Hoe zaadbalkanker wordt gediagnosticeerd

Testiculaire kanker wordt meestal voor het eerst geïdentificeerd door het verschijnen van een verharde, pijnloze knobbel in de zaadbal. In de meeste gevallen zal de knobbel niet kankerachtig zijn, maar moet deze nog steeds door een arts worden onderzocht. Dit omvat meestal een echografie om te controleren op de aanwezigheid van een tumor en bloedonderzoeken die eiwitten kunnen detecteren die bekend staan ​​als tumormarkers. Als kanker sterk wordt vermoed, kan een operatie die bekend staat als een radicale inguinale orchidectomie worden uitgevoerd om zowel de tumor als de aangetaste zaadbal te verwijderen voor analyse in het laboratorium.

Andere beeldvormende tests kunnen worden gebruikt om te bepalen of de kanker zich heeft verspreid buiten de plaats van de oorspronkelijke tumor en om te evalueren hoe effectief kankerbehandeling kan werken.

Zelfcontroles

Hoewel er geen thuistestkit beschikbaar is om zaadbalkanker te diagnosticeren, kunt u een zogenaamd testikelzelfonderzoek (TSE) uitvoeren. Overweeg dit maandelijks te doen tijdens het douchen of in bad, omdat warm water de testikels en het scrotum ontspant, waardoor het gemakkelijker wordt om eventuele afwijkingen op te sporen.

Om een ​​TSE uit te voeren:

1. Ondersteun elke zaadbal met één hand en onderzoek deze met de andere.
2. Rol elke zaadbal voorzichtig tussen uw duim en vingers. Raak vertrouwd met de structuur ervan. Het moet stevig en glad aanvoelen, als een hardgekookt ei zonder de schaal. Let op de touwachtige structuur (bijbal) die aan de achterkant is bevestigd. Hierdoor kan sperma uit de zaadbal komen en mag het niet als een knobbel worden aangezien.
3. Als je eenmaal vertrouwd bent geraakt met de anatomie, voel je dan rond voor eventuele knobbeltjes, massa`s of knobbeltjes.
4. Als u niets vindt, probeer dan de grootte, vorm en het gewicht van elke zaadbal en het gevoel en uiterlijk van de bijbal te onthouden, zodat u tijdens het volgende zelfonderzoek op eventuele veranderingen controleert.
5. Als u een knobbel aantreft, let dan op de kenmerken. De meeste testiculaire tumoren zullen pijnloos zijn. Ze kunnen kleiner zijn dan een erwt of groter dan een knikker en kunnen zowel verplaatsbaar als onroerend zijn.

Het is duidelijk dat als u iets vindt, u contact moet opnemen met uw arts. Hoewel de kans groot is dat het geen kanker zal zijn, kan alleen een combinatie van laboratorium- en beeldvormende tests kanker als oorzaak definitief bevestigen of uitsluiten.

Ondanks het potentiële voordeel van TSE, wordt screening op zaadbalkanker niet algemeen nagestreefd of aanbevolen door de Amerikaanse Preventive Services Task Force. Gezien het hoge genezingspercentage van de ziekte (meer dan 90 procent) en het lage sterfterisico (minder dan 0,5 procent), is niet aangetoond dat de praktijk beide statistieken verbetert.

In beeld brengen

Een echografie is vaak het eerste hulpmiddel dat een arts zal gebruiken om zaadbalkanker te diagnosticeren. Het omvat het gebruik van een toverstafachtig apparaat, een transducer genaamd, dat hoogfrequente geluidsgolven uitzendt om afbeeldingen van interne organen op een computerscherm te creëren. De uitlezingen kunnen worden gebruikt om onderscheid te maken tussen een tumor, die steviger zou lijken, en een goedaardige aandoening, die dat niet zou doen.

Een echografie kan ook helpen bepalen of de testiculaire tumor waarschijnlijk goedaardig of kwaadaardig is.

