ICU-verpleegkundigen denken na over pandemische uitdagingen en triomfen

Shinyfamily / Getty

Belangrijkste leerpunten

• Tijdens de aanhoudende COVID-19-pandemie worden verpleegkundigen overbelast door de last van patiënten en personeelstekorten.
• Een van de vele uitdagingen waarmee IC-verpleegkundigen worden geconfronteerd, is het vervangen van de familie, aangezien patiënten sterven aan COVID-19 en onvoldoende toegang hebben tot persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM).
• Succesverhalen uit de frontlinies bieden hoop, en eindelijk wordt de waarde van verpleegkundigen erkend.

Reizende verpleegsters verwachten een leercurve - ze stappen altijd nieuwe ziekenhuizen binnen, met andere protocollen, en collega's om het te leren kennen. Verandering is de norm, maar ze passen zich aan en gedijen zelfs.

Toen gebeurde COVID-19. Toen de pandemie neerdaalde, werden zorgverleners over de hele wereld geconfronteerd met een groot aantal patiënten op de intensive care (ICU), een tekort aan gekwalificeerd personeel en onvoldoende persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM).

Verywell sprak met twee verpleegsters van de NurseFly-gemeenschap (een marktplaats voor zorgpersoneel) over hun ervaringen tijdens de pandemie: Rachel Norton, RN, momenteel in Colorado, en Krysten Riley, BSN, RN, momenteel in Californië.

Verhoogde patiëntenbelasting en personeelstekort

Norton is sinds 2007 IC-verpleegkundige en gewend om voor één of twee patiënten tegelijk te zorgen. Met een lage personeelsbezetting naarmate meer mensen uitgebrand raken (bovenop de chronische tekorten aan verpleegkundigen waar de meeste ziekenhuizen mee te maken hebben), worden verpleegkundigen gedwongen meer patiënten aan te nemen. Dit betekent dat ze hun tijd en de zorg die ze bieden, moeten rantsoeneren, aangezien elke patiënt zijn onverdeelde aandacht nodig heeft.

Norton zegt dat hoewel de IC altijd het potentieel heeft om een ​​emotionele achtbaan te zijn in termen van slagingspercentages, het grote aantal IC-patiënten met gevallen van hoge scherpte exponentieel is toegenomen tijdens de pandemie.

Rachel Norton, RN

Ik heb het gevoel dat ik in brand sta - de hele tijd.

'Het komt erop neer dat er op dit moment niet genoeg verpleegkundigen in de VS zijn om voor al deze patiënten te zorgen. Alle verpleegkundigen zijn verdrievoudigd ... we zouden idealiter twee patiënten [elk] op de IC hebben.' Norton zegt. "Gewoonlijk, als we iemand moeten verdrievoudigen, zeggen we: 'Oké, we geven je deze twee patiënten met een lagere scherpte en deze ene ziekere patiënt.' Dat is op dit moment geen optie. "

Ze zegt dat de feedback over het algemeen was dat tijdens een pandemie iedereen dezelfde uitdagingen doormaakt. 'Dat begrijp ik, maar het betekent niet dat het oké is. Wat kunnen we in de toekomst doen om dit te voorkomen?'

Meer verpleegkundigen produceren is het enige antwoord. De extra werkdruk is nog een andere stressfactor voor verpleegkundigen die al zorgen voor patiënten die aanzienlijk langer dan normaal op de IC blijven - vaak zonder echte hoop op verbetering.

Rachel Norton, RN

Het komt erop neer dat er momenteel niet genoeg verpleegkundigen in de VS zijn om voor al deze patiënten te zorgen.

Norton zegt dat het constante angst veroorzaakt. "Het is de extra stress van het feit dat ik niet genoeg personeel heb en constant het gevoel heb dat ik in brand sta - de hele tijd", zegt ze. "Ik heb het gevoel dat ik letterlijk gewoon rondloop terwijl ik de vlammen van het vuur raak en constant andere branden probeer te blussen, vooral als ik de leiding heb. Omdat ik weet dat al mijn verpleegsters ook gestrest zijn."

Inkomen voor familie

Op de IC-afdeling mogen patiënten zelden op bezoek komen - zelfs als de dood op handen is. IC-verpleegkundigen zijn voor veel patiënten in een hospice-rol gestapt.

Riley werkte een aantal maanden in een ziekenhuis op Long Island op het hoogtepunt van de golf van New York City. Ze herinnert zich dat familieleden in een ziekenhuis mochten komen als ze wisten dat er geen hoop was dat de patiënt zou herstellen. Dat betekende echter niet dat naasten altijd op tijd in het ziekenhuis konden zijn.

In een dergelijk geval kon Riley wat troost bieden aan een gezin. "Ik had die dag vijf patiënten. We wisten dat een van hen het niet zou redden, dus belden we de familie", zegt Riley. "En ik had nog vier andere patiënten, maar ik wilde echt niet dat deze man alleen zou sterven. Dus zo veel als ik kon, controleerde ik hem. Ik zag dat zijn hartslag supersnel was.[tachycardie], wat echt heel hoog is, ongeveer 150 [slagen per minuut]. En ik liep voorbij, en het was pas op 40. "

Riley zegt dat ze onmiddellijk naar de kamer van de patiënt ging en zijn hand vasthield terwijl hij stierf, zodat hij niet alleen zou zijn.

"Zijn dochter kwam niet 10 minuten later", zegt Riley. 'Het was duidelijk dat ze er kapot van was. Maar ik zei wel tegen haar:' Hij was niet alleen. Ik was bij hem '- en ze zakte gewoon in elkaar toen ik het zei. Ze was gewoon zo dankbaar.'

