Soorten B-cellymfoom

Lymfomen zijn kankers van de lymfocyten, een groep witte bloedcellen die een sleutelrol spelen in het immuunsysteem. Verschillende soorten lymfocyten (bijvoorbeeld B-cellen, T-cellen en NK-cellen) kunnen verschillende lymfomen veroorzaken. Die lymfomen die zich vormen in de stappen van de ontwikkeling van B-lymfocyten, worden B-cellymfomen genoemd. Mensen leren tijdens hun diagnose en evaluatie welke van de vele soorten B-cellymfoom ze hebben.

Twee van de meest voorkomende B-cellymfomen zijn diffuus grootcellig B-cellymfoom (DLBCL) en folliculair lymfoom. Beiden kunnen, naast andere tekenen en symptomen, vergroting van een of meer lymfeklieren veroorzaken.

Heldenafbeeldingen / Getty-afbeeldingen

Belangrijkste soorten

De twee belangrijkste categorieën van lymfoom zijn Hodgkin- en non-Hodgkin-lymfoom. B-cellen en hun afstamming zijn belangrijk in beide categorieën lymfoom. In feite zijn de meeste non-Hodgkin-lymfomen (ongeveer 85%) B-cellymfomen. Hoewel bij Hodgkin-lymfomen meestal ook B-cellen betrokken zijn, worden ze vaak afzonderlijk beschouwd, gedeeltelijk om historische redenen.

De belangrijkste soorten B-cel non-Hodgkin-lymfoom (NHL) worden hier vermeld, samen met schattingen voor het aantal nieuwe gevallen dat jaarlijks in de Verenigde Staten wordt verwacht:

• Diffuus grootcellig B-cellymfoom (DLBCL): meer dan 18.000 nieuwe gevallen
• Folliculair lymfoom (FL): 15.000 nieuwe gevallen
• Marginale zone lymfomen (MZL): 6.000 nieuwe gevallen
• Mantelcellymfoom (MCL): 4.000-5.000 nieuwe gevallen
• Klein lymfocytisch lymfoom (SLL) / Chronische lymfatische leukemie (CLL): Jaarlijks komen ongeveer 2100 gevallen voor met deniet-leukemieafbeelding (SLL)

Tegenwoordig worden SLL en CLL vaak beschouwd als twee vormen van dezelfde maligniteit. SLL duidt op ziekte met een overwicht in de lymfeklieren (lymfoom), terwijl CLL verwijst naar het overwicht van de kwaadaardige witte bloedcellen in de bloedsomloop (leukemie). SLL komt veel minder vaak voor dan CLL.

Zeldzame soorten

• Burkitt-lymfoom
• Waldenström macroglobulinemie (lymfoplasmacytisch lymfoom)
• Primair lymfoom van het centrale zenuwstelsel
• Primair intraoculair lymfoom
• Cutaan lymfoom, B-celtype
• Een handvol zeldzame B-cellymfomen die voorheen werden opgenomen als subtypen van DLBCL, maar nu afzonderlijk worden vermeld in het classificatiesysteem van de Wereldgezondheidsorganisatie
• Haarcelleukemie wordt ondanks de naam als een zeldzaam B-cellymfoom beschouwd

Wat zegt het type u?

Ondanks hun gedeelde cellijn kunnen B-cellymfomen opvallend verschillen in hun agressiviteit, klinisch beloop, respons op behandeling en prognose. Sommige B-cellymfomen zijn te genezen, terwijl andere nog niet genezen zijn.

Soms kunnen de subgroepen of subcategorieën van B-cellymfoom meer vertellen dan de hoofdclassificatie. Het kan bijvoorbeeld zijn dat “de indolente subgroep van MCL” jarenlang geen symptomen veroorzaakt en mogelijk niet onmiddellijk moet worden behandeld; terwijl agressieve vormen van MCL een intensieve behandeling vereisen, zodat een persoon langer dan een paar jaar kan overleven, om hopelijk lang genoeg te leven om de volgende doorbraak in de behandeling te zien.