Meer dan negentig procent van de zaadbalkankers wordt geclassificeerd als kiemceltumoren, wat betekent dat ze afkomstig zijn van de geslachtscellen die de voorlopers van sperma produceren.

De andere, minder voorkomende typen zijn onder meer geslachtskoord-stromale tumoren en gemengde tumoren (bestaande uit meerdere tumortypen).

Kiemceltumoren kunnen verder worden onderverdeeld in twee hoofdsubtypen:

• Seminomen vertegenwoordigen de meerderheid van de gevallen van zaadbalkanker. Ze groeien en verspreiden zich meestal langzaam en worden vaker gezien bij mannen van 25 tot 45 jaar.
• Niet-seminomen zijn over het algemeen agressief en verspreiden zich sneller (metastaseren). Ze treffen over het algemeen mannen van eind tienerjaren tot begin dertig.

Wanneer een seminoom op een echografie wordt bekeken, heeft het meestal meerdere lobben (lobulatie) en wordt het donker op het scherm weergegeven (hyperechoïsch). Daarentegen zou een niet-seminoom cyste-achtig (cystisch) zijn en verschillende weefseldichtheden hebben (heterogeen).

Echografie is een relatief eenvoudige test waarbij u niet wordt blootgesteld aan straling. U gaat gewoon op een tafel liggen terwijl de geleidingsgel op uw scrotum wordt aangebracht. De technicus zou dan de transducer langs de huid bewegen om eventuele afwijkingen te identificeren en af ​​en toe "momentopnames" maken voor evaluatie.

Testicular Cancer Doctor Discussiegids

Download onze afdrukbare gids voor uw volgende doktersafspraak om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Stuur naar uzelf of een geliefde.

Deze Doctor Discussion Guide is verzonden naar {{form.email}}.

Er is een fout opgetreden. Probeer het alstublieft opnieuw.

Labs en tests

Een aantal eenvoudige bloedonderzoeken kan worden gebruikt om de diagnose van zaadbalkanker te ondersteunen. Ze werken door eiwitten te detecteren die door het lichaam worden geproduceerd als reactie op de kanker, ook wel tumormarkers genoemd.

De tests kunnen niet alleen een kankergroei aantonen, ze kunnen ook helpen onderscheid te maken tussen verschillende soorten kanker.

Humaan choriongonadotrofine (hCG)

Humaan choriongonadotrofine (hCG) is vooral bekend vanwege zijn rol bij zwangerschap en zwangerschapstesten. Testiculaire kankercellen kunnen ook de productie van hCG stimuleren in zowel seminomen als niet-seminomen. Met dat gezegd zijnde, is het niveau van hCG meestal laag in pure seminomen, en registreert het een detecteerbaar resultaat in slechts één van de vier gevallen.

Verhoogde hCG bij mannen kan een veel voorkomend symptoom van zaadbalkanker veroorzaken, bekend als gynaecomastie, gekenmerkt door de abnormale vergroting van borstweefsel.

Alfa-fetoproteïne (AFP)

Zoals de naam suggereert, is alfa-fetoproteïne (AFP) een type eiwit dat een rol speelt bij de ontwikkeling van de foetus. Hoewel de functie ervan bij volwassenen onduidelijk blijft, nemen AFP-niveaus gewoonlijk toe met niet-seminomen maar niet met pure seminomen. Als zodanig kan elke toename van AFP worden beschouwd als een sterke indicatie van een niet-seminoom.

Lactase dehydrogenase hormoon (LDH)

Lactose dehydrogenase hormoon (LDH) is een minder specifieke tumormarker maar wel een die direct betrokken is bij het ontstaan ​​en de groei van tumoren. Verhoogde niveaus van LDH zijn niet per se diagnostisch voor zaadbalkanker, maar suggereren sterk dat er een soort kanker is.

Een hoge LDH kan ook suggereren dat de tumor is uitgezaaid, hoewel er enige discussie is of dit voor alle kankers geldt. LDH kan ook verhoogd zijn als reactie op een hartaanval, meningitis, encefalitis, HIV en bepaalde auto-immuunziekten.

