Een overzicht van chronische lymfatische leukemie

Chronische lymfatische leukemie (CLL) is een typisch langzaam groeiende kanker die begint in het beenmerg en zich uitstrekt tot in het bloed. Vaak wordt het eerst vermoed bij een persoon die geen symptomen heeft, tijdens routinematig bloedonderzoek. Aanvullende tests helpen om de diagnose te bevestigen en CLL in groepen in te delen op basis van laag risico tot hoog risico. CLL veroorzaakt vaak geen symptomen gedurende ten minste een paar jaar en vereist geen onmiddellijke behandeling. Zodra behandeling nodig is, zijn er veel opties om de ziekte onder controle te houden.

Bij meer dan 95% van de mensen met CLL ontwikkelt de kanker zich in een reeks witte bloedcellen die B-lymfocyten worden genoemd. In feite worden sommige van de therapieën die worden gebruikt bij de behandeling van verschillende soorten B-cellymfoom ook gebruikt bij CLL.

Symptomen

Een onverklaarbaar hoog aantal witte bloedcellen (lymfocyten) is de meest voorkomende aanwijzing die een arts ertoe brengt om een ​​CLL-diagnose te overwegen. Vaak heeft een persoon op het moment van diagnose geen symptomen die verband houden met CLL.

Mensen met agressievere vormen van CLL en mensen met een meer gevorderde ziekte kunnen een aantal tekenen en symptomen vertonen, waaronder een of een combinatie van de volgende:

• Vermoeidheid, zich uitgeput voelen, minder kunnen oefenen
• Gezwollen lymfeklieren
• Frequente infecties
• Pijn, druk of volheid in de buik
• Bloedingsproblemen

Zogenaamde systemische symptomen zijn ook mogelijk, waaronder de volgende, die "B-symptomen" worden genoemd:

• Koorts / koude rillingen
• Nacht zweet
• Gewichtsverlies

Geen van de bovenstaande symptomen is echter specifiek voor CLL.

Diagnose

Het diagnostische proces begint met een afspraak met uw arts. Het kan zijn dat u symptomen heeft, of tekenen van CLL kunnen in uw routinematig bloedonderzoek verschijnen en verder onderzoek rechtvaardigen.

Medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek

Tijdens een volledige medische geschiedenis zal uw arts vragen stellen over symptomen, mogelijke risicofactoren, medische familiegeschiedenis en uw algemene gezondheidstoestand.

Tijdens het lichamelijk onderzoek zal uw arts zoeken naar mogelijke tekenen van CLL en andere gezondheidsproblemen, met name vergrote lymfeklieren, bevindingen die kunnen duiden op een vergrote milt in de buik en andere gebieden die mogelijk zijn aangetast.

Bloedonderzoeken en laboratoriumwerkzaamheden

Het volledige bloedbeeld of CBC meet de verschillende cellen in uw bloed, zoals de rode bloedcellen, de witte bloedcellen en de bloedplaatjes. Het hebben van meer dan 10.000 lymfocyten / mm³ (per kubieke millimeter) bloed duidt op CLL, maar er zijn andere tests nodig om het zeker te weten.

Als uw bloedbeeld duidt op CLL, wordt u mogelijk doorverwezen naar een hematoloog voor aanvullende tests om de diagnose te bevestigen en de risicogroep van uw CLL te bepalen.

CLL wordt meestal gediagnosticeerd met bloedonderzoeken in plaats van beenmergonderzoeken, omdat de kankercellen gemakkelijk in het bloed kunnen worden gevonden.

Flowcytometrie maakt gebruik van een machine die naar bepaalde markers op of in cellen zoekt om te bepalen wat voor soort cellen het zijn. Flowcytometrie kan worden uitgevoerd met behulp van bloedmonsters, monsters van het beenmerg of andere vloeistoffen.

Een beenmergbiopsie is meestal niet nodig om CLL te diagnosticeren, maar wordt in bepaalde gevallen gedaan, zoals voordat de CLL-behandeling wordt gestart, of wanneer er een grote verandering is opgetreden in de progressie van de ziekte of in bepaalde andere gevallen.

