Wat zijn decubitus?

Een decubitus is een huidgebied dat afbreekt wanneer er constante druk op de huid wordt uitgeoefend, of druk in combinatie met schuifkrachten en / of wrijving. Deze afbraak van de huid kan uiteindelijk resulteren in blootstelling van het onderliggende weefsel, inclusief bot.

Decubitus komt meestal voor op een botuitsteeksel, zoals het heiligbeen (staartbeen), heupbeen, elleboog of zitbeen. Ze worden behandeld met verschillende wondzorgmethoden, maar kunnen plastische chirurgie noodzakelijk maken. Preventie van decubitus is een aandachtsgebied in de verpleging en een indicator voor de kwaliteit van de verpleegkundige zorg. Alternatieve namen zijn onder meer decubitus (nu de voorkeursterm), decubitus, decubitus, decubiti en doorligwonden.

Het Nationaal Adviespanel Decubitus (NPUAP) is in 2016 begonnen met het gebruik van de term decubitus in plaats van decubitus. Deze verandering is te wijten aan het feit dat het letsel begint voordat er een breuk in de huid is (ulcus). Ook de enscenering van decubitus werd op dat moment aangepast.

Soorten decubitus

Decubitus wordt ingedeeld in stadia waarin de symptomen en de hoeveelheid weefselverlies worden beschreven. Door de jaren heen zijn er verschillende classificatiesystemen gebruikt. Het stadiëringssysteem, herzien in 2016 door NPUAP, beschrijft deze symptomen en stadia:

• Fase 1: intacte huid met aanhoudende roodheid (erytheem) van een gelokaliseerd gebied. Wanneer erop wordt gedrukt, wordt het gebied niet geblancheerd (lichter maken, dan weer donker worden wanneer de druk wordt opgeheven). Als de persoon een donker gepigmenteerde huid heeft (waarbij roodheid misschien moeilijker op te merken is), kan deze in kleur verschillen van de omgeving. Merk op dat voordat deze veranderingen duidelijk zijn, er vertakte erytheem, veranderingen in temperatuur, stevigheid of gevoel kunnen zijn. Als de kleurverandering naar paars of kastanjebruin is, duidt dit op een ernstiger diep drukletsel.
• Fase 2: Huidverlies van gedeeltelijke dikte met blootgestelde dermis. De wond ziet eruit als een ondiepe, open zweer of een intacte of gescheurde blaar. Het bed van de wond is nog steeds roze, rood en vochtig, wat aangeeft dat het levensvatbaar is. U ziet geen eschar (korst), granulatieweefsel (groei van de genezende huid die roze of rood en ongelijkmatig is) of vervelling (zacht, vochtig weefsel dat zich in draadjes of klonten aan het wondbed hecht).
• Fase 3: Huidverlies over de volledige dikte. Onderhuids vet kan zichtbaar zijn, maar botten, pezen of spieren worden niet blootgesteld. Vaak zie je granulatieweefsel en opgerolde randen van de wond. Er kan vervelling of korstvorming zijn.
• Fase 4: Weefselverlies over de volledige dikte met blootliggend bot, pees, ligament, fascia, kraakbeen of spier. De wond kan vervelling, korstvorming, gerolde randen, ondermijning of tunneling hebben.
• Onstabiel decubitus: een stadium 3 of 4 letsel van volledige dikte dat wordt verdoezeld door vervelling of korst. Stabiel dood weefsel mag niet op een ledemaat of hiel worden verwijderd.
• Diepe weefseldrukletsel: Intacte of niet-intacte huid met een gelokaliseerd gebied met aanhoudende niet-blancheerbare dieprode, kastanjebruine of paarse verkleuring of epidermale scheiding die een donker wondbed of met bloed gevulde blaar onthult.

Symptomen van decubitus

Degenen die het risico lopen op decubitus, worden doorgaans door hun zorgverleners regelmatig gecontroleerd op de symptomen van decubitus.

Tekenen om naar te zoeken zijn onder meer:

• Veranderingen in huidskleur. Let bij mensen met een lichte huidskleur op roodheid die niet verbleken (lichter worden) als je er licht op drukt. Zoek bij mensen met een donkere huidtint naar donkere delen van de huid die niet lichter worden als je er licht op drukt.
• Zwelling, pijn of gevoeligheid
• Huidgebieden die warmer of koeler aanvoelen dan de omliggende delen
• Een open maagzweer of blaar
• Pusachtige drainage

Sites

Een decubitus kan overal optreden waar langdurige druk wordt uitgeoefend. De meest voorkomende gevoelige gebieden zijn echter botuitsteeksels. Volgens een rapport van de California Hospital Patient Safety Organization (CHPSO) zijn dit de meest voorkomende locaties voor door de gezondheidszorg verworven decubitus, van de meeste tot de minste:

• Stuitbeen
• Heiligbeen
• Hiel
• Oor
• Billen
• Enkel
• Neus
• Gluteale gespleten

Oorzaken

Huidafbraak wordt veroorzaakt door aanhoudende druk op de huid. De verhoogde druk vernauwt of klapt de bloedvaten in, waardoor de bloedstroom naar de huid en onderliggende weefsels afneemt. Dit leidt uiteindelijk tot weefselsterfte.

