Reactieve zuurstofmoleculen, ook bekend als reactieve zuurstofsoorten of ROS, zijn metabolische producten die worden gevormd uit twee soorten cellen die betrokken zijn bij de productie en het metabolisme - het endoplasmatisch reticulum en de mitochondriën. Reactieve zuurstofmoleculen hebben tal van biologische effecten. Ze kunnen bacteriën vernietigen en menselijke cellen vernietigen. Hun functie is om te dienen als boodschappers tussen cellen en in het proces van homeostase.
annamoskvina / RooM / Getty ImagesReactieve zuurstofmoleculen worden continu geproduceerd bij alle dieren die lucht inademen. Omdat het normale metabolische pad afhangt van het verbruik en het chemisch gebruik van zuurstof, is de productie van reactieve zuurstofmoleculen onvermijdelijk.
Reactieve zuurstofmoleculen zijn anders dan normale zuurstofmoleculen. Ze zijn veranderd door het proces van "oxidatie" en zijn erg onstabiel. Omdat ze onstabiel zijn, hebben ze de neiging om te reageren met alles waarmee ze in contact komen. Wanneer ze in contact komen met cellen in het lichaam of het DNA in die cellen, kan de reactie schadelijk zijn en celdood of DNA-mutatie veroorzaken.
Bij blootstelling aan omgevingsstress, zoals hitte of UV-straling, zullen de niveaus van ROS dramatisch toenemen en celstructuren beschadigen. Deze schade staat bekend als oxidatieve stress. ROS worden ook gemaakt van exogene bronnen zoals verontreinigende stoffen, tabak, rook, drugs of ioniserende straling.
De positieve effecten van ROS op het celmetabolisme zijn te zien in de reacties van bloedplaatjes op wondherstel. Toch is een overmatige hoeveelheid ROS geïndiceerd bij de ontstekingsreacties die worden waargenomen bij patiënten met hart- en vaatziekten, de cochleaire schade die leidt tot gehoorbeschadiging en aangeboren doofheid, beroerte, kanker, de ziekte van Alzheimer en een hartaanval.
Hoewel het belangrijk is om het aantal reactieve zuurstofmoleculen te beperken, vervullen ze een belangrijke functie in de cel, waaronder de functie van de schildklier en de cellulaire respons op bacteriële infectie.
Vanwege het gevaar dat wordt gezien met reactieve zuurstofmoleculen, zijn methoden ontwikkeld om hun effecten tegen te gaan.
Methoden om reactieve zuurstofmoleculen te verminderen
De belangrijkste hiervan is de productie en het gebruik van chemicaliën die antioxidanten worden genoemd. Antioxidanten remmen de oxidatie van andere moleculen en verlagen de niveaus van reactieve zuurstofmoleculen voordat ze schade kunnen veroorzaken. Antioxidanten worden veel gebruikt in voedingssupplementen en worden geclassificeerd als in water oplosbaar of in vet oplosbaar.
Drie krachtigste antioxidanten en enkele van de voedingsmiddelen die ze bevatten, zijn:
- Beta-caroteen - gevonden in kleurrijke groenten en fruit zoals abrikozen, asperges, bieten, broccoli, meloen, wortelen, maïs, pompoen, pompoen en watermeloen.
- Vitamine C - zit in bessen, broccoli, spruitjes, bloemkool, honingdauw, boerenkool, mango, aardbeien, tomaten en papaja.
- Vitamine E - gevonden in avocado, snijbiet, mosterd of raapgreens, rode paprika's, zonnebloempitten en noten.
Andere gezonde antioxidanten zijn onder meer:
- Zink - komt voor in zuivelproducten, rood vlees, gevogelte, bonen, noten, zeevruchten en oesters.
- Selenium - gevonden in paranoten, tonijn, rundvlees en graanproducten
Antioxidanten vertragen of voorkomen de oxidatie van andere moleculen. Door ten minste vijf porties fruit en groenten aan het dieet op te nemen, kan het lichaam mogelijk de kans op hartaandoeningen, neurologische aandoeningen, kanker en een verminderd immuunsysteem verkleinen.
.jpg)