Er kunnen andere bloedonderzoeken worden gedaan om lever- of nierproblemen op te sporen die uw medisch team naar de ene of de andere behandeling kunnen sturen. Het gehalte aan immunoglobuline (antilichamen) in uw bloed kan worden getest om te zien of u voldoende antilichamen heeft om infecties te bestrijden, vooral als frequente infecties deel uitmaken van uw geschiedenis. Toch kunnen er andere bloedonderzoeken worden gedaan als onderdeel van een poging om de risicokenmerken van uw CLL te bepalen.

Genetische en moleculaire tests

Elk van onze cellen heeft normaal gesproken 46 chromosomen, 23 van elke ouder, die veel genen bevatten. Elk chromosoom heeft een nummer en de genen binnen elk chromosoom worden genoemd. Voor CLL zijn veel verschillende chromosomen en genen belangrijk, waaronder chromosomen 13, 11 of 17, en genen zoals p53 en IGHV.

Soms hebben CLL-cellen chromosoomveranderingen als gevolg van het ontbreken of verwijderen van een deel van het chromosoom. Deleties in delen van chromosomen 13, 11 of 17 zijn geassocieerd met CLL. Het verwijderen van een deel van chromosoom 17 is gekoppeld aan een slecht uitzicht. Andere, minder vaak voorkomende chromosoomveranderingen zijn onder meer een extra kopie van chromosoom 12 (trisomie 12) of een translocatie of uitwisseling van DNA tussen chromosomen 11 en 14, die wordt genoteerd als t (11; 14).

Sommige onderzoeken kijken naar chromosomale veranderingen, terwijl andere kijken naar veranderingen in specifieke genen. Bepaalde tests die op chromosomale veranderingen zoeken, vereisen dat de kankercellen zich in het laboratorium gaan delen, dus het hele proces kan enige tijd duren voordat je resultaten krijgt.

Fluorescerende in situ hybridisatie (FISH) -tests zijn geweldig voor CLL omdat het kan worden gebruikt om naar de chromosomen en het DNA van de CLL-cellen te kijken zonder de cellen in het laboratorium te hoeven laten groeien en sneller resultaten kan opleveren dan cytogenetica.

Andere belangrijke markers bij CLL zijn onder meer de IGHV- en P53-mutatiestatus:

• Immunoglobulines zijn de antilichamen die uw lichaam helpen infecties te bestrijden, en ze bestaan ​​uit lichte ketens en zware ketens. Of het gen voor het variabele gebied van de zware keten van immunoglobuline (IGHV of IgVH) al dan niet gemuteerd is, kan een belangrijk detail zijn bij het plannen van welke behandelingen waarschijnlijk de moeite waard zijn.
• Afwijkingen in het TP53-gen, dat wordt beschouwd als een tumoronderdrukker, zijn ook belangrijk bij het begeleiden van behandelbeslissingen. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat mensen met p53-mutaties het minder goed zullen doen met een op fludarabine gebaseerde chemo-immunotherapie (bijv. FCR, hieronder besproken) dan met een nieuw middel. P53-mutatie gaat vaak samen met een deletie op chromosoom 17 (17p-deletie).

Deze informatie uit genetische en moleculaire tests kan nuttig zijn om iemands vooruitzichten te bepalen, maar er moet naar worden gekeken samen met andere factoren bij de gedeelde besluitvorming die tot de behandeling leidt.

Stadiëring verwijst naar de mate waarin de CLL is gevorderd, of de hoeveelheid CLL-cellen in het lichaam en de impact van die belasting. Staging wordt gebruikt in CLL (bijv. De Rai- en Binet-systemen), maar de uitkomst voor een persoon met CLL hangt af van andere informatie, zoals de resultaten van laboratoriumtests en beeldvormende tests.

Behandeling

De gekozen behandeling hangt af van vele factoren en het stadium van CLL.