Een ander voorbeeld van hetzelfde type B-cellymfoom dat zich per persoon anders gedraagt, doet zich voor bij DLBCL. Sommige mensen met DLBCL reageren uitstekend op intensieve therapie, zodat ze genezen. Dit is helaas niet voor iedereen het geval.

Voor de persoon met lymfoom is het type B-cellymfoom belangrijk, maar de stadiëring en prognostische score (kijkend naar de cellulaire en klinische risicofactoren) zijn ook van cruciaal belang om u en uw arts te helpen bij het plannen van de toekomst en het evalueren van uw beste resultaten. opties voor behandeling.

NHL wordt meestal onderverdeeld in typen inindolentofagressiefmaligniteiten; dit geldt specifiek ook voor veel B-cellymfomen. Indolente lymfomen groeien doorgaans langzamer, terwijl agressieve lymfomen sneller groeien.

Indolente B-cellymfomen

Over het algemeen hebben indolente B-cellymfomen meestal een relatief goede prognose, met lange overlevingstijden, maar ze zijn niet te genezen in vergevorderde stadia. Bij indolente lymfomen is er ook een mogelijkheid dat wat begint als een indolente ziekte later zal veranderen in een agressievere ziekte. Dit kan relatief kort na de diagnose gebeuren, decennia na de diagnose, of, in het geval van veel mensen met indolente B-cellymfomen, helemaal niet.

Twee voorbeelden van indolente B-cellymfomen zijn folliculair lymfoom en klein lymfocytisch lymfoom.

Folliculair lymfoom

Folliculair lymfoom en indolent lymfoom groeien vaak langzaam en reageren goed op de behandeling, maar het is erg moeilijk te genezen en het komt meestal weer terug na de behandeling.

Veel mensen met folliculair lymfoom kunnen een lang leven leiden. Bepaalde gevallen van folliculair lymfoom die geen andere problemen veroorzaken dan licht gezwollen lymfeklieren, hebben misschien niet eens behandeling nodig. Sommige mensen met folliculair lymfoom hebben helemaal geen behandeling nodig en voor degenen die dat wel doen, kan het jaren duren voordat behandeling nodig is.

Helaas heeft de ziekte bij een subgroep van mensen met folliculair lymfoom een ​​slechtere prognose. Ongeveer 20% van de patiënten met stadium II, III en IV folliculair lymfoom zal binnen twee jaar na eerstelijnsbehandeling terugvallen en de prognose is in deze gevallen niet zo goed.

Klein lymfocytisch lymfoom (de lymfoomversie van CLL)

Klein lymfocytisch lymfoom is een ander indolent B-cellymfoom. Het lijkt sterk op chronische lymfatische leukemie (CLL), behalve dat de ziekte zich meestal in de lymfeklieren bevindt.

Vaak wordt meer dan één groep lymfeklieren aangetast bij SLL.De kankercellen kunnen ook aanwezig zijn in andere gebieden, zoals het bloed of beenmerg, maar in mindere mate dan bij CLL.

Zoals kenmerkend is voor indolent lymfoom, leven veel patiënten met SLL jarenlang met hun maligniteit en overlijden uiteindelijk om redenen die totaal geen verband houden met de maligniteit.

Agressieve B-cellymfomen

Hoewel de term 'agressief' klinkt alsof het altijd slecht zou zijn, reageren sommige agressieve B-cellymfomen heel goed op de behandeling en kunnen ze zelfs worden genezen met intensieve chemo-immunotherapie - dat wil zeggen, behandeling met chemotherapie plus antilichaamtherapie. Andere agressieve lymfomen zijn moeilijker te bestrijden; het doel wordt om gedurende een periode van jaren, misschien 5-10 jaar, remissie te bereiken, de kwaliteit van leven te behouden en te hopen dat doorbraken in de behandeling plaatsvinden tegen de tijd dat er een terugval optreedt.

Diffuus grootcellig B-cellymfoom

Diffuus grootcellig B-cellymfoom (DLBCL), de meest voorkomende hoogwaardige (agressieve) vorm van NHL, heeft de neiging snel te groeien. Hoewel het in de kindertijd kan voorkomen, neemt het percentage DLBCL toe met de leeftijd en zijn de meeste patiënten ouder dan 60 bij de diagnose.

