Het fenomeen van het dialyse-onevenwichtssyndroom treedt vaak op nadat een patiënt met nierfalen net is begonnen met dialyse (hoewel dit niet noodzakelijk het geval is en het ook later kan gebeuren). Omdat vloeistof en gifstoffen met dialyse uit het lichaam worden verwijderd, beginnen fysiologische veranderingen op te treden die een aantal neurologische symptomen kunnen veroorzaken. De symptomen kunnen variëren van milde symptomen zoals hoofdpijn tot de meest ernstige vormen waarbij patiënten coma of zelfs de dood kunnen ontwikkelen. Hier is een niet-allesomvattende lijst met symptomen:
- Misselijkheid
- Hoofdpijn
- Desoriëntatie
- Verwarring
- Krampen
- Duizeligheid
- Epileptische aanvallen
- Coma of overlijden in ernstige gevallen
Oorzaken
Je zou denken dat als dialyse al een halve eeuw bestaat, we nu al de nadelige effecten ervan zouden begrijpen. Met dialyse-onevenwichtigheid is dat echter niet het geval en is het exacte mechanisme nog een kwestie van onderzoek. We hebben echter enkele aanknopingspunten:
- Een van de theorieën die is voorgesteld, is iets dat omgekeerde osmotische verschuiving of omgekeerd ureumeffect wordt genoemd. Wat dat in wezen betekent, is dat zodra dialyse is gestart, verwijdering van gifstoffen (bloedureum) leidt totrelatieve toename van de hoeveelheid waterconcentratie in het bloedDit water kan vervolgens in de hersencellen terechtkomen, waardoor het opzwelt, waardoor iets wordt genoemdhersenoedeemDeze zwelling van de hersencellen via dit mechanisme wordt beschouwd als een van de mogelijke redenen voor de gebruikelijke neurologische problemen die verband houden met het dialyse-onevenwichtssyndroom.
- Verlaagde pH van de hersencellen. In lekentermen zou dit betekenen dat de hersencellen een hoger niveau van "zuur" hebben. Dit is voorgesteld als een andere mogelijke oorzaak.
- Idiogene osmolen geproduceerd in de hersenen (de details van nummer 2 en 3 vallen buiten het bestek van dit artikel).
Risicofactoren
Gelukkig is het dialyse-onevenwichtssyndroom een relatief zeldzame entiteit en blijft de incidentie ervan afnemen. Aangenomen wordt dat dit het gevolg is van het feit dat patiënten nu dialyse beginnen bij een veel lagere concentratie ureum in het bloed.
Hier zijn enkele situaties waarin een patiënt kan worden beschouwd als een hoog risico op de ontwikkeling van het dialyse-onevenwichtssyndroom:
- Oudere patiënten en kinderen
- Nieuw begint met dialyse
- Patiënten die al een neurologische aandoening hebben, zoals toevallen of een beroerte
- Patiënten die hemodialyse ondergaan (het syndroom wordt niet gezien bij peritoneale dialysepatiënten)
Preventie
Aangezien men denkt dat het dialyse-onevenwichtssyndroom verband houdt met de snelle verwijdering van toxines (ureum) en vocht uit de pas gedialyseerde patiënt, kunnen bepaalde preventieve maatregelen nuttig zijn. Het identificeren van de risicopatiënt, zoals hierboven vermeld, is de eerste stap. Daarnaast zijn er bepaalde strategieën die kunnen helpen:
- Langzame start van de dialyse, waarbij de eerste sessie bij voorkeur wordt beperkt tot ongeveer 2 uur, met lage bloedstroomsnelheden
- Herhaal de sessie gedurende de eerste 3-4 dagen,dagelijks,wat op de lange termijn misschien niet de typische frequentie is (vandaar vaker, maar 'zachtere' sessies)
- Infusie van iets dat mannitol wordt genoemd
Behandeling
De behandeling is meestal symptomatisch. Misselijkheid en braken kunnen medisch worden behandeld met medicijnen zoals ondansetron. Als er ooit epileptische aanvallen optreden, is de typische aanbeveling om de dialyse te stoppen en antiseizure-medicatie te starten. De intensiteit en de agressiviteit van dialyse moeten mogelijk worden verminderd voor toekomstige behandelingen.
.jpg)
-in-sleep.jpg)