Kijk en wacht

In de vroege stadia van CLL wordt een periode van geen behandeling, aangeduid als waakzaam wachten, of kijken en wachten, als de beste optie beschouwd. Tot 40% van de mensen die aanvankelijk met wacht en wacht worden beheerd, zullen tijdens hun leven geen anti-CLL-therapie krijgen.

Waakzaam wachten is niet hetzelfde als het afzien van een behandeling en verergert de resultaten niet; Tot dusverre is niet aangetoond dat behandeling voordat een persoon voldoet aan de vastgestelde criteria voor behandeling, leidt tot langere remissies of betere resultaten.

In plaats daarvan wordt het bloed redelijk regelmatig geteld en wordt de behandeling gestart als constitutionele symptomen (koorts, nachtelijk zweten, vermoeidheid, gewichtsverlies meer dan 10 procent van het lichaamsgewicht), progressieve vermoeidheid, progressief beenmergfalen (met een laag aantal rode bloedcellen of bloedplaatjes), pijnlijk vergrote lymfeklieren, een aanzienlijk vergrote lever en / of milt, of een zeer hoog aantal witte bloedcellen.

Chemo-immunotherapie

Van een selecte groep patiënten (jong, fit, met gemuteerde IGHV, zonder del (17p) / TP53 of del (11q)) wordt traditioneel gezien dat ze het meeste baat hebben bij een gedefinieerde therapiekuur met fludarabine, cyclofosfamide en rituximab, de combinatie die bekend staat als FCR, die voor veel patiënten duurzame remissies oplevert.

Steeds vaker wordt het gebruik van nieuwe middelen zoals ibrutinib of venetoclax (in plaats van chemotherapie) in regimes met monoklonale antilichamen (zoals rituximab of obinutuzumab) overwogen als een van de opties in geschikte scenario's.

Nieuwe agenten en combinaties

De meest effectieve initiële therapie voor fitte, oudere volwassenen (leeftijd ouder dan 65 jaar) met CLL is niet definitief vastgesteld. Voor kwetsbare oudere volwassenen wordt ibrutinib alleen vaak overwogen als er geen andere gezondheidsproblemen zijn die het gebruik ervan.

Goedgekeurde opties omvatten nu nieuwe middelen zoals ibrutinib en nieuwe combinaties van middelen met anti-CD20-gerichte monoklonale antilichamen. Zowel ibrutinib als venetoclax kunnen worden gebruikt in combinatie met anti-CD20-gerichte monoklonale antilichamen.

De werkzaamheid en veiligheid van ibrutinib alleen zijn vastgesteld bij niet eerder behandelde patiënten van 65 jaar of ouder met CLL, en gegevens ondersteunen continu gebruik van ibrutinib bij afwezigheid van progressie of toxiciteit. De rol van de toevoeging van een monoklonaal antilichaam (dat zich richt op de CD20-marker op CLL-cellen) aan ibrutinib wordt nog steeds onderzocht.

Een woord van Verywell

De introductie van nieuwe gerichte therapieën die belangrijke routes in het CLL-ziekteproces remmen, heeft het landschap van de behandeling van de ziekte veranderd. Nieuwere middelen zijn onder meer ibrutinib, idelalisib en venetoclax, en deze middelen hebben uitstekende resultaten gerapporteerd, ook bij patiënten met een hoog-risico ziekte zoals 17p-deletie of TP53-deletie.

Problemen als restziekte, verworven resistentie en het uitblijven van een mooie, lange respons bij patiënten met een hoog-risico ziekte blijven echter zorgen. Bovendien is er, ondanks deze aanzienlijke vooruitgang, veel onbekend over de beste behandelingskeuze en de volgorde van therapieën voor verschillende groepen mensen. Kortom, er is de afgelopen jaren enorme vooruitgang geboekt, maar er is nog ruimte voor verbetering.

Discussiegids voor leukemie-artsen

Download onze afdrukbare gids voor uw volgende doktersafspraak om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Stuur naar uzelf of een geliefde.

Deze Doctor Discussion Guide is verzonden naar {{form.email}}.

Er is een fout opgetreden. Probeer het alstublieft opnieuw.