Hoe diastolische disfunctie wordt vastgesteld

De primaire methode om diastolische disfunctie te diagnosticeren, een type hartfalen waarbij het hart niet volledig kan ontspannen na elke hartslag, is met een echocardiogram (ECG) en soms met andere beeldvormende tests. In de aanloop naar een dergelijke test kan de aandoening worden vermoed op basis van symptomen die worden gedeeld door andere soorten hartfalen. Soms wordt een bloedtest om verhoogde niveaus van een eiwit te detecteren dat door het hart wordt afgegeven als reactie op verhoogde druk in het orgaan, ook gebruikt om hartfalen met diastolische disfunctie te diagnosticeren.

Symptomen en complicaties van hartfalen

Symptomen

Er is geen thuistest voor diastolische disfunctie. In feite geeft de aandoening zelden waarneembare symptomen. Omdat het zich echter geleidelijk ontwikkelt, kunnen sommige mensen klassieke symptomen van hartfalen beginnen te ervaren naarmate het vordert:

• Kortademigheid (dyspnoe) of moeizame ademhaling tijdens inspanning die steeds erger wordt
• Moeilijkheden met ademen tijdens het liggen of die de slaap verstoren
• Een chronische hoest
• Overmatige vermoeidheid
• Ongewone gewichtstoename
• Oedeem (zwelling) van de benen en enkels
• Snelle of onregelmatige hartslag

B-type natriuretisch peptide (BNP) bloedtest

B-type natriuretisch peptide is een molecuul dat door cellen van het hart in het bloed wordt afgegeven als reactie op verhoogde druk in het orgaan. Het zorgt ervoor dat de nieren natrium en water uitscheiden, wat dient om de druk in het hart tot een normaal niveau te verlagen.​

BNP kan in het laboratorium worden gedetecteerd uit een klein bloedmonster. Er is echter een grote grijze zone tussen wat wordt beschouwd als normale BNP-niveaus en wat niet, en daarom kan deze test op zichzelf geen betrouwbare indicator zijn voor hartfalen. In plaats daarvan wordt een natriuretische peptidebloedtest van het b-type gebruikt in combinatie met andere tests om de diagnose van diastolische disfunctie te versterken.

Beeldvormingstests

De meest doorslaggevende test voor het diagnosticeren van diastolische disfunctie - evenals voor het beoordelen van de ernst van de aandoening en of deze hartfalen veroorzaakt - zijn beeldvormende tests.

Echocardiogram (echo)

Deze gespecialiseerde echografie kan onthullen hoe goed de hartspier en hartkleppen functioneren, terwijl tegelijkertijd de diastolische relaxatie en de mate van linkerventrikel "stijfheid" worden beoordeeld.

Een echocardiogram kan soms ook aandoeningen onthullen die de oorzaak kunnen zijn van diastolische disfunctie:

• Ventriculaire hypertrofie, een verdikte linkerventrikelspier geassocieerd met hypertensie en hypertrofische cardiomyopathie
• Aortastenose, een vernauwing van de klep in het grote bloedvat dat zich aftakt van het hart (aorta)
• Restrictieve cardiomyopathie, wanneer de wanden van de onderste kamers van het hart te stijf zijn om uit te zetten terwijl ze zich vullen met bloed

Een echocardiogram kan ook de linkerventrikelejectiefractie (LVEF) meten. Dit is de hoeveelheid bloed die de linkerventrikel van het hart bij elke slag kan wegpompen.

Een normale LVEF is groter dan 50%, wat betekent dat de linkerventrikel meer dan de helft van het bloed dat erin zit, kan wegpompen. Bij sommige mensen met diastolisch hartfalen is de systolische functie van het hart (dat wil zeggen het vermogen om bloed met een sterke pompende werking uit te werpen) normaal. Met andere woorden, ze hebben hartfalen ondanks een normale linkerventrikelejectiefractie.

Elektrocardiogram (ECG, ECG)

Een elektrocardiogram evalueert het elektrische systeem van het hart. Voor deze test worden tien elektroden (platte metalen schijven) strategisch op de borst, arm en been van een persoon geplaatst. De elektroden zijn bevestigd aan een machine die de elektrische ladingen leest die door elke hartslag worden gegenereerd. Deze informatie wordt in een grafiek weergegeven als golfpatronen. Een ECG is niet-invasief en duurt van begin tot eind niet meer dan 10 tot 15 minuten.

Cardiale magnetische resonantiebeeldvorming (MRI, CMR)

Cardiale MRI maakt gebruik van een krachtig magnetisch veld, radiogolven en een computer om gedetailleerde afbeeldingen te maken van de structuren in en rond het hart. Het vereist volledig stil blijven terwijl u in een MRI-scanner ligt - een buis die groot genoeg is om het hele lichaam te omringen.

