Hoe loodvergiftiging wordt vastgesteld

Veel artsen zullen routinematig aanbevelen om kinderen al na 6 maanden te screenen op loodvergiftiging, afhankelijk van hoeveel lood het kind waarschijnlijk thuis of in de kinderopvang zal krijgen.

Voor oudere kinderen en volwassenen worden tests meestal alleen gedaan als er een reden is om aan te nemen dat ze zijn blootgesteld aan hoge doses lood. In deze gevallen zal uw arts waarschijnlijk beginnen met een reeks vragen over uw omgeving, een lichamelijk onderzoek doen en een bloedtest uitvoeren om te controleren op hoge loodniveaus in het lichaam.

Zelfcontroles / testen thuis

Loodtoxiciteit wordt voornamelijk gediagnosticeerd met behulp van een formele laboratoriumtest in een klinische setting, maar er zijn een aantal dingen die u thuis kunt doen om te controleren of u of een familielid risico loopt.

Lood is bijna overal in onze omgeving en er worden hoge concentraties van aangetroffen in zaken als oude verf, soldeer, benzine, aarde en vervuild water, evenals ogenschijnlijk onschadelijke voorwerpen zoals snoep, kunstgras, speelgoedsieraden en alternatieve medicijnen .

De gevaarlijkste bron van lood voor kinderen is vooral loodhoudende verf, die vóór de jaren zeventig vaak in huizen werd gebruikt. De Environmental Protection Agency en Centers for Disease Control and Prevention bieden beide richtlijnen voor het vermijden van veelvoorkomende bronnen van lood.

Naast het verwijderen of vermijden van bronnen van lood in huis of op het werk, is het belangrijk om te letten op tekenen van loodvergiftiging en onmiddellijk uw arts te waarschuwen als u ze ziet - vooral gedragsveranderingen zoals prikkelbaarheid, hyperactiviteit of gebrek aan focus, zoals evenals ontwikkelingsachterstanden bij kleine kinderen.

Screening

Er zijn geen loodniveaus gevonden die veilig zijn bij kinderen, en zelfs kleine hoeveelheden zijn in verband gebracht met gedragsproblemen en een daling van het IQ.

Daarom zullen de meeste kinderartsen routinematig jonge kinderen en zuigelingen screenen op mogelijke blootstelling aan lood als onderdeel van hun algemene controles. In veel gevallen omvat dit een vragenlijst waarin wordt gevraagd naar verschillende risicofactoren, zoals hoe oud het huis of de kinderopvang van het kind is, of het non-food dingen eet, zoals vuil of verfchips, of of een ouder of nauw contact wordt blootgesteld aan lood. vaak vanwege hun baan of hobby's. Als het antwoord ja is of als u een van de vragen niet zeker weet, zal uw arts waarschijnlijk meer testen willen doen om te controleren op verhoogde bloedspiegels.

Hoewel uit onderzoek blijkt dat deze vragenlijsten niet goed zijn in het identificeren van kinderen met een hoog loodgehalte, kunnen ze artsen en ouders helpen erachter te komen waar kinderen met gediagnosticeerde loodvergiftiging worden blootgesteld aan het zware metaal om contact ermee in de toekomst te voorkomen. en aan vrouwen die borstvoeding geven, wordt over het algemeen ook een vergelijkbare reeks vragen gesteld.

In veel gebieden zal de lokale gezondheidsafdeling specifieke aanbevelingen hebben over wie op lood moet worden getest en wanneer gebaseerd op de trends in het gebied en de risico's voor hoge loodniveaus onder de lokale bevolking.

Over het algemeen wordt aanbevolen dat alle kinderen worden getest op hoge loodconcentraties tegen de leeftijd van 1 of 2 jaar, en kinderen met een hoger risico op loodtoxiciteit, zoals degenen die vanuit het buitenland naar de Verenigde Staten komen of baby's van moeders met een hoog loodgehalte in het bloed. niveaus - worden getest wanneer er een vermoeden bestaat.

