Voordelen en risico's van opioïden voor chronische pijn

Opioïden (narcotica) zijn krachtige pijnstillers (pijnstillers) die effectief en veilig kunnen zijn als ze onder strikt medisch toezicht worden ingenomen. Maar ze hebben bijwerkingen en kunnen tot verslaving leiden, dus het gebruik ervan bij de langdurige behandeling van chronische pijn is enigszins controversieel.

Wat zijn opioïden?

Sommige opioïden zijn afgeleid van planten, sommige worden in een laboratorium geproduceerd en andere, zoals endorfine, komen van nature voor in het lichaam.

Opioïden zijn zeer effectief bij de behandeling van ernstige pijn. In feite worden ze vaak gebruikt om acute pijn te behandelen, zoals postoperatieve pijn, evenals ernstige pijn veroorzaakt door ziekten zoals kanker.

Soorten

Er zijn verschillende soorten opioïden die worden gebruikt om chronische pijn te behandelen, en er zijn enkele verschillen tussen beide.

Variaties zijn onder meer:

• De werkingsduur kan variëren. en omvat langwerkende en kortwerkende formuleringen.
• Ze kunnen worden gebruikt als pleister op de huid, intraveneus (IV in een ader), oraal of als rectale zetpil. Sommige opioïden kunnen op meer dan één manier worden gebruikt, maar andere zijn beperkt tot slechts één toedieningsmethode.
• Opioïden, zoals oxycodon en hydromorfon, zijn "zuivere narcotica". Tylenol # 3 en Vicodin worden gemengd met andere pijnstillers zoals paracetamol.

Een andere klasse van opioïden, gedefinieerd als agonist / antagonist, combineert medicijnen die pijn verminderen met medicijnen die de kans op afhankelijkheid verminderen. Deze omvatten buprenorfine en butorfanol.

Bijwerkingen en andere complicaties

Veel mensen met chronische pijn kunnen jarenlang dezelfde opioïde dosering gebruiken zonder een medicamenteuze tolerantie op te bouwen of een fysieke afhankelijkheid van het medicijn te ontwikkelen.

Soms worden mensen met chronische pijn die opioïden gebruiken ten onrechte bestempeld als "verslaafden", zelfs als ze niet voldoen aan de feitelijke criteria voor verslaving. Er is soms een bepaald stigma verbonden aan het gebruik van verdovende pijnstillers, wat frustrerend kan zijn voor de persoon met ernstige chronische pijn.

Afhankelijkheid en verslaving zijn echter legitieme zorgen, en ze kunnen het leven van een persoon op ernstige manieren verstoren.

Naast tolerantie en fysieke afhankelijkheid hebben opioïden een aantal andere mogelijke bijwerkingen.

Deze kunnen zijn:

• Slaperigheid
• Verwarring
• Misselijkheid
• Constipatie
• Urineretentie
• Ademhalingsmoeilijkheden
• Seksuele disfunctie
• Lage bloeddruk
• Jeukende gevoelens

Artsen zullen vaak zeer lage doses opioïden starten en deze langzaam verhogen totdat een therapeutisch niveau is bereikt.

Opioïden hebben de neiging om senioren en kinderen meer te treffen dan volwassenen, dus deze populaties moeten bijzonder zorgvuldig worden gecontroleerd.

Bepaalde medicijnen kunnen een negatieve invloed hebben op opioïden, dus zorgvuldige controle is vereist als u ook regelmatig andere recepten gebruikt. Zorg ervoor dat u uw arts op de hoogte brengt van alle andere medicijnen die u gebruikt, inclusief medicijnen die u zonder recept kunt kopen, om mogelijke complicaties te voorkomen.

Alcohol verhoogt het risico op verwardheid en sedatie bij gebruik met opioïden, en de combinatie kan tot levensbedreigende complicaties leiden.

CDC-richtlijnen voor het voorschrijven van opioïden voor chronische pijn

Vanwege de toename van overdoses die verband houden met het gebruik van opioïden voor niet-kankergerelateerde pijn, hebben de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) richtlijnen opgesteld voor het veilig gebruik van opioïden bij mensen met chronische pijn.

