Een overzicht van albuminurie bij diabetes

Albuminurie, ook wel proteïnurie genoemd, is een aandoening waarbij albumine - een soort eiwit dat in bloedplasma wordt aangetroffen - in de urine terechtkomt. Hoewel zeer kleine hoeveelheden eiwit in de urine normaal kunnen zijn, is een hoog albumine-gehalte een van de vele indicatoren van chronische nierziekte (CKD), een veel voorkomende complicatie van zowel type 1- als type 2-diabetes. Omdat albuminurie geen merkbare symptomen veroorzaakt, wordt mensen met een risico op een nieraandoening doorgaans geadviseerd om regelmatig op eiwit in hun urine te worden getest om de aandoening op te sporen. Op deze manier kunnen direct maatregelen worden genomen om de hoeveelheid eiwit in de urine te verminderen en de nieren te beschermen tegen verdere schade.

Symptomen

De enige uiterlijke tekenen van een teveel aan proteïne in de urine zijn die welke zich ontwikkelen in combinatie met chronische nierziekte. Er zijn veel symptomen van CKD die kunnen worden aangezien voor andere problemen, daarom is screening van vitaal belang.

Veel voorkomende symptomen van CKD zijn onder meer:

• Intolerantie voor kou
• Vermoeidheid
• Duizeligheid
• De geur van ammoniak op de adem (uremia fetor)
• Dysgeusie (een metaalachtige smaak in de mond)
• Dyspnoe (kortademigheid)
• Gemakkelijk blauwe plekken
• Oedeem (zwelling) van het gezicht
• Concentratieproblemen
• Pruritus (jeuk)
• Verlies van eetlust
• Schuimende urine
• Moeilijk of vaak plassen (ook 's nachts)
• Pijn in de nieren, benen of bovenrug

Oorzaken

Er zijn twee redenen waarom iemand met diabetes proteïnurie kan ontwikkelen. De eerste is hyperglykemie op de lange termijn - hogere dan normale glucosespiegels (suiker) in het bloed. Overtollige glucose kan haarvaten in de nieren, glomeruli genaamd, beschadigen. Deze kleine bloedvaatjes zijn gebundeld om het glomerulaire membraan te vormen, de structuur die afval uit het bloed in de urine filtert en tegelijkertijd voorkomt dat vitale stoffen zoals albumine en bloedcellen naar buiten lekken.

Albuminurie bij diabetes kan ook het gevolg zijn van hypertensie - hoge bloeddruk is een veel voorkomende complicatie van diabetes.

Diagnose

Hoewel albuminurie alleen geen symptomen veroorzaakt, is het stellen van de diagnose een eenvoudige kwestie van een urinetest (urineonderzoek) die doorgaans deel uitmaakt van een routinematige gezondheidscontrole. Voor deze bekende test wordt een patiënt gevraagd om een ​​klein urinemonster af te geven door in een schone monsterbeker te plassen.

Er zijn slechts een paar eetlepels urine nodig. Meestal wordt het meteen getest met een kleine plastic peilstok die van kleur verandert als reactie op de aanwezigheid van eiwitten. (Deze eerste test kan ook andere verdachte stoffen in de urine detecteren, zoals bacteriën, glucose en bloedcellen, die allemaal een teken kunnen zijn van een medisch probleem.)

Een peilstoktest is niet gevoelig genoeg om zeer kleine hoeveelheden eiwit in de urine te detecteren die kunnen wijzen op de beginstadia van een nierziekte - een aandoening die bekend staat als microalbuminurie. Daarom wordt het urinemonster naar een laboratorium gestuurd voor verdere analyse - een ACR-test (albumine-tot-creatinine-ratio).

De meeste artsen voeren een urineonderzoek uit als onderdeel van regelmatige controles, maar het is vooral belangrijk dat mensen met diabetes hun urine regelmatig laten controleren - idealiter minstens één keer per jaar, volgens de American Diabetes Association (ADA).

Behandeling

Omdat albuminurie zelf geen ziekte is, maar eerder een bijwerking (bijvoorbeeld van diabetes of hypertensie) of een symptoom (van een nieraandoening), is er per se geen behandeling voor de aandoening. Het omgaan met het overtollige eiwit in de urine hangt af van de specifieke situatie.

In het geval van diabetes betekent dat het volgen van een door een arts opgesteld behandelprotocol. Voor de meeste mensen houdt het beheersen van diabetes een combinatie in van het volgen van een medisch goedgekeurd dieet, het volgen van een regelmatige trainingsroutine, het nemen van medicatie om de bloedsuikerspiegel onder controle te houden en het regelmatig zelf testen van glucosespiegels.

Behandeling voor chronische nierziekte geassocieerd met diabetes omvat ook het beheersen van de bloedglucosespiegels, evenals het nemen van maatregelen om de bloeddruk te verlagen, zoals afvallen, minder zout eten, geen alcohol drinken, stoppen met roken en het verhogen van de activiteit. Medicatie is soms nodig om hypertensie te behandelen; Volgens de ADA zijn ACE-remmers de veiligste keuze voor de behandeling van hypertensie bij mensen met diabetes.

De ADA zegt ook dat een eiwitarm dieet soms effectief is voor de behandeling van nieraandoeningen. Als deze maatregelen nierfalen niet voorkomen, is dialyse of een niertransplantatie nodig.

Een woord van Verywell

Als u diabetes heeft en uit uw urineonderzoek blijkt dat er eiwitten in uw urine zitten, heeft u reden om u zorgen te maken. U moet zich echter ook bekrachtigd voelen door het feit dat u het begin van een chronische nierziekte heeft opgelopen, lang voordat het zover is gevorderd dat het symptomen van een nierziekte in het eindstadium veroorzaakt. Onder begeleiding van uw arts kunt u uw levensstijl veranderen en andere maatregelen nemen om uw nieren gezond te houden en normaal te laten functioneren.