Als u een abnormaal hartritme heeft, is de eerste stap om het te laten behandelen, dat uw arts erachter komt wat voor soort aritmie het is. Het diagnosticeren van hartritmestoornissen kan triviaal eenvoudig, duivels moeilijk of ergens daar tussenin zijn. Het stellen van de diagnose is eenvoudig als u een chronische of aanhoudende aritmie heeft - dan is het gewoon een kwestie van een elektrocardiogram (ECG) opnemen en de aanwezigheid en het type aritmie dat u ervaart vastleggen.
Helaas zijn hartritmestoornissen vaak episodisch van aard - ze komen en gaan zonder waarschuwing. In deze gevallen kunnen uw symptomen optreden als sporadische episodes, die vaak slechts een paar seconden duren, dus het opnemen van een willekeurig 12-seconden ECG zal de aritmie waarschijnlijk niet onthullen en aanvullende tests zijn nodig. Maar het basisprincipe blijft hetzelfde: om een hartritmestoornis te diagnosticeren, moet de aritmie zelf worden "vastgelegd" op een soort hartritmestoornis.
© Verywell, 2018
Medische geschiedenis / lichamelijk onderzoek
Als uw arts van mening is dat uw symptomen niet levensbedreigend zijn, zal hij of zij waarschijnlijk beginnen met een lichamelijk onderzoek en een beoordeling van uw symptomen en mogelijke aandoeningen die een aritmie kunnen veroorzaken. Als hij of zij bijvoorbeeld vermoedt dat u een schildklieraandoening of hartaandoening heeft die uw aritmie veroorzaakt, kunt u op deze aandoeningen worden getest. Bovendien kunt u een hartmonitoringstest ondergaan, zoals een elektrocardiogram of een echocardiogram.
Aritmie Doctor Discussiegids
Download onze afdrukbare gids voor uw volgende doktersafspraak om u te helpen de juiste vragen te stellen.
Stuur naar uzelf of een geliefde.
AanmeldenDeze Doctor Discussion Guide is verzonden naar {{form.email}}.
Er is een fout opgetreden. Probeer het alstublieft opnieuw.
Labs en tests
Als uw arts denkt dat u mogelijk hartritmestoornissen heeft, is de eerste vraag of die hartritmestoornissen waarschijnlijk levensbedreigend zijn.
Waarschuwingstekens
Als u periodes van onverklaarbare, ernstige duizeligheid heeft gehad of syncope (verlies van bewustzijn) heeft gehad - vooral als u een onderliggende hartaandoening heeft - zal uw arts waarschijnlijk de mogelijkheid overwegen dat u een mogelijk gevaarlijke aritmie heeft, zoals ventriculaire tachycardie. of hartblok.
Als dit het geval is, moet u waarschijnlijk op een hartmonitor in het ziekenhuis worden geplaatst totdat een definitieve diagnose kan worden gesteld en, indien nodig, een effectieve behandeling wordt ingesteld.
Elektrocardiogram
Meer typische symptomen van een aritmie, zoals hartkloppingen, lichte vermoeidheid of milde, voorbijgaande duizeligheid, duiden waarschijnlijk niet op een levensbedreigende aritmie en een meer routinematige hartevaluatie kan worden gebruikt. Over het algemeen wordt dit bereikt door te proberen een elektrocardiogram (ECG) tijdens een episode van symptomen. Bij een basis-ECG zijn er elektroden op uw borst aangesloten die de elektrische activiteit van uw hart registreren, inclusief wanneer en hoelang uw hartslagen optreden. Het kan nodig zijn om een draagbaar ECG te gebruiken dat u tijdens uw dagelijkse routine kunt dragen.
Holter Monitor
Als uw symptomen dagelijks of bijna dagelijks optreden, is de beste keuze om de oorzaak vast te stellen het gebruik van een Holter-monitor, een draagbaar ECG-apparaat dat uw hartritme continu registreert gedurende een periode van 24 tot 48 uur. Mogelijk wordt u gevraagd een zorgvuldig dagboek bij te houden, waarin u de precieze tijden opmerkt waarop episodes van symptomen optreden. Het dagboek kan vervolgens worden gecorreleerd met de ritme-opname om te laten zien of de symptomen verband houden met een hartritmestoornis.
