De anatomie van het opperarmbeen

Het opperarmbeen is het grootste bot in de gehele bovenste extremiteit. De bovenkant van de humerus komt samen met een gebied genaamd de glenoid fossa op het schouderblad of schouderblad. De onderkant van de humerus raakt de bovenkant van de radius en de ellepijp die de bovenarm met de onderarm verbindt.

De ontmoeting van deze botten zorgt voor een breed bewegingsbereik dat mogelijk is bij het schoudergewricht, samen met beweging bij de elleboog.

Anatomie

Het opperarmbeen heeft twee grote knoppen aan de bovenkant van het bot, de grotere en kleinere knobbeltjes genoemd, die samenkomen met het schouderblad om beweging en stabiliteit te bieden.

Het ritme tussen de scapula en de humerus is erg belangrijk voor een goede schouderfunctie.

Een ander belangrijk herkenningspunt is de anatomische nek, een iets smaller gebied net onder de tubercels maar boven de schacht, het lange deel van het bot. Dit nekgebied is vanwege zijn breedte het meest gebroken deel van de humerus. Helaas kan een breuk op dit punt in de humerus schadelijk zijn voor kinderen en adolescenten, aangezien dit ook de locatie is van de epifysaire plaat of groeischijf.

Het schoudergewricht, gedeeltelijk gevormd door het opperarmbeen, wordt beschouwd als een kogelgewricht. Dit type gewricht is het meest veelzijdig in het lichaam, waardoor alle graden van beweging mogelijk zijn. De corresponderende anatomie moet deze beweging mogelijk maken, waardoor dit gewricht ook behoorlijk kwetsbaar is voor verwondingen bij onjuiste bewegingen en krachten.

Zoals gezegd is de groeischijf een integraal maar toch gevoelig deel van de humerus. Geboorteafwijkingen, infectie en / of trauma kunnen op deze groeischijf inwerken om het groeiproces te verstoren. Dit kan leiden tot verkorting of andere misvormingen van de humerus. In dergelijke situaties kan medische interventie helpen met botverlengingstechnieken om een ​​meer genormaliseerd en functioneel uiterlijk van het bot te bereiken.

Functie

De kop van de humerus vormt een deel van het schoudergewricht met kogelgewricht. Dit gebied dient ook als het inbrengpunt voor spieren die de schoudergordel vormen. Dit omvat de lange kop van de bicepspees, samen met supraspinatus, infraspinatus, teres minor en subscapularis, die bekend staan ​​als de rotator cuff-spieren.

De humerus werkt samen met deze spieren om de bovenarm naar voren en naar beneden te brengen (ook wel flexie en extensie genoemd), lateraal en lager (ook wel abductie en adductie genoemd) de bovenarm, de arm in kleine en grote cirkelvormige bewegingen te bewegen (ook circumductie genoemd), en naar binnen of naar buiten draaien (ook wel interne rotatie en externe rotatie genoemd).

Veel ligamenten zijn ook aanwezig in dit gebied, niet alleen om te helpen bij het vastzetten van de spieren, maar ook om beweging te geven aan het schoudergewricht.

Er is ook een groot netwerk van zenuwen dat over het voorste gedeelte van de humerus ligt, de plexus brachialis.

Dit geeft niet alleen gevoel en beweging aan elke spier in de arm, maar ook aan delen van de nek en het ruggenmerg.

Bijbehorende voorwaarden

Tendinitis of bursitis

Dit is een veel voorkomende aandoening waarbij de pezen rond de humerus of de humerus zelf ontstoken en geïrriteerd raken. Dit kan leeftijdsgebonden zijn of te wijten zijn aan overmatig gebruik, zoals bij een baan met repetitieve bewegingen of sporten waarbij regelmatig krachtige bewegingen van de arm vereist zijn.

Bevroren schouder

Een bevroren schouder is de aandoening die het gevolg is van het verdikken van de schoudercapsule, die pijnlijke bewegingen en aanzienlijke stijfheid veroorzaakt. Hoewel dit een bindweefseldisfunctie is, komt het direct boven het hoofd van de humerus voor, wat degeneratie en verkeerde uitlijning van de humerus kan veroorzaken als het niet dienovereenkomstig wordt behandeld.

Artrose

Zoals bij de meeste grote gewrichten, is de kop van de humerus vatbaar voor artrose. Deze aandoening treedt meestal op met de leeftijd en is het gevolg van het afslijten van het kraakbeen aan het uiteinde van een bot. Dit kan aanzienlijke pijn veroorzaken door alle gewrichtsbewegingen.

Elk van deze aandoeningen kan conservatief (dat wil zeggen zonder operatie) worden behandeld door een fysiotherapeut of ergotherapeut, of door een arts. Behandeling door een arts kan een operatie omvatten of hun eigen conservatieve methoden die doorgaans injecties voor pijn en ontsteking omvatten.

Rehabilitatie

Zoals bij de meeste fracturen, volgt de behandeling van humerushalsfracturen een protocol om de functie te maximaliseren. Hoewel vergelijkbaar, zijn er verschillende protocollen die moeten worden gevolgd om fracturen van de schacht of het distale uiteinde van de humerus te behandelen.

Open en gesloten reductie

Open reductie met interne fixatie treedt op in gevallen waarin artsen de botfragmenten moeten fixeren met behulp van staven, schroeven, platen of andere hardware. Gesloten reductie wordt ook voltooid door een arts in een eenvoudige procedure waarbij geen chirurgische incisies hoeven te worden gemaakt. Elk van deze procedures wordt doorgaans gevolgd door het plaatsen van een gipsverband of mitella om de arm te beschermen en opnieuw letsel te voorkomen, terwijl de patiënt langzaam een ​​aantal dagelijkse activiteiten hervat.

Revalidatieprotocollen zullen verschillen op basis van het type fractuur, maar passieve bewegingsuitslag (waarbij een therapeut rekoefeningen voor de patiënt voltooit) wordt 24 tot 48 uur na de operatie aanbevolen om bewegingsverlies te voorkomen. De patiënt kan ongeveer vier weken na de operatie lichte oefeningen doen onder supervisie van de therapeut. Intensievere versterkingsoefeningen beginnen ongeveer drie maanden na de operatie.

Therapieprogramma's die door een ergotherapeut of fysiotherapeut worden gegeven, zijn afhankelijk van de aangetoonde tekortkomingen van elk individu. Deze programma's omvatten meestal spalken in geval van overmatig gebruik, evenals oefeningen om de coördinatie, versterking en bewegingsbereik van het bovenarm- en schoudergewricht te verbeteren.

Het doel is ook voor de opleiding over het gebruik van apparatuur om enig functieverlies tijdens het genezingsproces te compenseren en voor het beoefenen van dagelijkse activiteiten die moeilijker te doen zijn sinds het letsel en / of de operatie.