Het begint meestal diep in het lichaam in lymfeklieren, hoewel DLBCL zich kan ontwikkelen in gebieden buiten de lymfeklieren, zoals het maagdarmkanaal, testikels, schildklier, huid, borst, botten of hersenen. Op het moment dat het wordt gediagnosticeerd, kan DLBCL aanwezig zijn op slechts één plek of op meerdere plekken door het hele lichaam.

Ondanks dat het een agressief lymfoom is, wordt DLBCL als potentieel geneesbaar beschouwd. De voorkeursbehandeling is meestal chemo-immunotherapie. Chemotherapie wordt vaak gegeven in een regime van vier geneesmiddelen die bekend staan ​​als CHOP (cyclofosfamide, doxorubicine, vincristine en prednison), plus het monoklonale antilichaam rituximab.

Dit regime staat bekend als R-CHOP en wordt doorgaans gegeven in cycli met een tussenpoos van drie weken, met wisselende schema's. De specifieke behandeling, de intensiteit en de duur ervan is afhankelijk van het stadium van de ziekte, het risico op maligniteit en individuele patiëntkenmerken.

DLBCL is bij ongeveer de helft van alle patiënten te genezen, maar het stadium van de ziekte en de prognostische score (IPI-score, die het ziekterisico inschat) kunnen hier een groot effect op hebben. Patiënten met lagere stadia en lagere IPI-scores hebben doorgaans betere overlevingskansen. In totaal zullen ongeveer drie op de vier mensen na de eerste behandeling geen ziekteverschijnselen hebben, en velen zijn genezen.

Mantelcellymfoom

Mantelcellymfoom (MCL) is een ander lymfoom dat doorgaans agressief is. Het treft meer mannen dan vrouwen en wordt meestal gediagnosticeerd bij personen ouder dan 60 jaar.

Er is een subgroep van MCL die zich meer gedraagt ​​als een indolent lymfoom, waarbij in eerste instantie een wacht- en wachtstrategie geschikt kan zijn. Het tegenovergestelde geldt voor de blastoïde variant van MCL, een zeer agressieve vorm van de ziekte.

Mensen met de blastoïde variant van MCL die jonger en verder gezond zijn, worden meestal agressief behandeld, meestal met rituximab plus gefractioneerd cyclofosfamide, vincristine, doxorubicine en dexamethason (ook bekend als het R-Hyper-CVAD-regime) gevolgd door autologe stamceltransplantatie, of ASCT.

Profylaxe van het centrale zenuwstelsel, of het toedienen van antikankermiddelen die het centrale zenuwstelsel kunnen binnendringen, kan ook worden overwogen bij iemand met een blastoïde variant van MC. ASCT of zelfs allogene stamceltransplantatie kan worden overwogen na de eerste therapieronde om remissie te induceren.

Hoe het type wordt bepaald

Een verscheidenheid aan hulpmiddelen helpt bij het bepalen van het type lymfoom. Deze omvatten het microscopisch uiterlijk van de kwaadaardige cellen, die vaak uit een lymfeklierbiopsie worden gehaald, evenals hulpmiddelen die de aan- of afwezigheid van oppervlaktemarkers op de betrokken lymfocyten detecteren. Genetisch testen van de kankercellen wordt ook vaak gebruikt om de evaluatie te verfijnen, vooral wanneer bepaalde aanwezigheid van mutaties belangrijk kan zijn voor diagnose en behandeling.

Een techniek die bekend staat als immunohistochemie helpt onderscheid te maken tussen de typen B-cellymfoom door eiwitmarkers of CD-markers op het oppervlak van de kwaadaardige cellen te detecteren. Niet alle maligniteiten van een bepaald lymfoomtype zullen altijd dezelfde markers opleveren, maar analyse van deze markers kan het veld diagnostisch helpen verkleinen.