Gebeurtenismonitor
Als uw symptomen minder vaak voorkomen dan elke dag of om de paar dagen of als ze zeer snel optreden, kan de beste keuze een gebeurtenismonitor zijn, een ander type draagbare ECG. U bevestigt het aan uw lichaam wanneer u symptomen heeft en drukt op een knop om de elektrische activiteit van uw hart gedurende die tijd vast te leggen. Sommige smartphones hebben ook een versie van deze technologie.
Patch monitoren
Een andere optie als uw symptomen minder vaak voorkomen, is een patchmonitor zoals een Zio-patch, een zelfklevend langdurig opnameapparaat dat tot twee weken aan continue opnames van uw hartritme kan opslaan en automatisch eventuele hartritmestoornissen kan detecteren en registreren. . Er is ook het SEEQ MT-systeem, dat tot 30 dagen kan opnemen en bewaken. De nadelen van patchmonitors zijn dat ze duur kunnen zijn omdat ze niet herbruikbaar zijn en het extra tijd kan kosten om uw resultaten te krijgen, maar ze zijn handig, waterbestendig, gebruiksvriendelijk en comfortabel.
Implanteerbare Loop Recorder
Als uw symptomen extreem zeldzaam zijn, zijn er kleine implanteerbare hartritme-recorders die tot drie jaar kunnen worden gebruikt om continu uw hartritme op te nemen en aritmieën op te pikken die hartmonitors op korte termijn kunnen missen. Dit apparaat wordt onder uw huid in uw borst geïmplanteerd en kan vooral nuttig zijn als u een beroerte heeft gehad om vast te stellen wat de oorzaak is.
Echocardiogram
Een echocardiogram is een soort pijnloze echografie die wordt gebruikt om naar de grootte en structuur van uw hart te kijken, evenals naar hoe het klopt. U kunt een echocardiogram laten maken terwijl u aan het trainen bent of terwijl u rust.
Het ECG interpreteren
Het doel van het registreren van uw hartritme tijdens een episode van symptomen is om te proberen uw symptomen te correleren met een opname van uw ECG op het moment dat de symptomen optreden.
Idealiter, om de diagnose te stellen, beginnen de symptomen wanneer de aritmie optreedt en verdwijnen ze wanneer de aritmie stopt. Als een dergelijk patroon wordt gezien, is het vrijwel zeker dat de aritmie de symptomen veroorzaakt.
Vaak zullen mensen echter symptomen melden op momenten dat het hartritme volkomen normaal blijkt te zijn; of omgekeerd, een aritmie wordt geregistreerd op een moment dat er geen symptomen aanwezig zijn. Onder deze omstandigheden is het waarschijnlijk dat de symptomen die u ervaart NIET het gevolg zijn van een aritmie, en uw arts moet beginnen met het overwegen van alternatieve verklaringen voor uw symptomen.
Als uw arts helemaal geen aritmie vindt bij een hartmonitoringstest, maar toch vermoedt dat u er een heeft, kan hij of zij proberen er een te activeren met behulp van een van deze tests:
Stresstest
Aangezien sommige aritmieën worden veroorzaakt of verergerd door inspanning of inspanning, kan uw arts een stresstest doen, waarbij hij uw hart controleert terwijl u traint op een hometrainer of loopband. Als er een reden is waarom u niet kunt sporten, krijgt u mogelijk een hartstimulerend medicijn.
Kanteltafeltest
Als u flauwvallen of syncope heeft gehad, wil uw arts misschien een kanteltafeltest doen. Terwijl u plat op een tafel ligt, worden uw hartactiviteit en bloeddruk gecontroleerd. U kunt ook een intraveneuze lijn (IV) krijgen voor het geval u medicatie nodig heeft. De tafel wordt dan gekanteld zodat deze verticaal is alsof u rechtop staat terwijl uw arts eventuele veranderingen in uw bloeddruk en / of hartactiviteit in de gaten houdt.
Elektrofysiologische studie (EPS)
Als uw aritmie niet vaak voorkomt of als uw arts het moeilijk vindt om het te vinden en denkt dat het levensbedreigend kan zijn, kan hij of zij een elektrofysiologisch onderzoek (EPS) doen. Dit is een speciale katheterisatietest waarbij elektrodekatheters (flexibele, geïsoleerde draden met metalen elektrodepunten) in uw hart worden ingebracht om het elektrische systeem van het hart te bestuderen.