Fysiek examen

Als er een reden is om loodvergiftiging te vermoeden, zal uw arts waarschijnlijk naast een bloedtest ook een lichamelijk onderzoek willen doen om te zoeken naar tekenen en symptomen van toxiciteit.

Dit is belangrijk omdat lood zich ophoopt in het lichaam, het wordt opgeslagen in de botten. Het zit pas een tijdje in het bloed na blootstelling, wat betekent dat iemand die gedurende lange tijd in contact komt met lood, een hoog loodgehalte in zijn lichaam kan hebbenzelfs indieneen bloedtest wordt weer normaal, een lichamelijk onderzoek kan tekenen opvangen die een laboratoriumtest niet kan.

Toch, omdat de meeste gevallen van loodvergiftiging helemaal geen symptomen vertonen, is een lichamelijk onderzoek misschien niet voldoende om het op te sporen. Daarom zijn bloedtesten nog steeds een cruciaal en primair hulpmiddel om loodtoxiciteit vast te stellen.

Labs

Het meest voorkomende type testen voor loodvergiftiging is een bloedtest, bekend als de BLL-test (bloedloodniveau). Er zijn twee soorten bloedonderzoeken die kunnen aangeven of iemand een verhoogd loodgehalte in het bloed heeft: een vingerpriktest en een bloedafname.

Capillair bloedmonster

Bij deze testmethode wordt alleen een vingerprik gebruikt om een ​​klein bloedmonster te nemen, waardoor het een relatief eenvoudige en gemakkelijke manier is om te testen op hoge loodniveaus. Het nadeel is echter dat deze monsters besmet kunnen raken met lood uit de omgeving en de testresultaten scheeftrekken, zodat het lijkt alsof de loodniveaus hoger zijn dan ze in werkelijkheid zijn.

U kunt het risico op besmetting verkleinen door zorgvuldige maatregelen te nemen, zoals grondig handen wassen en andere strategieën, maar een hoog loodniveau-resultaat moet nog steeds worden bevestigd met een veneuze bloedloodniveau-test. Om deze reden wordt deze methode ondanks het gemak niet vaak aanbevolen.

Testen van veneuze bloedleidingen

Bloedafname uit een ader is een veel nuttiger screening- en diagnostische test voor hoge loodniveaus, maar vereist een getrainde phlebotomist om het monster te nemen en te verwerken om besmetting met lood uit de omgeving te voorkomen. Deze methode is vaak de voorkeurstest om te controleren op hoge loodniveaus, omdat deze doorgaans betrouwbaarder is dan de vingerpriktest.

Als een persoon een loodgehalte in het bloed heeft van 5 µg / dL (vijf microgram per deciliter), wordt aangenomen dat hij een verhoogd loodgehalte in het bloed heeft. Als dat gebeurt, zullen artsen het resultaat waarschijnlijk bevestigen met een tweede test, ergens tussen de 1 en 3 maanden, afhankelijk van de eerste resultaten.

Als de test nog steeds met hoge waarden terugkeert, zal de arts dit aan de plaatselijke gezondheidsafdeling melden en met het gezin de volgende stappen bespreken over wat ze kunnen doen om de bloedspiegels te verlagen en de blootstelling aan lood te stoppen. In gevallen van zeer hoge loodgehaltes (45 µg / dL of hoger) kan een geavanceerde behandeling nodig zijn, vooral bij kinderen.

Röntgenfoto

In gevallen waarin kinderen symptomen hebben van loodtoxiciteit, verhoogde loodconcentraties in het bloed en / of een voorgeschiedenis van pica, dat wil zeggen het eten van non-food dingen zoals vuil of verfschilfers, wordt aanbevolen een röntgenfoto van de buik te maken om controleer op vreemde voorwerpen. Als er vaste vlekjes verschijnen op de röntgensignalering dat het kind materialen heeft ingeslikt die lood bevatten, zullen artsen vaak een decontaminatieprocedure gebruiken om de darmen te irrigeren of te 'spoelen', waarbij de mogelijke bronnen van lood worden verwijderd om te voorkomen of te voorkomen dat ze door het lichaam worden opgenomen.