CD5 en CD10 helpen bij het opsporen van B-cellymfoomtypes:

• Klassieke voorbeelden van CD5 + / CD10- B-cellymfomen (ze hebben de CD5-marker maar missen de CD10-marker) zijn klein lymfocytisch lymfoom en mantelcellymfoom.
• Klassieke voorbeelden van CD5 + / CD10 + B-cellymfomen die tot expressie komen zijn folliculair lymfoom en Burkitt-lymfoom. Haarcelleukemie en mantelcellymfoom kunnen af ​​en toe positief zijn voor CD10. Sommige vormen van DLBCL kunnen ook CD10-positief zijn. Positieve CD10-expressie in meer dan 30 procent van de kankercellen classificeert een patiënt met DLBCL als een patiënt met een bepaald subtype (GC of kiemcentrumtype), dat een betere algehele overlevingskans heeft dan dat van het niet-GC-fenotype.
• Klassieke voorbeelden van CD5- / CD10-, rijpe B-cellymfomen van kleincellige grootte omvatten lymfomen in de marginale zone (met MALT-lymfoom de meest voorkomende vorm), Waldenstrom-macroglobulinemie en haarcelleukemie. De meeste DLBCL's in de categorie "niet anders gespecificeerd" zijn ook negatief voor zowel CD5 als CD10.

Gericht op verschillende soorten B-cellymfoom

Ondanks veel belangrijke verschillen in de B-cellymfomen, zijn er ook enkele belangrijke overeenkomsten. Deze kankers hebben de neiging de stadia van normale B-cellen na te bootsen naarmate ze zich ontwikkelen en rijpen. De mate waarin ze deze stadia nabootsen, is een groot deel van het naamgevings- en classificatiesysteem van lymfomen.

Bovendien maken behandelingen voor mensen met B-cellymfoom gebruik van enkele van de gedeelde doelen die hun oorsprong vinden bij de gezonde B-lymfocyt en zijn "stamboom". Deze doelen omvatten oppervlaktemarkers (bijv. Het CD20-antigeen) en ook celsignaleringsmechanismen (bijv. B-celreceptorsignalering en BCL-2-signalering).

De CD20 Marker en Rituximab

Gezonde B-lymfocyten hebben een antigeen, of marker, op het oppervlak genaamd CD20, en dat geldt ook voor veel van de B-cellymfomen. Antilichamen die specifiek zijn voor dit oppervlakteantigeen kunnen worden toegediend aan patiënten met B-cellymfomen als onderdeel van hun behandeling, samen met chemotherapie, of, in sommige gevallen, als enige behandeling (anti-CD20-monotherapie). De antilichamen binden zich aan de CD20 van de kwaadaardige (en normale) B-cellen en leiden tot uitputting van B-cellen, waardoor de tumor wordt vernietigd.

Rituximab en obinutuzumab zijn beide anti-CD20 monoklonale antilichamen (laboratorium-gemanipuleerde, identieke klonen van antilichamen die worden vervaardigd om zich op het CD20-antigeen te richten). Rituximab was het eerste CD20-antilichaam dat op grote schaal werd gebruikt. Sinds de goedkeuring voor recidiverende / refractaire NHL in 1997, is rituximab gebruikt voor de behandeling van veel B-cel-maligniteiten, evenals auto-immuunziekten, waaronder reumatoïde artritis.

Rituximab speelt een rol bij de behandeling van indolente B-cellymfomen zoals folliculair lymfoom en marginaal zone-lymfoom; en ook bij agressieve B-cellymfomen zoals DLBCL en MCL. Risico's met monoklonale anti-CD20-antilichamen omvatten die welke verband houden met nierproblemen als gevolg van tumorvernietiging, bekend als tumorlysissyndroom.

B-celreceptor (BCR) -signalering en Ibrutinib

Wat B-cellen in hun normale, dagelijkse leven doen, is nauw verbonden met de functie van hun B-celreceptor (BCR). Deze receptor is een soort van "proever" van antigenen door het immuunsysteem.

De receptor heeft zowel de smaakcomponent als een signaleringscomponent. Wanneer het juiste antigeen zich bindt aan de smakende component van de receptor, veroorzaakt het een reeks kettingreacties, die uiteindelijk leiden tot B-celsignalering. Als het antigeen afkomstig is van een besmettelijke vreemde indringer, is die B-celsignalering een goede zaak, waardoor de B-cel activiteiten opvoert die nuttig kunnen zijn bij het bestrijden van infectie.

