantwoordelijk zijn voor het maken van urine. Het eerste deel van de niertubulus is de proximale ingewikkelde tubulus.
• De proximale ingewikkelde tubulus wordt in de lus van Henle gevoerd. Het eerste deel van de lus is het dalende lidmaat en het tweede is het dikke stijgende lidmaat.
• De opgaande ledemaat wordt in de distale ingewikkelde tubulus gevoed.
• De distale ingewikkelde tubulus wordt vastgemaakt aan het verzamelkanaal.

Koolzuuranhydraseremmers

Koolzuuranhydraseremmers zoals acetazolamide werken door het enzym koolzuuranhydrase in de proximale ingewikkelde tubulus te remmen. Doorgaans is koolzuuranhydrase verantwoordelijk voor het terugzuigen van natrium (NHE3-antiporter), kalium, water, aminozuren en suikers in uw bloed. Door dit enzym te remmen, verhogen geneesmiddelen zoals acetazolamide de hoeveelheid water in het niertubuli-systeem. Koolzuuranhydraseremmers worden meestal gebruikt om glaucoom te behandelen.

Natriumglucose-cotransporter 2 (SGLT2) -remmers

Natrium-glucose-cotransporter 2 (SGLT2) -remmers zijn gefosforyleerde ribonucleotiden die inwerken op de natriumglucose-cotransporter in de proximale ingewikkelde tubulus. Ze remmen de werking van deze transporteur en verminderen de reabsorptie van glucose en natriumionen in uw bloed. Als er minder natriumionen worden geresorbeerd, volgt er minder water (osmose) en is er een milde diurese. Hoewel SGLT2-geneesmiddelen zoals canagliflozine en dapagliflozine technisch milde diuretica zijn, worden ze vanwege hun suikerwerking vooral gebruikt om diabetes te behandelen.

Loop Diuretica

Diuretica zoals furosemide remmen de Na / K / 2Cl-transporter in de dikke stijgende lus van Henle; waardoor de reabsorptie van natrium en water in uw bloed afneemt. Omdat lisdiuretica ook knoeien met de reabsorptie van kalium, kan kaliumverspilling optreden. Als kaliumverspilling ernstig genoeg is, kan hypokaliëmie het gevolg zijn. Met name hypokaliëmie kan de manier waarop uw hart werkt verstoren.Furosemide wordt gebruikt voor de behandeling van hypertensie (hoge bloeddruk), vocht in de longen (longoedeem), gegeneraliseerde zwelling, hyperkaliëmie (gevaarlijk hoge kaliumspiegels) en hypercalciëmie of hoge calciumspiegels ( off-label gebruik).

Thiaziden

Thiaziden werken door te schroeven met de Na / Cl-transporter in de distale ingewikkelde tubulus. Naast het blokkeren van de heropname van natriumionen en water, leiden thiaziden ook tot enige verspilling van kalium. Thiaziden worden gebruikt als eerstelijnsbehandeling van hypertensie; in feite ontdekte een beroemde studie dat thiaziden effectiever zijn als eerstelijnsbehandeling van hypertensie dan ACE-remmers.

Wanneer de glomerulaire filtratiesnelheid (een maat voor de nierfunctie) erg laag is, werken thiaziden niet zo goed. Merk op dat thiaziden vaak worden gecombineerd met lisdiuretica voor het synergetische effect.

Naast hypertensie worden thiaziden ook gebruikt om calciumhoudende nierstenen en diabetes insipidus te behandelen (anders dan de veel vaker voorkomende diabetes mellitus type 1 en type 2).

Kaliumsparende diuretica

Zoals hun namen suggereren, werken kaliumsparende diuretica door het urinevolume te vergroten zonder kalium te verspillen. Kaliumsparende middelen zoals spironolacton of amiloride werken beide op de verzamelbuisjes, maar gebruiken verschillende werkingsmechanismen.

Spironolacton antagoneert aldosteron op een slecht begrepen manier. Aldosteron is een steroïdhormoon dat wordt geproduceerd door de bijnierschors. Door de effecten van aldosteron tegen te gaan, wordt het vasthouden van kalium, natrium en water verminderd. Spironolacton wordt vaak gebruikt om kaliumverspilling tegen te gaan die wordt veroorzaakt door thiazide- en lisdiuretica. Dit medicijn wordt ook toegediend na een hartaanval of wordt gebruikt om aldosteronisme, ongeacht de oorzaak, te behandelen.

Amiloride blokkeert natriumkanalen in het verzamelbuisje en blokkeert zo de heropname van water in uw lichaam. Net als spironolacton wordt amiloride vaak gebruikt om kaliumverspilling tegen te gaan die wordt veroorzaakt door andere diuretica.

Osmotische diuretica

Osmotische diuretica gaan intact door uw lichaam. Wanneer een osmotisch diureticum zoals mannitol in uw niertubuli terechtkomt, wordt door middel van osmose water aangezogen. (Onthoud dat bij osmose water volgt op opgeloste stoffen met een hoge concentratie. Bovendien kunnen osmotische diuretica in het vaatstelsel buiten de nier (denk aan de hersenen of het oog) ook water aftappen en zwelling verminderen.

Naast de behandeling van zowel zwelling van het oog (glaucoom) als zwelling van de hersenen (verhoogde intracraniale druk), worden osmotische diuretica ook gebruikt bij nierfalen secundair aan een verhoogde belasting van opgeloste stoffen als gevolg van chemotherapie of rabdomyolyse (spierafbraak). Met andere woorden, door verdunning van medicijnen en stukjes spier in de nefron, wordt er minder stress op de nieren uitgeoefend.

Vaptans

Vasoreceptorantagonisten of vaptanen (conivaptan en tolvaptan) zijn een nieuwe klasse geneesmiddelen. Ze werken via antagonisme van vasopressine of antidiuretisch hormoon en stellen uw lichaam in staat elektrolytvrij water af te scheiden. Als zodanig helpen vaptans bij hyponatremische aandoeningen die worden gedefinieerd door een lage natriumconcentratie in het bloed, zoals SIADH.

De meeste diuretica die in dit artikel worden besproken, zijn op recept verkrijgbaar. Toch kunt u sommige diuretica zonder recept kopen. Hoewel alleen het verhogen van uw urinevolume en het spelen met uw elektrolyteniveaus goedaardig kan klinken, kunnen diuretica bij onjuist gebruik uitdroging en mogelijk dodelijke verstoring van de elektrolytenbalans veroorzaken (rotzooi met uw lichaamszouten). Diuretica kunnen ook cirrose, hartfalen of nierfalen verergeren. Gebruik diuretica alleen na overleg met uw arts, vooral als uw vochtbalans verstoord is.

Tot slot, als je je afvraagt ​​wat cafeïne is, blijkt uit onderzoek dat wanneer een gezond persoon cafeïnehoudende dranken drinkt, het vochtverlies niet meer is dan het volume van de geconsumeerde drank en dat de hydratatiestatus niet in het gedrang komt. Met andere woorden, als je gezond bent, is cafeïne veilig.