Zwakte: de oorzaak vinden

Als iemand zwak is, proberen neurologen erachter te komen waar de zwakte precies ligt. Alle andere stappen om de oorzaak van zwakte te bepalen, volgen deze cruciale stap. Het nauwkeurig lokaliseren van de oorzaak van het probleem kan een uitdaging zijn en vereist enige expertise, maar door enkele basisrichtlijnen te gebruiken, de juiste vragen te stellen en een gedetailleerd onderzoek uit te voeren, kan een neuroloog meestal de oorzaak van de zwakte lokaliseren.

De volgende richtlijnen zijn slechts een ruwe schets van waartoe neurologen zijn opgeleid wanneer ze iemand beoordelen die zwak is. Hoewel deze u kunnen helpen begrijpen wat een arts probeert te bereiken door u vragen te stellen en een examen af ​​te leggen, is dit artikel op geen enkele manier bedoeld ter vervanging van een adequaat neurologisch onderzoek! Zwakte kan een zeer ernstig probleem worden, vooral als het zich uitbreidt naar de spieren die bij de ademhaling betrokken zijn. Hoewel sommige neurologische problemen, zoals gevoelloosheid, vaak goedaardig kunnen zijn, moet echte onverklaarbare zwakte altijd worden onderzocht door een gekwalificeerde arts.

Als je zwakte bespreekt met een neuroloog, is het belangrijk om precies te weten wat er met het woord 'zwak' wordt bedoeld. Sommige mensen gebruiken het woord 'zwak' om 'moe' of 'vermoeid' te betekenen, maar zelfs als iemand moe is en ze zo hard mogelijk probeert iets op te tillen, kan ze dat nog steeds. De zwakte die neurologen het meest bezighoudt, is wanneer het lichaam niet langer iets kan optillen of weerstaan ​​dat het ooit zou kunnen, bijvoorbeeld als een liter melk plotseling 50 pond lijkt te wegen. Dit is een belangrijk onderscheid, want hoewel bijna elke ziekte, inclusief verkoudheid, iemand vermoeid kan maken, maken minder aandoeningen iemand echt lichamelijk zwak - en veel van die aandoeningen kunnen levensbedreigend zijn.

Hoe de hersenen spieren vertellen om samen te trekken

Bewegen met volledige kracht hangt af van een elektrisch signaal dat van het oppervlak van de hersenen naar beneden gaat door het ruggenmerg, waar de zenuwen communiceren (synaps) in de voorhoorn van het snoer met een perifere zenuw die de wervelkolom verlaat en naar de spier gaat . Daar synchroniseren de zenuwen weer bij de neuromusculaire overgang, waardoor de neurotransmitter acetylcholine wordt gestuurd om de spier te laten samentrekken. Calcium stroomt in speciale ionenkanalen en de spierspoelen worden korter, wat resulteert in flexie van die specifieke spier. Eenvoudige neurale signalen geven informatie over die contractie terug naar het ruggenmerg om te voorkomen dat de tegenoverliggende spier tegelijkertijd ook samentrekt, om de kracht van flexie te maximaliseren. Als de biceps bijvoorbeeld probeert de arm bij de elleboog te buigen, zou het contraproductief zijn als de triceps tegelijkertijd zou proberen de arm te strekken - dus meestal geeft een neurale lus de triceps het signaal om te ontspannen tijdens de bicepsflexie.

De zenuwen in de wervelkolom staan ​​meestal onder een zekere mate van constante remming door de hersenen, waardoor de spieren ontspannen blijven. Om deze reden kan, als het signaal tussen de hersenen en de perifere zenuwen wordt afgesneden, na een tijdje een verhoogde stijfheid en stevige reflexen in de aangedane ledemaat optreden. Deze staan ​​bekend als bevindingen van de bovenste motorneuronen. Daarentegen omvatten bevindingen van lagere motorneuronen slapheid en fasciculaties. Het is echter belangrijk om te erkennen dat bij een acuut letsel of beroerte de bevindingen van de bovenste motorneuronen mogelijk niet onmiddellijk aanwezig zijn en dat de arts mogelijk nog steeds een vermoeden heeft van schade aan de hersenen of het ruggenmerg.