Slechte huidhygiëne, liggend op harde oppervlakken, gebruik van fixatiebanden of slecht passende prothesen zijn extrinsieke risicofactoren. Onderliggende (intrinsieke) risicofactoren zijn onder meer langdurige immobiliteit, diabetes, roken, slechte voeding, vaatziekten, dwarslaesie, contracturen en immunosuppressie.

Drukletsel kan ook het gevolg zijn van medische hulpmiddelen. Dit kunnen bilevel niet-invasieve ademhalingsmaskers met positieve druk, endotracheale buizen, nasogastrische buizen en nasale zuurstofcanuleslangen zijn.

Populaties met een hoog risico op decubitus

De hoogste incidentie van decubitus wordt gevonden bij de volgende populaties:

• Ouderen
• Degenen met heupfracturen en andere fracturen
• Quadriplegisch
• Neurologisch gehandicapte jongeren (kinderen met verlamming, open rug, hersenletsel, enz.)
• Chronisch opgenomen in het ziekenhuis
• Bewoners van verpleeghuizen

Diagnose

Wanneer een decubitus wordt vermoed, moet een zorgverlener dit beoordelen op locatie, grootte, uiterlijk, kleurveranderingen, de toestand van de basisweefsels en randen, pijn, geur en exsudaat. De aanbieder zal vooral letten op tekenen van infectie.

De zorgverlener zoekt naar oedeem, controleert de distale pulsen en controleert op tekenen van neuropathie (zoals bij een monofilamentonderzoek).

Diagnostische tests kunnen de enkel-brachiale index, pulsvolume-opname, Doppler-golfvormen en echografie voor veneuze aandoeningen omvatten.

De zorgverlener kan vervolgens de zweer in een stadium brengen en de juiste behandeling en monitoring bepalen.

Behandeling

Decubitus wordt zowel medisch als chirurgisch behandeld.

Doorligwonden in stadium 1 en 2 kunnen zonder operatie worden behandeld. De wond wordt schoongemaakt en vervolgens schoon en vochtig gehouden en bedekt met een geschikt verband. Regelmatige verbandwisselingen worden gebruikt om de wond schoon te houden en bacteriën te bestrijden. Soms worden ook actuele antibiotische medicatie op de decubitus gebruikt.

Bij stadium 3 en 4 decubitus is vaak een chirurgische ingreep nodig. De eerste stap is om al het dode weefsel te verwijderen, ook wel debridement genoemd. Het kan op verschillende manieren worden gedaan. Deze omvatten het gebruik van echografie, irrigatie, laser, biochirurgie (met maden), chirurgie en plaatselijke methoden (zoals honing van medische kwaliteit of enzymzalven). Debridement van de decubitus wordt gevolgd door een flapreconstructie. Flapreconstructie houdt in dat u uw eigen weefsel gebruikt om het gat / de zweer te vullen

Complicaties van decubitus kunnen zijn:

• Hematoom
• Infectie
• Wonddehiscentie (de randen van de wonden komen niet samen)
• Herhaling

Preventie

Decubitus is te voorkomen. Hier zijn enkele tips om ze te vermijden.

• Minimaliseer het vochtgehalte om maceratie en afbraak van de huid te voorkomen. Vermijd langdurig contact met uitwerpselen, urine of zweet.
• Wees voorzichtig bij het verplaatsen van en naar uw bed of stoel. Dit voorkomt wrijving en afschuiving van de huid.
• Vermijd langdurig zitten of liggen in één positie. Door van positie te wisselen, krijgt uw huid een pauze en kan de bloedstroom terugkeren.
• Verlicht in bed de druk op de benige delen van uw lichaam door kussens of schuimrubberen wiggen te gebruiken.
• Zorg voor de juiste voeding. Door gezond te eten blijft uw huid gezond en verbetert het haar vermogen om verwondingen te voorkomen en infecties te bestrijden.

Door het ziekenhuis opgelopen decubitus is aanzienlijk verminderd dankzij de inspanningen van de Centers for Medicare and Medicaid Services en het Agency for Healthcare Research and Quality. Het percentage daalde van 40,3 naar 30,9 per 1.000 ontladingen van 2010 naar 2014. De ernstiger stadium 3 en 4 verwondingen namen af ​​van 11,8 tot 0,8 gevallen per 1.000 patiënten van 2008 tot 2012.