Hoe alkalische hydrolyse werkt

Sinds onheuglijke tijden hebben mensen hun doden in de grond begraven. Archeologisch bewijs geeft ook aan dat mensen hun dierbaren hebben gecremeerd sinds minstens 11.500 jaar geleden - en waarschijnlijk ruim daarvoor.

Alkalische hydrolyse, een relatief nieuwe vorm van lichaamshouding, biedt een aantal duidelijke 'groene' voordelen ten opzichte van beide methoden in de huidige milieubewuste omgeving en zou in de toekomst mogelijk een belangrijke optie voor lichaamsbeweging kunnen worden - mits het twee obstakels overwint: publiek preutsheid en een veelheid aan regelgevende hindernissen.

Het proces

Alkalische hydrolyse maakt gebruik van water, kaliumhydroxide (een veelgebruikt ingrediënt in vloeibare zeep), relatief lage hitte (177 C, 350 F) versus crematie en druk om het lichaam van een overleden dierbare te reduceren tot botfragmenten en een inerte vloeistof. Het proces werkt alleen op materialen op eiwitbasis, dus het lichaam moet worden gekleed in bepaalde soorten kleding van natuurlijke vezels, zoals zijde, leer of wol.

Het lichaam wordt vervolgens in een alkalische hydrolysekamer van roestvrij staal geplaatst. Het hele proces duurt ongeveer 2 tot 3 uur, wat overeenkomt met de tijd die nodig is voor een gemiddelde crematie.

Zodra de alkalische hydrolyse is voltooid, worden de resterende botfragmenten gespoeld en vervolgens verpulverd tot stof of "as" (dit gebeurt ook met de botfragmenten die overblijven na het cremeren van een lichaam). Dit stof kan in een urn worden teruggegeven aan de overlevende dierbaren voor plaatsing in een crematie-nis, verstrooid op een speciale plaats, begraven of elke andere optie die degenen die ervoor kiezen om een ​​geliefde te cremeren, zouden kunnen kiezen.

Zoals eerder opgemerkt, is het tweede bijproduct van het alkalische hydrolyseproces een inerte vloeistof, die geen menselijk DNA of ander genetisch materiaal bevat. Na filtering en zuivering in een waterzuiveringsinstallatie kan deze vloeistof in de natuurlijke waterkringloop van de aarde worden gebracht.

Het alkalische hydrolyseproces wordt ook wel Resomation en BioCremation genoemd (beide handelsmerktermen), evenals de algemene termen "vlamloze crematie", "chemische crematie", "groene crematie" en "aquamatie".

De voordelen

In vergelijking met begraven of cremeren - de twee typische vormen van lichaamsbeschikking - biedt alkalische hydrolyse verschillende voordelen in termen van ecologische impact. Het proces verbruikt minder energie in vergelijking met crematie, dat afhankelijk is van natuurlijk of propaangas om een ​​menselijk lichaam door verbranding tot botten te reduceren.

Hoewel het aanzienlijk lager is dan de uitstoot als gevolg van verschillende fabricage- en energiecreatieprocessen, resulteert het cremeren van een lichaam ook in de uitstoot van kooldioxide (CO2) die kan bijdragen aan broeikasgassen.

Bovendien hebben veel mensen vullingen in hun tanden die kwik bevatten, dat ooit veel werd aangetroffen in de amalgaamtandartsen die werden gebruikt om gaatjes te vullen. De hoge temperaturen van een gemiddelde crematie (760 tot 982C, 1400 tot 1800F) kunnen die vullingen verdampen, waardoor schadelijke emissies in de atmosfeer vrijkomen. De lagere temperatuur van het alkalische hydrolyseproces resulteert daarentegen in minder schadelijke emissies omdat het onvoldoende is om dit tandheelkundig amalgaam zo te verwarmen dat het kwikdamp afgeeft. In plaats daarvan blijven tandvullingen gedurende het hele proces in vaste vorm en worden ze gescheiden van de botfragmenten voordat deze worden afgespoeld en verpulverd.

Ten slotte, in tegenstelling tot traditioneel begraven op de grond, verminderen de overblijfselen van het alkalische hydrolyseproces de vraag naar landruimte. Zelfs als overlevende dierbaren ervoor kiezen om de overblijfselen in de grond te begraven, is de benodigde hoeveelheid begrafenisruimte aanzienlijk minder dan die van een traditionele begrafenis met een kist.

De obstakels

Een ABC News-artikel uit 2008 over alkalische hydrolyse beschrijft de vloeistof die overblijft nadat het proces is voltooid als een "koffiekleurige vloeistof [met] de consistentie van motorolie en een sterke ammoniakgeur". Beschrijvingen zoals deze spelen op het feit in. dat mensen er over het algemeen niet van houden zich een menselijk lichaam in een andere vorm voor te stellen dan degene die ze in het leven kennen. Zelfs crematie, die nu verantwoordelijk is voor de lichamelijke gesteldheid van iemand in vier Amerikaanse burgers, werd geconfronteerd met decennia van vooringenomenheid en afwijzing door zowel begrafenisondernemers als het publiek, omdat er vlammen bij betrokken waren. Het idee om een ​​menselijk lichaam terug te brengen tot "koffiekleurige motorolie" vormt dus begrijpelijkerwijs een belangrijke hindernis die alkalische hydrolyse nu moet overwinnen, ondanks alle duidelijke voordelen.

Bovendien is een ander enorm obstakel dat alkalische hydrolyse moet overwinnen, het regulerende moeras dat de faciliteiten beheert die dode lichamen in de Verenigde Staten en wereldwijd verwerken. Elk uitvaartcentrum of crematorium dat geïnteresseerd is in het toevoegen van alkalische hydrolyse aan zijn diensten, wordt geconfronteerd met een groot aantal regelgevingshindernissen. In de VS staan ​​20 staten alkalische hydrolyse toe vanaf februari 2020.