Aanbevelingen zijn onder meer:

• Opioïden mogen niet worden gebruikt als "eerstelijns" therapie voor chronische pijn. Andere niet-opioïde pijnstillers moeten eerst worden gebruikt voordat opioïden worden gebruikt. Niet-opioïde pijnstillers omvatten niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen zoals Advil (ibuprofen), tricyclische antidepressiva en anti-epileptica (anticonvulsiva) zoals Neurontin (gabapentine). Als opioïden nodig zijn, moeten ze samen met deze andere behandelmethoden worden gebruikt (om de benodigde dosis opioïden te minimaliseren).
• Doelen van therapie moeten worden vastgesteld. Er moet worden vastgesteld dat het toevoegen van opioïdtherapie de functie of kwaliteit van leven voldoende zal verbeteren om het risico op mogelijke bijwerkingen de moeite waard te maken.
• Er moet een gesprek tussen patiënt en arts plaatsvinden waarin de patiënt duidelijk de risico's en voordelen begrijpt van het gebruik van opioïden om hun pijn te behandelen.
• Opioïden met onmiddellijke afgifte (in tegenstelling tot langwerkende opioïden) moeten eerst worden gebruikt.
• De laagste effectieve dosis van de medicatie moet worden voorgeschreven. (Er zijn tabellen waarin de doses van de verschillende verdovende middelen worden vergeleken als u van het ene medicijn op het andere overschakelt.)
• Een korte kuur met verdovende middelen kan worden voorgeschreven om acute pijn te behandelen die optreedt bovenop chronische pijn.
• Nauwkeurige follow-up is nodig. Aan het begin van de behandeling moeten kliniekbezoeken eenmaal per week of minstens meerdere keren per maand plaatsvinden. Als deze medicijnen langdurig worden gebruikt, moet het gebruik ervan minstens om de drie maanden worden geëvalueerd - en als de pijn niet verbetert, moet de medicatie worden stopgezet.
• Artsen moeten strategieën gebruiken om misbruik van de medicijnen te verminderen. Dit kan het gebruik van een combinatie-agonist / -antagonist omvatten als de kans op misbruik bestaat.
• Artsen dienen gebruik te maken van gegevens uit het geneesmiddelenbewakingsprogramma (PDMP) om er zeker van te zijn dat een andere arts geen opioïden voorschrijft aan dezelfde patiënt.
• Het testen van urinedrugs moet worden gebruikt om er zeker van te zijn dat een persoon de voorgeschreven medicatie gebruikt en geen medicijnen gebruikt die de behandeling kunnen verstoren.
• Opioïden dienen indien mogelijk niet te worden gecombineerd met benzodiazepinen.
• Als er afhankelijkheid van opioïden optreedt, moeten artsen bereid zijn om een ​​behandeling tegen middelenmisbruik aan te bieden.

Waarom überhaupt opioïden gebruiken?

Met zoveel controverse over hun gebruik bij chronische pijnaandoeningen, kunt u zich afvragen waarom artsen überhaupt opioïden voorschrijven.

Simpel gezegd, soms wegen de voordelen van opioïden op tegen hun risico's. Opioïden zijn zeer effectief in het verminderen van ernstige pijn, en veel mensen die geen verlichting hebben gekregen van andere behandelingen, vinden alleen verlichting door het gebruik van opioïden. Voor veel mensen met chronische pijn kunnen opioïden hen helpen hun kwaliteit van leven terug te krijgen. Negatieve bijwerkingen en afhankelijkheid komen voor bij sommige mensen, maar deze problemen zijn niet bij iedereen van invloed.

Voordat u opioïden aan u voorschrijft, moet uw arts een volledige medische beoordeling uitvoeren, inclusief een uitgebreide medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek. Sommige artsen kunnen beginnen met een opioïdonderzoek, waarbij ze uw dosis geleidelijk verhogen terwijl ze u observeren op mogelijke complicaties. En u zult regelmatig geplande vervolgafspraken hebben om uw toestand te controleren.