Procedures

Veel soorten kanker worden gediagnosticeerd door een weefselmonster te nemen, een biopsie genaamd, die onder de microscoop kan worden beoordeeld. Dit wordt zelden uitgevoerd met een testiculaire tumor, omdat de verstoring van cellen de kanker kan verspreiden.

In plaats daarvan, als de resultaten van de echografie en bloedonderzoek sterk wijzen op kanker, zou een arts routinematig kiezen voor een procedure die bekend staat als een radicale inguinale orchiectomie: de chirurgische verwijdering van zowel de tumor als de aangetaste zaadbal.

Bij deze ingreep maakt de chirurg een incisie net boven de schaamstreek. Naast het extraheren van de tumor en de zaadbal, verwijdert hij of zij de zaadstreng en alle bloed- of lymfevaten die kankercellen een gemakkelijke route naar de rest van het lichaam kunnen bieden. Deze schepen worden vervolgens afgebonden als extra voorzorgsmaatregel.

Hoewel een orchidectomie misschien een extreme stap lijktcontroleren voor kanker wordt het alleen uitgevoerd als andere tests sterk indicatief zijn voor een diagnose.

Als dat niet het geval is en de diagnose is onzeker, kan een chirurg ervoor kiezen om de zaadbal uit het scrotum te trekken zonder de zaadstreng door te snijden. Een deel van het verdachte weefsel wordt vervolgens verwijderd en met spoed naar het pathologielaboratorium gebracht voor evaluatie. Als het laboratorium geen kankercellen kan vinden, wordt de zaadbal vervangen en wordt het scrotum gehecht (gevolgd door verder onderzoek om de exacte oorzaak van de groei te achterhalen). Als er kankercellen zijn, worden de zaadbal en de zaadstreng verwijderd.

Na enkele uren herstel in het ziekenhuis zou u moeten worden vrijgelaten. Mogelijk wordt u gevraagd om de eerste 48 uur een scrotumsteun te dragen. Tijdens de eerste twee weken moet u vermijden om iets zwaars op te tillen of seks te hebben. Alles bij elkaar genomen duurt het meestal twee tot drie weken om volledig te herstellen, hoewel het soms langer kan duren.

Ziekte enscenering

Als pathologierapporten wijzen op een positief resultaat voor zaadbalkanker, wordt de ziekte bevestigd. De volgende stap is het stadium van de kanker. Stadiëring wordt gebruikt om te bepalen in hoeverre een maligniteit zich door het lichaam heeft verspreid, wat op zijn beurt het verloop van de behandeling aangeeft.

Tests voor enscenering

Naast bloedonderzoeken en weefselevaluaties, zal uw arts zich wenden tot een aantal veelvoorkomende beeldvormende onderzoeken om te bepalen in hoeverre de kanker zich mogelijk heeft verspreid. Onder hen:

• Computertomografie (CT) is een vorm van röntgenstraling die dwarsdoorsnedebeelden produceert die uw arts een beter idee geven van de structuur van de tumor. De test kan een geïnjecteerde of drinkbare contrastkleurstof omvatten, die de groei kan helpen schetsen. Hoewel effectief, omvat de procedure straling. Bovendien bevat de contrastkleurstof vaak jodium, wat bij sommigen een ernstige allergische reactie kan veroorzaken.
• Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) maakt gebruik van radiogolven om contrastrijke beelden te maken voor analyse. Deze vorm van beeldvorming is vooral handig bij het controleren op kanker in de hersenen of het ruggenmerg. Het kan een uur duren voordat MRI's zijn uitgevoerd en hoewel ze extreem luidruchtig en storend zijn, stellen ze u niet bloot aan straling.
• Positronische emissietomografie (PET) meet de metabolische activiteit in cellen en kan na kankerbehandeling worden gebruikt om te controleren op veranderingen in lymfeklieren. De test vereist de injectie van een radioactieve suiker in uw bloedader. PET-beelden zijn niet zo fijn gedetailleerd als een CT- of MRI-scan, maar kunnen nuttig zijn om uw hele lichaam te bekijken.