B-cellymfomen kapen echter vaak deze normale BCR-signaalroute om te profiteren van dit reeds bestaande mechanisme voor reproductie en overleving van B-cellen. Zo zijn er de afgelopen jaren nieuwere behandelingsstrategieën ontstaan ​​om deze signalering te richten en te blokkeren.

De Bruton-tyrosinekinase (BTK) -remmers ibrutinib en acalabrutinib werken door het Bruton-tyrosinekinase-enzym te blokkeren. BTK is een enzym dat signalen uitzendt van een verscheidenheid aan celoppervlaktemoleculen, waaronder de B-celreceptor, maar ook receptoren die als homing-apparaten werken en de B-cel vertellen waar ze naartoe moeten reizen.

Ibrutinib heeft een revolutie teweeggebracht in de behandeling van B-cel-maligniteiten zoals CLL / SIL en Waldenström macroglobulinemie. Ibrutinib wordt in bepaalde situaties ook gebruikt voor patiënten met eerder behandeld B-cellymfoom (dwz MCL en MZL).

Acalabrutinib blokkeert ook BTK en is goedgekeurd voor eerder behandelde MCL. Hoewel BTK-remming een belangrijke stap vooruit is geweest en over het algemeen goed wordt verdragen, is er een risicoprofiel waarmee rekening wordt gehouden en kunnen andere opties worden overwogen voor mensen die gelijktijdig hartproblemen of hartritmestoornissen hebben of die het risico lopen op ernstige bloedingen. evenementen.

BCL-2-signalering en Venetoclax

Naast BCR-signalering is het al lang bekend dat B-cellymfomen de BCL-2-signalering kapen. B-cel leukemie / lymfoom-2 (BCL-2) eiwitfamilieleden zijn belangrijke regulatoren van de geprogrammeerde celdood (apoptose) route. Overexpressie van BCL-2 is aangetoond bij CLL, waar BCL-2-signalering de overleving van tumorcellen bevordert en in verband is gebracht met resistentie tegen chemotherapie.

Bij folliculair lymfoom heeft naar schatting 90 procent van de patiënten een genetische verandering in tumorcellen waarvan wordt aangenomen dat deze overexpressie van BCL-2-eiwit veroorzaakt. Meer dan 40 procent van de patiënten met diffuus grootcellig B-cellymfoom werd gecategoriseerd met een relatief hoge BCL-2-expressie.

Venetoclax is een behandeling die BCL-2 blokkeert en is goedgekeurd voor CLL, met veel onderzoeken die aanvullende mogelijke toepassingen bij de behandeling van andere B-cel-maligniteiten onderzoeken. Venetoclax helpt het proces van geprogrammeerde celdood te herstellen door rechtstreeks aan het BCL-2-eiwit te binden. Laboratoriumgegevens hebben aangetoond dat venetoclax celdodende activiteit heeft tegen cellen die worden gebruikt om folliculair lymfoom, MCL en DLBCL te bestuderen, maar het gebruik ervan bij deze maligniteiten wordt op dit moment als onderzoekend beschouwd.

Net als andere gerichte therapieën is venetoclax mogelijk niet de juiste optie voor alle patiënten met de toepasselijke maligniteiten. Voor mensen met nierproblemen kunnen artsen bijvoorbeeld een afweging moeten maken tussen het risico van verergering van die problemen met venetoclax, als gevolg van een aandoening die bekend staat als het tumorlysissyndroom.

Een woord van Verywell

Hoe meer u weet over het specifieke type B-cellymfoom dat u of een geliefde treft, des te effectiever kunt u samenwerken met uw zorgteam voor gedeelde besluitvorming. Er is echt een wereld van diversiteit tussen de verschillende soorten B-cellymfoom. Er kan echter een gemeenschappelijke basis worden gevonden in het feit dat vorderingen bij de behandeling van één type B-cellymfoom het potentieel hebben om van toepassing te zijn op andere typen, dankzij gedeelde moleculaire doelwitten.