Kunt u of uw kind geluiden horen in de spraakbanaan? Een spraakbanaan is een banaanvormig bereik op een audiogram dat de frequenties en decibels omvat die nodig zijn om spraak te verstaan. Bevat in de spraakbanaan zijn letters en lettercombinaties voor deze geluiden.
Laten we eerst naar het audiogram kijken om de spraakbanaan te begrijpen. Het audiogram wordt gebruikt om de gehoorgevoeligheid in kaart te brengen. Frequenties, ook wel toonhoogte genoemd, worden gemeten in Hertz (Hz). De frequenties op het audiogram beginnen bij de lagere frequenties (of diepere toonhoogtes, zoals het blaffen van een hond of het geluid van een grasmaaier) aan de linkerkant en gaan naar de hogere frequenties aan de rechterkant (zoals fluitende vogels of rinkelende bellen); vergelijkbaar met toetsen op een piano. Als u van boven naar beneden op het audiogram beweegt, wordt de luidheid in decibel (dB) gemeten. Hoe verder in de grafiek, hoe harder het geluid moet zijn om gehoord te kunnen worden.
Alle letters van het alfabet behalve / q /, / w /, / x / en / y / staan in de spraakbanaan. Ook binnen de spraakbanaan bevinden zich de lettercombinaties / th /, / ch /, / sh / en / ng /. Die lettercombinaties kunnen voor dove en slechthorende mensen moeilijk te horen en te begrijpen zijn.
Geluiden visueel maken
Een gebruik van de spraakbanaan is om visueel te helpen begrijpen welke geluiden niet hoorbaar zijn. Het is een uitstekend hulpmiddel voor gezinnen om te begrijpen waarom hun partner of kind bepaalde geluiden of woorden lijkt te horen, maar andere niet. In sommige gevallen zullen audiologen ondersteunde tests uitvoeren om te laten zien welke geluiden in de spraakbanaan te horen zijn bij het gebruik van een gehoorapparaat of een cochleair implantaat. Dit helpt u een redelijk goed idee te krijgen hoeveel gesproken taal uw kind kan begrijpen, maar zou moeten niet het enige type versterkingsverificatie dat wordt uitgevoerd.
Een ander audiogram-hulpmiddel dat voortbouwt op het idee achter de spraakbanaan is het "Count the Dots" -audiogram, ontwikkeld door Killion en Mueller in 1990 en bijgewerkt in 2010. Een count the dots-audiogram heeft 100 punten, die elk 1% spraakverstaan vertegenwoordigen. In gebieden die belangrijker zijn voor spraakverstaan, staan de punten dichter bij elkaar. In minder belangrijke gebieden zijn de stippen meer uitgespreid. U zult opmerken dat deze punten zich in het bereik van spraakbananen bevinden. Door het gehoorverlies hierop te leggen, verbindt u de puntenaudiogram en telt u de punten die hoorbaar zouden zijn (die boven de gehoordrempels die in de grafiek zijn uitgezet), krijgt u een schatting van het spraakverstaan.