Kortom, de eerste stap om te bepalen waarom iemand zwak is, is door de bevindingen van de bovenste en onderste motorneuronen te vergelijken en te bepalen of het probleem bij het perifere zenuwstelsel of het centrale zenuwstelsel (de hersenen en het ruggenmerg) ligt.

Lokalisatie van een laesie in het centrale zenuwstelsel

Als er significante bevindingen zijn van de bovenste motorneuronen bij een neurologisch onderzoek, willen artsen misschien de hersenen en het ruggenmerg verder onderzoeken, omdat het zoeken naar andere tekenen meer licht kan werpen op de exacte locatie van het probleem. Als iemand bijvoorbeeld gevoelloos is onder een bepaald niveau in de nek, suggereert dit dat hij een probleem heeft met het cervicale ruggenmerg. Als ze een probleem hebben dat het gezicht omvat (vooral als het alleen de onderste helft van het gezicht is), is de kans groter dat het probleem zich in de hersenstam of de hersenen zelf voordoet. Vanwege een eigenaardigheid in het ontwerp van het zenuwstelsel, kruisen motorvezels zich onderaan de hersenstam. Dus als iemands rechterbeen zwak is, kan het een probleem zijn met de rechterkant van het ruggenmerg of de linkerkant van de hersenen.

Lokaliseren van een probleem in het perifere zenuwstelsel

Zwakte als gevolg van een probleem met het perifere zenuwstelsel kan het gevolg zijn van problemen met de perifere zenuwen, de neuromusculaire overgang of de spieren.

De perifere zenuwen kunnen worden beschadigd door infectie, stofwisselingsziekten en meestal door botsing in kleine passages zoals de foramina, waar ze de wervelkolom verlaten. Misschien wel de meest voorkomende voorbeelden zijn onder meer radiculopathieën, tenniselleboog of carpaaltunnelsyndroom. Syndromen die alleen motorneuronen aantasten zonder ook gevoelloosheid te veroorzaken, zijn zeldzaam, maar kunnen bepaalde vormen van het Guillain-Barré-syndroom, amyotrofische laterale sclerose en multifocale motorische neuropathie omvatten.

De neuromusculaire overgang kan worden beïnvloed door toxines of auto-immuunziekten die normale signalering door de neurotransmitter verhinderen. Botulinumtoxine voorkomt bijvoorbeeld het vrijkomen van neurotransmitters uit het zenuwuiteinde. Bij myasthenia gravis worden de receptormoleculen op het spierweefsel aangevallen door het eigen immuunsysteem van het lichaam en kunnen ze daarom de neurotransmitter acetylcholine niet binden nadat deze is vrijgegeven.

Er is een grote verscheidenheid aan spieraandoeningen (myopathieën) die tot zwakte kunnen leiden. Vaak treft de zwakte beide zijden van het lichaam in gelijke mate, zoals het geval is bij polymyositis, maar in andere gevallen is dit misschien niet het geval. Myositis van het inclusielichaam is bijvoorbeeld een veelvoorkomende oorzaak van spierzwakte die vaak asymmetrisch is.

Overige informatie gebruikt door neurologen

Naast het lokaliseren van de laesie, gebruiken neurologen informatie over het verloop van de zwakte en hoe deze zich verspreidt om de oorzaak te achterhalen. Een beroerte komt bijvoorbeeld heel snel op, terwijl het maanden kan duren voordat een myopathie zich ontwikkelt. Het verspreidingspatroon is ook belangrijk: het Guillain-Barre-syndroom begint bijvoorbeeld typisch in de voeten en verspreidt zich naar boven, terwijl botulinumtoxine zwakte veroorzaakt die van de bovenkant van het lichaam afdaalt.

Het aantal medische problemen dat zwakte veroorzaakt, is erg groot. Het herkennen van de locatie van het probleem en het patroon dat verband houdt met de zwakte, kan artsen helpen de lange lijst met mogelijke problemen te doorzoeken om de ware boosdoener te vinden. Onthoud dat onverklaarbare zwakte altijd moet worden onderzocht door een gekwalificeerde medische professional.