Wat te verwachten: Als uw arts u heeft doorverwezen voor een EPS, wordt u naar het elektrofysiologielaboratorium (een gespecialiseerd katheterisatielaboratorium) gebracht waar u op een onderzoekstafel gaat liggen. U krijgt plaatselijke verdoving en mogelijk een licht kalmerend middel, en vervolgens worden elektrodekatheters in een of meer van uw bloedvaten ingebracht. De katheters worden ofwel via een kleine incisie ofwel met een naaldprik ingebracht, meestal in uw arm, lies of nek. Meestal worden twee of drie katheters gebruikt, en deze kunnen vanaf meer dan één locatie worden ingebracht. Met behulp van fluoroscopie, vergelijkbaar met een röntgenfoto, worden de katheters door de bloedvaten voortbewogen en in specifieke gebieden in uw hart geplaatst.
Zodra ze op de juiste manier zijn gepositioneerd, worden de elektrodekatheters gebruikt voor twee hoofdtaken: het opnemen van de elektrische signalen die door uw hart worden gegenereerd en het tempo van uw hart.Pacing wordt bereikt door kleine elektrische signalen door de elektrodekatheter te sturen. Door op te nemen en te pacen vanaf strategische locaties in uw hart, kunnen de meeste soorten hartritmestoornissen volledig worden bestudeerd. Wanneer de procedure is voltooid, worden de katheter (s) verwijderd. Het bloeden wordt gecontroleerd door gedurende 30 tot 60 minuten druk uit te oefenen op de katheterisatieplaats.
Wat het doet: een EPS kan helpen bij het evalueren van zowel bradycardieën (langzame hartritmestoornissen) als tachycardieën (snelle hartritmestoornissen). Tachycardieën worden beoordeeld met behulp van geprogrammeerde stimulatietechnieken om de tachycardie te triggeren. Als tachycardieën kunnen worden geactiveerd tijdens de EPS, kan meestal de precieze oorzaak van de tachycardie worden vastgesteld door de elektrische signalen te bestuderen die zijn geregistreerd door de elektrodekatheters. Zodra dit is bereikt, wordt de juiste therapie meestal duidelijk.
Behandeling bepalen: Er zijn een paar manieren waarop een EPS u en uw arts kan helpen bij het nemen van behandelbeslissingen. Behandelingsopties die kunnen worden overwogen op basis van de resultaten van een EPS zijn onder meer:
- Inbrengen van een pacemaker: Als de EPS de aanwezigheid van significante bradycardie bevestigt, kan tijdens dezelfde procedure vaak onmiddellijk een permanente pacemaker worden ingebracht.
- Ablatie: als supraventriculaire tachycardie (SVT) - en sommige vormen van ventriculaire tachycardie (VT) - worden gevonden, is radiofrequente ablatie vaak de voorkeursbehandeling. De ablatieprocedure wordt meestal uitgevoerd tijdens dezelfde procedure, onmiddellijk na de EPS.
- Inbrengen van een implanteerbare defibrillator: Als snelle vormen van VT en / of ventrikelfibrillatie (VF) worden vastgesteld tijdens de EPS, is meestal een implanteerbare defibrillator de voorkeursbehandeling. Dit apparaat kan nu vaak worden ingebracht in het EP-laboratorium, direct na de EPS.In eerdere jaren werd de EPS gebruikt om het beste anti-aritmicum te identificeren voor patiënten met VT of VF, maar tegenwoordig is bekend dat er geen anti-aritmische medicatie is voor patiënten met VT of VF. aritmische medicatie is net zo effectief als de implanteerbare defibrillator om een plotselinge dood door deze aritmieën te voorkomen.
Risico's: De potentiële risico's van een EPS zijn vergelijkbaar met die van een hartkatheterisatie. Deze procedures zijn relatief veilig, maar omdat het invasieve procedures zijn waarbij het hart betrokken is, zijn er verschillende complicaties mogelijk.
U mag geen EPS hebben, tenzij er een redelijke kans is dat de informatie die uit de procedure wordt verkregen, aanzienlijk voordeel zal opleveren.
Kleine complicaties zijn onder meer een lichte bloeding op de plaats waar de katheter is ingebracht, tijdelijke hartritmestoornissen die worden veroorzaakt doordat de katheter de hartspier irriteert, en tijdelijke veranderingen in de bloeddruk. Meer significante complicaties zijn onder meer perforatie van de hartwand die een levensbedreigende aandoening veroorzaakt, genaamd harttamponnade, uitgebreide bloeding of, omdat mogelijk dodelijke aritmieën worden geïnduceerd, hartstilstand. Het risico om te overlijden tijdens een EPS is minder dan één procent.
Hoe hartritmestoornissen worden behandeld
.jpg)