AJCC Staging

Op basis van de resultaten van de beeldvormende test, tumormarkers en weefselevaluaties zal een patholoog de ziekte in een stadium brengen. In januari 2018 heeft de American Joint Committee on Cancer (AJCC) bijgewerkte richtlijnen uitgebracht over de stadiëring van zaadbalkanker, die in grote lijnen als volgt is opgesplitst:

• Stadium 1 betekent dat de kanker beperkt is tot de testikels en nog niet is uitgezaaid naar nabijgelegen weefsel of lymfeklieren.
• Stadium 2 betekent dat de kanker is uitgezaaid naar nabijgelegen lymfeklieren en mogelijk paraaortische lymfeklieren net onder het middenrif.
• Stadium 3 betekent dat de kanker is uitgezaaid naar organen op afstand.

De classificatie van de tumor (kiemcel, stromale geslachtskoord of gemengd), evenals subclassificaties (seminoom versus niet-seminoom), zouden ook een rol spelen bij het beslissen over de juiste behandelingskuur.

Differentiële diagnoses

• Testiculaire kanker wordt als ongewoon beschouwd en treft naar schatting 0,5 procent van de mannen in het algemeen. Dat cijfer vertaalt zich volgens het National Cancer Institute in ongeveer 5,9 gevallen per 100.000 mannen per jaar.
  Vanuit individueel oogpunt suggereert dit dat het risico op kanker vrij laag is. Om onderscheid te maken tussen zaadbalkanker en andere mogelijke oorzaken, kan uw arts aanvullende tests uitvoeren, vooral als de resultaten van uw echografie en bloedtumormarkertests niet doorslaggevend zijn.
• Onder de mogelijke onderzoeken:
  Goedaardige testiculaire cysten kunnen vaak gemakkelijk worden onderscheiden door hun uiterlijk op echografie. Hoewel een testiculaire tumor meestal donker is, zal een cyste per definitie met vloeistof gevuld zijn.
• Epididymo-orchitis, de ontsteking van de bijbal en zaadbal, wordt vaak veroorzaakt door een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) en wordt gekenmerkt door ontsteking, roodheid en pijn die niet vaak voorkomt bij zaadbalkanker. Een SOA-test en een echografie (die een verhoogde bloedtoevoer naar de aangetaste zaadbal aantoont) kunnen worden gebruikt om de twee ziekten te onderscheiden.
• Hydrocele, waarbij vocht zich ophoopt in het scrotum, wordt vaak veroorzaakt door een verwonding of infectie. Het kan worden onderscheiden van zaadbalkanker door zijn verschijning op een echografie waarbij de massa doorschijnend in plaats van vast zal zijn en de hele zaadbal omvat, in plaats van slechts een deel ervan.
• Een hernia van het scrotum, waarbij de darm door een zwakke plek onder het scrotum puilt, kan meestal worden geïdentificeerd aan de hand van darmgeluiden op een stethoscoop. Het weefsel kan meestal ook gemakkelijk door het gat worden teruggeduwd. Een echo kan de hernia meestal bevestigen.
• Spermatocele is de vorming van een "spermocyste" veroorzaakt door een obstructie in de bijbal. Het kan worden onderscheiden van zaadbalkanker doordat de knobbel volledig onafhankelijk is van de zaadbal en gewoonlijk in een specifieke positie (nabij de bovenste pool van de zaadbal).
• Testikeltorsie, het draaien van een zaadbal op een manier die de bloedtoevoer afsnijdt, kan worden gedifferentieerd door het plotselinge begin van pijn en de hoge rijpositie van de zaadbal. Een echografie kan meestal uitwijzen of er een obstructie is in de bloedtoevoer.
• Varicocel, de abnormale vergroting van een bloedvat in het scrotum, kan meestal worden onderscheiden door de uitzetting van de ader (groter dan drie centimeter) en de tegenovergestelde richting van de bloedstroom.