Succesverhalen bieden hoop

Er zijn verhalen over hoop en overleving vanuit het niet-aflatende trauma. De meeste patiënten die herstellen van COVID-19 op de IC hebben revalidatie nodig vanwege de stress en schade die mechanische ventilatie en stasis op het lichaam veroorzaken. Toch is elke persoon die van een beademingsapparaat wordt gehaald een overwinning.

Norton zegt dat elke "klap uit" (waarbij een patiënt het ziekenhuis verlaat op het geluid van het personeel en het applaus van de administratie) haar tot tranen heeft geleid. Sommige gevallen hebben het verplegende personeel als nooit tevoren bij elkaar gebracht.

"We hadden twee patiënten die ECMO [extracorporale membraanoxygenatie, waarbij bloed uit het lichaam wordt gecirculeerd voor oxygenatie om de longen te omzeilen en genezing mogelijk te maken]gedurende meer dan 30 dagen, wat niet normaal is in de gezondheidszorg ", zegt ze." En beiden werden beter en verlieten het ziekenhuis. Dat was een moment voor iedereen, want bijna alle verpleegsters op de afdeling waren bij hun zorg betrokken. "

Norton zegt dat het belangrijk is voor verpleegkundigen om te zien, omdat het vaak 'voelt alsof we keer op keer falen'.

Riley had ook bijzondere patiënten. Zelfs met een verhoogde patiëntbelasting vielen bepaalde gevallen haar op. Ze herinnert zich een patiënt die ze had tijdens haar eerste week in New York.

Krysten Riley, BSN, RN

Hij is een persoon en ik ben de enige die voor hem zorgt.

'Hij had net zo lang haar als het mijne', zegt Riley. "In het begin gooiden we het gewoon in een knot, dat was een enorme knoop op zijn kruin, want dat was alles wat we konden doen."

Riley zegt dat wanneer de patiëntratio's stabiliseerden, ze meer tijd kon besteden aan niet alleen zijn medische zorg, maar ook aan zijn haarverzorging. "Ik zou zoveel tijd besteden aan het oplossen van de knopen", zegt ze. 'En uiteindelijk kreeg ik zijn haar ongeknoopt, en ik zou het vlechten en het tot een knotje op zijn hoofd draaien. En iedereen vond het geweldig.'

Riley herinnert zich dat hij alleen Spaans sprak, en zij sprak ook wat. "We hebben net een band", zegt ze. 'Hij zou een tijdje voor niemand anders eten, maar ik zei tegen hem:' Nee, je moet eten, want je wordt sterker en je gaat hier weg. '' '

De taalbarrière betekende niet dat er geen verbinding kon ontstaan. "Hij kan misschien niet zo goed dezelfde taal spreken, maar ik weet zeker dat hij mijn aanraking kan voelen", zegt Riley. 'Hij is een persoon en ik ben de enige die voor hem zorgt. Hij weet hoeveel er voor hem wordt gezorgd. En hij is een van degenen die het hebben gemaakt.'

Onvoldoende toegang tot persoonlijke beschermingsmiddelen

Persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM's) zijn in het hele land schaars sinds het begin van de pandemie. Ziekenhuissystemen die normaal gesproken alleen voldoende N95-maskers voor operaties hadden, waren aan het worstelen om het personeel te beschermen.

"In het begin kregen we één N95, en die zou een week meegaan", zegt Riley. "Het was een opluchting toen gouverneur Cuomo naar buiten kwam en zei dat we elke dag een nieuwe N95 moesten hebben, vooral omdat sommige van de N95's zich zouden uitstrekken en je niet zo strak zou worden."

Na het afronden van haar contracten in New York is Riley sindsdien begonnen aan een nieuw contract in Zuid-Californië, waar het virus opnieuw stijgt. Ze zegt dat verpleegkundigen door het ziekenhuis geleverde aangedreven luchtzuiverende ademhalingstoestellen (PAPR's) gebruiken, die zeer effectief zijn tegen virale overdracht. Helaas kan breuk na verloop van tijd een probleem zijn. Riley zegt dat ze altijd bereid was om met alleen een N95 te werken vanwege haar ervaring tijdens de golf van New York.

Norton is ook overgegaan op een halfgelaatsmasker en heeft er zelf twee gekocht. Ze zegt dat hoewel de normale PPE-niveaus zijn gestabiliseerd, bepaalde soorten N95's nog steeds moeilijk verkrijgbaar zijn. Chirurgische kappen zijn ook schaars. Ze heeft bouffant petten in bulk en heeft ze beschikbaar gesteld voor andere verpleegsters om in haar kluisje te gebruiken.

De waarde van verpleegsters eindelijk erkend

Hoewel zowel het personeel als de reizende verpleegsters last hebben van een burn-out, denkt Norton dat de openbare en ziekenhuisadministraties eindelijk de waarde zien die verpleegkundigen aan tafel brengen.

"Ik heb het gevoel dat dit de eerste keer in mijn carrière is dat verpleegkundigen worden gecompenseerd voor wat ze doormaken", zegt Norton. "Het is natuurlijk nog nooit zo erg geweest, maar het is altijd een strijd geweest. Het is nooit gemakkelijk geweest."

Norton zegt ook dat de stam van de verpleegsters een sterkere teammentaliteit heeft gecreëerd dan ooit tevoren. "Het was geweldig om te zien dat zelfs sommige van deze nieuwere verpleegsters er gewoon in springen en deel gaan uitmaken van het team en zich gesteund voelen door hun oudere verpleegsters."

Het is niet alleen een kwestie van overleven, niet alleen voor de patiënten, maar ook voor de zorgprofessionals die voor hen zorgen. Samenkomen is de enige manier om het te redden. "Er is geen keus", zegt Norton. 'We zijn hier geen eenmansschip. Je kunt het niet alleen doen. Dus dat is heel slim voor me geweest.'