Deze test levert beelden met een hoog contrast en een hoge resolutie op door radiogolfsignalen in kaart te brengen die worden geabsorbeerd en uitgezonden door waterstofkernen (protonen) in een krachtig magnetisch veld. Een cardiale MRI kan een arts veel vertellen over hoeveel spanning het hart ondergaat en kan vervorming, linker atriale grootte en trans-mitrale bloedstroom detecteren. Omdat het duur is, wordt het niet algemeen gebruikt.

Nucleaire beeldvorming

Beeldvormingstests zoals de positronemissietest (PET) en de enkele fotonemissie computertomografie (SPECT) worden soms gebruikt om diastolische disfunctie te identificeren bij mensen die nog geen symptomen vertonen. Deze tests omvatten de injectie van radioactieve kleurstoffen die bekend staan ​​als "radiotracers" die het hart wel of niet zal opnemen, afhankelijk van hoe het functioneert. Deze kleurveranderingen kunnen een arts helpen detecteren of bepaalde spieren van het hart niet kunnen pompen zoals ze normaal zouden doen.

Cardiale stresstest

Een cardiale stresstest (ook wel cardiale inspanningstest genoemd) meet de reactie van het hart op lichamelijke inspanning in een gecontroleerde omgeving. Het gaat om het lopen op een loopband of het trappen op een hometrainer gedurende 30 tot 60 minuten, waarbij uw bloedzuurstofniveau, hartritme, pols en bloeddruk gelijktijdig worden gecontroleerd.

Er zijn verschillende soorten stresstests, die allemaal kunnen worden gebruikt om diastolische disfunctie en hartfalen te diagnosticeren:

• Elektrocardiogram-stresstest: elektrodepatches die op de borst zijn bevestigd, meten elektrische signalen die tijdens het sporten door het hart worden geactiveerd
• Echocardiogram-stresstests (of echo- of cardio-echografie): geluidsgolven creëren een bewegend beeld van hoe de kamers en kleppen van het hart functioneren onder stress. Het kan gebieden met een slechte doorbloeding, dood spierweefsel en delen van de hartspierwand onthullen die niet goed samentrekken of die mogelijk niet genoeg bloed krijgen.
• Nucleaire stresstests: radioactieve kleurstof wordt in de bloedbaan geïnjecteerd om de bloedstroom te benadrukken. Afbeeldingen die door de test zijn gemaakt, laten zien hoeveel kleurstof verschillende delen van het hart heeft bereikt tijdens inspanning en in rust.
• Multiple gated acquisitie (MUGA) scan: maakt gebruik van radionuclide ventriculografie (RVG) of radionuclide angiografie (RNA) om een ​​computergestuurd beeld te produceren van het kloppende hart en de pompfunctie van de linker en rechter ventrikels. Het is vooral handig om het algehele pompvermogen van het hart te lezen.
• Chemische stresstests: een medicijn zoals dobutamine, persantine of adenosine wordt in de bloedbaan geïnjecteerd om het hart te belasten.

Hartkatheterisatie

Hartkatheterisatie is een invasieve procedure waarbij een lange, dunne, flexibele buis in de arm of lies wordt ingebracht en naar de bloedvaten in het hart wordt geleid. Meestal wordt kleurstof ook in bloedvaten geïnjecteerd, zodat ze kunnen worden waargenomen op een röntgenfoto of met echografie.

Hartkatheterisatie kan uitwijzen of er problemen zijn met hoe het hart zich ontspant en of de ventrikels niet ontspannen en normaal vullen.

Spirometrie

Deze test meet de longfunctie, die vaak wordt aangetast bij mensen met hartfalen. Het omvat ademen in een buis die is bevestigd aan een apparaat dat een spirometer wordt genoemd en die kan meten hoe krachtig een persoon in staat is om lucht uit de longen te duwen.

Röntgenfoto van de borst

Een röntgenfoto van de borst kan aantonen of het hart vergroot is of dat er tekenen zijn van congestie in de longen.

Een woord van Verywell

Hoewel diastolische disfunctie vaak voorkomt, zullen veel mensen met deze ziekte nooit symptomen ervaren.Degenen die dat wel doen, kunnen hun symptomen afdoen als gewoon ouder worden. Het is belangrijk om te weten wat de symptomen zijn en ze serieus te nemen als u ze begint te ervaren. Als u deze ziekte vroegtijdig diagnosticeert, kunt u mogelijk niet de ernstige gevolgen van hartfalen ondervinden.​